Etymologiczny słownik języka polskiego.

[sosnowiczanin]

Ze względu na ciekawe pochodzenie oraz zakodowaną w nich historię, przepiszę kilka

wybranych haseł ze słownika etymologicznego A. Bańkowskiego.

 

KANIBAL

 

Godna dłuższej medytacji nazwa sztuczna legendarnych ludojadów na drodze morskiej do Indii Zachodnich, czyli Ameryki. Idzie o wielką kampanię propagandową, rozpętaną zaraz po śmierci Kolumba (1506) przez miłujące złoto zakony żebrzące (dominikanów i franciszkanów). Tak szybkie zorganizowanie tylu niezwykle kosztownych wypraw morskich szlakiem Kolumba po skarby indiańskie należne Królowi Katolickiemu(tytuł honorowy królów Hiszpanii, nadany przez papieża wraz z obowiązkiem szerzenia wiary świętej w krajach zamorskich), nie byłoby możliwe, gdyby tym wyprawom od razu nie nadano charakteru krucjat przeciw broniącym dostępu do owych skarbów podobnym do ludzi psom-ludojadom, których istnienie udokumentowano wiarygodnymi zeznaniami (na torturach) uczestników wypraw Kolumba.

 

W Europie nigdy wcześniej nie słyszano o ludożercach, czyli ludziach żywiących się mięsem z samej swojej "psiej natury" (nie z potrzeby ocalenia od śmierci z głodu, co uważano za normalne). Zgodnie z nauką Filozofa mięso ludzkie zwykły jadać tylko niektóre zwierzęta (theria anthropaga), głównie wilki i zdziczałe psy, często widywane na pobojowiskach.

Toteż głoszona z ambon i tysiącach książek wieść o tym, że wyspy broniące dostępu do "złotego lądu" zamieszkują Canibales, pożerający chrześcijan przybywających do nich w pokoju głosić słowo Boże, wzburzyła cały świat katolicki, rozwiązując sakiewki, rozwiązując sakiewki.

 

Za miliony zebranych w kościołach dukatów Król Katolicki (wówczas jeszcze stokroć uboższy od polskiego) zbudował setki okrętów i uzbroił setki śmiałków, gotowych w imię Boże stoczyć bój z owymi tworami szatana, urągającymi Bogi na dalekich wyspach. W ciągu kilku lat wytępili do szczętu kanibali na wyspach, osadzając tam przywiezionych z Afryki czarnych niewolników do budowy i obsługi portów. Bez tej bazy dla floty i armii na wyspach, nie można było wyruszyć po skarby Azteków i Inków.

 

Nadana owym antropofagom nazwa Canibales, niezasadnie kojarzona z później dopiero poznaną nazwą indiańskiego plemienia Caribes ( do dziś żyjącego w Wenezueli i Gujanie), wydaje się streszczać hasło bojowe różokrzyżowców: Canes Hannibales ante portas Indicas. Wytępienie Indiach ulżyło teologom, rozważającym ewentualną potrzebę uzupełnienia dekalogu nowym przykazaniem: nie jedz mięsa bliźniego swego (ani kości jego). Teraz zajęli się kwestią, jaką duszę mają podobni do nich Indianie lądowi, czy także psią (anima canina = anthropophaga) jak wyspiarze, czy jednak ludzką (anima humana), godną chrztu świętego; duchowni katoliccy uznawszy, że ludzką, ochrzcili ich i ocalili od zagłady; protestanccy (w USA) do końca XIX pozwalali bez grzechu strzelać do Indian jak do psów.

 

We wszystkich relacjach propagandowych uderza, że wbrew przypisywanemu im psiemu przyrodzeniu nie jadali oni kości chrześcijańskich gości. Pozbierane po latach przez misjonarzy, mogły powiększyć europejskie zasoby relikwii, coraz pilniej poszukiwanych i droższych, odkąd renesans wypaczył umysły chrześcijan, każąc im z pobożności nawet do zupy dosypywać ludzkich kości.

 

I tak oto nie dość psie zęby kanibali przyczynić sie mogły do tzw. reformacji potępiającej zwyrodniały kult świętych. Krucjaty przeciw kanibalom zamorskim we wszystkich zakątkach świata (tubylcom niewygodnym dla kolonistów) trwały przez całe cztery stulecia; prócz tubylców (aborygenów psiej natury) kanibalami kazały się ryby (piranie i rekiny). Słowo kanibal weszło na trwałe do języków narodów kolonizatorskich. Nie ma go w żadnym ze słowników wydanych w Polsce przed 1861. Nadaje się (wraz z tysiącem innych słów) do specjalnego słownika "językowych motorów ludobójstwa".