Ekspert Ta odpowiedź cieszy się zainteresowaniem. Eufemia Napisano 19 Października 2019 Ekspert Ta odpowiedź cieszy się zainteresowaniem. Udostępnij Napisano 19 Października 2019 Sit rozpierzchły – Juncus effusus Linne, z rodziny sitowatych – Juncaceae jest rośliną wieloletnią rosnącą na glebach mokrych, okresowo lub stale zalewanych (podmokłe pastwiska, polany, brzegi zbiorników wodnych, olszyny, brzegi i zakola rzek). W latach 90 zajmowałem się tą rośliną podczas badań roślinności pól naftowych. Sit rozpierzchły tolerował bardzo duże zanieczyszczenia gleby i wody ropą naftową i olejami ropopochodnymi stosowanymi do konserwacji urządzeń naftowych (wydzieliłem wówczas grupę roślin – naftofity). Jednocześnie zainteresowałem się właściwościami leczniczymi situ, chociaż pierwsze próby parzenia i używania ziela situ podjąłem wcześniej, pod koniec lat 80. W analizach składu ilościowego i jakościowego stwierdziłem obecność związków cyjanogennych, których poziom wzrastał u roślin narażonych na stres (np. zanieczyszczenia, zakażenia grzybami). Sit zebrany z terenów czystych nie zawiera toksycznych ilości związków cyjanogennych. Surowcem jest ziele, zbierane w czasie kwitnienia i owocowania oraz kłącze, wykopywane wiosną lub jesienią. Herba, Rhizoma Junci. Surowce najlepiej wysuszyć w temp. do 50 stopni C, np. w otwartym piekarniku. Wg dra med. Gerharda Madausa surowcem jest świeże kłącze situ rozpierzchłego – Rhizoma Junci effusi recens. Jest to surowiec typowo moczopędny – diureticum, krzemionkowy (Planta silica, elastotropicum), odtruwający (depurativum, “czyszczący krew”) i przeciwkamiczy (antilithiasis). Stosowany był przy stanach zapalnych nerek, moczowodów i pęcherza moczowego, przy białkomoczu, krwiomoczu, piasku i kamieniach moczowych, przy infekcjach układu moczowego. Madaus zalecał również sit rozpierzchły w leczeniu choroby hemoroidowej i dychawicy oskrzelowej (astmy). Działanie lecznicze: wyraźnie odtruwające i moczopędne, wzmagające perystaltykę przewodu pokarmowego, czasem z lekka rozwalniające; żółciopędne, przeciwkamicze w układzie moczowym. Hamuje odczyny autoimmunologiczne (autoagresji immunologicznej), dlatego może być z powodzeniem używany w leczeniu chorób reumatycznych, łuszczycy, cukrzycy, tocznia, ziarnicy i in. W medycynie ludowej sit był używany przy reumatyzmie i jako diureticum, ponadto przy dnie moczanowej. Odwar z kłączy jest dobrym źródłem przyswajalnej krzemionki (świeże kłącze zawiera 1-2% krzemionki zależnie od pory roku) zalecanej w chorobach alergicznych, chorobach skóry, włosów, przy miażdżycy i gruźlicy oraz uszkodzeniach stawów. Wodne wyciągi z ziela i kłączy pobudzają przemianę materii i wspomagają proces odchudzania. Zapobiegają odkładaniu blaszek miażdżycowych i przedwczesnej degradacji włókien kolagenowych. Odwarem z ziela lub kłącza situ można przemywać skórę, płukać włosy i przemywać oczy (jako środek przeciwzapalny, wzmagający regenerację, opóźniający powstawanie cieni pod oczami i zmarszczek). Okłady z odwaru na oczy i skórę działają przeciwzapalnie, gojąco i antyseptycznie (zalecam przy zapaleniu spojówek, powiek, stanach zapalnych skóry, wypryskach). Odwar sitowy – Decoctum Junci: 2 łyżki rozdrobnionego ziela lub 1 łyżkę kłączy zalać 2 szklankami wody, gotować 10 minut, odstawić na 30 minut, przecedzić. Uzupełnić brakującą ilość wody. Pić 2 razy dziennie po 1 szklance. Stosować też do przemywania ran, wyprysków, zmian łuszczycowych, okładów, lewatywy (przy zapaleniu i świądzie odbytu, hemoroidach). Sit jest wskazany przy skazie naczyniowej i żylakach, szczególnie przy połączeniu z ruszczykiem, rutą, kasztanowcem, skrzypem lub zielem gryki. Odwar z kłączy situ przyspiesza gojenie owrzodzeń jelit i żołądka. Przyczynia się tez do "uszczelnienia" jelita grubego. Działa ochronnie na gruczoł krokowy i aparat kłębuszkowy nerek, poprawia mikcję przy przeroście gruczołu krokowego, hamuje stany zapalne w drogach moczowych. Odwar z situ wskazany jest w zapaleniu nerek i pęcherza moczowego, ponadto przy gruźlicy (wzmaganie regeneracji płuc, oczyszczanie dróg oddechowych). W infekcjach układu moczowego sit łączyć z zielem połonicznika, liściem ortosyfonu, liściem mącznicy, zielem/liściem borówki, zielem wrzosu, wrzośca lub bażyny oraz (lub) korą sandałowca. W leczeniu miażdżycy i nadciśnienia sit kojarzyć z jemiołą, rutą, gryką (ziele), czosnkiem, żółtlicą (ziele), teofiliną, miłorzębem i (lub) głogiem (kwiat, owoc). Przy otyłości ziele situ łączyć z glonami (morszczyn lub listownica), guaraną, yerba mate, szakłakiem, inuliną, przęślą (Ephedra), karnityną, chromem, grejpfrutem, teobrominą, balsamką (bitter melon = Momordica charantia), korą bzu czarnego (lub korzeniem bzu czarnego – Sambucus nigra) lub trzmieliną (owoc, albo gałązki, kora). źródło: strona dr. Henryka Różańskiego 2 10 Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Rekomendowane odpowiedzi
Dołącz do dyskusji
Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.
Uwaga: Twój wpis zanim będzie widoczny, będzie wymagał zatwierdzenia moderatora.