Search the Community

Wszyscy znamy słynną i piękną ideę akceptacji siebie i świata. Tą ideę zapewne mogą w pełni zrealizować mnisi buddyjscy, oderwani od rzeczywistego świata. Co jednak ze zwykłymi ludźmi. Nie oszukujmy się , możemy zaakceptować pewne fakty, jednak jak wtedy znaleźć motywację do działania? Jasne, są dziedziny, w których jest to możliwe - na przykład zdrowa dieta - akceptuję siebie, ale chcę zachować zdrowie, więc jem warzywa i owoce. Mam motywację. Ale co na przykład z chodzeniem na siłownię w celu poprawy sylwetki? Nie oszukujmy się, nikt nie traci iluś godzin w tygodniu, poddając się restrykcyjnym dietom i podnosząc dziesiątki kilogramów bo "akceptuje" siebie. Gdyby siebie akceptował, to mógłby sobie pobiegać dla zachowania zdrowia i tyle. Rozumiecie, motywacja do podjęcia tego działania opiera się na chęci wyglądania dobrze dla innych ludzi (co daje określone nagrody w społeczeństwie) i jest oparta w znacznej mierze na braku samoakceptacji - nie podoba mi się moje ciało, bądź też nie uznaję go za wystarczająco atrakcyjne, więc ćwiczę. I nie ma co się oszukiwać, że robi się to dla zdrowia, bo zdrowe to jest pływanie, a nie kulturystyka w amatorskim wykonaniu. Gdyby osoby chodzące na siłownię w celu poprawy sylwetki zaakceptowały siebie, przestałyby chodzić na siłownię i zajęły się tym, co im sprawia przyjemność. Problem w tym, że wtedy by wychudły lub się roztyły i potem na przykład skończyły brzydkie i samotne. Rozumienie, to jest jak grecka tragedia. Oczywiście to tylko przykład, ale można go odnieść również do innych dziedzin życia. No chyba, że ja czegoś nie rozumiem.

Uważam że to ciekawa metoda: http://neuroincepcja.pl YouTube - Neuroincepcja.pl - Relaks z Kwantowym Awatarem dla mężczyzn YouTube - Neuroincepcja.pl - Relaks z Kwantowym Awatarem dla kobiet Jestem ciekaw waszych opinii