Bylica piołun na uklad pokarmowamy, pasożyty, odkaża

[Ismer]

Ziele piołunu jest pozyskiwane z gatunku bylica piołun – Artemisia absinthium L. (rodzina Asteraceae = Compositae).

Ziele zbiera się przed kwitnieniem lub w początkach kwitnienia: ścina się tylko górną część łodygi; surowiec suszy się w temp. 20-40 st. C.
W aptekach i sklepach zielarskich można kupić Herba Absinthii.

Ekspresówki z zielem piołunu wykazują niską wartość leczniczą.

Ziele zawiera laktony seskwiterpenowe (0,15-0,4%): absyntyna (absinthin) i artabsyna (artabsin); olejek eteryczny 0,2-1,5%, w którym dominują mono- i seskwiterpeny (beta-tujon, octan trans- sabinylu, cis-epoksyocymen, octan chryzantenylu (cis-chrysanthenylacetat); glikozydy flawonoidowe i lipofilne flawony, kwasy fenolowe, kumaryny, lignany.
Ziele zasobne jest w potas, flawonoidy, oligofruktozydy (inulobioza), karoteny (0,05%), witaminę C (0,12-0,26%), garbniki (4-8%), kwas pipekolikowy (pipecolic acid = piperidine-2-carboxylic acid), fitosterole.

Tujol, którego jest w olejku około 70% określany jest również nazwami synonimowymi: absyntol, tanacetol i salviol
Przeciętnie w surowcu jest 0,24% absyntyny i 0,10% artabsyny.
Ziele może zawierać nawet 1,7% olejku, zwłaszcza to pochodzące z południa Europy oraz ze stanowisk słonecznych i suchych. Przeciętnie zawiera około 1% olejku. Należy jednak pamiętać, że surowiec mający poniżej 0,5% olejku jest mało wartościowy.
Rozdrabnianie, mikronizowanie powoduje szybkie ulatnianie się olejku, dlatego takie zabiegi należy wykonywać tuż przed zaparzeniem lub ekstrahowaniem alkoholem albo olejem.
Wyciąg alkoholowy ze świeżego ziela, sporządzony na gorąco jest barwy zielonej i moim zdaniem jest mocniejszy w działaniu niż nalewka z suchego ziela.

W olejku eterycznym piołunu znajduje się: alfa- i beta-tujon, beta-kariofilen, bisabolen i chamazulen. Olejek eteryczny ma zmienny skład jakościowy i ilościowy i zależy od miejsca pozyskania surowca oraz chemotypu. Olejek z Argentyny zawiera prawie 60% tujonu beta i ok. 2-3% alfa-tujonu, 18-19% octanu sabinylu, 1-1,5% epoksyocymenu cis, 1,5-2% kariofilenu, 1-1,2% linalolu i ok. 1% sabinenu. Olejek piołunowy ma również kadinen, pinen, sabinen, felandren, kamfen, thujyl alcohol, mircen, 1,8-cineol, azuleny (chamazulen, 3,6-dihydrochamazulen, 5,6-dihydrochamazulen).

Epoksyocymeny występują w sporej ilości w olejku z Włoch.

W zielu zawarte są także inne ważne składniki: gorycze – dimer gwajanolidowy – absinthin = absyntyna, anabsyntyna (anabsinthin), artabsin = artabsyna, artemetin = artemetyna (5-hydroksy-3,6,7,3’,4’-pentametoksyflawon, arabsyna = arabsin, artabin = artabina, ketopelenolid (germakranolid), artenolid, artanolid, artemolina, dwuacetyloglobicyna (=diacetylglobicin; monomeryczny gwajanolid), anabsyna, izoabsyntyna, absyntolid (dimeryczny gwajanolidy).

 

Piołun jest składnikiem leków złożonych wykorzystywanych w terapii schorzeń wątroby i układu żółciowego, trzustki, żołądka i jelit; preparatów pobudzających przemianę materii oraz poprawiających samopoczucie, a także wykorzystywany jest w produkcji  nalewek i likierów.
W Szwajcarii Herba Absinthii wchodzi w skład farmakopealnych ziółek gorzko-aromatycznych -  Species amaro-aromaticae, nalewki piołunowej – Tinctura Absinthii i nalewki piołunowej złożonej – Tinctura Absinthii composita.

 

Działanie:
Wyciągi z piołunu pobudzają czynności wydzielnicze żołądka, trzustki, jelit i wątroby, zapobiegają dyspepsji, atonii jelit i żołądka oraz dyskinezom dróg żółciowych. Działają również rozkurczowo w stanach kolek i nadmiernej perystaltyki. Obniżaja gorączkę. Wspomagają leczenie chorób zakaźnych i skórnych.
Zwiększają odporność organizmu na choroby, pobudzają apetyt, stymulują trawienie, ogólnie wzmacniają, poprawiają samopoczucie, 
Wykazują  działanie przeciwrobacze, antypierwotniakowe, pobudzające wydzielanie żółci, soku żołądkowego, w tym kwasu solnego, soku trzustkowego i jelitowego, poprawiające trawienie i wchłanianie składników pokarmowych, 
antybakteryjne, cytotoksyczne i antynowotworowe, spazmolityczne, czyszczące krew (depurativum), przeciwnieżytowe, pobudzają miesiączkowanie i diurezę.
Piołun działa silnie przeciwzapalnie i odkażająco, hamuje rozwój gronkowców, paciorkowców, laseczek beztlenowych oraz drożdżaków. Niweluje nieprzyjemny zapach z przewodu pokarmowego.
Piołun ma właściwości przeciwpasożytnicze, podobnie jak inne bylice i wrotycz. Może posłużyć do zwalczania obleńców, płazińców i pierwotniaków pasożytniczych.
Piołun pobudza i reguluje krwawienia miesiączkowe, prawdopodobnie wpływa na gruczoły dokrewne, pobudzając ich funkcje wydzielnicze, a przez to i przemianę materii.

 

Olejek i nalewka piołunowa niszczy pasożyty zewnętrzne, np. roztocze. Ma też właściwości grzybobójcze i fungistatyczne.
Piołun  w formie wyciągów alkoholowych i olejowych zażyty doustnie w dużych dawkach działa halucynogennie, przeciwdepresyjnie i pobudzająco. 

Dawniej używano okłady na oczy z naparu przy zapaleniu, zmęczeniu i zakażeniach.
Odpędzano nalewką i świeżym zielem wiele owadów, np. pchły, pluskwy, szkodniki zbóż; piołun odpędza również roztocze.

Zewnętrznie wyciągi z piołunu stosuje się do okładów na trudno gojące się rany, na oparzenia, na owrzodzenia, na liszaje i do płukania jamy ustnej i gardła w stanach zapalnych i ropnych.

 

Wskazania:

choroby trzustki, wątroby (np. bóle, stany zapalne, żółtaczka, niewydolność) i pęcherzyka żółciowego (kamica, zastoje żółci, stany zapalne), zaburzenia trawienne, brak apetytu, niestrawność, niedokwaśność, bóle brzucha, stany zapalne układu pokarmowego, zaparcia, atonia jelit, anoreksja, zaburzenia hormonalne oraz metaboliczne, spowolniona przemiana materii, niedokrwistość (niektórzy zielarze uważają, że piołun zwiększa liczbę erytrocytów i stężenie hemoglobiny we krwi), skąpe, nieregularne i bolesne miesiączkowanie, brak miesiączki przy wykluczeniu ciąży! choroby zakaźne (np. grypa, angina), przeziębienie, rekonwalescencja, troficzne choroby skóry, choroby pasożytnicze i grzybicze wewnętrzne i zewnętrzne (preparaty doustne i zewnętrzne).

 

Przeciwwskazania: ciąża, laktacja, krwawienia z przewodu pokarmowego, obfite miesiączki, uczulenie na zioło. 

 

Oficjalne dawki 1-1,5 g ziela na 100-150 ml wrzątku – 2 razy dziennie filiżanka.

Nalewka 20-30 kropel 3 razy dziennie.
W praktyce można przyjmować 1 szklankę naparu małymi porcjami w ciągu dnia, sporządzoną z 1 łyżki ziela. Nalewka 5-10 ml 2-3 razy dziennie.

 

Najlepszy jest intrakt.

Ja sporządzam go następująco: świeżo ścięte pędy z pączkami kwiatowymi, potłuczone tłuczkiem do mięsa wkładam do butelki 1 l (2-2 gałązki na całą długość butelki), zalewam gorącym alkoholem i zostawiam na kilka tygodni. Gałązek nie wyjmuję, lecz pozostawiam.
Stosować na pobudzenie przewodu pokarmowego i przemiany materii oraz poprawę samopoczucia, ponadto przy nerwicach wegetatywnych.
Dawkowanie: mały kieliszek dziennie zażywać przez 1-2 tygodnie, po czym kurację przerwać, wznowić po miesięcznej przerwie w razie potrzeby.

 

Napar: 2 łyżki suszu zalać 2 szkl. wrzącej wody; odstawić na 20 min.; przecedzić.
Pić 3 razy dz. po 100 ml; odpowiednio dzieci (tylko w razie konieczności!) od 10 r ż, do 12 lat – 34 ml, od 13 do 14 lat – 60 ml, 2-3 razy dz, po jedzeniu lub w razie potrzeby przed posiłkiem.

Napar piołunowy – Infusum Absinthii: 1 łyżkę świeżego lub suchego rozdrobnionego ziela zalać 1 szklanką wrzącej wody, przykryć, odstawić na 30 minut, przecedzić. Wypić w ciągu dnia małymi porcjami.

Nalewka piołunowa - Tinctura Absinthii: pół szkl. ziela zalać 400 ml wódki; macerować 14 dni; przefiltrować. Zażywać 2-3 razy dz. po 1 łyżeczce. 

Nalewka piołunowa (piołunówka) – Tinctura Absinthii: 1 część suchego rozdrobnionego ziela zalać 3-5 częściami alkoholu 40-65%, odstawić na przynajmniej 1-2 tygodnie, przecedzić.
Zażywać 2-3 razy dziennie po 5 ml lub 1 raz dziennie po 15 ml, rano. Stosować do wcierania przy bolących stawach, kontuzjach sportowych, nerwobólach, bólach mięśni

Intrakt - Intractum Absinthii; pół szkl. świeżego mielonego ziela zalać 400 ml gorącej wódki; macerować 10 dni; przefiltrować. Zażywać 2-3 razy dz. po 1 łyżeczce.

Intrakt piołunowy – Intractum Absitnthii, alkoholatura stabilizowana na gorąco, macerat na gorąco: do butelki włożyć kilka świeżych potłuczonych tłuczkiem pędów piołunu i od razu zalać gorącym alkoholem 40-60%, odstawić na 1-4 tygodnie, przefiltrować. Zażywać 1-3 razy dziennie po 5-10 ml. Proporcje: 1 część ziela na 3-5 części alkoholu. Stosować do nacierania i zwalczania pasożytów skórnych. Ponadto do wcierania we włosy przy wypadaniu, łupieżu i zapaleniu skóry owłosionej (2 razy w tygodniu). Intrakt polecam do sporządzania nalewek smakowych, jest ciekawszy niż nalewka z suchego ziela.

Olejek piołunowy jest błękitny lub niebieski, podobnie jak olejek eteryczny krwawnikowy, czy rumiankowy. Barwa pochodzi od laktonów, które przechodzą podczas destylacji w chamazuleny. W samym olejku eterycznym piołunu znajduje się także bisabolen. Związki te działają silnie przeciwzapalnie i antyseptycznie po zastosowaniu doustnym i zewnętrznym.
Olejek piołunowy stosować do leczenia chorób pasożytniczych skóry, stanów zapalnych skóry oraz trądziku (zmiany ropne). Olejek można dodawać do neutralnych kremów, maści i śmietanki kosmetycznej (ok. 5%) i stosować jako środek antyseptyczny i przeciwzapalny.
Olejek piołunowy na grzybice stosować należy w stanie nierozcieńczonym. Niszczy Demodex.
Olejek piołunowy można zażywać jako środek antyhistaminowy, rozkurczowy, przeciwkolkowy, antyparazytyczny, poprawiający samopoczucie i trawienny w dawce 5 kropli 1-3 razy dziennie. Rozmieszany ze spirytusem i wcierany w skórę działa przeciwobrzękowo, przeciwbólowo i przeciwzapalnie, przyśpiesza resorpcję krwiaków i wysięków zapalnych.

Olejek i nalewka z piołunu zabijają między innymi Staphylococcus aureus, w tym szczepy oporne na penicylinę, Klebsiella pneumoniae, Pseudomonas aeruginosa.
Nalewka wcierana w skórę i zażywana obniża gorączkę.

 

Wermuttinktur – Tinctura Absinthii wg Ph. Helv. VI powinna być sporządzana na alkoholu 63% metodą perkolacji przez 8 dni. Taką nalewkę podawano w dawkach jednorazowych po 10-20 kropli.

BitterTinctur – Tictura Absinthii composita wg Ph. Helv. VI ma następujący skład:
Flos caryophylli 10 g 
Cortex cinnamomi 10 g 
Rhizoma galangae 20 g 
Rhizoma calami 20 g 
Flavedo aurantii amari 20 g 
Herba centaurii 40 g 
Herba absinthii 80 g 
Aethanolum 63% q.s. (900 g)
Perkolacja przez 8 dni.
Dawka jednorazowa takiej nalewki 20-30 kropli.

 

Species amaro-aromaticae (Bitter-aromatischer Tee) wg Ph. Helv. VI: 
Cortex Cinnamomi 10 g 
Cortex quercus 10 g 
Flavedo aurantii amari 10 g 
Folium menthae 10 g 
Folium menyanthidis 10 g 
Herba absinthii 20 g 
Herba cardui benedicti 20 g 
Rhizoma calami 10 g
Dawka jednorazowa 2 g ziółek do naparu. Wypić dla poprawienia trawienia i przemiany materii.

 

Uwaga ! Każda kuracja piołunowa nie może trwać dłużej niż 15 dni; minimum po 7-dniowej przerwie można, w razie konieczności, leczenie powtórzyć.
Długotrwałe stosowanie piołunu w postaci wyciągów alkoholowych doprowadza do uzależnienia, a następnie do psychicznych i nerwowych zaburzeń oraz do napadów padaczkowych.

Wodne wyciągi z bylicy piołunu w dużych dawkach i często stosowane powodują bóle i zawroty głowy, a u kobiet w ciąży - poronienie.

Przewlekłe zatrucie piołunem określa się mianem absyntyzmu.
Absyntyzm objawia się pobudzeniem psychicznym, niepokojem, odurzeniem, halucynacjami, nudnościami, wymiotami, dreszczami, drżeniem, drgawkami,  utratą świadomości, psychozą i stanem podniecenia, padaczką, podrażnieniem nerek i przewodu pokarmowego.

 

źródło: dr. H.Różański, literatura.
 

[Piko]

Fajni, dzięki... Tylko gdzie ona Bylica Piołun występuje... na jakich ziemiach... gdzie ją można znaleźć ?

[Ismer]

Godzinę temu, Piko napisał:

Tylko gdzie ona Bylica Piołun występuje... na jakich ziemiach... gdzie ją można znaleźć ?

Wszędzie można ją znaleźć, ale wymaga rozróżnienia gatunków. Wprawdzie działanie bylic jest podobne, ale zawartość składników czynnych procentowo jest w nich różna, a poza tym tylko z piołunu robi się absynt  

 

"Bylica piołun występuje pospolicie na niżu  i pogórzu, jest to roślina ruderalna, (przychacia, nieużytki, stare lotniska, ruiny, przydroża polne i leśne). Lubi gleby wapienne, często kamieniste i żwirowe i zasobne w azot."

"Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska."

[Frida]

Ciekawe, czy bylica działa w przetworach np. w mleku.  Mleko prosto od krowy, która się nawpierniczała bylicy bywa tak gorzkie, że nie da się wypić, po przegotowaniu również. I masło też trąciło goryczą. Jak ta goryczka była mniej wyczuwalna to mleko dało się wypić, ale nie zauważyłam po tym poprawy bieżącego trawienia, może poza wiatrem ale  wiadomo, że na choroby przewodu pokarmowego to trzeba brać leki regularnie.