Benedykt

[werona]

BENEDYKT

 

Pochodzenie: łacińskie

Liczba imienia: JEDYNKA

Znaczenie: błogosławiony

Znak zodiaku: Koziorożec

Imieniny: 12 Styczeń, 12 Luty, 11 Marzec, 21 Marzec, 27 Marzec, 4 Kwiecień, 16 Kwiecień, 7 Maj, 11 Maj, 7 Lipiec, 11 Lipiec, 16 Lipiec, 21 Lipiec, 13 Listopad

 

11 Lipca, 16 Lipca, 13 Listopada. Po łacinie Benedictus znaczy "błogosławiony", i rzeczywiście pośród Benedyktów było wielu błogosławionych i świętych, w tym ów św. Benedykt, który 1500 lat temu założył pierwszy klasztor benedyktynów na górze Monte Cassino koło Rzymu. Tam i w innych klasztorach bracia benedyktyni wykonywali "benedyktyńską pracę", przepisując stare księgi i chroniąc od zapomnienia wiedzę starożytnych filozofów. Inny św. Benedykt, który ma swój dzień 12 lutego, był pustelnikiem w równie dawnych czasach, za panowania Karola Wielkiego, władcy Franków. którzy coś wielkiego robią jako pierwsi. Dlatego stoją przed nimi drogi do sukcesu, ale z drugiej strony codzienne życie z Benedyktem może być nieco uciążliwe. Spośród znaków zodiaku najbardziej owo imię odpowiada Koziorożcom, Pannom i Wodnikom.

[Natka2]

Osoba o tym imieniu jest mało towarzyska, nie lubi stałych związków, w życiu małżeńskim jest skomplikowany, ale jeżeli zdarzy się, że zostanie ojcem, to jest bardzo troskliwym rodzicem. Posiada bardzo zmienny charakter. Ma szczęście do łatwego zdobywania pieniędzy, lubi wystawne jedzenie i ekstrawaganckie ubiory. Przestrzega zasad etycznych, ale jest wolnomyślicielem.

 

Imieniny Benedykta

12 stycznia

12 lutego

11 marca

23 marca

27 marca

3 kwietnia

16 kwietnia

30 kwietnia

7 maja

11 maja

7 lipca

11 lipca

16 lipca

21 lipca i 13 listopada

 

Patroni i święci

Święty Benedykt z Nursji,

Św. Benedykt

Benedykt II

Św. Benedykt Biscop

Św. Benedykt Crispus,

Św. Benedykt z Anianu,

Św. Benedykt, męczennik polski

Św. Benedykt, pustelnik, uczeń i towarzysz św. Andrzeja Świerada

Św. Benedykt XI, papież,

Św. Benedykt Józef Labre, wędrownik

 

Zdrobnienia imienia Benedykt

Bencio, Benedykcik, Benedyktuś, Benek, Beni, Benio, Beniu, Benulek, Benusiek, Benuś

 

Przysłowia

„Benedykt w pole z grochem, Wojciech z owsem jedzie, Marek ze lnem, a Filip tatarkę wywiedzie”

„Jak po Benedykcie ciepło, to i w lecie będzie piekło”

 

Szczęśliwa liczba: 5

Szczęśliwy kamień: jaspis

 

Szczęśliwy kolor: brązowy

 

Benedykt innych językach

język angielski – Benedict

język niemiecki – Benedikt

język włoski – Benedetto

język francuski – Benoît

łacina – Benedictus

język duński – Benedikt

esperanto – Benedikto

język niderlandzki – Benedictus

język hebrajski – Baruch

język norweski – Benedikt

język węgierski – Benedek

język portugalski – Bento

język hiszpański – Benedicto

język estoński – Benedictus

język chorwacki – Benedikt

język rumuński – Benedict

język litewski – Benediktas

język czeski – Benedikt

język sycylijski – Binidittu

język luksemburski – Benoît

język polski – Benedykt

 

Historia imienia Benedykt

Imię pochodzenia łacińskiego Benedicłus i Benedicta. Formalnie biorąc są to imiesłowy przeszłe od czasownika benedicere „dobrze mówić o kimś (później) dobrze życzyć komuś”, a benedicłus to „taki, któremu dobrze życzono, którego błogosławiono”. Być może łac. Benedictus jako imię było przekładem greckiego Eulogios.

Do Polski imię przyszło wraz z chrześcijaństwem, zapewne w związku z benedyktynami. W źródłach spotykamy je od r. 1187. O silnym zakorzenieniu się Benedykta na gruncie polskim świadczą liczne formy pochodne (zdrobnienia i skrócenia), jak Bieniasz (1327 r.), Bieniaszek (1392 r.), Bieniek, Bieniesz, Bienisz, Bienik, Bień, z których wiele stało się następnie nazwiskami. Również nazwiska: Bieniewski, Bieniowski, Bienisz, Bieńkosz, Bieńkowski, Bienięda, Bieniędzki wywodzą się od zdrobniałych form tego imienia. W okresie średniowiecznym niektóre zdrobnienia imienia Benedykt mieszały się ze zdrobnieniami od imion Beni-jamin (dziś Beniamin) i Beno. Imię żeńskie Benedykta, spotykane od r. 1265, częste było u mniszek.

Dziś forma podstawowa brzmi Benedykt, a zdrobnienia Benek. Benuś itp. zawsze z twardym b. Przywrócenie twardości nastąpiło niewątpliwie pod wpływem łaciny, co z kolei spowodowało zerwanie poczucia związku z licznymi, jak to wspomnieliśmy, staropolskimi derywatami. Żeńskie imię Benedykta dziś prawie nie używane. Znane, zwłaszcza z Polski południowej, nazwisko Benesz wywodzi się z formy czeskiej analogicznej do staropolskiego Bieniesz.

Święci i błogosławieni, którzy w wykazach hagiograficznycfc występują pod tym imieniem, tworzą w nich dużą, ponad pięćdziesięcioosobową gromadę.

 

BENEDYKT Z NURSJI

Urodził się około roku 480. Był synem średnio zamożnego właściciela ziemskiego z okolic Nursji (dziś Norcia, Włochy). Wysłany na naukę do Rzymu, rychło zraził się obyczajami tamtejszej młodzieży i wkrótce porzucił miasto. Ale nie był człowiekiem pozbawionym wykształcenia. Wyniósł z sobą orientację we wszystkich podstawowych gałęziach ówczesnej wiedzy oraz nieco głębszą znajomość prawa rzymskiego. Najpierw usunął się w góry Prenestini, gdzie osiadł w przysiółku Enfide (dziś Affile, 50 km od Rzymu) przy kościółku Św. Piotra i Pawła. Może zdobył am jakieś wykształcenie kościelne. Gdy z czasem stał się w okolicy popularny, schronił się w góry, a przyjąwszy z rąk jakiegoś micha habit, zamieszkał w grocie na zboczu doliny Anio, nieopodal ruin cesarskiej willi Sulacus (Subiaco). Tam trzy lata trwał w zupełnym odosobnieniu, póki nie odkryli go górale wypasający kozy. Z czasem dowiedzieli się o nim także mnisi z podupadłych klasztorów i inni adepci życia doskonalszego. Ściągnąwszy doń, utworzyli pod jego kierunkiem dwanaście małych klasztorów po dwunastu uczniów w każdym. Po pewnym czasie wraz z grupą mnichów przenosi się do ruiny dawnej forteczki na Monte Cassino. Redagowana przez niego Requita pozwala określić samego Benedykta. I Jest człowiekiem spokojnym i poważnym. Ceni umiar, ład i porządek. Działa refleksyjnie i z rozwagą. Tchnie pewnym autorytetem , ale tę właściwość miarkuje zarazem doskonała dyskrecja i delikatna dobroć. Najwidoczniej jest wyrozumiały i niemal z sympatią odnosi się do ludzkich słabostek. Takim był niewątpliwie w ostatnim okresie swego życia. Takim też widzimy go przy śmierci Przeczuwając ją, każe się zaprowadzić do oratorium, gdzie przyjmuje Eucharystię, a potem wsparty na ramionachbraci, na stojąco przeżywa ostatnie chwile agonii. Zmarł 21 marca 547 roku. Pochowano go w oratorium św. Jana Chrzciciela, gdzie spoczywała już jego siostra. Z uwagi na powtarzające się raz po raz napady i zniszczenia ciało przeniesiono później w inne miejsce, a pod koniec VII lub na samym początku VIII stulecia wywieziono do Francji (Fleury). W 1964 r. Paweł VI z okazji poświęcenia odbudowanej bazyliki na Monte Cassino ogłosił Benedykta głównym patronem Europy.

Wspomnienie, które do niedawna obchodzono u nas 21 marca, w nowym kalendarzu liturgicznym umieszczono 11 lipca.

 

BENEDYKT I JAN ORAZ ICH TOWARZYSZE EREMICI I MĘCZENNICY POLSCY

Zjednoczyła ich śmierć, toteż jakkolwiek różne mieli imiona, godzi się, aby przedstawiając tu Benedykta „dowódcę Bożej kohorty”, zjednoczyć ich znowu w jednym wspólnym wspomnieniu. Sam Benedykt pochodził z Benewentu (Włochy). Urodził się około r. 970 i wcześnie przeznaczony został do stanu duchownego. Ale zniechęcony do sposobu życia, jakie prowadzili duchowni w ówczesnym Benewencie, ruszył przed siebie, aby odnaleźć właściwą drogę życiową. Zatrzymał się na jakiś czas w opactwie św. Salwatora, osiadł potem na zboczu góry Soracte, zamieszkał wreszcie w pobliżu Monte Cassino.

Jan urodził się około roku 940, a więc był zaawansowany wiekiem. Syn patrycjuszowskiej rodziny weneckiej, towarzyszył ongiś doży Piotrowi I Orseolo i z nim jakiś czas przebywał w opactwie Cuxa pod Perpignanem, potem jednak przybył jak Benedykt na zbocze Monte Cassino i razem z nim pędził życie na wpół eremickie. Razem też z nim przylgnął do Romualda , który poprzez Rzym udał się znów pod Rawennę, zakładając tam słynną pustelnię w Pereum. W r. 1001 przebywał w Pereum cesarski krewny Bruno z Kwerfurtu. Pełen zapału żył Bruno myślą o pracy misyjnej w Polsce i jej krajach ościennych, o czym musiała być mowa w czasie niedawnej wizyty cesarza u Bolesława Chrobrego. Niewątpliwie Bruno skłonił Romualda, który myśl misyjną podejmował kilkakrotnie w życiu, do wysłania na północ małej ekipy misjonarskiej. Wybrani zostali do niej Benedykt i Jan, cesarz zaś wyposażył ich w księgi i naczynia liturgiczne, może także w inne środki na drogę.

Do Polski przybyli na początku 1002 r., otrzymali miejsce na erem i, zapewne, środki utrzymania oraz świadczenia w naturze Przyjmuje się, iż osiedlili się na terenie obecnego Wojciechowa pod Międzyrzeczem. Swój tryb życia dzielili pomiędzy pracę modlitwę i studium. Ponieważ przybyli do Polski w celach misyjnych, rozpoczęli także przygotowania do tej akcji, przede wszystkim zaś zaczęli przyjmować do swego nielicznego grona młodzieńców z kraju, do którego przybyli. Na początku zjawiło się kilku: Izaak, Mateusz, Barnaba. Dwaj pierwsi byli rodzonymi braćmi. W obejściu klasztornym była również jakaś służba dodana im przez księcia, zapewne jakiś włodarz, samą jednak społeczność eremicką uzupełniał młody chłopiec Krystyn (Chrystian), pochodzący z tej okolicy. Pełnił obowiązki kucharza, może nawet był bratem-laikiem, w każdym razie był serdecznie oddany sprawie, której służył.

W tym czasie narastały w świecie konflikty, Bolesław Chrobry wyprawił się do Pragi. W takim stanie rzeczy Benedykt postanowi pojechać po instrukcję do Rzymu, ale w Pradze Chrobry zawrócił go z drogi i zezwolił tylko na to, żeby do Włoch wysłać Barnabę. Wrócił tedy Benedykt do eremu, a pieniądze (10 funtów srebra), które książę wręczył mu uprzednio, chcąc go użyć do spełnienia misji politycznej, oddał do książęcej kasy. Z początkiem listopada 1003 r. eremici spodziewali się Barnaby, a wraz z nim wieści, a może nawet decyzji, co do podjęcia zamierzonych prac misyjnych. Tymczasem wysłannik nie wracał i oczekiwania się przeciągały. Zamiast niego w dniu 10 listopada przed północą do eremu zapukała śmierć. Jacyś podchmieleni chłopi, bodaj z samym włodarzem książęcym na czele, dokonali na nich rabunkowego napadu, spodziewając się znaleźć u ubogich eremitów darowane im przez książęcia srebro. Pod ciosami miecza zginął najpierw Jan. Potem zaraz padł Benedykt. Izaak, którego cięli na oślep po rękach i nogach, błogosławił tymczasem oprawcom. Mateusza przeszyli oszczepem, jako ostatni zaś zginął Krystyn, który nie wiedząc co się dzieje, próbował bronić eremu. Nie zginęli oni za wiarę w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale śmierć przyjęli w duchu prawdziwego męczeństwa w czasie, gdy gotowali się na misję, w wielkopolskim borze najwyraźniej już zapoczątkowaną. Pamiątkę naszych męczenników obchodzi się w diecezjach 30 listopada, zapewne z uwagi na to, że ich właściwy dies natalis (11 listopada) od dawna związany jest z kultem popularnego Marcina.

 

http://imiona.sennik.biz/b/benedykt.html

Edytowane 4 Listopada 2011 przez Natka2

[Natka2]

Osobowość: Niespokojny mężczyzna

Charakter: 88 %

Promieniowanie: 83 %

Rezonans: 85 000 drgań/sek.

Kolor: Żółty

Główne cechy: Moralność- Intelekt-Zmysłowość- Intu*icja

Totem roślinny: Por

Totem zwierzęcy: Antylopa

Znak: Koziorożec

 

TYP: Ich totemem jest antylopa - zawsze pełna lęku, napięta, gotowa do ucieczki. Ten niepokój kształtuje ich charakter .

 

PSYCHIKA: Introwertycy ze skłonnością do zamyka*nia się w sobie. Trzeba dbać o to, by dzieci o tym imieniu nie traciły kontaktu z rzeczywistością i bez obawy stawiały jej czoła. Są bardzo ciekawi, nieraz zbyt ciekawi, co stawia ich w trudnych sytuacjach. Brak im pewności siebie. Jeśli od dzieciństwa nie zwróci się na to uwagi, mogą stać się bardzo nieśmiali.

 

WOLA: Bardzo mierna. Brak równowagi między dużą aktywnością a słabą wolą powoduje uczucie braku równowagi.

 

POBUDLIWOŚĆ: Za duża, jak na mężczyznę. Trzeba wcześnie wpoić im przekonanie, że mężczyzna nie powinien kierować się emocjami, ale rozumnymi decyzjami.

 

ZDOLNOŚĆ REAKCJI: Nie dorównuje pobudliwości, co również jest źródłem dyskomfortu psychicznego. Wielka wrażliwość na porażki, połączona z pragnie*niem ucieczki.

 

AKTYWNOŚĆ: Znacznie bardziej uwarunkowana emocjami niż wolą. Tych mężczyzn pociągają zawody łączące intelekt ze zdolnościami manualnymi. Mogą wybrać zawód adwokata, dziennikarza, nauczyciela, albo też hodowcy, sklepikarza, rzemieślnika.

 

INTUICJA: Żywa, oddaje im wielkie usługi.

 

INTELIGENCJA: Bardzo analityczna, pedantyczna. Duża pobudliwość nieraz powoduje u nich trudności z wyrażeniem myśli.

 

UCZUCIOWOŚĆ: Często obawiają się, że zbyt wiel*kie uczucie sprowadzi ich do stanu niewolnictwa. Są niezależni, jako dzieci nie lubią całusów i uścisków.

 

MORALNOŚĆ: Nie lubią dwuznacznych czy wątpli*wych sytuacji. W nic nie wierzą, póki nie zrozumieją dokładnie, czego się po nich oczekuje i co się im proponuje.

 

ZDROWIE: Na ogół doskonałe, ale muszą unikać przemęczenia umysłowego. Mają natomiast dużą od*porność na zmęczenie. Potrzebują dużo snu, spokoju, rozsądnej diety. Są wrażliwi na choroby wirusowe, a ich słabym punktem jest system nerwowy.

 

ZMYSŁOWOŚĆ: Doceniają przyjemności życia. Zmy*słowość jest u nich na ogół silniejsza od uczuciowości, stąd dążą do odrzucenia uczuć, aby uniknąć moralne*go zaangażowania w stosunku do partnerki.

 

DYNAMIZM: Wyraźna różnica między aktywnością a dynamizmem. Mówiąc potocznie, kręcą się za włas*nym ogonem.

 

TOWARZYSKOŚĆ: Bardzo towarzyscy, ale niestali. To chętnie przyjmują gości, to chcieliby żyć samotnie na środku Pacyfiku. Lubią życie rodzinne, pod warun*kiem, że rodzina nie jest despotyczna. Mają dużo szczęścia, ale nie umieją go wykorzystać.

 

PODSUMOWANIE: Trudno przeszkodzić naszej an*tylopie w ucieczce, ale nauczmy ją chociaż w biegu zastanawiać się nad sytuacją.

 

Opis imienia Benedykt, imię Benedykt znaczenie imienia