Baśnie Fińskie

[Guest Vampirella]

O babie, która zawsze się sprzeciwiała

 

Pewien wieśniak ożenił się kiedyś, ale szybko okazało się, że kobieta bez przerwy mu się sprzeciwia; robi wszystko, czego się jej zabrania, nie robi zaś niczego co jej się każe.

Zbliżały się święta i wieśniak, który był z natury łagodny i nienawidził kłótni, chciał chociaż gwiazdkę spędzić w spokoju, jak to na święta przystało. Myślał więc nad sposobem, jak by tu zarządzić godne święta, tak od strony jadła, jak i napitku. Wpadł w końcu na pewien pomysł i tak rzekł do żony:

— Nadchodzi Boże Narodzenie, ale nie piecz placków, bo to dla nas biedaków za drogo.

Ledwo to usłyszała gospodyni, a już wrzeszczy:

— A właśnie, że zrobię, i to jeszcze ile! A mąż dalej udaje:

— No, skoro już placków napieczesz. to nie rób przynajmniej pierogów.

Żona natychmiast się sprzeciwia:

— A właśnie, że zrobię, i to jeszcze ile!

— Jeśli już i pierogi zrobisz — stwierdził mężczyzna — to wódki sobie na pewno już nie kupimy.

— A właśnie, że kupimy! — burknęła gospodyni.

— No tak — ciągnął mężczyzna nie zbity z tropu — jeśli i wódkę kupimy, to na kawę ani grosza już nam nie zostanie.

— A właśnie, że zostanie! — wykrzyknęła kłótliwa baba.

— Skoro już i trochę kawy kupisz, to w każdym razie nie możemy zaprosić gości — ciągnął mąż.

— A właśnie, że zaproszę, i to jeszcze ilu!— oburzyła się gospodyni.

— Ha, jeżeli i gości zaprosisz, i do stołu usiądą, to nie sadzaj mnie na honorowym miejscu.

— A właśnie, że posadzę!

— Jeżeli już tak zrobisz, to przynajmniej nie dawaj mi butelki z wódką do ręki — niby to prosił mężczyzna.

— A właśnie, że dam! — wrzasnęła baba.

— Jeśli i to zrobisz, to nie każ mi chociaż pić — poprosił na koniec gospodarz.

— A właśnie, że będę ci kazała — odparła baba, tak jak i poprzednio.

W taki oto sposób udało się mężczyźnie spędzić miłe święta. Na przyjęciu były placki, pierogi, była wódka i kawa tak długo, jak trwały święta, a i gości zjechało wielu. Ale świąteczna radość trwała krótko. Zaraz po gwiazdce żona stała się jeszcze kłótliwsza i jeszcze bardziej złośliwa. W końcu mąż, który już nawet chwili spokoju nie mógł zaznać, pomyślał: „Dość już tego, muszę się pozbyć tej głupiej baby!"

Kiedy nadeszło lato i pora sianokosów, poszedł gospodarz na łąkę, przez którą przepływała bystra rzeka, a nad nią leżała drewniana kładka. Naciął mostek siekierą tak, że ledwo mógł utrzymać dorosłego mężczyznę. Wrócił do domu i rzekł do żony:

— Mamy wspaniałą pogodę, pójdziemy na łąkę kosić. Ruszyli, a kiedy dotarli do rzeki, mężczyzna pierwszy wszedł na kładkę i ostrożnie przeszedł na drugą stronę. Lecz z drugiego brzegu ostrzegł żonę:

— Przechodź ostrożnie i powoli, nie skacz, bo wydaje mi się, że kładka jest już słaba i mocno nadgniła.

— A właśnie, że będę skakać! — krzyknęła baba i z całej siły tupnęła nogą.

W tej samej chwili kładka złamała się, a kłótliwa baba wpadła do rzeki, która uniosła ją ze sobą.

Rzucił się zaraz mężczyzna w pogoń wzdłuż brzegu, ale pod prąd rzeki, żeby to niby szukać żony. Zauważyli go wtedy inni kosiarze, którzy akurat pracowali na łące i zapytali:

— Czego szukasz?

— Swojej żony jedynej, mojej kochanej — odparł mężczyzna. — Kładka się pod nią zarwała i żonka wpadła do rzeki — dodał jeszcze.

— Czego więc, głuptasie, tutaj szukasz? — zapytali kosiarze. — Jeżeli wpadła do rzeki, to przecież z prądem płynie!

— Tak wam się tylko wydaje — odparł mężczyzna. — Moja żona całe życie się sprzeciwiała, to i pewnie po śmierci pod prąd płynie.

Słysząc to, kosiarze pokiwali tylko głowami i pomyśleli: ,,Pewnie i lepiej będzie dla ciebie, chłopie, jeśli już swojej baby nie znajdziesz".

Edited October 30, 2011 by Vampirella

[Guest Vampirella]

Król i garncarz

 

Zwołał pewien król wszystkich mędrców królestwa i dał im do rozwiązania zagadkę:

co jest najgorsze na świecie? Długo dumali mędrcy, kiwali głowami, ale na pytanie od-powiedzieć nie potrafili. Zdenerwował się wtedy król, kazał ich wygnać, sam zaś ruszył do miasta, aby poszukać człowieka, który potrafi odpowiedzieć na to pytanie. Spotkał na rynku garncarza sprzedającego swoje garnki.

— Dzień dobry, garncarzu — powitał go król. Garncarz odpowiedział na powitanie, kłaniając się nisko.

— Długo już wykonujesz swój zawód? — zapytał król.

— Od dzieciństwa, miłościwy panie — odparł garncarz. — Nie sieję, nie orzę, a mimo to nieźle utrzymuję swoją rodzinę.

— Dobrze jest żyć na świecie, ale zdarzają się też czasem nieprzyjemności. Powiedz no mi, człowieku, co jest najgorsze na świecie?

— Trzy rzeczy są najgorsze, miłościwy królu— odparł garncarz. — Pierwsze zło to złośliwa żona, drugie to zawistny sąsiad, a trzecie to kiepski rozum.

— A co z tych trzech jest najgorsze? — zapytał król.

— Najgorszą rzeczą jest kiepski rozum. Od złośliwej żony i zawistnego sąsiada zawsze można się uwolnić, ale kiepski rozum ciągle towarzyszy człowiekowi, choćby nie wiadomo dokąd uciekał.

— Dobrze odpowiedziałeś, człowieku. Wyglądasz na mądrego. Poproś mnie teraz o coś w nagrodę.

— Daj mnie jedynemu, miłościwy królu, prawo lepienia i sprzedawania garnków w promieniu-stu kilometrów, a będę ci bardzo wdzięczny.

Król przystał na prośbę, a żeby jeszcze bardziej pomóc garncarzowi, rozkazał każdemu dworzaninowi, który przyjdzie na zamek, przynieść z sobą jeden garnek.

W mgnieniu oka sprzedał garncarz wszystko, co miał, został mu tylko jeszcze jeden, ostatni garnek. Postanowił poczekać na kupca, który kupi i ten. Pod wieczór przyszedł na zakupy stary, bogaty dworzanin.

— Ile chcesz za garnek? — zapytał.

— No, od ciebie, dworzanina, nie wezmę wiele. Tylko pięćdziesiąt marek — odparł garncarz.

Zdenerwował się stary dworzanin i krzyknął:

— Głupi jesteś, taki garnek nie kosztuje więcej niż jedną markę.

— Nie sprzedam go taniej — upierał się garncarz. Dworzanin o mało nie pękł ze złości. Wyzywał sprzedawcę i zachowywał się tak nieprzyzwoicie, że zdenerwował się w końcu garncarz i rzekł:

— Teraz nie sprzedam ci go za żadną cenę.

Przestraszył się wtedy dworzanin. Wkrótce powinien być na zamku, ale bez garnka nie miał po co iść. Rozkazów królewskich musiał przecież słuchać. Innych zaś garncarzy w promieniu stu kilometrów nie było. Błagał, proponował już pięćset marek, ale garncarz był nieugięty. Obiecywał już nie wiadomo co, ale wszystko na próżno.

Powiedział w końcu garncarz:

— Zgodzę się pod jednym warunkiem: jeżeli pociągniesz mnie w moim wózku na królewski dwór, to dostaniesz garnek.

Nie miał dworzanin innego wyjścia, jak tylko przystać na ten warunek. Musiał mieć garnek bez względu na cenę.

Zdarzyło się akurat, że król wraz z dworem był na zamkowym dziedzińcu. Wielce się zdziwił na widok przedziwnego zaprzęgu i zapytał:

— Hej, garncarzu, a kogo to nająłeś do ciągnięcia?

— Kiepski rozum, miłościwy panie — odparł garncarz. Stary dworzanin okrutnie się rozzłościł. Opowiedział królowi o swoich zakupach i zażądał ukarania garncarza.

— Wszytko to twoja wina — powiedział król. — Po co kupowałeś garnek tak późno i jeszcze dałeś się przy tym okpić. Wydaje mi się, że garncarz lepiej wypełni twoje miejsce na dworze. Ty zaś możesz wyuczyć się jego zawodu. A ty, garncarzu, chodź do mnie na służbę.

Edited October 30, 2011 by Vampirella

[Guest Vampirella]

3WnlLM http://www.LnAJ7K8QSpfMO2wQ8gO.com

Edited February 16, 2018 by Niezarejestrowany
XJXiXYYo

[Guest Vampirella]

Palacz diabelskiego kotła

 

 

Żył sobie kiedyś kowal, który miał bardzo zły charakter i zawsze znęcał się nad swoimi uczniami. Zazwyczaj też nikt nigdy nie wytrzymywał u niego wystarczająco długo, żeby wyuczyć się na czeladnika.

Mimo to znalazł się jeden tak uparty chłopak, że w końcu został czeladnikiem. Postanowił jednak czym prędzej wynieść się od złego kowala i poszukać lepszego miejsca. Po długich poszukiwanich znalazł pracę. Miał przez trzy lata palić w palenisku, na którym stał przykryty kocioł, lecz pod jednym warunkiem: ani razu nie wolno mu zajrzeć do kotła. W palenisku miały zaś zawsze płonąć dwa polana, ani mniej, ani więcej.

Palił więc chłopak przez dwa lata pod kotłem, ani razu weń nie zajrzał, a w palenisku miał zawsze tylko dwa polana.

Okazało się bowiem, że to sam diabeł, najął go do tego zajęcia i tak zagroził:

— Jeśli tylko zajrzysz do kotła, albo wsadzisz do paleniska więcej drwa, niż kazałem, to cię zabiję.

Zaczął się trzeci rok służby. Kiedyś diabeł wyszedł na chwilę, a wtedy chłopak nie wytrzymał: podniósł pokrywę kotła i zobaczył, że gotuje się w nim głowa złego kowala, u którego pobierał naukę. Dorzucił wtedy do ognia trzecie polano.

Wrócił diabeł i pyta:

— Coś ty narobił! Dlaczego dorzuciłeś trzecie polano? A na to chłopak:

— Zajrzałem do kotła i zobaczyłem w nim głowę swego byłego majstra. Był taki zły, że zasługuje na większy ogień.

Przystał na to diabeł i chłopak gotował jeszcze przez rok głowę złego kowala na ogniu z trzech polan. Diabeł obiecał mu, że jeśli sumiennie wykona zadanie, to otrzyma sowitą zapłatę. I rzeczywiście, młodzieniec dostał cały wór pieniędzy.

Rusza chłopak drogą do miasta, a z naprzeciwka nadchodzi stary człowiek wyglądający na wielce zmartwionego.

Pyta więc palacz:

— Cóż cię tak zasmuciło? A tamten na to:

— Co to pomoże, że ci powiem, i tak nie potrafisz mi pomóc.

— Masz córki? — zapytał chłopak.

— Tak, mam trzy — odparł nieznajomy.

Długo wypytywał parobek staruszka, aż wreszcie dowiedział się, że nieznajomy ma długi i wkrótce musi zapłacić procenty, a nie ma ani grosza.

Rzekł na to chłopak:

— Zapłacę twoje długi, jeżeli dasz mi jedną ze swych córek za żonę.

— Dobrze, zgadzam się — odparł mężczyzna.

Ruszyli następnie do domu, żeby wybrać córkę. Najstarsza nie chciała palacza, bo był w brudnym ubraniu, tak samo i druga. Dopiero najmłodsza zgodziła się wyjść za chłopaka. Czeladnik rozdarł na pół swój skórzany kowalski fartuch, dał jedną połówkę dziewczynie jako zaręczynowy prezent i wyszedł.

Poszedł do miasta, umył się, kupił piękny strój i piękne konie z karetą. Zajechał jak wielki pan pod dom dziewczyny i powiedział, że przyjechał po swoją narzeczoną. Dwie starsze odparły, że z nikim się nie zaręczały, ale najmłodsza przyznała się, że zaręczyła się połówką skórzanego fartucha kowalskiego. Nikt w domu nie rozpoznał przybysza. Chłopak powiedział wtedy:

— Ty właśnie jesteś tą, której szukam.

Wyciągnął drugą połówkę fartucha i przyłożył do tej, którą miała dziewczyna. Pasowały do siebie jak ulał. Ożenił się palacz diabelskiego kotła z najmłodszą córką i zapłacił wszystkie długi jej ojca. Starsze siostry wpadły wtedy w straszny gniew, żałowały srodze, że nie wyszły za brudnego czeladnika. Poszły na strych i ze zgryzoty powiesiły się.

Niedługo potem diabeł odwiedził chłopaka, zaśmiał się i powiedział:

— Ha, ha, ha, ty dostałeś jedną, a ja dwie!

[Guest Vampirella]

4y2G5Q <a href="http://wwijgbfuqasv.com/">wwijgbfuqasv</a>, funwsovwgvla, [link=http://rhprdknrstpd.com/]rhprdknrstpd[/link], http://txyoenknsyyy.com/

Edited April 21, 2018 by Niezarejestrowany
HEgGrFmijK

[Guest Vampirella]

Umowa przyjaciół

 

Żyło sobie kiedyś dwóch przyjaciół, synów sąsiadów. Pewnego razu zawarli między sobą taką umowę, że jeżeli któryś z nich będzie miał wesele, to drugi musi na nim być, choćby nawet po śmierci. Zdarzyło się tak. że jeden z nich umarł na krótko przed weselem swego przyjaciela. W dzień ślubu pan młody przypomniał sobie o umowie, poszedł na grób przyjaciela i powiedział:

— Dzisiaj się żenię, wstań bracie i bądź moim gościem! Podniósł się wtedy z mogiły duch przyjaciela, skorzystał z zaproszenia i podążył za panem młodym do weselnego domu, gdzie czekał na niego specjalny pokój i najlepsze weselne przysmaki. Gość jednak nie tknął niczego. Pyknął sobie tylko parę razy z glinianej fajki i rzekł:

— Czas na mnie. byłem już tutaj wystarczająco długo. Pan młody odprowadził go. Kiedy dotarli na cmentarz, tańczyła tam cała grupa duchów, a z głębi dochodziły dźwięki wesołej, skocznej, weselnej muzyki.

Na ten widok pan młody powiedział:

— A gdybym i ja tak dołączył do tego weselnego korowodu? Przyjaciel ostrzegał go jednak:

— Jeżeli już chcesz zatańczyć, to pamiętaj: możesz okręcić się tylko raz, nie więcej.

Pan młody przyłączył się do tańczących, obrócił się raz, a następnie podszedł do przyjaciela, żeby się pożegnać i wrócić do domu na swoje wesele. Wtedy usłyszał:

— Na darmo tam idziesz, już nikt cię tam nie zna. Od czasu gdy wyszedłeś, upłynęło trzysta lat. Jeśli już jednak zdecydujesz się na powrót, to zgłoś się u księdza.

 

Pan młody wrócił do domu, ale nikt go tam ani nie znał, ani też nie słyszał o żadnym weselu. Ruszył wtedy nieszczęsny do kościoła, a że była niedziela, zastał księdza. Opowiedział mu całą historię i o tym, co poradził mu przyjaciel. Ksiądz też go nie znał, dopiero kiedy zajrzał do ksiąg kościelnych sprzed trzystu lat, znalazł jego nazwisko, a obok zapis: zaginął w wieczór ślubu. Odgadł wtedy ksiądz, że pan młody odszedł do świata umarłych bez sakramentu. Zaraz też go pobłogosławił i w tej samej chwili pan młody sprzed trzystu lat rozpadł się w proch.

[Guest Vampirella]

2KziM2 http://www.FyLitCl7Pf7ojQdDUOLQOuaxTXbj5iNG.com

Edited July 30, 2017 by Niezarejestrowany
xrqKYfwnJcpibm

[Guest Vampirella]

Mądra żona

 

Żył kiedyś bardzo bogaty człowiek, który miał tak piękną żonę, że piękniejszej niż ona nie znalazłbyś ani na ziemi, ani na morzu. Była tak niezwykłej urody, że gwiazdy migotały na jej ramionach, a światło księżyca lśniło na jej czole. Bogaty człowiek był bardzo szczęśliwy. Powiedziała mu jednak kiedyś żona:

— Zachowaj w tajemnicy, że masz taką piękną żonę, nie pokazuj mnie nikomu ani też nie chwal się mną.

Mąż obiecał spełnić jej prośbę.

Pewnego razu wybrał się do miasta, gdzie mieszkał król. Poproszono go do pałacu na przyjęcie. Wszystko było tam wspaniałe i błyszczące: podłogi ze srebra, kolumny ze złota, a sufit z drogocennych kamieni. Siedział gość w towarzystwie za srebrnym stołem, jadł i pił, aż się upił nieco. Przy końcu stołu siedziała królewska córka, piękna dziewczyna. Na głowie miała złotą koronę, a włosy jak płynne, najczystsze złoto.

Król zaczął chwalić jej urodę:

— Moja córka jest najcudowniejszą kobietą na świecie. Nie ma drugiej tak pięknej jak ona. Wznieśmy toast na jej cześć!

Rozgniewał się bogaty człowiek na królewskie słowa nazywające córkę najpiękniejszą kobietą na świecie. Pomyślał, że trzeba i własną żonę trochę pochwalić, bo była przecież sto razy piękniejsza od królewny.

Rzekł tedy do króla:

— Oczywiście, mogę wypić kielich za córkę miłościwego pana, ale z tym, że jest ona najpiękniejsza na świecie, nie zgadzam się.

Słysząc te słowa, towarzystwo przy stole zamarło, a rozgniewany król krzyknął:

— Żądam wyjaśnień! Czyż moja córka nie jest najpiękniejszą kobietą na świecie?!

Bogaty człowiek musiał teraz odpowiedzieć wprost:

— Oczywiście, miłościwy królu, piękna jest twoja córka, ale moja żona jest stokroć piękniejsza. Jest tak piękna, że gwiazdy migocą na jej ramionach, a światło księżyca lśni na jej czole. Czeka teraz na mnie w domu.

Król rozzłościł się jeszcze bardziej i rozkazał wrzucić swego bogatego gościa do więziennej celi. Na koniec powiedział:

— Niech sobie teraz żona czeka. Przyszedł tu ubliżać królewskiej córce!

Siedział bogaty człowiek w ciemnej celi na wieży, do której tylko pod wieczór wpadało kilka promieni słońca i która pełna była wygłodzonych myszy.

Kiedy żona dowiedziała się, że kłótnia wybuchła między jej mężem a królem i że męża wtrącono do lochu, gorzko zapłakała. A gdy się już wypłakała, zaczęła myśleć, jak wydostać go z więzienia, aż znalazła sposób. Kazała uszyć piękne męskie szaty, takie jak dla księcia, obcięła krótko włosy i przebrała się. Ha, stoi teraz piękny książę w kapeluszu z piórem i mieczem u boku! A była nim żona bogatego człowieka. Kupiła potem szklaną karetę zaprzężoną w cztery wspaniałe konie. Najęła woźnicę i kazała mu jechać do królewskiego zamku.

Po przybyciu na zamek przedstawiła się jako książę z sąsiedniego kraju, który przyjechał prosić o rękę córki króla. Ucieszył się król, przyjechał przecież konkurent, piękny młodzian. Jeszcze bardziej ucieszyła się królewska córka. Wspaniały był bowiem narzeczony, księżyc błyskał mu na czole, a gwiazdy migotały na jego ramionach. Wyszedł król w ukłonach na podwórze, żeby przywitać gościa. Wprowadził go do komnat, poił, karmił i przyobiecał oddać mu swoją córkę. Ucieszyła się z tego królewna. Trafił się jej piękny mąż, we dwoje będą stanowić najpiękniejszą parę na świecie.

Jednakże w matce króla obudziła się nieufność i szepnęła synowi do ucha:

— Nie dawaj córki temu przybyszowi. To wcale nie jest mężczyzna, to kobieta.

— Nie żartuj sobie! — krzyknął król. — To jest mężczyzna i to w dodatku najpiękniejszy na świecie.

Stara królowa nie poddawała się jednak i powiedziała:

— Rozkaż nagrzać w saunie i wyślij strażnika do pilnowania, wtedy się dowiemy, czy to jest kobieta.

Zgodził się w końcu król i rzekł do księcia:

— Zanim wydamy bal, umyj się, mój kochany. Kazałem już napalić w saunie.

Żona bogatego człowieka zaraz domyśliła się, że na dworze zaczynają coś podejrzewać i zaczęła się zastanawiać, jak też wybrnąć z trudnej sytuacji. Spacerowała po parku, w którym żyły różne leśne zwierzęta: zające, wiewiórki, kuny, gronostaje i wiele, wiele innych. W końcu wsadziła wiewiórkę do jednej kieszeni, a gronostaja do drugiej.

Wraca książę do pałacu i rusza do sauny. Czerwonym suknem wyłożono dziedziniec aż po jej drzwi. Złote były w saunie ławy, piec z drogich kamieni, a zamiast wody lano na kamienie miód.

Kiedy książę zaczął rozbierać się do kąpieli, wyciągnął z kieszeni wiewiórkę. Ta zaczęła biegać po ścianach, a strażnicy wlepili w nią wzrok, tak że niczego nie widzieli.

Spytał ich król:

— Czy był to mężczyzna, czy też była to kobieta?

— Mężczyzna! — odkrzyknęli chórem strażnicy, którzy i tak przyglądali się tylko wiewiórce. Poszedł król do matki i mówi:

— Co też, matko, naopowiadałaś! Nasz gość to przecież mężczyzna!

Ale matka tylko syknęła, nadal upierała się, że to kobieta i kazała posłać nowych strażników, żeby podglądali. Posłał tedy król księcia drugi raz do sauny, tym razem z lepszymi strażnikami. Teraz książę, rozbierając się, wypuścił z kieszeni gronostaja, który skakał tak wesoło, tak żywo, że strażnicy oczu od niego oderwać nie mogli i zupełnie zapomnieli, kogo mają pilnować.

Znowu spytał król strażników:

— Czy książę jest kobietą? A strużnicy odparł i:

— A skądże! Przecież to mężczyzna!

Stara królowa upierała się jednak jeszcze bardziej.

— Sama będę strażnikiem — powiedziała do króla.

— Też coś! — odparł na to król. — Nie uwierzyłbym w twe słowa, gdybyś ty była strażnikiem. Jesteś już stara i słabo widzisz. Teraz urządzę dla mojej córki i księcia z sąsiedniego królestwa wspaniałe pożegnanie.

Nic na to nie mogła już poradzić matka króla, więc rozpoczęło się przyjęcie. To dopiero była uczta! Przez pięć tygodni podejmowano cały lud w królewskim parku, gdzie na brzozach rosły jabłka, na świerkach rodzynki, a na modrzewiach ziarnka kawy. Przez pięć tygodni świętowano, a najpiękniejszym wśród gości był narzeczony.

W ostatni dzień uczty rzekł książę do króla:

— Raz tylko w życiu ma człowiek prawdziwe wesele. Trzeba i gorszym dać trochę uciechy. Wypuść teraz wszystkich więźniów, żeby sobie chociaż popatrzyli na nasze wesele.

Król przystał na propozycję i rozkazał wypuścić wszystkich więźniów, a był wśród nich także ów bogaty człowiek. Ruszył w końcu wielki pochód pożegnalny z zamku: stu grajków z przodu i stu z tyłu. Narzeczona jechała w złotej karecie, a przebrany książę na czarownym rumaku. Po obu stronach drogi stały kłaniające się w pas tłumy. Rozglądał się uważnie narzeczony po twarzach gapiów, żeby znaleźć swego męża. A ten stał, stał w tłumie, z czapką w garści, w więziennej sukmanie, stał bogaty człowiek między dwoma zbójami. ,,0j, zupełnie podobny ten książę do mojej żony", pomyślał sobie. ,,Ale mojej żony już nigdy nie zobaczę", westchnął i zapłakał. Podjechał wtedy do niego książę i mówi:

— Jestem twoją żoną i przyjechałam, żeby cię uratować! Wskakuj na siodło i uciekajmy! To najlepszy koń króla, sama go wybierałam.

Ucieszył się bogaty człowiek, skoczył zaraz na ognistego rumaka i dają ostrogę. Ruszył koń z kopyta jak strzała, tak że gapie zbili się w gromadę gęstą jak gradowa chmura. W tłumie zrobiło się zamieszanie: krzyk, zgiełk i pośpiech. Stu rycerzy ruszyło w pościg, ale na próżno; uciekinierzy zniknęli już w lesie.

Podeszła zapłakana królewna do ojca i pyta:

— Dlaczego, ojcze, oddałeś mnie mężczyźnie, który uciekł i zabrał z sobą więźnia?

Wtedy matka króla odezwała się:

— To nie był mężczyzna, to była kobieta. Cały czas tak mówiłam.

Lud zaś orzekł:

— To była kobieta, ale najpiękniejsza na świecie: słońce błyszczało na jej czole, a gwiazdy migotały na jej ramionach.

— To była żona tego bogatego człowieka, którego kazałem uwięzić — powiedział król.

— Tak, tak — rzekła matka króla. — A mówią ,,długie włosy, krótki rozum", nieprawdaż? — dodała złośliwie.

— Ale ta obcięła włosy na krótko! — odciął się król.

Zamieszkał potem bogaty człowiek z żoną w małym, ukrytym pałacyku i już nigdy nie poszedł na królewski zamek.

[Guest Vampirella]

Dziewczyna i wilk

 

Żyła kiedyś w lesie czarownica. Nie miała zwyczaju zaglądać do siedzib ludzkich, ale za to często włóczyła się po lesie. Kiedy pewnego razu szła przez las, spostrzegła dziewczynkę zbierającą jagody. Zabrała ją z sobą do domu, ale ponieważ dziewczyna bardzo jej się nie podobała, cały czas zastanawiała się, jak ją zabić. Pewnego więc razu kazała jej iść nad rzekę i tak wyprać czarne płótna, żeby zrobiły się białe.

— Jeżeli wrócisz znad rzeki, a płótno nie będzie białe, to cię zabiję — zagroziła.

Ruszyła dziewczyna z płaczem nad rzekę, ale i tak wiedziała, że płótno nigdy nie zbieleje. Kiedy jednak szła ścieżką, z naprzeciwka wyszedł wilk i zapytał:

— Dlaczego płaczesz? Odparła na to:

— Kazano mi tak wyprać te płótna, żeby zrobiły się białe. Wilk dał jej wtedy laskę i powiedział:

— Weź tę laskę i zbij nią płótna, to zrobią się białe. Dziewczyna zrobiła tak. jak jej poradził wilk i płótno rzeczywiście zrobiło się białe jak śnieg. Zabrała je i poszła do czarownicy. Widząc płótna, czarownica wpadła w straszny gniew, rozzłościła się. że nie może zabić dziewczyny i w końcu powiedziała:

— Jeżeli teraz szybko nie wypierzesz płótna tak. żeby zrobiło się czarne, to cię zabiję.

Poszła nieszczęsna dziewczyna nad rzekę, ale tym razem już nie płakała. Spodziewała się bowiem, że i teraz jej się uda. I rzeczywiście. na ścieżce znowu spotkała wilka, który dał jej laskę i poradził:

— Zbij tą laską płótna, a zrobią się czarne.

Zrobiła tak, jak kazał i płótno zaraz stało się czarne. Gdy czarownica zobaczyła, że i tym razem nie uda jej się zabić dziewczyny, wpadła na nowy pomysł. W pobliżu jej chaty było małe jeziorko, ponad którym wznosił się bardzo słaby most. Po drugiej stronie jeziora mieszkała inna czarownica imieniem Tiina. Zawzięta jędza wysłała swoją wychowanicę z listem do Tiiny, sądząc, że most nie wytrzyma, dziewczyna wpadnie do wody i utopi się. Dla pewności napisała jednak w liście: ..Jeżeli dziewczyna przedostanie się do ciebie, to zabij ją".

Ruszyła nieszczęsna w drogę, ale tuż przed mostem wyszedł jej naprzeciw wilk i powiedział:

— Weź tę laskę, a przechodząc przez most, mieszaj nią wodę tak często, jak tylko możesz i powtarzaj: ..Moście przede mną, wodo za mną", wtedy szczęśliwie przedostaniesz się na drugi brzeg. Kiedy będziesz już u Tiiny, to pamiętaj, nie jedz niczego, bo będzie chciała cię otruć.

Dziewczyna ruszyła w drogę i tak jak jej radził wilk, często mieszała wodę. mówiąc: „Moście przede mną. wodo za mną". W ten sposób udało jej się przedostać na drugi brzeg. Spotkała tam konia. Wyciągnęła z kieszeni kawałek chleba i dała mu. Ruszyła dalej i po pewnym czasie zobaczyła wygasający ogień. Podsyciła go, dorzucając do niego trochę drewna. Poszła dalej, aż w końcu dotarła do chaty czarownicy. Kiedy weszła do izby, nagle z pieca spadł pogrzebacz i ułożył się na progu. Dziewczyna podniosła go i postawiła w kącie. Następnie podeszła do czarownicy i oddała jej list. Po przeczytaniu go Tiina poczęstowała dziewczynę kiełbasą, ale ta, pomna ostrzeżenia wilka, wsadziła ją do paleniska, zaraz gdy tylko czarownica wyszła. Po powrocie Tiina zapytała:

— Kiełbaso, gdzie jesteś? A kiełbasa na to:

— Tutaj jestem, w palenisku.

Czarownica znowu dała dziewczynie kiełbasę i rozkazała:

— Musisz ją zjeść!

Kiedy jednak Tiina wyszła na chwilę, dziewczyna wsadziła kiełŹbasę pod ławę.

Wróciła czarownica i pyta:

— Kiełbaso, gdzie jesteś? A kiełbasa na to:

— Tutaj jestem, pod ławą.

Wiedźma wyciągnęła ją spod ławki, podała dziewczynie i powiedziała wychodząc:

— Musisz ją zjeść!

Tym razem dziewczyna wsadziła kiełbasę pod koszulę i nadal nie miała zamiaru wypełnić rozkazu czarownicy. Wróciła Tiina i zapytała:

— Kiełbaso, kiełbaso, gdzie jesteś? A na to kiełbasa:

— Tutaj jestem, między koszulą a skórą.

Tiina była jednak nieco przygłuchawa, nie dosłyszała, co powiedziała kiełbasa i zrozumiała: ,,Tutaj jestem, między skórą a żołądkiem". Ucieszyła się więc, myśląc, że tym razem dziewczyna już na pewno umrze.

Ruszyła biedaczka z powrotem, ale kiedy Tiina spostrzegła, że dziewczyna jeszcze żyje, pobiegła za nią i krzyknęła:

— Pogrzebaczu, zabij ją! Ale pogrzebacz odparł:

— Nie zabiję jej, zrobiła dla mnie wiele dobrego. Postawiła mnie na miejsce, kiedy leżałem w progu.

Tiina pobiegła dalej i znowu krzyknęła:

— Ogniu, ogniu, spal ją! Ale ogień odparł:

— Nie spalę jej, zrobiła dla mnie wiele dobrego. Dołożyła mi gałęzi, kiedy już przygasałem.

Tiina pobiegła jeszcze dalej za dziewczyną i krzyknęła:

— Koniu, koniu, kopnij ją! Ale koń odparł:

— Nie kopnę jej, zrobiła dla mnie wiele dobrego. Dała mi chleba. Czarownica jednak jeszcze nie zrezygnowała i dalej ścigała dziewczynę. Po chwili krzyknęła:

— Kiełbaso, kiełbaso, utop ją!

Ale dziewczyna, słysząc to, zaraz wyciągnęła kiełbasę zza koszuli i wyrzuciła. Czarownica nadal ją goniła, ale na moście dziewczyna uderzyła laską o wodę i powiedziała:

"Moście przede mną, wodo za mną"

W tej samej chwili most za jej plecami runął. Tiina wpadła do jeziora i utonęła.

Kiedy dziewczyna była już na drugim brzegu, wyszedł z lasu wilk, zabronił jej wracać do czarownicy i kazał iść do siebie. Poszła więc z wilkiem. Szli, szli, aż doszli do wielkiego zamku, który był własnością jej przyjaciela. Została tam i prowadziła mu gospodarstwo. Było jej jednak bardzo smutno, bo wilk całe dnie spędzał poza domem i wracał dopiero wieczorem, przynosząc z sobą różne skarby. Co dzień rano, kiedy dziewczyna rozpalała ogień, wilk znikał, kiedy wieczorem go gasiła, wracał.

Pewnego razu wpadła na świetny pomysł. Poszła wieczorem spać, ale do ręki wzięła kaganek. Kiedy wilk wrócił do domu, oświetliła nagle izbę. Zdziwił się wielce wilk i w tej samej chwili zmienił się w pięknego królewicza. Potem powiedział:

- To ta stara czarownica przemieniła mnie w zwierzę.

Ucieszyła się dziewczyna, że wilk odzyskał swą dawną postać. Wyszła za niego za mąż i razem stanowili szczęśliwą parę, bo bardzo się kochali. Wybudowali sobie wspaniały paląc. Potem odbyło się wesele. I ja tam byłem i dostałem wielki kosz z jedzeniem, ale otworzyłem go dopiero w domu. A były w nim śledzie i kromki chleba.

I to wszystko!

Edited November 3, 2016 by Niezarejestrowany
brak fragmentu

[Guest Vampirella]

O rozrzutnym królu

 

Był sobie kiedyś rozrzutny król, który przez swoje umiłowanie przepychu i hulaszczy tryb życia roztrwonił całe królestwo, choć mógł nim jeszcze rządzić przez długie lata. Ze wstydem opuścił swą ojczyznę i udał się w dalekie kraje. Nie miał przy sobie nic oprócz trzech marek i starej kobyły.

Po długiej podróży przybył do pewnego miasta, w którym panował taki zwyczaj, że gdy umarł biedak i nie zostawił po sobie żadnego spadku, musiał leżeć na ulicy, pod nogami przechodniów. Zubożały król widział wielu nie pochowanych nieboszczyków, a że miał dobre serce, pogrzebał jednego z nich za trzy marki. Gdy stracił ostatnie pieniądze, smutny wsiadł na kobyłę i ruszył przed siebie.

Wyszedł mu na spotkanie chłopak odziany w biedne łachmany i zapytał:

— Kim jesteś i skąd pochodzisz?

— Jestem królem i przybywam z dalekiego kraju — odrzekł jeździec.

— Jak to, król, i nie ma świty? — zdziwił się przechodzień.

— Jestem tak biedny, że nie stać mnie na służbę — odparł zapytany.

— Królowi nie przystoi podróżować samotnie, weź mnie, panie, na swego sługę, chętnie będę ci towarzyszył — zaproponował chłopak.

— Przecież potrzeba ci jedzenia i zapłaty, a ja nie mam nic — odrzekł król.

— Jedzenia nam nie zabraknie i na pewno dogadamy się co do zapłaty — zapewniał go tajemniczy nieznajomy.

— No to chodź, jeśli się tak upierasz — zadecydował król — lecz i tak wiem, że gdy przyjdzie głód, na pewno mnie opuścisz.

Podróżowali przez cały dzień, a gdy zbliżył się wieczór, król powiedział:

— Nadchodzi wieczór. Gdzież będziemy nocować?

— Nie martw się, panie — odrzekł chłopak — znam na to sposób, niedaleko stąd jest wieś, ja wyruszę wcześniej, żeby przygotować nocleg i posiłek.

Tak mówiąc, opuścił sługa swego pana. Doszedł do wsi, napotkał chatę i wchodząc, rzekł:

— Dobry wieczór, gospodarzu, czy znajdzie się tutaj miejsce na nocleg? Mój pan jedzie za mną.

— Któż to taki? — zapytał gospodarz.

— To król z bardzo dalekiego kraju — odparł pewnie chłopak.

— Oj, oj — zakłopotał się mężczyzna — jakże przyjmiemy tak godnego gościa? W naszych izbach nie jest ani czysto, ani ciepło.

— Jeśli tylko obiecacie nocleg, ja wszystko przygotuję — pocieszył go przybysz.

Gdy już napalił w piecu, zamiótł pokój i przyniósł gałązki jodły na podłogę, wybiegł na spotkanie swego pana, zawiódł go do chaty, rozsiodłał konia i o wszystko zadbał.

Gospodarz, który po raz pierwszy gościł króla, szepnął słudze do ucha:

— Dobry gościu, mamy wprawdzie dużo jedzenia, lecz nie umiemy go przygotować tak, jak to królowie zwykli jadać.

— Zaprowadź mnie do kuchni — odrzekł chłopak — a ja przygotuję posiłek, nie martw się.

Zgodnie z obietnicą podał swemu panu wspaniałą wieczerzę i pościelił łóżko tak wytwornie, jakby to był pałac, a nie wiejska chata.

Następnego dnia przygotował śniadanie i odprowadził króla na drogę, sam zaś powrócił do chaty. Spotkawszy gospodarza, zapytał:

— Ile kosztuje nocleg?

— Gościu drogi — odparł mężczyzna — jeśli tylko jako tako poradziliście sobie w moim skromnym domu, to nie trzeba mi żadnej zapłaty.

— Wspaniale sobie daliśmy radę — odrzekł sługa.

— Skoro tak było, jak mówisz, to ja muszę ci zapłacić, ponieważ wyręczyłeś mnie w przyjęciu tak dostojnego gościa. Jeśli ci się nie odwdzięczę, na mój dom spadnie jakieś nieszczęście. Dam z chęcią wszystko, co tylko zechcesz — powiedział gospodarz.

— Chodźmy więc do szopy — zaproponował chłopak.

Tak też zrobili.

Mężczyzna kazał mu wybrać, co chce spośród wszystkich rzeczy, które się tam znajdowały. Były tam różności, chłopak jednak zwrócił uwagę na wiszący pomiędzy innymi, nowymi, stary, pilśniowy kapelusz.

— To bym wziął — zdecydował sługa.

— Co też mówisz? — oburzył się gospodarz. — Są tu przecież nowe, dam ci je.

Lecz chłopak, nie zważając na sprzeciwy mężczyzny, włożył stary kapelusz na głowę i pożegnał się słowami:

— Bardzo dziękuję, niech wam się dobrze wiedzie. Wyszedł na drogę, spotkał swego pana i powiedział wesoło:

— No, dogadałem się w sprawie zapłaty.

— To dobrze, ale jak to zrobiłeś? — zdziwił się król.

— Tak jak umiałem. Dostałem nawet taki kapelusz na głowę. Król obejrzał podarunek i zauważył:

— Nie jest zbyt ładny. Jeśli ci już coś obiecali, to mogli dać lepszy.

Chłopak jednak był zadowolony z prezentu i rzekł:

— Znam takie miejsce, gdzie będzie sto razy cenniejszy, nie martw się, panie!

Podróżowali razem następnego dnia, a wieczorem król znowu zaczął się martwić o nocleg.

— Nie kłopocz się, panie, pójdę przed tobą i znajdę jakieś miejsce — rzekł sługa.

Poszedł do wsi, poszukał największej chaty i zapytał gospodarza:

— Czy znalazłby się tu jakiś pokój dla pana i jego sługi?

— A kim jest twój pan? — zapytał mężczyzna.

— Królem — odpowiedział pewnie chłopak.

— Nie możemy przyjąć takiego gościa, w domu jest straszny bałagan — zmartwił się gospodarz.

— To nic — odparł chłopak — ja posprzątam pokoje i przygotuję jedzenie.

— No, jeśli jesteś tak dobry, dam ci klucze. Weź wszystko, czego wam trzeba, żeby tak dostojny gość czuł się tu dobrze — odrzekł gospodarz.

Ucieszyły chłopaka słowa mężczyzny. Nagrzał, zamiótł i posprzątał pokoje, wybiegł na drogę po swego pana i przywiódł go do chaty. Tam dał mu dobrą kolację, jako że miał dostęp do wszystkiego. Z powodu wizyty tak znacznego gościa domownicy przenieśli się na noc do innej chaty, król mógł więc spędzić noc spokojnie i w ciszy.

Rankiem osiodłał chłopak konia swego pana i odprawił go na drogę. Sam został, żeby poczekać na gospodarza i dogadać się w sprawie zapłaty.

Wrócił właściciel ze wsi i sługa podszedł do niego, mówiąc:

— Mojemu panu spieszno było w drogę i już wyrus/ył przede mną. Ile jesteśmy winni za nocleg i jedzenie?

— Nic nie jesteście winni — odrzekł gospodarz uprzejmie. — Jeśli tylko jako tako daliście sobie radę w mojej skromnej chacie, to ja mam u was dług. Pierwszy raz pan z tak wysokiego rodu gościł u mnie.

— Dobrze, chodźmy więc do szopy, jeśli taka jest twoja wola — powiedział chłopak — może znajdzie się tam coś niepotrzebnego.

Tak też zrobili.

Weszli do środka i wśród mnóstwa różnych rzeczy sługa wypatrzył szable, z których jedna była bardzo zardzewiała i wyszczerbiona. Wskazując ją, powiedział:

— Taka broń przydałaby mi się.

— Cóż za pomysł! — krzyknął gospodarz. — Weź sobie lepszą, ładniejszą.

— Ta będzie dla mnie zupełnie odpowiednia — zapewnił chłopak, wziął starą szablę, zostawiając gospodarzowi nowe, i wyszedł na poszukiwanie swego pana.

Nie szedł długo, król czekał na drodze. Widząc go, zawołał sługa z radością:

— I tym razem wszystko jest zapłacone, a jeszcze w dodatku dostałem od gospodarza taką szablę!

— Oj, biedny chłopcze — pokiwał głową pan. patrząc na prezent. — Co z tym zrobisz? Czy nie mogłeś wziąć czegoś lepszego? Chłopak nie przejął się wymówkami i rzekł:

— Znam takie miejsce, gdzie będzie ona sto razy cenniejsza. Uradowany wsadził szablę za pas, a wyglądał teraz mężnie, tak jak przystało na królewskiego sługę.

Szli tak razem trzeci dzień, a gdy zbliżał się wieczór, król jak zwykle zaczął się martwić o nocleg:

— A gdzież spędzimy tę noc?

— Nie martw się, panie, może i tym razem znajdziemy dobre miejsce na spanie — pocieszył go chłopak. — Gdy ty, panie, będziesz tu odpoczywał, ja pójdę do wsi i rozpylam się. To powiedziawszy, ruszył przed siebie. Zaszedł do pewnej chaty i tak rzecze do gospodarza:

— Pewien wysoko urodzony pan prosi o nocleg, czy znajdzie się dla niego jakiś kąt?

— A któż to taki? — spytał mężczyzna.

— To przybywający z daleka książę Gustaw — odrzekł chłopak.

— Musicie iść gdzie indziej — odparł słysząc to gospodarz. — Nic możemy przyjąć tak znamienitego gościa.

— Dlaczego? — zapytał przybysz.

— W izbach jest zimno, a i jedzenie nie jest przygotowane.

— Dajcie mi tylko klucze, a ja przygotuję i strawę, i posłanie.

Dobry gospodarz dał klucze, a sam wraz z rodziną przeniósł się do wsi, ustępując miejsca tak wielkiemu i znacznemu gościowi.

Chłopiec posprzątał pokoje, przygotował miejsce do spania i zadbał o wszystko tak, że król mógł spędzić noc spokojnie i z wygodami.

Rankiem, sługa znów wyprawił swego pana w drogę, a sam pozostał w domu, czekając na gospodarza. Gdy ten wracał ze wsi, chłopak podszedł doń i zapytał:

— Miły gospodarzu, ile kosztuje nocleg?

— Nic, gościu drogi, nic nie kosztuje — odparł gospodarz — to ja mam dług u ciebie, co chcesz w zapłatę? Chodź ze mną do szopy, może znajdzie się tam coś dla ciebie?

Poszedł królewski sługa za gospodarzem i gdy weszli do środka, rozglądnął się uważnie. Były tam różności, a wśród nich trzy jedwabne mieszki: jeden stary, a pozostałe nowiusieńkie. Chłopiec wskazał ten stary, mówiąc:

— To bym chciał.

— Przecież są tu też nowe, weź je — zaproponował gospodarz. Lecz przybysz wziął ten stary, podziękował i ruszył w drogę. Trzymając mieszek w ręce, pobiegł do swego pana i krzyknął radośnie:

— O, jaki prezent dostałem od gospodarza!

— Oj, biedny chłopcze, mogłeś przecież lepszy dostać — skrzywił się król, lecz zadowolony sługa zapewnił: — Znam takie miejsce, w którym będzie on sto razy cenniejszy, przekonasz się, panie.

Podróżując czwarty dzień, dotarli do stolicy sąsiedniego królestwa. Gród był tu piękny i kolorowy, lecz pałac władcy pokrywało czarne sukno. Zdziwili się na ten widok przybysze. Zbliżała się noc, więc ruszyli za miasto, żeby poszukać miejsca na nocleg. Rankiem, gdy odpoczęli po podróży, poszedł sługa do pałacu, aby zasięgnąć języka. Tam usłyszał, że okrutny, owłosiony i wielorogi potwór, który pokazywał się tylko w nocy, zagroził, że zniszczy cały pałac, jeśli król nie da mu swojej córki za żonę. Królewna zaś musiała codziennie, po zapadnięciu zmroku, odwiedzać bestię i błagać ją, żeby nie wypełniała jeszcze swojej groźby.

Słysząc to, pośpieszył chłopak do nieszczęśliwego władcy i tak rzekł:

— Jestem sługą króla z dalekiego kraju. Przybywam tu z posłaniem: mój pan pragnie pojąć waszą córkę za żonę.

Kroi rozkazał chłopcu, żeby zaprosił swego pana na obiad. Zaproszenie zostało przekazane i rozrzutny król wyruszył po południu do pałacu. Został wspaniale ugoszczony, a po uczcie poprosił o rękę królewny. Rodzice zgodzili się, lecz wtedy narzeczona upuściła na podłogę swój pierścionek i tak rzekła:

— Jeśli przyniesiesz mi jutro w to samo miejsce moją zgubę, wtedy zostanę twoją żoną.

Nie śmiał jednak kandydat na męża podnieść pierścionka spod stołu. Wrócił na noc do chaty za miastem.

Spytał go sługa:

— Co słychać w królewskim pałacu?

— Słychać dobre i złe — odrzekł rozrzutny król. — Prawie że dogadałbym się w sprawie ożenku, lecz królewna upuściła swój pierścionek i postawiła warunek, że muszę go odnaleźć i przynieść jutro w to samo miejsce.

Nazajutrz nie chciał król iść na śniadanie do pałacu, ale wierny sługa zachęcił go:

— Idź odważnie, a jeśli zapytają cię o pierścionek, poszukaj, panie, w kieszeni!

Rozrzutny król wyruszył do zamku. Czekało już na niego wspaniałe śniadanie. Gdy uczta dobiegała końca, wsadził rękę do kieszeni, znalazł tam pierścionek i położył go na stole, tak żeby wszyscy widzieli.

Królewna wzięła klejnot i rzekła:

— A teraz drugi warunek. Będziesz moim mężem, jeśli jutro podczas śniadania powiesz mi, kogo ostatniego pocałowałam dzisiaj wieczorem.

Zmartwiony poszedł narzeczony do swego sługi, a ten zapytał go tak jak poprzednio:

— Co słychać w pałacu króla?

— Słychać dobre i złe — odpowiedział rozrzutny król. — Wprawdzie znalazłem pierścionek w kieszeni, lecz teraz królewna postawiła mi drugi warunek: muszę do jutra odgadnąć, kogo ostatniego dzisiaj wieczorem pocałuje.

— Nic w tym trudnego — rzekł sługa. — Kogóż mogłaby całować, na pewno rodziców, ale mogę się jeszcze upewnić. Ten stary, filcowy kapelusz, który dostałem w prezencie od jednego gospodarza, jest taki, że gdy go ktoś włoży na głowę, staje się niewidoczny. Pójdę rozeznać sprawę.

Tak mówiąc, włożył kapelusz i w tym samym momencie jakby rozpłynął się przed królem.

Wyruszył do królewskiego pałacu. Był tam cały dzień i śledził królewnę. Jak cień posuwał się za nią, widząc wszystko, co robi, lecz niczego nadzwyczajnego nie zauważył. W końcu, późnym wieczorem, królewska córka opuściła domowników i wyszła z zamku. Chłopak podążył za nią, dziwiąc się, że o tak późnej porze opuszcza rodziców. Dziewczyna zaś wyszła do okalającego pałac ogrodu. Przystanęła na chwilę i w tym samym momencie ziemia zaczęła się rozstępować, a z jej wnętrza wyłoniła się okropna bestia. Mia¬ła obrzydliwe, wielkie uszy i rogi na głowie. Zbliżyła się do królewny, objęła ją, tuliła i całowała.

Chłopak, który zdobył w podróży szablę i stary jedwabny mieszek, podszedł niewidoczny do bestii, odciął jej głowę i włożył ją do worka. Zabrał wszystko do domu i schował.

Rano dał mieszek swemu panu i powiedział:

— Gdy przyjdziesz do pałacu i zapytają, kogo ostatniego całowała królewna wczoraj wieczorem, opróżnij, panie, worek i powiedz królowi: oto głowa tego potwora, którego wasza córka całowała.

Rozrzutny król zrobił tak, jak mu sługa poradził. Ruszył do zamku i po śniadaniu wyrzucił głowę bestii z worka na stół. Uradował się wtedy cały dwór. Okazało się bowiem, że królewna musiała całować bestię wbrew swojej woli. W przeciwnym razie rozzłoszczony potwór zburzyłby całe miasto. Teraz, gdy ujrzała jego głowę leżącą na stole, opuścił ją strach. Król natychmiast posłał swe sługi, żeby zdjęli czarne sukno, a w to miejsce dali nowe, czerwone.

Wesele rozrzutnego króla i ocalonej królewny było wspaniałe i trwało wiele tygodni.

Chłopak służył młodemu królowi i jego pięknej żonie aż do czasu, gdy ich dziecko zaczęło chodzić. Wtedy przyszedł do swego pana i powiedział:

— Nadszedł już czas, żebym was opuścił. A król na to:

— Nie mogę ci tego zabronić, chociaż chętnie bym cię zatrzymał, przecież tyle ci zawdzięczam. Skoro jednak chcesz mnie opuścić, porozmawiajmy o zapłacie.

— Czy dostanę taką zapłatę, jakiej zechcę? — zapytał chłopak.

— Dam ci wszystko, czego tylko zapragniesz — odparł król.

— Dobrze, więc zamiast zapłaty odetnę twojemu synowi głowę — powiedział sługa.

— Wiele chcesz, ale też dużo zarobiłeś — odparł zmartwiony król.

Wtedy sługa z zimną krwią odciął dziecku głowę i rzekł:

— Niech ci się dobrze wiedzie.

W tej samej chwili zdarzył się cud. Dziecko odzyskało życie i było całe i zdrowe.

Tak wiernego sługę dostał król w nagrodę za to, że za ostatnie grosze pochował wzgardzonego przez wszystkich nieboszczyka. Kiedy zaś przy jego pomocy dopełnił miary swego szczęścia, sługa mógł oddalić się do krainy, z której pochodził — w zaświaty.

[Guest Vampirella]

Niedźwiedź sędzią

 

Pewnego razu miedzy lisem, kotem, wilkiem i zającem wybuchła kłótnia, której za nic zwierzęta nie mogły rozstrzygnąć. Odszukały więc niedźwiedzia, aby ten w końcu orzekł, które z nich jest najlepsze.

— O co się kłócicie? — spytał niedźwiedź.

— Spieramy się o to, ile każde z nas ma sposobów, żeby wyjść cało ze śmiertelnego niebezpieczeństwa — odparły zwierzęta.

— No, ile ty masz sposobów? — zapytał niedźwiedź wilka.

— Sto — odparł wilk.

— A ty? — spytał lisa.

— Tysiąc.

— A ty, zającu? — pytał dalej niedźwiedź.

— Mam tylko jeden, swoje długie nogi.

— No, a ty ile masz? — spytał w końcu niedźwiedź kota.

— Tylko jeden — odparł kot.

Teraz niedźwiedź postanowił spróbować, jak też skłócone zwierzęta poradzą sobie przy pomocy swoich sposobów w prawdziwym niebezpieczeństwie. Złapał więc wilka i potrząsnął nim tak mocno, że ten prawie ducha wyzionął. Widząc to, lis zrobił w tył zwrot i próbował czmychnąć, ale niedźwiedź złapał go zębami za ogon i od tego czasu, aż po dzień dzisiejszy, lisy mają na nogach białe plamy po niedźwiedzich zębach. Zając, który miał długie nogi, rzucił się do ucieczki i uszedł cało. Kot zaś wdrapał się na drzewo i zamiauczał:

— Sto sposobów dostało lanie, tysiąc sposobów oszpecono, długie nogi dały nogę, jeden sposób wlazł na drzewo i tam sobie siedzi.

I tak skończyła się kłótnia.

[Guest Vampirella]

Gadatliwa baba

 

Żyli kiedyś dziad i baba. Oj, baba niezwykle gadatliwa; czego się w domu dowie, to zaraz po całej wsi rozniesie. Dziad zaś był dobrym myśliwym i rybakiem.

Znalazł pewnego dnia podczas polowania w lesie skarb i myśli, jak by tu po cichu zanieść go do domu — baba przecież pleciucha, jak się dowie, to zaraz po wsi rozniesie. Trudno, coś trzeba jednak wymyślić. W ten sam dzień złapał w sieci szczupaka, a w sidła wpadł mu głuszec. Zamienił zdobycz: rybę wsadził w sidła, a ptaka do sieci.

Wrócił potem do domu i rzekł do żony:

— Znalazłem w lesie skarb i jutro pójdziemy zabrać pieniądze.

— A to ci dopiero, skarb znalazłeś! — wykrzyknęła baba i już miała ochotę latać po całej wsi z radosną nowiną. Na to jednak mąż jej nie pozwolił. Kazał jej zaraz iść spać, żeby już nigdzie nie mogła wyjść.

Minęła noc, a wczesnym rankiem rozpoczęły się przygotowania. Następnie oboje ruszyli do lasu po skarb.

Kiedy przechodzili obok stawu, rzekł dziad:

— Zobaczmy, może jest tu jakaś zdobycz.

Patrzą, a w sieci miota się głuszec! Przeszli kawałek drogi, dotarli do polany, na której dziad zastawił sidła na ptaki, patrzą, a w sidłach leży szczupak! Zabrali zdobycz i doszli do miejsca, w którym znajdował się skarb. Załadowali pieniądze do sakwy i ruszyli w drogę powrotną. Dotarli do wsi, mijają podwórko sąsiadów, a baba już wytrzymać nie może. Chciałaby zajść do chałupy i nowinę rozpowiedzieć, ale i tym razem mąż jej nie pozwolił. Na nic to się jednak zdało, bo i tak baba zboczyła w kierunku obejścia. Na szczęście na podwórku gryzły się psy — warczały i groźnie szczeka

ły.

Krzyczy więc mąż:

— Nie wchodź tam, kochaniutka! Nie słyszysz, że w tej chacie baba swego męża bije, że aż drzazgi lecą?!

Wystraszyła się żona, do chaty nie zaszła i w ten sposób udało się mężowi donieść skarb do domu bez niczyjej wiedzy.

Przespali spokojnie całą noc, ale ledwo zaświeciło słońce, baba już dłużej na miejscu usiedzieć nie mogła. O brzasku pobiegła do wsi. Wpadła do chaty, obok której wczoraj przechodziła i opowiada z przejęciem domownikom:

— Znaleźliśmy skarb w lesie. Mój mąż już przedwczoraj go tam znalazł, a kiedy wrócił do domu, to mi o tym powiedział, ale było już ciemno i nie mogliśmy iść po pieniądze. Dopiero wczoraj poszliśmy w pewne miejsce i stamtąd przynieśliśmy dwie sakwy pieniędzy, oj, jakie wielkie!...

— Ha, a gdzie wy znaleźliście ten skarb? — zapytał gospodarz.

— Tam, no tam w lesie — wyjaśniała pośpiesznie baba. — Ja i Matti szliśmy przez uroczysko. Najpierw sprawdziliśmy, czy jest jakaś zdobycz. W sieci był głuszec, a w sidłach szczupak. Potem poszliśmy dalej...

— Kłamiesz! — przerwał jej gospodarz. — Kłamiesz jak najęta. W sieci głuszec, a w sidłach szczupak! W to nawet głupi nie uwierzy!

— A nie wierz sobie! — kłóciła się dalej baba. — Znaleźliśmy skarb, dwa worki pieniędzy przynieśliśmy wczoraj z lasu, a kiedy przechodziliśmy koło twojej chaty, to właśnie biła cię żona.

— Przestań już wreszcie kłamać! — wrzasnął rozgniewany gospodarz i trzepnął babę w ucho. — Gdzie i kiedy mnie żona biła?! Kłamiesz i ani źdźbła prawdy nie ma w twoich słowach! Uciekaj, bo...

Nie pozostało babie nic innego, jak tylko wziąć nogi za pas i zmykać do domu.

Od tego czasu przestała po wsi roznosić, co mąż opowiada i co się w domu dzieje. Stała się posłuszna i uważała, co mówi.

[Guest Vampirella]

Jezus i święty Piotr w stodole

 

Dawno, dawno temu chodził Jezus i święty Piotr po świecie. Kręcili się tu i tam, żeby popatrzeć, jak żyją ludzie. W czasie wędrówki zaszli wieczorem do pewnego domu, aby poprosić o nocleg. Nie wzbraniał się przed tym gospodarz, a co więcej, ugościł przybyłych i przygotował im posłanie, tak jak to zresztą zawsze czynił.

Zdarzyło się akurat, że już od wczesnego ranka gospodarz musiał zabrać się do młócenia, a że pomocników miał niewielu, zboża zaś w stodole co niemiara, postanowił więc i swoich gości poprosić o pomoc. Wysłał parobka z odpowiednim poleceniem, ale goście, jeszcze zmęczeni wczorajszym marszem, wcale nie mieli ochoty zabrać się do pracy. Poprzeciągali się tylko, przewrócili na drugi bok i nie zamierzali posłuchać prośby swego gospodarza. Wysłał więc własną córkę, ponawiając polecenie, ale i tym razem goście nie wykazali najmniejszej ochoty do pracy. Zdenerwował się w końcu gospodarz i sam ruszył po pomocników do młócki, zabierając po drodze sękaty kij, żeby w razie potrzeby nadać swoim słowom odpowiednią moc. Wszedł do izby, stanął przy łóżku, zbudził śpiących i zagroził im tęgim laniem, jeśli zaraz nie stawią się w stodole. Podnieśli się więc strudzeni wędrowcy i obiecali, że za chwilę będą na miejscu, skoro taka jest wola ich dobroczyńcy. Ubrali się pokornie w stare, wytarte szaty i posłusznie ruszyli za gospodarzem. Po wejściu do stodoły polecili, aby wszyscy obecni poszli sobie pospać, zostać zaś ma tylko gospodarz, stanąć w progu i pilnować ich pracy. Potem nazbierali, skąd tylko się dało, wiórów i szczap, a następnie rozpalili na środku klepiska niewielki ogień. Odpalili od ognia szczapy i przyłożyli ogień do belek stodoły, jeden z jednej, drugi z drugiej strony. Wtedy stało się coś niezwykłego.

 

Biały płomień ze szczap rozszedł się wśród snopków, wymłócił ziarno, które posypało się na klepisko, a słoma sucha i wy młócona ułożyła się pod dachem.

Widząc to, pomyślał gospodarz: ,,A to ci dopiero wspaniały sposób młócenia. Muszę go sam wypróbować, jak tylko stodoła będzie znowu pełna".

Wyszedł potem z gośćmi, zarządził dla nich suty posiłek, a kiedy ruszyli w drogę, pięknie im podziękował i pochwalił za szybkość i zręczność w pracy.

Poszli dziwni goście, ale nowy sposób młócenia nie dawał gospodarzowi spokoju i spędzał mu sen z powiek. Nie zazna odpoczynku, dopóki sam go nie wypróbuje. Przez następne trzy dni zwieziono do stodoły wystarczająco dużo fur zboża. Ruszył więc niecierpliwy gospodarz wczesnym rankiem do stodoły, żeby spróbować, czy i jemu się uda. Rozpalił z wiórów mały ogień, odpalił odeń szczapy i tak jak jego goście jął podpalać belki. Niewiele było jednak pożytku z tej pracy, bo prawie natychmiast płomień skoczył na zboże, które w mig się zajęło. Pojął gospodarz, że głupio zrobił. Wyskoczył szybko ze stodoły, trzaskając wrotami w nadziei, że od podmuchu ogień zgaśnie. Na nic zdała się jednak ta sztuczka, bo płomienie buchały już z dachu, a od małego ogniska na klepisku zajęły się ściany i wkrótce cała stodoła stała w ogniu. Nie pozostało gospodarzowi nic innego, jak tylko odsunąć się od buchającego żaru i na własne oczy oglądać, jak płonie podpalona przez niego stodoła.

Teraz dopiero zaczął lamentować, gorzko żałując swej dumy i natręctwa wobec strudzonych wędrowców.

[Guest Vampirella]

Lis i zając

 

Pewnego razu spotkał lis zająca i tak doń powiedział:

— Ciebie na pewno nikt się nie boi.

— A któż boi się ciebie? — odparł na to zając.

— Wszyscy — stwierdził chełpliwie lis. — Mam długi ogon, więc gdy mnie ktoś zobaczy, to myśli, że jestem wilkiem. Właśnie dlatego wszędzie się mnie boją. Ciebie za to nie boi się nikt.

— Załóżmy się w takim razie — zaproponował zając. — Udowodnię ci, że i mnie się boją.

Zrobili tak, jak powiedział zając i ruszyli razem drogą.

W pewnym momencie zając dostrzegł stado owiec śpiące na obrzeżu pastwiska. Uradował się na ten widok i skoczył w środek stada. Owce wystraszyły się i rozoiegły na wszystkie strony.

Z radości, że udało mu się wygrać, zając zaczął się śmiać i to tak mocno, że aż pękła mu warga. Od tego czasu wszystkie zające mają zajęczą wargę.

[Guest Vampirella]

Jak szewc został lekarzem

 

Żył sobie kiedyś pewien szewc, któremu znudziła się ciężka i mozolna praca. Dumał nad tym, jak by tu poszukać lepszego zajęcia.

Usłyszał przypadkiem, że pewien bogaty szlachcic dał w nagrodę lekarzowi, który go uzdrowił, tak wielką sumę pieniędzy, że trudno było je policzyć. ,,Muszę spróbować zostać medykiem", pomyślał i na dobre postanowił skończyć ze swoim poprzednim zajęciem. Wyprzedał więc wszystkie swe szewskie przybory, a w zamian kupił lekarstwa, papier i piękny stół z krzesłem. Potem kazał napisać na bramie wielkimi literami:

,,Wszystkowiedzący lekarz".

Minęło nieco czasu. W miasteczku nadszedł akurat czas jarmarku, podczas którego jednemu z chłopów skradziono konia. Właściciel, któremu przytrafiło się to nieszczęście, zaszedł w poszukiwaniu zguby pod bramę, na której widniał znany nam napis. Przeczytawszy tablicę, wszedł do środka i rzekł:

— Na bramie zobaczyłem taki mądry napis, czy to tutaj urzęduje ten Wszystkowiedzący lekarz?

— Tak, to ja nim jestem — oświadczył szewc bardzo dumnie i wielkopańsko.

— A czy nie wiecie, panie, gdzie odnajdę mojego konia, którego ukradziono mi zeszłej nocy?

Nic nie mówiąc, usiadł medyk za stołem, napisał coś na kartce, dał ją chłopu i kazał iść do apteki. Chłop wziął posłusznie kartkę, zapłacił parę groszy i poszedł do apteki, tak jak mu poradzono. Aptekarze zaś, kiedy popatrzyli na świstek, zaczęli się śmiać i na-igrawać. Okazało się bowiem, że nie było na nim ani jednej prawidłowo napisanej litery i nie można było odgadnąć treści. Nic w tym dziwnego, bo szewc wcale nie umiał pisać. Dla żartu dali jednak chłopu dziwną miksturę do zażywania.

Mężczyzna, ledwo tylko wyszedł z apteki na ulicę, zaraz spróbował lekarstwa, które zaczęło go okropnie palić w gardle. Pobiegł do najbliżej stojącej chaty, żeby zdobyć trochę wody lub cokolwiek do picia, a kiedy znalazł się na podwórzu, stanął jak wryty. Stał tam złodziej i sprzedawał sobie w najlepsze skradzionego konia. Gdy zwierzę poznało swego prawowitego właściciela, uciekło oszustowi, szczęśliwe, że wyrwało się z obcych rąk. ,,A jednak ten lekarz nie kłamał", pomyślał chłop, który w końcu znalazł swego konia. Wrócił więc do Wszystkowiedzącego, żeby mu podziękować i jeszcze dopłacić za tak dobrą radę. Potem w dobrym humorze ruszył do domu.

,,A więc rzeczywiście, wiem wszystko, chociaż do dziś nie miałem o tym pojęcia", pomyślał szewc.

Minęło trochę czasu i zdarzyło się, że koło domu medyka przejeżdżał król. Zdziwiony napisem na bramie, wysłał swego sługę z poleceniem, aby wezwał Wszystkowiedzącego na rozmowę. Zgodnie z rozkazem przyszedł szewc do króla, a wtedy ten zapytał:

— Czy to ty jesteś tym Wszystkowiedzącym lekarzem?

— Tak, jestem nim — odparł zapytany, kłaniając się przed swym władcą.

— Przyjdź więc jutro do mego pałacu, bo będziesz potrzebny — rzekł król i ruszył naprzód.

Następnego dnia wybrał się przestraszony medyk do zamku. Bał się, bo nigdy przedtem nie gościł w królewskich komnatach i nie znał dworskich obyczajów. Nie miał jednak odwagi sprzeciwić się królewskiemu rozkazowi.

Gdy przybył na miejsce, zaprowadzili go słudzy do wielkiej komnaty przed oblicze króla, gdzie czekał już nań cały dwór.

Król zaś przemówił ze swego tronu:

— Ponieważ tak dumny napis umieściłeś na swojej bramie, musisz do jutra dowiedzieć się, gdzie jest mój złoty pierścień, który zginął mi pół roku temu, a jeśli ci się to nie uda, to zostaniesz, kłamco, powieszony.

Słysząc tę groźbę, zmartwił się szewc, nie widząc dla siebie żadnego ratunku. Czekała go niechybna śmierć, nie wiedział bowiem, jak znaleźć zaginiony pierścień. Zrozpaczony wyszedł na dziedziniec.

Zbliżała się pora obiadu i słudzy nosili jedzenie na królewskie stoły. Szewc, widząc wspaniałe i smakowite dania, zaczął liczyć półmiski, chcąc w ten sposób rozproszyć smutne myśli.

Idzie najpierw jeden sługa i niesie tacę z jedzeniem, a szewc mówi do siebie dość głośno:

— Oto pierwszy.

Wkrótce podąża następny, dźwigając półmisek z pieczenia.

— Oto drugi — rzecze, a gdy po chwili inny sługa pojawił się w bramie, szewc, przechodząc obok niego, powiedział: — A oto i trzeci.

Słudzy, którzy słyszeli, co stojący w bramie gość mówił, zaczęli dociekać znaczenia jego słów. Doszli do wniosku, że człowiek, który chwalił się, iż jest Wszystkowiedzącym lekarzem, wie, kto ukradł pierścień. A to właśnie oni byli złodziejami. Wysłali jednego spośród siebie, aby poszedł do lekarza i go wypytał:

— Chyba wiesz, że to my ukradliśmy pierścień?

— Oczywiście, że wiem — odparł medyk.

— Jeśli powiesz nam, jak się wykręcić od kary, to nieźle ci zapłacimy — zaproponował sługa.

— Czemu nie, pomogę wam w waszym kłopocie — zgodził się szewc. — Włóżcie klejnot do tego pieczonego koguta, który ma znaleźć się przed królem, i nie martwcie się.

Słudzy zrobili tak, jak im poradził szewc. Gdy biesiadnicy zasiedli do stołu, zapytał król tak, żeby wszyscy goście słyszeli:

— No, Wszystkowiedzący lekarzu, czy dowiedziałeś się czegoś o pierścieniu?

— Tak — odparł medyk — około pół roku temu ten kogut, który leży upieczony na półmisku przed wami, Wasza Wysokość, połknął wasz pierścień, który zgubiliście, panie, na dziedzińcu. Teraz zaś klejnot jest w jego wnętrznościach.

Nie wierzył słowom medyka nikt ze słuchających. Wszyscy podejrzewali go o głupi żart. Król jednak rozkazał poćwiartować pieczyste i rzeczywiście, znaleziono w nim pierścień.

Widząc to, rzekł zdziwiony władca:

— Chyba jednak i ja będę musiał uwierzyć w to, że wiesz wszystko. Jeśli jeszcze odgadniesz, co jest w tej złotej szkatułce, którą moja żona trzyma w ręce, wówczas rozwiejesz resztę moich wątpliwości.

W owych czasach królowie i szlachta mieli w zwyczaju trzymać w drogich szkatułach lub pudełkach jakieś małe, miłe lub dziwne zwierzątka. Nie wiedział o tym nasz szewc, ale na starość miał taki nawyk, że ilekroć miał jakieś zmartwienie, zawsze przypominał sobie powiedzonko, które jego zdaniem odpowiadało sytuacji. Dumając nad zagadką, wymamrotał:

— Lepiej małemu świerszczowi w ciasnej klatce, niźli człekowi w celi.

— Ależ tak! — przyklasnęła królowa z zachwytem. — A jednak Wszystkowiedzący lekarz i to odgadł, oto prawdziwy mężczyzna, któremu nie brakuje rozumu!

— Dlaczegóż nie miałbym tego odgadnąć — rzekł szewc, udając zdziwienie — przecież w jeszcze ciaśniejszej klatce niż wasza złota szkatuła świerszcz sobie długo pożyje, człek zaś nie.

Król przyznał rację szewcowi i nie chciał już więcej wystawiać go na próbę. Dał mu tyle pieniędzy, że medyk mógł przez całe życie mieć co tylko dusza zapragnie, a zawód szewca, który uważał za tak męczący i nudny, mógł pozostawić innym.

[Guest Vampirella]

O brudnym człowieku

 

Żył sobie kiedyś młody człowiek, który bardzo nie lubił pracować. Całymi dniami nie robił nic innego, tylko wylegiwał się na ławie. Pewnego razu, gdy szedł drogą, z naprzeciwka nadjechała kareta, zatrzymała się przed nim, a jej właściciel zapytał:

— Kim jesteś, chłopcze?

— Szukam posady parobka, ale nie mam zamiaru wykonywać żadnej ciężkiej pracy — odparł na to leniuch.

— W takim razie chodź do mnie na służbę, nie jest ciężka — zaproponował przejezdny.

— Dobrze, zgadzam się — odparł na to chłopak.

— Ile chcesz zapłaty? — zapytał właściciel karety.

— Ile dacie, tyle będzie — odparł leniwy parobek.

— Praca u mnie nie jest ciężka, ale za to bardzo brudna — ostrzegł jeszcze pan.

— Ee, to mi nie przeszkadza — zapewnił chłopak, wskakując do karety.

Ruszyli drogą i wkrótce dotarli do zamku. Tam zaprowadził go właściciel karety do obszernej komnaty, kazał usiąść za stołem i rzekł:

— Nigdy nie wolno ci wycierać nosa, jak już ci sople polecą, to niech lecą. Nie wolno ci też wychodzić za potrzebą. Tu jest stół, na którym masz wystarczająco jedzenia. Spędzisz tutaj trzy lata.

— A co mam robić? — zapytał wtedy chłopak. Pan dał mu do ręki srebrnego rubla i powiedział:

— Ilekroć uderzysz monetą w stół, to obok pojawi się druga. Podnieś ją i uderz znowu, a pojawi się następna. I tak będzie za każdym razem, gdy tylko będziesz miał ochotę to zrobić. Taka właśnie będzie twoja praca. Przyjdę do ciebie, gdy upłyną trzy lata.

Leniwy chłopak, a na imię miał Risto, został w komnacie, a jego pracodawca wsiadł do karety i odjechał.

Siedzi więc Risto sam w zamku i pracuje. Zrobił już taką górę pieniędzy, że ledwo go zza niej widać.

Niedaleko zamku stał bardzo zadłużony dwór, a jego właściciel miał trzy córki. Pewnego razu zapytał je:

— Która z was pójdzie do Risto zwanego Osmarkanym pożyczyć pieniędzy? Słyszałem, że ma ich w bród.

— Dobrze, ja pójdę — odparła najstarsza. Zaprzęgła konie, wzięła sakwę na pieniądze i ruszyła. Kiedy przybyła na zamek, zapytał Risto:

— Jaką sprawę masz do mnie?

— Przyszłam, żeby poprosić cię o pieniądze — powiedziała.

— Najpierw musisz mi dać całusa — odparł na to Osmarkany Risto.

— Nie, nigdy! — sprzeciwiła się dziewczyna.

— W takim razie nie dostaniesz pieniędzy — rzekł chłopak. Wróciła więc dziewczyna do domu, a ojciec pyta:

— Czyż nie dał ci Osmarkany Risto pieniędzy?

— Dałby, ale najpierw chciał się ze mną całować, a strasznie śmierdzi, w pokoju też — wyjaśniła najstarsza córka. Zmartwił się właściciel dworu:

— W przyszłym tygodniu przyjdzie nasz wierzyciel, a wtedy pójdziemy na żebry.

— Ojcze, może ja teraz spróbuję — odezwała się młodsza córka.

Wzięła ciepłą wodę i ruszyła do Risto. Nie powiodło się jej jednak i tak jak starsza siostra, wróciła do domu z niczym.

Rozpłakała się wtedy najmłodsza z córek i powiedziała:

— Oj, dziwne jesteście, siostry. Teraz kolej na mnie. Wzięła ciepłą wodę i mydło i ruszyła na zamek.

— Czego chcesz? — zapytał Osmarkany Risto, gdy weszła do komnaty.

— Chcę, żebyś pożyczył mi pieniędzy — powiedziała.

— Dobrze, ale najpierw musisz mi dać całusa — rzekł Risto. Dziewczyna zatkała sobie usta chusteczką i zbliżyła się do chło¬paka.

— No, nie bój się — zachęcił ją Risto.

Zdenerwowała się, złapała go za szyję i szybko pocałowała. Potem wybiegła na podwórze, zwymiotowała, umyła sobie twarz, a następnie wzięła z wozu sakwę i wróciła do zamku.

Osmarkany Risto powiedział:

— Weź tyle pieniędzy, ile tylko chcesz. W przyszłym tygodniu przyjdę do ciebie oświadczyć się, ale wtedy będę już czysty i po¬rządnie odziany.

Dziewczyna załadowała sakwę monetami, rzuciła ją na wóz i wróciła do ojca.

— No, teraz mamy dosyć pieniędzy, żeby spłacić dług, i jeszcze zostanie — powiedziała.

Właściciel zaraz zapłacił wierzycielowi.

Na początku następnego tygodnia upłynęły trzy lata pracy Risto. Przyszedł wtedy właściciel zamku i powiedział:

— Byłeś bardzo sumiennym parobkiem. Idź teraz nad rzekę i umyj się trochę. Potem przyjdź do mnie, to wyszoruję cię mydłem.

Poszedł Osmarkany Risto posłusznie nad rzekę, obmył się nieco i wrócił. Gospodarz zamku uszykował tymczasem na dziedzińcu balię wody i pół beczki mydła. Umył chłopaka dokładnie, a następnie zawiódł go do swej garderoby, ubrał w najwspanialszą szatę, jedwabny kapelusz, piękne buty, a na koniec dołożył jeszcze złoty zegarek. Risto wypiękniał, że aż dziw. Potem gospodarz zamku wprowadził go na dziedziniec i dał mu pozłacaną i posrebrzaną karetę zaprzężoną we wspaniałego czarnego rumaka. Na końcu powiedział:

— Słyszałem, że chcesz się żenić. Przyjdź w przyszłym tygodniu po swoje pieniądze i posprzątaj tutaj dokładnie wszystkie komnaty. Pamiętaj jeszcze, że w czasie twojego wesela na podwórku domu weselnego ma stać beczka rumu i beczka wódki, żeby i nieproszeni goście mogli się napić. Zaproś i mnie na wesele jciko swego ojca. Jeżeli w nagrodę dostanę choć jedną duszę, będziesz mógł się ożenić.

Osmarkany Risto ruszył w drogę, a kiedy zajechał przed dwór, wyszła najstarsza córka, żeby się przywitać. Rzekł do niej Risto:

— Odejdź, śmierdzisz!

Zawstydziła się wtedy dziewczyna, pobiegła do matki i pyta:

— Mamo, czy ja naprawdę śmierdzę? Wychodzi druga siostra, żeby się przywitać, a Risto znowu mówi:

— Odejdź, śmierdzisz!

W końcu wyszła z domu najmłodsza, a wtedy Risto powiedział:

— Teraz mogę wyjść z karety i podać ci rękę, ty bowiem nie śmierdzisz.

Wprowadziła najmłodsza córka gościa do komnaty, gdzie podano mu posiłek.

Przy stole powiedziała do ojca:

— Oto właśnie ten Osmarkany Risto, który dał nam pieniądze.

— Aha — rzekł ojciec — jemu zatem oddam dwór, bo przecież za jego pieniądze spłaciłem długi.

Zaczęły się przygotowania do wesela. Najpierw jednak Risto najął trzy baby, zabrał z dworu trzy wozy i wrócił na zamek. Tam przesypał pieniądze do worków i załadował je na wozy. Kobiety wymyły w tym czasie do czysta komnaty, a chłopak zapłacił każdej z nich po srebrnym rublu. Przywiózł na dwór trzy wozy pełne pieniędzy, a potem zaczęło się wesele.

Najpierw Risto z narzeczoną udali się do kościoła, potem podano posiłek, a kiedy zaczęły się tańce, przybył w pięknej karecie ojciec Risto wraz z służbą. Nie wszedł jednak do środka, zatrzymał się na werandzie i kazał pić nieproszonym gościom wódkę i rum z przygotowanych beczek, ile tylko w brzuchach zmieszczą. O północy stanął w progu izby weselnej i powiedział głośno:

— Teraz już odchodzę. Żegnaj, chłopcze. Dziękuję ci, chciałem jednej, a dostałem dwie.

Nieco później zaczęto szukać dwóch starszych córek gospodarza dworu, których nigdzie nie było widać. Dopiero rano znaleziono obydwie na poddaszu — powiesiły się, jedna na jednej belce, druga na drugiej. Ale wesela nie przerwano.

Dwór stał się potem bardzo bogaty, pieniędzy było tyle, że jeszcze dla innych starczyło.

[Guest Vampirella]

O dziewczynie, którą wychowano w beczce

 

Pewna matka wychowywała córkę w beczce, a przez otwór na szpunt dawała jej jeść. Kiedy matka umarła, ojciec wypuścił córkę z beczki i postanowił wysłać ją w świat.

— Idź, kochana córeczko — powiedział — idź do sąsiada pożyczyć ziarna.

Córka poszła do sąsiada, który chodził właśnie po świeżo zaoranej ziemi, siał i siał garścią złote ziarna.

— Ojciec przysłał mnie, żebym pożyczyła ziarna — zwróciła się dziewczyna do siewcy.

— Owszem, pożyczę wam, ale najpierw musisz pobłogosławić mój siew — odparł sąsiad.

Dziewczyna zgodziła się na to i powiedziała:

— Niech ziarno z ziarna wyrośnie. Zdenerwował się wtedy siewca i krzyknął na nią:

— Skoro obrażasz moje pole, to nie pożyczę wam ziarna! Poszła dziewczyna zmartwiona do domu i mówi do ojca:

— Sąsiad nie pożyczył nam ziarna, chociaż pobłogosławiłam jego siew.

— Co powiedziałaś? — spytał ojciec.

— Niech ziarno z ziarna wyrośnie — powtórzyła córka.

— Oj, oj, nieszczęsna — westchnął ojciec. — Trzeba było powiedzieć: ,,Daj Boże stokrotnie!" Córka chwilę pomyślała i rzekła:

— Teraz już będę pamiętała, co powiedzieć.

Palił się kiedyś we wsi dwór i wielu jej mieszkańców przybyło na miejsce pożaru, żeby gasić ogień. Dziewczyna wychowana w beczce też tam pobiegła, a kiedy już dotarła pod płonący budynek, krzyknęła:

— Daj Boże stokrotnie! Zaczęli ją wtedy wszyscy ganić:

— Aha, modlisz się, żeby dom spalił się sto razy. Marsz zaraz do domu!

Poszła zmartwiona do ojca i mówi:

— Wyrzucono mnie spod płonącego domu, kiedy powiedziałam „Daj Boże stokrotnie!"

— Oj, córko moja — westchnął ojciec. — Miałaś nabrać wody i lać ją na ogień.

— Teraz już będę wiedziała, co zrobić — przyrzekła dziewczyna.

Poszła potem kiedyś dziewczyna na święto w odwiedziny. Weszła do chaty, w której dwie staruszki czytały grubą księgę. Zaczerpnęła wtedy nabierką wody z beczki i wylała ją na głowy czytających. Staruszki poderwały się na równe nogi, złapały dziewczynę i wyrzuciły z chaty.

Wróciła zapłakana do domu i żali się ojcu:

— Poszłam w gości. Weszłam do chaty, gdzie dwie staruszki czytały grubą księgę, zaczerpnęłam nabierką wody z beczki i wylałam im na głowy. Wtedy złapały mnie za włosy i wyrzuciły z domu.

— Oj, kochana córeczko — odparł na to ojciec — trzeba było grzecznie usiąść obok nich i słuchać.

— No, teraz to już na pewno będę wiedziała, co trzeba zrobić, przyrzekła dziewczyna.

Szła kiedyś wiejskim traktem. Na rozdrożu gryzło się całe stado psów. Dziewczyna weszła między nie i usiadła w środku walczącej sfory, a psy boleśnie ją pogryzły.

Wróciła pokaleczona do ojca i mówi:

— Psy gryzły się na rozdrożu. Usiadłam obok nich i grzecznie słuchałam, ale mnie pogryzły.

— Oj, znowu nie tak, biedna dziewczyno — zmartwił się ojciec. — Trzeba było wziąć grubą pałkę i zbić je.

— Następnym razem zbiję — zapewniała ojca pokornie dziew¬czyna.

Pewnego razu szedł zakurzoną drogą w stronę cmentarza or¬szak pogrzebowy. Dziewczyna wzięła z podwórza grubą pałkę i nuże okładać nią pogrzebników. Zaraz jednak dostała pałką, którą biła innych, zdrowo po grzbiecie.

Powlokła się biedna do domu i płacze przed ojcem:

— Do niczego się nie nadaję. Drogą szedł orszak pogrzebowy, wzięłam grubą pałkę i zaczęłam ich okładać, ale oni mi ją odebrali i mało mi nią kości nie połamali.

— Czemu w końcu nie zmądrzejesz?! — krzyknął ojciec. — Trzeba było powiedzieć: ,,Niech niebo zabierze duszę".

— Teraz już wiem, co trzeba powiedzieć — przyrzekła córka.

Poszła do lasu, a tam jakiś człowiek wieszał wściekłego psa. Na ten widok dziewczyna wykrzyknęła:

— Niech niebo zabierze duszę!

— Co za głupstwa wygadujesz?! — zawołał nieznajomy. — Pies nie ma duszy! — I zbił dziewczynę. Wróciła do domu z płaczem i narzeka:

— W lesie jakiś człowiek wieszał psa. Kiedy powiedziałam:

„Niech niebo zabierze duszę", zbił mnie.

— Nie rób już nigdy takiego głupstwa! — powiedział groźnie ojciec. — Trzeba było powiedzieć: ,,Ciało w ogień, nogi do rzeki".

— Teraz już na pewno zapamiętam — zapewniła córka.

Odbywało się wesele u pewnego szlachcica i goście weselni wyszli z kościoła. Dziewczyna wybiegła przed parę młodą, ukłoniła się i rzekła:

— Ciało w ogień, nogi do rzeki!

Zdenerwował się na te słowa szlachcic i powiedział:

— Jakżeż ośmielasz się opowiadać takie rzeczy! Chcesz, żeby mnie spalono?! Zakuć ją w dyby, żeby nauczyła się mądrzej mówić! Zakuto dziewczynę wychowaną w beczce w dyby w przedsionku kościoła. Stała tam smutna jak trafiona w skrzydła kaczka i płakała, gdy goście szli do domu weselnego.

[Guest Vampirella]

Biała żmija

 

Pewnego razu syn parobka dostał w spadku po babce trzydzieści penni i tak dumał: „Teraz, gdy dostałem taki spadek, nie będę już dłużej parobkiem. Wyruszę w świat".

Idzie, idzie drogą, aż spotyka mężczyznę

z kotem na ręce. Chłopiec pyta go:

— Dokąd niesiesz kota? Mężczyzna na to:

— Niosę go do rzeki. To niebezpieczny kot. Narobił szkody na dziesięć penni, więc trzeba go zabić.

— Nie zanoś go do rzeki! — poprosił chłopiec. — Dam ci za niego piętnaście penni!

I dał mężczyźnie pieniądze, a ten oddał mu kota. Ruszył dalej z kotem na ręce i ujrzał na drodze człowieka chłoszczącego psa. Był to taki bezpański pies. Chłopiec natychmiast skoczył mu na pomoc, wyrwał batog z rąk mężczyzny i zawołał:

— Czy jesteś przy zdrowych zmysłach?! Dlaczego chłoszczesz tego psa?

Wtedy mężczyzna wyjaśnił:

— Ten pies jest niebezpieczny, narobił szkody na dziesięć penni i trzeba go zabić, a ponieważ nie daje się powiesić, muszę go zachłostać!

— Nie bij go — zaproponował chłopiec. — Dam ci za niego piętnaście penni!

I włożył w ręce nieznajomego pieniądze, a ten oddał mu zwierzę.

Ruszył chłopiec dalej drogą z kotem na ręce i psem z tyłu. Nagle usłyszał dobiegający z lasu żałosny głos wołający pomocy. Podążył więc w tym kierunku, a gdy podszedł do wielkiego, rozszczepionego na dwie części drzewa, zauważył, że duża, biała żmija wpadła do szpary. Gałęzie chwiały się na wietrze, naciskały na biedne stworzenie, które w żaden sposób nie mogło się wydostać i krzyczało rozpaczliwie.

..Nie mogę patrzeć, jak jakieś stworzenie się męczy", pomyślał chłopiec. Zostawił kota pod drzewem, wspiął się na nie, rozszerzył szparę i wyciągnął żmiję, która wtedy przemówiła tymi słowy:

— Chętnie służyłabym ci tak jak ten pies i kot, ale człowiek i żmija nigdy nie byli przyjaciółmi, więc nie mogę być z tobą. Jeśli jednak udasz się ze mną, to wynagrodzę cię za twój szlachetny uczynek.

Chłopiec ruszył z psem i kotem za żmiją. Szedł drogą, a żmija pełzała z przodu. Doszli w końcu do rozwidlenia trzech dróg. Żmija nie pozwoliła chłopcu iść dwoma z nich i poprowadziła ich trzecią. Tą doszli do starego, zniszczonego w czasie wojny zamku, którego dach porośnięty był już mchem. Do zamku prowadziła zardzewiała brama. Żmija prześliznęła się pod nią, a wtedy wrota rozwarły się. Chłopiec, a za nim kot i pies weszli do środka. Ujrzeli wysoką, błyszczącą werandę. Żmija wpełzła po schodach, a chłopiec poszedł za nią. Stanęli przed wielkimi drzwiami: żmija prześliznęła się pod nimi i drzwi zaraz się otworzyły. W końcu dotarli do przestronnej izby. Wtedy żmija zniknęła tak błyskawicznie, że chłopiec nawet tego nie zauważył.

Rozejrzał się dokoła. Był bardzo zmęczony, bo tego dnia sporo się nachodził i napracował. Zapragnął usiąść, żeby nieco odpocząć, ale w całej izbie nie było żadnego krzesła. Ledwo o tym pomyślał, a w jednej ze ścian otworzyły się drzwi. Zobaczył przez nie jeszcze większy pokój, a w nim złote, wygodne krzesło. Wszedł do środka, usiadł na złotym krześle i myśli: ,,Gdybym tak teraz dostał coś do zjedzenia!" Ledwo o tym pomyślał, a już w ścianie rozwarły się następne drzwi i jego oczom ukazał się złoty stół zastawiony najlepszymi przysmakami. Je chłopiec do syta, karmi też psa i kota, a kiedy już się najadł, tak pomyślał: ,,0j, jak mi się chce spać! Gdyby tu była jakaś kupka liści albo wiązka słomy, na której mógłbym się położyć!" Ledwo o tym pomyślał, a już w ścianie otwierają się drzwi prowadzące do jeszcze większej komnaty. Wchodzi do niej i widzi piękne, złote łóżko, a w nim pierzyny. Rzucił się na nie i spał twardo przez wiele godzin.

Kiedy się obudził, znów ujrzał otwierające się w ścianie drzwi, a za nimi wielką salę, która świeciła jak słońce i mieniła się jak złoto i srebro. Pełno w niej było dużych żmij, które pełzały po ścianach, kolumnach i stropie, a ich łuski błyszczały jak u złotej rybki.

Przy końcu sali, na pięknym kobiercu leżała bici la żmija. Teraz miała na głowie czerwony grzebień, jak u kogutu. l tak przemówiła do chłopca:

— Nie bój się, wejdź do środka! Ocaliłeś mi życie, a ja ci teraz wypłacę nagrodę.

Chłopiec wszedł z psem i kotem do sali, a żmije z obu stron kłaniały mu się i śpiewały jak słowiki.

Biała żmija zapytała:

— Co chciałbyś w nagrodę? Możesz wybrać mnie albo złoty pierścień. Jeżeli przezeń spojrzysz i pomyślisz o czymś, to zaraz spełnią się twoje marzenia.

Gdy tylko to powiedziała, wyrosły jej ręce i nogi. Usta zrobiły się piękne, oczy niebieskie i błyszczące, a jej twarz otaczały śliczne włosy. Zmieniła się w tak piękną dziewczynę, że chłopiec wprost oczu nie mógł od niej oderwać.

— Jestem zaczarowaną żmiją i tylko raz w tygodniu mogę przybrać ludzką postać — powiedziała. — Co chcesz teraz w na¬grodę: mnie czy złoty pierścień?

Chłopiec chciałby mieć dziewczynę, chociaż przeraziło go, że tylko raz w tygodniu była człowiekiem. Chciałby też mieć złoty pierścień. W końcu odparł:

— Nie mógłbym utrzymać takiej wielkiej pani, nie mam pie¬niędzy, ani nawet niczego dla siebie prócz tego psa i kota. Wezmę złoty pierścień.

Dziewczyna zmartwiła się, zdjęła z serdecznego palca lewej ręki błyszczący pierścień i dała go swemu wybawcy.

Z radością zszedł chłopiec z psem i kotem ze schodów na dół, podszedł do żelaznej bramy, a ta sama się przed nim otworzyła.

 

I tak wyszedł na wiejską drogę pełną słońca. Szedł i szedł, aż blisko południa przysiadł zmęczony na rowie obok drogi.

Zdjął pierścień z palca, popatrzył przez niego na słońce i pomyślał o wspaniałym posiłku: „Niech staną tutaj najsmaczniejsze potrawy!" W tej samej chwili zaczęły przed nim spadać jak owoce z drzewa pierogi, jajka z masłem, kasza na melasie i świeże mleko w dzbanku z dwoma uchami. To jest dopiero życie! Je i pije chłopak do syta, a pies z kotem patrzą na niego łakomie. „Ach, trzeba i wam coś dać", pomyślał. Znowu popatrzył na pierścień:

— Pełen garnek tłustej śmietany i dużą nogę baranią! — powiedział, i w tym samym momencie pojawiły się żądane przysmaki. Kot chłeptał ze swej miski śmietanę, a pies obgryzał mięsną kość baranią.

Na noc poszedł chłopak nocować do karczmy, a pies i kot razem z nim. Jadł teraz tak dobrze, że nie chciał żywić się w zajazdach, tylko pił i jadł własne przysmaki i karmił nimi swoich dwóch przyjaciół. Nie chciał też spać w najlepszym nawet w całej karczmie łóżku, tylko kładł się w swoim, złotym.

Pewnego razu zbójcy podglądnęli przez okno wszystkie te przysmaki i złoto. W nocy, kiedy zasnął, zakradli się do jego pokoju. Chcieli go zabić i obrabować. Chłopiec przebudził się, słysząc hałas, ale nić z tego nie rozumiał. W porę przypomniał sobie jednak o pierścieniu, spojrzał przez niego w ciemności i krzyknął:

— Siedmiu mężczyzn na pomoc!

W tym momencie w pokoju pojaśniało i pojawiło się siedmiu czarno odzianych mężczyzn z mocnymi pałkami w rękach i tak zaczęło okładać zbójców, że ci szybko uciekli.

Chłopiec spał spokojnie przez całą noc, spał do późna, a kiedy się obudził, pomyślał o wyruszeniu w dalszą drogę.

„Ale po co miałbym męczyć swoje nogi", pomyślał. „Przydałaby się para siwych koni, złote wozy i stangret w złotym i srebrnym ubraniu". Podnosi pierścień do oczu, patrzy przezeń i zaraz pojawia się przed nim błyszczący powóz, konie i woźnica, który w godnej postawie siedzi na koźle. Chłopiec żwawo skoczył do powozu, a woźnica pyta:

— Dokąd jedziemy, panie?

Chłopiec właściwie nie wiedział, dokąd się udać i odpowiedział bezmyślnie:

— Jedźmy choćby do pałacu cesarza!

Jadą tak, że aż się na drodze kurzy i wkrótce widać już pozłacane wieże cesarskiego pałacu. W tej samej chwili stają u bram.

,, Teraz należałoby zostać panem młodym i dostać córkę cesarza za żonę!", pomyślał chłopak.

Starało się o nią wielu dostojnych książąt, ale żaden z nich nie odpowiadał cesarzowi, bo mimo że byli wysokiego urodzenia, cesarz uważał ich za zbyt biednych. Wszystkich kazał wtrącić do wieży wynurzającej się z morskiej otchłani.

Chłopiec rozkazał zniknąć koniom, powozowi i woźnicy, a sam poszedł na zamek w ubraniu parobka. Chciał porozmawiać z cesarzem i poprosić o rękę jego córki.

— A jakże ja mógłbym ci dać swą córkę?! Przecież jesteś że¬brakiem i z niskiego rodu pochodzisz — powiedział cesarz. — Gdybyś chociaż miał taki sam pałac i służących jak ja!

— Proszę poczekać do jutra — odparł chłopiec i wyszedł. Pałac cesarza stał nad morzem. Następnego ranka, ledwo się cesarz obudził, podszedł do okna, patrzy, a za morzem lśni ogrom¬ny zamek ze złota i srebra i ze wszystkiego, co tylko sobie można wyobrazić. Pośpieszył go obejrzeć, a w zamku ujrzał wczorajszego gościa w nędznym ubraniu, któremu usługiwali lokaje w złotych i srebrnych liberiach.

— Czy teraz dostanę twoją córkę? — zapytał chłopak.

— Och, cudowny pałac zbudowałeś, ale nie mogę ci oddać swojej córki. Gdybyś zrobił w jedną noc most ze szkła pomiędzy pałacami, tak prosty, żeby nie było na nim zakrętu ani na cal, a po obu jego stronach dwieście pomników ze złota, którym dałbyś ludzką postać i które mówiłyby w obcych językach, to wówczas oddałbym ci moją córkę.

— Zaczekaj, proszę, do jutra — odpowiedział chłopiec. Nazajutrz, gdy cesarz się obudził, usłyszał jazgot obcej mowy. Kiedy podszedł do okna, zobaczył przeciągnięty od jego pałacu ponad morzem szklany most. Był tak prosty, że nie było na nim zakrętu ani na koński włos. Po obu jego stronach stało dwieście złotych pomników o ludzkich twarzach z brylantów, a pomniki te przekrzykiwały się nawzajem we wszystkich językach świata.

Cesarz wsiadł do karety i ruszył na most, żeby mu się lepiej przyjrzeć, ale już za pierwszym krokiem kopyta rumaków pośliznęły się i cesarz nie mógł posunąć się ani o cal. Wyszedł więc z karety i zaczął czołgać się na brzuchu, ale było tak ślisko, że ręce i nogi miast posuwać się naprzód, cofały się, i nie mógł nawet wejść na most.

Wtedy chłopak przyjechał do niego końmi, które były szybkie jak wiatr i podkute brylantowymi podkowami. Brylantowe gwoź¬dzie wykrzesywały iskry ze szklanego mostu, konie rżały, a pomni¬ki przekrzykiwały się jeszcze głośniej. Chłopak wziął cesarza do karety i popędzili do złotego zamku.

— Czy teraz dasz mi swoją córkę za żonę? — zapytał.

— Och! — krzyknął cesarz. — Dam ci, pod warunkiem, że w jedną noc zbudujesz na obu końcach szklanego mostu dwa szklane kościoły. Ich dzwonnice mają być ze szkła, wszystkie dzwony dzwonić, kościoły mają być pełne ludzi, a kościelni śpiewać.

— Zaczekaj do jutra — odparł chłopak.

Gdy następnego ranka cesarz obudził się, grzmiały już i dźwięczały dzwony. Podszedł do okna i co ujrzał: wieże złotego koloru lśniły jak słońce, a osiem kościołów stało na moście; po cztery z obu jego stron. Na drodze i na moście rozłożone było czerwone sukno, a po nim kroczyły wytworne damy z parasolkami i przechadzali się eleganccy panowie z laskami. Było ich tak dużo, że cesarz jeszcze nigdy nie widział tyle szlachty.

,,No, cóż, stało się, jak się stało. Ale czy naprawdę muszę dać swoją córkę temu parobkowi, który jest tak niskiego pochodzenia?", zastanawiał się cesarz. Zamknął w końcu córkę w izbie o ośmiu zamkach i rozkazał żołnierzom, żeby odebrali chłopakowi kościoły, most, zamek i uwięzili go. Chłopak popatrzył jednak tylko przez swój czarodziejski pierścień i pomyślał: ,,Niech z pomników skoczy dwanaście tysięcy mężczyzn i walczy z żołnierzami cesarza!" Wte¬dy z cokołów skoczyło dwanaście tysięcy wojowników i zrzuciło cesarskich żołnierzy z mostu do morza. Następnie chłopak poje¬chał karetą ze szkła po szklanym moście, zdjął pierścień z palca i pomyślał: ,,Niech teraz córka cesarza wyjdzie z zamknięcia i przyjdzie do mnie do karety". W tej samej chwili, jakby z powietrza, zjawiła się w jego karecie cesarska córka. Cesarzowi nie pozostało nic innego, jak tylko oddać mu ją za żonę.

Goście nieśli narzeczonego przez szklany most, trzy tysiące grajków grało na złotych trąbkach, ludzie szli do szklanych kościołów, a kościelni śpiewali.

Cesarz jednak nienawidził chłopca i zazdrościł mu, że mimo tak niskiego pochodzenia jest taki bogaty. Nie wiedział jednak, jakim sposobem chłopak potrafi czynić takie cuda.

Pewnego razu tak rzekł do córki:

— Wypytaj narzeczonego, w jaki sposób dostał zamek, most, kościoły i ciebie, a potem opowiedz to wszystko mnie.

Córka, posłuszna woli ojca, zapytała swego narzeczonego:

— W jaki sposób dostałeś pałac, most, kościoły i mnie, mimo że jesteś tak niskiego pochodzenia?

— Mam taki pierścień, że jeśli przezeń popatrzysz i pomyślisz o czymś, to zaraz spełni się twoje życzenie — odparł jej na to chłopak.

Wraca cesarzówna do ojca i mówi:

— On ma taki pierścień, że jeżeli przez niego popatrzysz i pomyślisz o czymś, to się spełni.

Cesarz, cnciał ukraść czarodziejski pierścień i kiedy chłopak spał, zakradł się do jego pałacu, żeby zdjąć mu go z palca. Chłopak jednak przebudził się, spojrzał przez pierścień i krzyknął:

— Szybko siedmiu mężczyzn na pomoc!

Natychmiast zjawiło się siedmiu czarno odzianych mężczyzn, wepchnęli cesarza do worka od mąki i kiedy już mieli wyrzucić go przez okno w morze, cesarz zaczął błagać o łaskę i wybaczenie. Zlitował się dobroduszny chłopak i kazał go puścić.

Po kilku dniach cesarz tak rzekł do córki:

— Namów narzeczonego, żeby dał ci pierścień. Jest niskiego stanu i nie może być twoim mężem.

Cesarzówna namawiała nieszczęsnego chłopaka, żeby oddał jej pierścień, ale na próżno, nie dał się przekonać. Był taki ostrożny, że gdy szedł spać, zdejmował pierścień z palca i chował go w ustach.

Przebiegła cesarzówna pocałowała kiedyś nocą śpiącego chłopaka i pierścień wypadł z jego ust. Od razu pobiegła do ojca i dała mu pierścień. Cesarz podniósł go do oczu popatrzył przezeń na sosny i powiedział:

— Chłopca wrzucić do wieży na środku morza, tam gdzie są inni narzeczeni, i przywiązać żelaznymi łańcuchami do ściany.

Siedzi uwięziony chłopiec w kamiennej cełi na środku morza. Siedzi w ciemnościach, bo przez małe okienko w suficie nie widać ani skrawka nieba i nie wpada przez nie ani jeden promyczek słońca. Na podłodze leżą ciała poprzednich narzeczonych, których cesarz uważał za zbyt biednych i którzy umarli tutaj z głodu. Taki sam los czekał też naszego chłopca. Upłynął rok, a biedak siedział w wieży, nie mogąc w żaden sposób się z niej wydostać.

Pewnego dnia usłyszał dochodzący z góry głos psa i kota. Pies szczekał:

— Jak tam możesz siedzieć na dole, gospodarzu kochany? Chcą cię zabić, ale my spróbujemy ocalić twoje życie, bo i ty nas uratowałeś. Kot skoczył mi na plecy i powiedział, że musimy dostać się do naszego pana. Skoczyłem więc do wody i przypłynąłem z kotem tutaj. Co mamy teraz czynić, panie?

— Nie wiem — odrzekł chłopak. — Gdybyście jednak mogli wydostać od cesarza i jego córki mój złoty pierścień, byłoby wspaniale!

Kot skoczył pośpiesznie na grzbiet psa, a pies do wody. Kot trzymał się mocno pazurkami psa, a ten płynął tak szybko do pałacu cesarza, że aż piana szumiała mu pod pyskiem. Wieczorem dotarli na miejsce, a kiedy w pałacu wszyscy kładli się spać, kot po kryjomu przedostał się przez uchylone drzwi do sypialni, a pies czuwał na zewnątrz. Szukał kot na stołach, komodach, w szafkach, ale nie znalazł pierścienia. Nagle, w środku nocy, w kącie zaczęły chrobotać szczury. ,,Aha", pomyślał kot i zaczaił się na nie. Złapał ostatniego, największego szczura w pazurki i grozi:

— Zabiję cię!

Lamentuje i płacze biedny szczur:

— Nie zabijaj mnie, nie zabijaj! A kot na to:

— Jeśli mi szybko nie znajdziesz złotego pierścienia mojego pana, to zabiję ciebie i wszystkie szczury w całym kraju!

— Ależ tak, znajdę pierścień, tylko daruj mi życie. Kot wypuścił szczura, a ten przekradł się pod most i gwizdnął na wszystkich swoich braci i siostry, żeby przybyli na pomoc. Wszystkie szczury weszły do pokoju i zaczęły przegryzać szuflady w szafach i komodach. Niestety, pierścienia nigdzie nie było. Złapały więc szczury wszystkie myszy i zmusiły je do szukania pierścienia. Niestety, i one niczego nie znalazły. Przestraszyły się szczury i myszy, patrząc na błyszczące w kącie oczy kota.

Wtedy odezwał się świerszcz siedzący w szparze u drzwi:

— Nie ma pierścienia w szafach ani szufladach. Jest w ustach córki cesarza.

Zaraz pobiegła najmniejsza myszka na okno w sypialni cesarza, na którym leżała tabakierka. Wzięła szczyptę tabaki w łapkę i podreptała do pokoju cesarzówny. Wdrapała się na jej łóżko i wepchnęła trochę tabaki w obie dziurki nosa śpiącej.

,,A psik!", kichnęła dziewczyna tak, że otworzyła usta, ale pierścienia tam nie było.

— W takim razie jest w ustach cesarza — powiedział świerszcz.

Pobiegł największy szczur na okno, wziął w obie łapki tabaki, podkradł się do łóżka cesarza i nakładł mu w obie dziurki tabaki.

,,A psik!", kichnął cesarz, otwierając szeroko usta, z których wypadł mu złoty pierścień.

Uradowały się na ten widok szczury i myszy. Największy szczur oddał pierścień kotu, a kot poklepał go po grzbiecie i powiedział:

— Teraz powinieneś zostać królem wszystkich myszy i szczu¬rów!

Niestety, choć kot nie zjadł szczura, to jednak poklepał go zbyt mocno i niedoszły król zdechł.

Rankiem zaczął się w pałacu ruch. Kot, nie chcąc wypuścić z mordki pierścienia, bał się miauczeć. Czekał więc cierpliwie przy drzwiach, aż ktoś będzie wychodził, żeby przy okazji i on mógł się wymknąć na podwórze. ,,Dziwny ten kot. Tak nauczony, że nawet nie miauczy w komnacie", zdziwił się cesarz i otworzył mu drzwi. Na dziedzińcu czekał już na kota pies. Kot dał łapą znak, że trzeba uciekać, pies skoczył do wody, kot na jego grzbiet i zaczęła się podróż na wyspę.

Płynie, płynie, śpieszy się pies tak, że aż piana szumi mu pod pyskiem. Dopiero na pełnym morzu zapytał kota:

— Masz pierścień?

— Mam — zamiauczał kot, a wtedy pierścień wypadł mu z mordki i wpadł do wody.

— Och, ty paplo! Teraz sam popłyniesz! — zezłościł się pies i zrzu¬cił go z grzbietu do morza.

— Dlaczego nie spytałeś na brzegu? — miauknął kot. Leży teraz pierścień głęboko pod wodą, a głodny chłopak czeka w więzieniu. Kto wydostanie pierścień z głębin?

Kot i pies, źli na siebie, wdrapali się na skałę wystającą z wody. Chodzą, chodzą, szukają czegoś do jedzenia, aż tu nagle kot zobaczył na brzegu dużego szczupaka. Chwycił go szybko pazurkami za grzbiet i mówi:

— Zabiję cię! Zjem cię!

— Nie rób tego — prosi szczupak. — Zrobię wszystko, czego zażądasz.

Podszedł do nich pies i zaczyna gryźć rybę.

— Dlaczego mnie męczycie? Czego chcecie? — lamentuje szczupak.

Na to pies:

— Właśnie wpadł nam do morza złoty pierścień, skacz i poszukaj go, bo jak nie, to...

Szczupak obiecał poszukać pierścienia i wskoczył do wody. Płoszy leszcze, okonie, jazgarze i pyta:

— Czy nie widzieliście gdzieś złotego pierścienia?

— Nie widziałyśmy — odpowiadają ryby. Tylko jeden mały jazgarz nic nie mówi. Patrzy przebiegle i próbuje uciec. Zauważył to szczupak:

— Aha, ty mały urwisie, stroszysz płetwy! Czy widziałeś złoty pierścień? — spytał i ścisnął mu tak niemiłosiernie grzbiet, że malec zawołał:

— Tak, tak, widziałem taki! Wyglądał jak mała obręcz.

— A więc widziałeś! To ty go połknąłeś! Wypluj go szybko! - krzyknął szczupak.

Cóż miał zrobić jazgarz, wypluł pierścień, a szczupak oddał go psu i kotu. Ucieszyli się obaj, ale wkrótce wybuchła między nimi kłótnia o to, kto zaniesie go panu.

Pies mówi:

— Daj go mnie, ty masz rzadkie zęby i znów go upuścisz. Gdy to nie poskutkowało, pies zaczął gryźć kota, kot zaś prychać i drapać; w końcu jednak zwyciężył pies.

Ruszyli w stronę wieży. Pies zadowolony, a kot obrażony na jego grzbiecie. Płyną, płyną, słoneczko świeci, a woda odbija jego promienie. Nagle tuż przed psem błysnęły na powierzchni wody małe rybki. Pies dostrzegł je i pomyślał: ,,Chyba pierścień wypadł mi z mordy i tak błyszczy w wodzie!" Spróbował go chwycić i wtedy rzeczywiście pierścień wpadł do morza.

— A nie mówiłem, ty niezdaro! — miauknął kot.

I co teraz? Trzeba było wracać na skałę, a biedny pan-czeka głodny w więzieniu.

Wrócili na skałę i na szczęście spotkali szczupaka. Ponownie go wystraszyli i rad nierad musiał jeszcze raz odnaleźć ich zgubę.

Płynie pies z kotem do swojego pana. Kot siedzi na grzbiecie psa, a pies płynie tak szybko, że aż piana szumi mu pod mordą.

— Płyń, leniu, szybciej, nasz pan się martwi, oj, martwi! — przynagla kot.

Pies chciałby mu coś odszczeknąć, ale nie ośmiela się, w pysku ma przecież drogocenny pierścień.

W końcu dopłynęli na środek morza, do wieży, w której uwięziony był chłopiec. Kot wyjął pierścień z mordy psa, wdrapał się na szczyt wieży i przez okno krzyczy do chłopca:

— Rzucam pierścień, łap go!

Chłopiec chwyta go w dłonie, pośpiesznie przezeń patrzy i szepce:

— Łańcuchy, rozerwijcie się! Bawmy się! Niech gra muzyka! Walą się mury, rozrywają łańcuchy, a tłum grających na skrzypcach i fujarkach siedzi na gruzach.

— Przywróćmy życie tym umarłym! — krzyczy chłopiec, patrząc przez pierścień.

W tej samej chwili zmarli z głodu zalotnicy zrywają się pełni życia. Zaczął się taniec radości. Chłopiec uniknął śmierci i wydostał się na wolność!

Tańczą, tańczą, chłopiec, zalotnicy, pies i kot, wreszcie oswobodzony więzień zmęczył się, przysiadł na kamieniu, żeby coś zjeść i odpocząć. Następnie zdjął z palca pierścień, podniósł go przed oczy i zażyczył sobie:

— Przybądź tutaj, biała żmijo!

W tej samej chwili stanęła przed nim biała żmija z czerwonym grzbietem.

— Czego chcesz? — pyta.

— Chciałbym, żebyś wzięła z powrotem ten pierścień! — odpowiada chłopiec. — Wolę wziąć ciebie, chociaż przez sześć dni jesteś żmiją, aniżeli ten pierścień, bo więcej z niego szkody niż pożytku.

Ledwo to powiedział, biała żmija zamieniła się znów w piękną dziewczynę, tak piękną, że chłopcu aż zakręciło się w głowie.

— Miałam być żmiją tak długo — rzekła dziewczyna — aż nie zjawi się mężczyzna, który będzie wolał mnie, a nie ten pierścień. Teraz już nigdy nie będę żmiją. Jestem teraz twoja!

W tej samej chwili podpłynął do nich wielki okręt z żaglami w złote i srebrne paski. Dziewczyna i chłopak wraz z psem i kotem weszli na pokład i popłynęli do pięknego zamku zaczarowanej żmii.

[Guest Vampirella]

Jak Matti był służącym u diabła

 

Dawno, dawno temu żyło sobie trzech braci. Byli bardzo biedni, więc żeby zarobić na życie, musieli iść na służbę.

Najstarszy brat wyruszył pierwszy. Idąc drogą, spotkał diabła. Dokąd tak maszerujesz, człowieku? — zapytał bies. Szukam pracy — odparł chłopak.

Chodź do mnie — zaproponował diabeł — potrzebuję służącego.

— Dlaczego by nie — odpowiedział odważnie idący.

— Możesz u mnie pracować, ale pod jednym warunkiem: żeby zapobiec wszelkim kłótniom i sprzeczkom, dogadajmy się tak. że temu, który pierwszy się rozzłości, drugi zedrze skórę z pleców i zrobi z niej podeszwy — uprzedził diabeł.

Chłopak przystał na to i ruszyli do diabelskiego domu.

Rankiem zapytał chłopak gospodarza:

— Co mam robić?

Idź do drewutni i narąb drew na opał — rozkazał zły.

Sługa chciał wypełnić polecenie, lecz za nic nie mógł wbić siekiery w polano. Tak go to zdenerwowało, że porzucił pracę i zaczął uciekać na łeb na szyję. Daleko jednak nie pobiegł, diabeł go dogonił i zgodnie z umową zdjął mu skórę z pleców, a następnie zrobił z niej podeszwy.

Wtedy opuścił dom najmłodszy z braci, i tak jak starszy, spotkał na drodze diabła. Ten wziął go na służbę na takich samych warunkach jak i poprzednika. Gdy dotarli do diabelskiej siedziby. bies kazał mu narąbać drew. Chłopak poszedł do drewutni, zabrał się do pracy, lecz i tym razem siekiera odmówiła posłuszeństwa.

Sługa rozzłościł się i pośpieszył do domu. Zły dopadł go na drodze i zdarł mu skórę z pleców.

Ruszył w końcu szukać pracy średni brat, Matti, i tak jak poprzednio tamtym, tak i jemu wyszedł na spotkanie diabeł. Po krótkiej rozmowie zaproponował Mattiemu miejsce służącego. Chłopak zgodził się, i znów zawarli taką umowę, że jeśli się któryś z nich rozzłości, to drugi zedrze mu skórę z pleców i zrobi z niej podeszwy.

W drodze do domu bies posłał sługę, żeby narąbal drew. Chłopak wziął polano i z całych sił wbijał weń siekierę, ale ostrze bez przerwy odskakiwało. Pomyślał chwilę i postanowił przewrócić stertę drewna. Znalazł pod nią dół, a w nim szarego kota. Odrąbał kotu głowę i wyrzucił ją; ponownie wbił siekierę w polano i tym razem udało mu się.

Gdy wrócił po pracy do chaty, zapytał go diabeł:

— Czy narąbałeś drew?

— Chodź ze mną, to zobaczysz! — odparł Matti.

Diabeł poszedł sprawdzić, a gdy wrócili do domu, zapytał sługę:

— Czy znalazłeś coś pod stertą drewna?

— Tak, znalazłem szarego kota i wyrzuciłem go — rzekł chłopak.

Diabeł na to:

— Nie trzeba było, bracie drogi, tak robić.

— No, gospodarzu miły, chyba się z tego powodu nie rozzłościsz? — zapytał chytrze Matti.

— Nie, nie rozzłoszczę się — odparł bies przyjaźnie. Następnego dnia wysłał diabeł swego sługę z wozem zaprzężonym w dwa woły do lasu po drzewo. Dał mu też swego czarnego psa i powiedział:

— Gdy będziesz wracał, musisz jechać tą drogą, którą wskaże ci pies.

Pojechał Matti do lasu, załadował wóz drzewem, a gdy wracał do domu, biegnący przed nim pies skoczył przez szparę w ścianie stodoły na podwórze. Pamiętając słowa gospodarza, że musi wybrać tę samą drogę, którą biegnie pies, przerzucił wszystkie polana przez otwór na podwórze, potem rozebrał wóz na części i rzucił je tą samą drogą, w końcu zabił woły i poćwiartował je tak, żeby zmieściły się w szparze. Gdy już wszystko znalazło się przed chatą. przecisnął się w ten sam sposób co pies i wszedł do domu. Zapytał go diabeł:

— Czy wóz jest na podwórzu?

— Idź, zobacz! — odrzekł Matti.

Diabeł wybiegł przed chatę, wrócił i spytał srogo:

— Jak to zrobiłeś?

— Chyba się nie rozzłościłeś? — zapytał sługa. — Zrobiłem tak, jak mi kazałeś.

Bies nie chciał pokazać złości i odparł:

— Nie, wcale się nie gniewam.

Nie wspominał już chłopcu o tym zdarzeniu, ale swojej żonie rzekł w tajemnicy:

— Zabijemy tego Mattiego i wrzucimy go nocą do jeziora. Zaczyna nikczemnie knuć i działa mi na nerwy.

Zdarzyło się jednak, że Matti podsłuchał ich rozmowę, i nocą. gdy diabeł i diablica twardo spali, przeniósł babę na swoją ławę. a sam położył się koło gospodarza. Po chwili obudził go i powiedział:

— Wstańmy i zabijmy chłopaka. Teraz na pewno mocno śpi! Diabeł przebudził się, zdjął ze ściany topór, i poszli tam. gdzie stało łóżko Mattiego. Zły zamachnął się wielkim toporem tak mocno, że gdy uderzył, bryznęła krew, a leżący raz westchnął i umarł. Bies wziął trupa z jednej strony, chłopak z drugiej i zanieśli ciało do jeziora. Wrócili do chaty, położyli się i zasnęli twardo.

Rankiem diabeł zaniepokojony nieobecnością żony zaczął jej szukać. W końcu zdziwiony, że Matti żyje, spytał go o diablicę.

— Przecież to ty zaniosłeś ją w nocy do jeziora, a ja ci tylko pomagałem. Czemu mnie o to pytasz? — zdziwił się chłopak.

Gdy zły zrozumiał, co zrobił, podszedł smutny do łóżka, łypiąc złym okiem, ale nie powiedział nic więcej, tylko:

— Nie trzeba było, drogi bracie, tak robić. Na to Matti:

— Chyba się nie złościsz, dobry gospodarzu? Diabeł odrzekł:

— Nie. nie gniewam się, drogi bracie. — I tak, jakby zapomniał o całym wydarzeniu.

Minęło parę dni. Diabeł wyruszył na poszukiwanie drugiej żony, bo pierwsza tak nieszczęśliwie skończyła swój żywot. Gdy opuszczał chatę, kazał Mattiemu zrobić tak, żeby do jego powrotu cały dom był ognistoczerwony.

Gdy chłopak usłyszał, że gospodarz wraca, podpalił chatę i wy¬szedł na drogę.

Diabeł zapytał:

— Czy zrobiłeś tak, jak ci kazałem?

— Tak — odparł Matti.

Przyszli razem na podwórze, a dom złego stoi w ogniu.

— Rzeczywiście, dom jest ognistoczerwony! — przyznał bies.

— Tak jak widzisz, i będzie jeszcze czerwieńszy — dodał sługa.

— Nie trzeba było tak robić, drogi bracie — odrzekł gospodarz ze łzami w oczach.

— Chyba się nie rozzłościłeś? — spytał odważnie Matti. Diabeł, pamiętając o umowie, zaczął się śmiać i odrzekł:

— Nie, nie jestem zły, drogi bracie.

Za parę dni diabeł znów wyruszył do narzeczonej i kazał Mattiemu pod swoją nieobecność zbudować trzy mosty przez zatokę. Postawił jednak warunek: nie mogły być zrobione ani z drewna, ani z kamienia, ani z żelaza, ani z błota. Chłopak nie przestraszył się trudnego zadania. Długo nie myśląc, pozabijał wszystkie woły, jakie tylko znalazł w gospodarstwie, i zbudował jeden most z głów zwierząt, drugi z nóg, a trzeci z grzbietów.

Po powrocie obejrzał zły budowle Mattiego i pyta:

— Jak to, drogi bracie, zrobiłeś?

— Ale nie rozzłościsz się? — zapytał sługa. — Zrobiłem tak, jak mi kazałeś, i z tego, co miałem.

— No tak, drogi bracie — odparł diabeł — nie jestem zły. Tym razem gospodarz wyjeżdżał na swój ślub i tak rzekł do chłopca:

— Zapraszam cię na moje wesele, lecz pod warunkiem, że wyłupiesz oczy i wyrzucisz je.

Matti, posłuszny rozkazowi, zabił byka w oborze, wziął z sobą jego zakrwawione oczy i poszedł na ucztę.

Gdy przybył do domu weselnego, zastał diabła wraz z jego nowo poślubioną żoną przy stole. Stanął w drzwiach i rzucił zakrwa¬wione oko byka tak, że trafiło w policzek biesa. Ten, gdy zauważył Mattiego, odgadł, że to jego sprawka. Podszedł do sługi i spytał uprzejmie:

— Dlaczego to zrobiłeś?

— Sam kazałeś mi wyłupić oczy i wyrzucić je.

W tej samej chwili cisnął drugim okiem w twarz gospodarza.

Diabeł już, już miał się rozzłościć, ale zapytał:

— Jak to zrobiłeś?

— Mam na to sposób. Nie złość się, chyba się cieszysz, że ocaliłem swoje oczy — odparł Matti.

— No, niech i tak będzie — zgodził się bies.

Gdy już zamieszkała z nimi młoda diablica, kombinował zły, jak tu się pozbyć sługi. Zasięgnął w tajemnicy rady żony, ale sprytny chłopak podsłuchał ich rozmowę i dowiedział się, że mają go zabić w czasie snu. Musiał więc być tej nocy bardzo ostrożny. Nie położył się do łóżka, lecz ułożył w nim maślnicę i kamień jako głowę, przykrył wszystko skórą, tak żeby wydawało się, że to on tam śpi, a sam położył się za piecem.

W środku nocy, gdy diabeł myślał, że Matti już śpi, wszedł do izby z toporem w ręce i zamachnął się nim, chcąc odciąć chłopcu głowę, lecz topór odskoczył od kamienia na skórę, tak że ta aż się zatrzęsła.

— Ma ten obrzydły twardą szyję — powiedział zły, patrząc na swoje narzędzie. — Prawdziwe żelazo stępiło się na jego kościach, a jeszcze żyje. Teraz uderzę jeszcze mocniej, musi umrzeć.

Podniósł topór drugi raz, by z całych sił rąbnąć Mattiego w głowę. I tym razem uderzenie było za słabe, topór trafił w kamień, a diabeł przestraszył się tak, że pobiegł do drzwi. Pomyślał jednak chwilę, wrócił i spróbował raz jeszcze. Po tym ciosie rozpadła się maślnica, a obręcze rozleciały się po ścianach.

— No, w końcu go zabiłem, słychać, jak się jego żebra od ścian odbijają — powiedział do siebie zadowolony, poszedł do żony i rzekł: — Nie uwierzysz, jakie mocne kości miał ten chłopak! Gdy uderzyłem pierwszy raz, topór wcale się w niego nie wbił. rąbnąłem więc go w czoło, lecz kości tylko zadźwięczały, poprawiłem potem trzeci raz, a wtedy słychać było gruchot żeber. Na pewno już umarł.

Rankiem, gdy diabeł się obudził, był w wyjątkowo dobrym humorze, myśląc, że na wieki pozbył się swego męczącego sługi. Lecz Matti znów sprawił mu niespodziankę. Przespał spokojnie noc za piecem, wstał na śniadanie i udawał, że nic nie wie o nocy.

Zły spytał go zdziwiony:

— Jak ci się, drogi bracie, spało?

— Bardzo dobrze — odparł chłopak — tylko jakaś pchła mi przeszkadzała, zdaje się, że ugryzła mnie parę razy.

I znów bies i jego żona zaczęli radzić, jak tu się pozbyć natręta, który porządnie im zalazł za skórę.

Rzekła w końcu diablica do swego męża:

— Trudno jest znaleźć na niego sposób, ale spróbujemy raz jeszcze. Połóżmy chłopaka spać do stodoły, a w nocy ją podpalimy. Tym razem na pewno się od niego uwolnimy.

Rada ta była po myśli diabła, więc tak i zrobili. Ale chłopak znów podsłyszał, jakim to sposobem chcą się go pozbyć, uciekł ze stodoły, i nie było go tam, gdy diabeł ją podpalił. Wrócił dopiero wtedy, gdy stodoła spaliła się doszczętnie, położył się tam, gdzie mu wieczorem posłano, i rankiem, gdy przyszedł diabeł, leżał na tym miejscu.

— No i jak się, braciszku, spało? — zapytał zaskoczony widokiem sługi bies.

— Nadzwyczaj dobrze — odparł Matti — było mi tylko trochę zimno.

Nie wiedziały już diabły, co zrobić z chłopakiem, postanowiły więc przepłynąć w nocy na diabelską wyspę, a sługę zostawić w starej chacie. Matti i tym razem zwęszył, co się szykuje i wieczorem przebrał się w stare ubranie gospodarza. Popłynęły nocą biesy na wyspę.

Rankiem rzekł zły do swej żony:

— Nie będzie już nas Matti więcej dręczył.

— Tak łatwo się ode mnie nie uwolnicie! — krzyknął na to chłopak ukryty w łodzi i ruszył w ich stronę. Zgnębiony bies zaczął lamentować:

— Wyczerpałem już wszystkie swoje sposoby, a na pewno po dobroci nas nie opuści.

— Cóż nam pozostało — odparła diablica — spróbujemy jeszcze raz obciąć mu głowę, gdy będzie spał.

Chłopak oczywiście znów usłyszał rozmowę i gdy diabelska para smacznie spała, przeniósł babę na własne łóżko, a sam położył się koło gospodarza. Po chwili obudził go i powiedział:

— Chodźmy zabić Mattiego, teraz twardo śpi.

Zły zdjął ze ściany wielki topór i obciął głowę własnej żonie, myśląc, że to sługa.

Rankiem zaczął diabeł szukać połowicy i nie znalazł. Niczego nie pojmując, zapytał o nią Mattiego, który ku jego zdziwieniu żył.

Chłopak odparł:

— Przecież to ty zabiłeś swoją babę, dlaczego mnie o to pytasz?

Diabeł nie mógł ścierpieć, że przez swego sługę stracił drugą żonę, rozzłościł się okrutnie i zaczął łajać chłopaka. Ale Matti wcale się tym nie przejął, zgodnie z umową złapał biesa, zdarł mu skórę z pleców, zrobił z niej podeszwy i zdziera je do dziś.

[Guest Vampirella]

Ptaki czarownicy

 

Żyło kiedyś małżeństwo, które miało dwoje dzieci: syna i córkę. Pewnego dnia rodzice wybrali się do miasta i przykazali dziewczynce, aby opiekowała się swoim braciszkiem, który był jeszcze bardzo mały. Dziewczynka wyszła na dwór, posadziła chłopca pod oknem chaty, a sama pobiegła do wsi, żeby pobawić się z dziećmi.

Bawiła się, zapomniała o bracie, i stało się nieszczęście. Nagle bowiem nadlecieli słudzy czarownicy — wielkie czarne ptaki. Przelatywały nad okolicą i wypatrzyły małego chłopca bawiącego się trawie. Sfrunęły na ziemię, złapały go w swoje szpony i wzbiły się w powietrze.

Przypomniała sobie w końcu dziewczynka o bracie, pobiegła do chaty, ale chłopca nie było już na trawniku. Wystraszyła się, biegała tu i tam, krzyczała, nawoływała, lecz wszystko na próżno. Pobiegła w końcu na pole i tam w oddali dostrzegła stado ptaków znikające za lasem.

,,Na pewno ptaki porwały mego brata", pomyślała i biegiem rzuciła się w pogoń.

Biegła co sił w nogach, dotarła na skraj lasu i zauważyła piec stojący przy leśnej drodze. Zapytała go:

— Powiedz mi, piecu kochany, dokąd poleciały ptaki?

— Jeśli zjesz mój żytni placek, to ci powiem — odparł piec.

— Za nic w świecie! — krzyknęła dziewczynka. — U mnie w domu placków nawet z pszenicy się nie jada — dodała i ruszyła dalej.

Przebiegła kawałek i dostrzegła przy drodze małą jabłonkę pełną owoców. Zapytała ją:

— Drzewko kochane, powiedz mi, dokąd poleciały ptaki?

— Zjedz najpierw jedno z moich jabłek, potem ci powiem — odparło drzewo.

— Ha, kwaśne dzikie jabłka! W domu nie jemy nawet słodkich, wyhodowanych w naszym sadzie! — krzyknęła dziewczynka i ruszyła dalej, aż dotarła do rzeki — do bardzo dziwnej rzeki. Zamiast wody płynęło w niej mleko, a brzegi były z kaszki z jagodami.

— Powiedz mi, rzeko, dokąd poleciały ptaki? — zapytała.

— Jeśli zjesz mojej kaszki z mlekiem, to ci powiem — odparła rzeka.

— Też coś! — krzyknęła dziewczynka. — U nas w domu kaszkę je się tylko ze śmietaną — dodała i odwróciła się na pięcie.

Długo biegałaby na próżno po lesie, gdyby nie mała myszka, którą spotkała, i która wskazała jej właściwą drogę. Pobiegła więc we wskazanym kierunku i dotarła do chaty, która stała na kurzych łapach i kręciła się to w jedną, to w drugą stronę. W chacie zaś na piecu spała brzydka czarownica, a na ławie pod oknem bawił się srebrną piłką porwany braciszek.

Dziewczynka podkradła się cichutko do okna, złapała brata w ramiona i co sił w nogach ruszyła do domu.

Kiedy biegła, posłyszała nagle gdzieś nad głową szum skrzydeł. To nadlatywały czarne ptaki złej wiedźmy. Czarownica widocznie przebudziła się, zauważyła brak chłopca i wysłała pościg. Strach ogarnął dziewczynkę, bo dostrzegli ją ptasi słudzy, zaskrzeczeli przeraźliwie i zaczęli zniżać lot. Dziewczynka przyśpieszyła kroku, już jej zapierało dech i w ostatniej chwili dotarła do rzeki, której brzegi były z kaszki z jagodami, a zamiast wody płynęło mleko.

— Rzeko kochana, ukryj mnie — poprosiła błagalnie.

— Zjedz najpierw mojej kaszki z mlekiem, potem cię schowam — odparła rzeka.

Cóż miała zrobić dziewczynka? Pośpiesznie zjadła kaszki pola-nej mlekiem, a wtedy rzeka ukryła ją w swojej toni i ptaki przeleciały obok.

Posiedziała trochę w rzecznej kryjówce, a potem pomyślała, że służący czarownicy z pewnością zdążyli już daleko odlecieć. Puściła się więc biegiem w dalszą drogę.

Nie ubiegła zbyt daleko, kiedy znowu usłyszała łopot skrzydeł. To ponownie ptaki krążyły wysoko w powietrzu nad jej głową. Dziewczynka przyśpieszyła kroku i zdążyła dobiec do jabłoni w chwili, gdy jeden z ptaków już sięgał jej dziobem.

— Drzewko kochane, ukryj mnie — poprosiła.

— Zjedz najpierw jedno z moich jabłek — odparło drzewo. Dziewczynka szybko zerwała najbliżej wiszący owoc i zjadła go. Wtedy jabłoń ukryła ją w gęstwinie liści swej korony i ptaki znowu przeleciały obok. Posiedziała chwileczkę w ukryciu, a potem ruszyła biegiem przed siebie. Biegnie, biegnie, ale ptaki z wysoka znowu wypatrzyły jej postać i zaczęły zniżać swój lot. Wytężyła biedna resztki sił i dobiegła do pieca.

— Piecu kochany, ukryj mnie — powiedziała błagalnie.

— Zjedz najpierw mój zwykły, żytni placek — odparł piec. Dziewczynka szybko przełknęła żytni placek, wtedy piec ukrył ją w swoim wnętrzu, a ptaki jeszcze raz przeleciały obok niej. Po chwili wygrzebała się z pieca i ruszyła w drogę. W końcu dotarła do pagórka, z którego już widać było dach rodzinnego domu. Odetchnęła wtedy z ulgą i przysiadła na kamieniu, żeby choć chwileczkę odpocząć, ale w tym samym momencie na horyzoncie, między gęstymi koronami drzew znowu ukazały się złowieszcze ptaki. Zerwała się więc biedaczka i jak strzała popędziła w dół pagórka, a ptaki za nią. Powoli doganiały ją czarne ptaszyska i już, już miały jej wyrwać spod pachy małego braciszka, ale ostatnim wysiłkiem dziewczynka dobiegła do chaty. Drzwi na szczęście były uchylone, więc wpadła do izby. Zatrzasnęła za sobą drzwi, zaciągnęła łańcuch, a potem pozamykała okiennice.

Ptaki jeszcze przez pewien czas krakały ze złości nad chatą, ale kiedy zauważyły, że chłopiec jest już bezpieczny, odleciały ponad lasem do swojej czarownicy.

[Guest Vampirella]

Kostuch i jego parobek

 

Żył kiedyś stary człowiek, zwany powszechnie Kostuchom, który miał parobka — młodego chłopaka. Parobek wypełniał wszystkie polecenia swego pana i czynił to w dodatku bardzo sumiennie. Kostuch chciał jednak dokuczyć swemu służącemu i wydal mu następujące polecenie:

— Musisz się dowiedzieć, kto jest najbogatszy na świecie, kto najmądrzejszy i kto ma miecz króla Salomona.

Ruszył tedy parobek, żeby dowiedzieć się tego, o co prosił jego pan, i dotarł do pewnego miasta, w którym mimo że bez przerwy kopano studnie, za nic nie można było wydostać wody.

Spytali zmartwieni mieszkańcy miasta parobka:.

— Dokąd zmierzasz?

— Wędruję, żeby się dowiedzieć, kto jest najbogatszy, kto najmądrzejszy na świecie i kto ma miecz króla Salomona — odparł parobek.

Poprosili wtedy mieszczanie:

— Zajmij się, kochany, i naszą sprawą. Dowiedz się, dlaczego w naszych studniach nie ma wody.

— Dobrze, spróbuję wyjaśnić i to — obiecał parobek. Ruszył potem w drogę i dotarł do następnego miasta, a tam z kolei zapytano go:

— Dokąd zmierzasz, chłopcze?

Powtórzył więc parobek tak jak i poprzednio:

— Wędruję, bo muszę się dowiedzieć, kto jest najbogatszy, kto najmądrzejszy na świecie i kto ma miecz króla Salomona.

Na miasto to spadło wielkie nieszczęście, albowiem córka króla zaniemogła na oczy i nie pomagało jej żadne lekarstwo.

Poprosił więc król wędrowca:

— Dowiedz się, młodzieńcze, dlaczego nie można wyleczyć oczu mojej córki.

— Dobrze, dowiem się i tego — obiecał parobek. Ruszył dalej i dotarł do przedziwnego miejsca, w którym spie¬niona woda rzeki zagradzała drogę. Była tak czarna i tak straszna, że na jej widok aż ciarki przechodziły. Przy brzegu, w małej łódeczce, siedział stary przewoźnik. Parobek podszedł do niego, a wtedy starzec spytał:

— Dokąd idziesz?

— Wędruję, żeby dowiedzieć się, kto jest najbogatszy, kto najmądrzejszy na świecie i kto ma miecz króla Salomona — odparł na to chłopak.

— Zapytaj więc, dlaczego nie mogę wydostać się z tego strumienia — poprosił przewoźnik.

Nie mógł on bowiem pozbyć się swojej posady. Wykonywał swoje zajęcie przez całe życie i na starość czuł się już mocno zmęczony.

Parobek obiecał i tego się dowiedzieć, o ile przewoźnik zawiezie go na drugą stronę. Stało się tak, jak sobie życzył, i łódeczką tak małą, że ledwo mogła pomieścić dwie osoby, przedostał się na drugi brzeg.

Ruszył potem raźno w dalszą drogę i dotarł do siedziby diabła. Czarta, starego już zresztą, nie było w domu.

Spytała czarcia żona:

— Dokąd to zmierzasz, człowieku?

— Chodzę po świecie, żeby dowiedzieć się, kto jest najbogatszy, kto najmądrzejszy na świecie i kto ma miecz króla Salomona — odparł jej na to parobek.

— A owszem, tutaj się tego dowiesz — rzekła baba — ale musisz wleźć pod ławę i dobrze się schować, bo mój mąż jest piekielnie zły, szczególnie dla obcych, a jeśli jeszcze będzie do tego głodny, to cię zje.

Zrobił więc parobek, jak poradziła mu diablica i dobrze się schował.

Wieczorem wrócił czart głodny jak wilk. Od razu więc podała mu baba kwartę kaszy. Zjadł diabeł wieczerzę i legł obok baby na ławie. Po chwili baba udaje, że zasypia i że coś jej się śni. Krzyczy więc:

— Och, och, miałam sen! Ktoś mnie pytał, dlaczego w tym a w tym mieście nie ma wody w studni. Odparł na to diabeł:

— Nawet tego nie wiesz! Trzeba przejechać na białej kobyle przez miasto, a kiedy kobyła się spieni, to w miejscu, w którym upadnie pierwszy płat piany, należy wywiercić studnię.

Kopnęła wtedy baba nogą w podłogę i niby to do siebie rzekła:

— Słyszał ktoś coś takiego?!

Potem położyła się i dalej udawała, że śpi. Wiedziała bowiem, że jej złośliwy mąż zbyt wiele od razu i tak nie powie. Po chwili znowu się zbudziła i wykrzyknęła:

— Ojej, ojej, znowu miałam sen! Zbudził się czart i krzyknął ze złością:

— Jakie znowu sny miałaś! Spać nie mogę, bo bez przerwy się drzesz!

Odparła na to mądra diablica:

— A bo znowu ktoś mnie pytał przez sen, co zrobić, żeby w takim a takim mieście wzrok królewnie przywrócić. Odburknął na to diabeł:

— To nawet takiej prostej rzeczy nie wiesz! Kiedy czesano królewnie włosy, to włożono ich pęk między ramy okna, i od tego zaczął się ból głowy i choroba oczu. Wystarczy wyjąć stamtąd włosy i spalić je, a choroba minie.

Usłyszawszy to, baba znowu tupnęła w podłogę i powiedziała niby do siebie:

— Słyszał ktoś coś takiego...

Potem znowu się położyła i przez chwilę udawała, że śpi, bo przecież już dwie zagadkowe sprawy udało się jej wyjaśnić. Po chwili udała znowu, że coś jej się śni, obudziła się i krzyknęła:

— Ojej, ojej, miałam sen!

Zerwał się czart na równe nogi, bo prawie że oka nie zdążył jeszcze zmrużyć, i wrzasnął:

— Skąd, u licha, ciągle ci się coś śni?! Spać przez ciebie nie mogę!

Rzekła wtedy baba:

— A bo znowu ktoś mnie we śnie zapytał, dlaczego przewoźnik z Czarnego Strumienia nie może pozbyć się swojej posady. Odparł na to diabeł:

— Aj, nawet tego nie wiesz?! Kiedy nadejdzie chętny do przedostania się na drugi brzeg, trzeba wysiąść z łódki, stanąć na lądzie i powiedzieć: ,,A siedź ty, diable, na mojej posadzie tak długo, jak ja tu siedziałem!" W ten sposób przewoźnik może pozbyć się swojego zajęcia.

I tak jak poprzednio, baba tupnęła nogą, mówiąc:

— Słyszał ktoś coś takiego!

Położyła się potem spokojnie na ławie udając, że śpi, ale już po chwili zerwała się z krzykiem:

— Ojej, ojej, znowu miałam sen! Wrzasnął wtedy diabeł:

— Jakie znowu sny?! Jak teraz wstanę, to już na amen się zamkniesz, przez całą noc ani chwili spokoju nie miałem! Rzekła wtedy baba:

— Kiedy znowu miałam sen. Ktoś mnie pytał, kto jest najbogatszy, kto najmądrzejszy na świecie i kto ma miecz króla Salomona?

Westchnął na to diabeł:

— Zęby czegoś takiego nie wiedzieć! Kostuch jest najbogatszy, ja jestem najmądrzejszy, a miecz króla Salomona wisi tam na gwoździu.

Ponownie kopnęła baba w podłogę, mówiąc:

— Słyszał ktoś coś takiego!

Położyła się teraz baba spokojnie, nie miała już żadnych snów i dała strudzonemu diabłu pospać do samego rana.

Nastał dzień, ruszył czart swoimi ścieżkami, a przybysz wyszedł ze swojej kryjówki. Czarcica dała mu miecz i zadowolony parobek ruszył z nowinami do domu.

Dotarł do przewoźnika, a ten zapytał:

— Dowiedziałeś się czegoś w mojej sprawie? — I dodał: — Wiesz już, dlaczego nie mogę uwolnić się od tego przeklętego zawodu?

— A tak, wiem, ale zanim ci powiem, musisz mnie najpierw przewieźć na drugi brzeg.

Przewoźnik zrobił to, co mu kazano, a wtedy parobek rzekł:

— Kiedy pojawi się pierwszy chętny do podróży, to nie pozwól mu zejść na brzeg. Zejdź ty, pchnij łódkę na wodę i powiedz: „A siedź ty, diable, na mojej posadzie tak długo, jak i ja siedziałem!" W ten sposób pozbędziesz się swego zajęcia.

Wielce uradował się stary przewoźnik z rady i dał parobkowi w nagrodę trzy statki wraz z ładunkiem za to, że ktoś go wreszcie wybawił z dożywotniego przewożenia.

Ruszył chłopak swoją drogą i dotarł do miasta, w którym królewska córka zaniemogła na oczy.

— Czy udało ci się dowiedzieć czegoś o mojej sprawie? — spytał król.

— A tak, wiem wszystko. Kiedy czesano córkę Waszej Wysokości, wsadzono pęk jej włosów między ramy okna i od tego zaczęła się choroba. Wystarczy je tylko stamtąd wyciągnąć i spalić, a wówczas oczy przestaną boleć.

Słysząc to, uradowany nowiną król rozkazał obdarować chłopaka sześcioma załadowanymi statkami.

Ruszył parobek z królewskiego dworu i dotarł do miasta, w któ¬rym nie można było wykopać wydajnej studni. Ledwo znalazł się za murami, a już spytali go mieszkańcy:

— Czy dowiedziałeś się czegoś w sprawie naszego nieszczęścia? Dlaczego nie możemy wykopać studni, w której będzie woda?

— A tak, wiem już, co należy uczynić. Trzeba na białej kobyle jeździć po ulicach miasta, kiedy zaś koń będzie już spieniony, to w miejscu, w którym upadnie pierwszy płat piany, należy wywiercić studnię.

Uradowani wieścią mieszczanie wynagrodzili chłopaka za radę dziewięcioma statkami wraz z ładunkiem, dzięki czemu stał się niezwykle bogaty.

Ruszył potem chłopak w drogę i w końcu dotarł do swego pana, Kostucha. Spytał go gospodarz:

— Znasz już odpowiedź na moje pytanie?

— Tak, wiem już wszystko: ty jesteś najbogatszy, diabeł najmądrzejszy na świecie, a miecz króla Salomona mam ja — odparł parobek.

Kiedy Kostuch zobaczył, jak bogaty stał się teraz jego parobek, ruszył tą samą drogą co i on, żeby pomnożyć jeszcze swój majątek. Dotarł do rzeki, gdzie pracował stary przewoźnik. Wsadził starzec Kostucha do łodzi, przewiózł na przeciwny brzeg, ale z łódki nie wypuścił. Sam skoczył na ląd, pchnął łódkę na wodę i krzyknął:

— A siedź ty, diable, na mojej posadzie tak długo, jak i ja siedziałem!

Został więc Kostuch na miejscu starego przewoźnika i siedzi tam pewnie i do dzisiaj, do końca świata się stamtąd nie wydostanie, a może i nigdy. I to już wszystko.

[Guest Vampirella]

Zaloty kowala Ilmarinena

 

W sieczny kowal, Ilmarinen, pracował w swej kuźni, wsunął żelazo w ogień i rozżarzył do czerwoności. Wtem na progu kuźni stanęła kobieta, mała, maciupeńka, wielka, wielgachna i rzekła do kowala:

— Kowalu Ilmarinenie, gdybyś wiedział, jaką ci przynoszę wiadomość, nie kładłbyś żelaza do paleniska. Odparł na to kowal:

— Mała kobieto, maciupeńka, wielka kobieto, wielgachna, jeśli przynosisz mi dobre wieści, ofiaruję ci piękny podarek. Jeśli zaś przynosisz złe wieści, wsadzę ci rozżarzone żelazo do gardła.

— Oto moja wieść — rzekła kobieta. — Do córki króla krainy Hiihtoin, olśniewająco pięknej Katriny, podąża dwóch zalotników na łodziach.

Usłyszawszy te słowa, kowal Ilmarinen wyjął natychmiast żelazo z ognia i rozważając sprawę w myślach, ruszył z kuźni do domu. Poszedł porozmawiać z matką:

— O, matko rodzona — rzekł — zagrzej miedzianą łaźnię, rozpal w niej tak, aby była gorętsza niż rozżarzone żelazo, gorętsza niż rozżarzony kamień.

Matka nagrzała w łaźni i przygotowała kąpiel. Wtedy kowal Ilmarinen rzekł znowu:

— Daj mi, matko rodzona, moją lnianą koszulę i obcisłe spodnie.

Matka przyniosła synowi koszulę i spodnie, a kowal wszedł do łaźni. Kiedy już się wykąpał, wyszedł z sauny i pobiegł prędko do domu. Nie przepasał się nawet i nie włożył na nogi butów. Rzekł do swego sługi:

— Mój stary, wiemy sługo, zaprzęgnij wspaniałego ognistego trzyletniego źrebca do kolorowych sań, z żelazną uzdą, miedzianymi szorami, stalowymi cuglami i cynowym podpiersiem.

Stary wierny sługa przyprowadził wspaniałego ognistego trzyletniego źrebca i zabiera się do zaprzęgania, ale nie może dopiąć podpiersia. Sam więc kowal Ilmarinen, nie przepasany, bosy, przychodzi pomóc słudze, zaciąga mocno podpiersie i wprowadza źrebca między dyszle. Potem wchodzi znów do izby, przyodziewa się prędko i rzuca matce słowa pożegnania:

— O, matko rodzona, pobłogosław mnie na drogę. Jadę teraz się oświadczyć.

Otrzymawszy błogosławieństwo matki, kowal Ilmarinen wsiada do kolorowych sań zaprzęgniętych w trzyletniego ognistego źrebca z żelazną uzdą, miedzianymi szorami, stalowymi cuglami i mknie ku otwartemu morzu. Nie zamoczyły się kopyta końskie, nie został ślad po płozach sań. Powozi kowal i zastanawia się, kiedy dotrze na miejsce, gdy wtem spotyka dwóch wioślarzy, o których mówiła mu kobieta, i udaje się wraz z nimi w dalszą drogę.

Patrzy zza morza córka króla Hiihto, olśniewająca białolica, piękna Katrina z trzeciego piętra zamku. Patrzy na morską kipiel i dostrzega tam podróżnych. Zwraca się więc do ojca:

— O, mój ojczulku, przybywa do mnie trzech zalotników, dwóch wiosłuje na łodziach, a trzeci jedzie saniami.

Nie upłynęło wiele czasu, a już podróżni dobijają do celu, docierają do zamku Hiihto, w którym król przyjmuje ich uprzejmie i częstuje najlepszymi potrawami i napojami. Najadłszy się do syta, mężczyźni przystępują do rzeczy, kłaniają się nisko i mówią:

— Przybyliśmy do ciebie, nasz królu, ubiegać się o rękę pięknej Katriny.

— Najpierw musicie sobie na to zasłużyć — odparł król i zapytał zaraz: — Który z was potrafi bez butów, bez onuc, z bosymi stopami zaorać moje pole, na którym aż roi się od węży?

— Och, zaorzę twoje pole — odparł śmiało kowal Ilmarinen. Dwaj pozostali zalotnicy nie mieli odwagi zabrać się do takiej pracy, toteż pokłonili się królowi i ruszyli w swoją drogę.

Po ich odejściu kowal Ilmarinen zaprzągł zaraz swego wspaniałego ognistego źrebca do pługa i zaczął orać pole. Węże wzbijały się na wysokość dwóch łokci, nad polem kipiało i syczało, to pod¬rywały się spod pługa, to leciały nad kowalem, ani jeden wszakże go nie dotknął. Kowal wykonał swą robotę jak należy, stanął śmiało przed obliczem króla i rzeki:

— Zaorałem, mój królu, twoje pole pełne węży.

— Dobrze — odparł król. — Jeśli jednak zdołałeś wykonać taką pracę, mógłbyś wobec tego wyczarować na moim dziedzińcu sadzawkę, w której pływałyby duże ryby, a małe się pluskały.

— Owszem, uczynię i to — powiedział kowal Ilmarinen i nie ociągając się, wyszedł na dziedziniec. Ledwie tam zaśpiewał swoją czarodziejską pieśń, a na dziedzińcu pojawiła się natychmiast sadzawka, w której wielkie ryby pływały, a małe się pluskały. Kiedy tego dokonał, stanął znów przed obliczem króla i pokłoniwszy się, rzekł:

— Wykonałem pracę, jaką mi wyznaczyłeś.

— I tę robotę dobrze wykonałeś — odparł król. — A teraz idź i przynieś swej narzeczonej, pięknej Katrinie, rodzinną szkatułkę, która od niepamiętnych czasów leży w ukryciu gdzieś nad brzegiem morza.

Cóż było na to poradzić? Kowal wyruszył na poszukiwanie rodzinnej szkatułki. Skierował się nad brzeg morza. Tam zaś zobaczył trzy młode panny siedzące na zboczu wydmy. Zagadnął je i spytał:

— Hej, moje panny, czy nie wiecie, kto ma szkatułkę, którą mam przynieść jutro pięknej Katrinie jako zaręczynowy prezent?

— Jest ona w rękach starca Untamoinena — rzekły panny. — O, tam widać jego chałupę. Idź i zapytaj, czy zgodzi ci się ją oddać, ale wiedz, że grozi ci wielkie niebezpieczeństwo. Wielu poszło przed tobą, niewielu wróciło.

Kowal zgodnie z radą udał się do chałupy Untamoinena i zajrzał przez okno do środka. Leżał tam na podłodze starzec Untamoinen, zwinięty w kłębek, z głową i nogami koło drzwi.

Kowal, skradając się, podszedł do drzwi, przeskoczył jednym susem przez starca wprost na środek izby i zawołał głośno:

— Daj mi, starcze Untamoinenie, szkatułkę, którą mam ofiarować pięknej Katrinie jako zaręczynowy prezent.

— Jeśli potrafisz wleźć na mój język — odparł starzec Untamoinen — skakać na nim i tańczyć, dam ci szkatułkę.

Kowal nie zastanawiał się długo, skoczył zwinnie na język Untamoinena i zaczął na nim skakać; w tej samej chwili starzec rozwarł na półtora łokcia szczęki, błysnął długimi na łokieć zębami i bez zachłyśnięcia połknął Ilmarinena, który w mig znalazł się w jego żołądku.

I to go jednak nie przeraziło. Zrzucił tylko z siebie ubranie, z koszuli zrobił kuźnię, ze spodni miechy, lewego kolana użył jako kowadła, lewej ręki jako imadła, prawej jako młota kowalskiego i zaczął w brzuchu Untamoinena kuć i walić. Ze swej koszuli wyjął miedzianą klamrę, wykuł z niej ptaka, któremu dorobił żelazne szpony i stalowy dziób. Kiedy skończył ptaka, zaśpiewał swoją czarodziejską pieśń i tchnął w niego ducha, każąc mu wzbić się do lotu w brzuchu Untamoinena. Kiedy ptak zaczął latać, porozrywał swymi żelaznymi szponami wnętrzności Untamoinena, a swym stalowym dziobem wywiercił w jego boku dużą dziurę. Starzec Untamoinen poczuł straszny ból i w pośpiechu zaczął błagać:

— Kowalu Ilmarinenie, jeżeli przestaniesz rozrywać mi ciało, dostaniesz szkatułkę, która ma być zaręczynowym prezentem dla pięknej Katriny. Idź na brzeg morza. Ujrzysz tam trzy panny siedzące na brzegu. Tam też między nimi zagrzebana jest w piasku szkatułka.

Usłyszawszy to, kowal Ilmarinen wygramolił się z brzucha Untamoinena dziurą wywierconą przez ptaka, wyskoczył przez drzwi na podwórze i podążył na brzeg morza. Tam ujrzał te same trzy panny co poprzednio i rzekł:

— O, moje dobre panny, dajcie mi szkatułkę, prezent dla pięknej Katriny. Starzec Untamoinen już mi ją obiecał.

— Weź więc! Szkatułka jest tutaj w piasku, wydobądź ją i zabierz — rzekły panny i pokazały kowalowi, gdzie jest ukryta.

Kowal wygrzebał wtedy szkatułkę z piasku, zaniósł ją królowi i rzekł:

— Oto prezent dla pięknej Katriny, którego kazałeś mi szukać. Odzyskana przez kowala szkatułka i jego poprzednie czyny bardzo ucieszyły króla. Oddał mu więc za żonę swą córkę, olśniewająco bialolicą, piękną Katrinę i pobłogosławił ich na drogę.

Wtedy kowal Ilmarinen wsiadł wraz ze swą małżonką do kolorowych sani zaprzęgniętych we wspaniałego ognistego trzyletniego źrebca, z żelazną uzdą, miedzianymi szorami, stalowymi cuglami, cynowym podpiersiem, i pomknął na otwarte morze; kopyta końskie nie zamokły, sanie nie zostawiły śladów. Jechał, jechał, aż nad morzem zapadła noc. Wtedy kowal zaśpiewał swą czarodziejską pieśń i w tej samej chwili z morza wyłoniła się wyspa, na którą udał się wraz z małżonką na spoczynek.

Wypoczywali tam całą noc aż do rana. Kiedy kowal Ilmarinen zbudził się ze snu. zauważył, że u jego boku nie ma Katriny. Wtedy wstał ze swego posłania, poszedł na brzeg morza i policzył kaczki dookoła wyspy. Prawie natychmiast stwierdził, że jest o jedną kaczkę za dużo. Kiedy to spostrzegł, zaśpiewał natychmiast swą czarodziejską pieśń i zawołał:

— Nie kryj się, Katrino! Jesteś tutaj!

I w tej samej chwili kaczka przybrała postać niewiasty.

Znowu pomknęli przez otwarte morze. Jechali i mknęli tak długo, aż noc zaskoczyła ich w drodze. Wtedy kowal Ilmarinen zaśpiewał swą czarodziejską pieśń i wyłoniła się wyspa, na którą udali się, aby wypocząć.

Minęła noc, nastał ranek, kowal zbudził się ze snu i rozejrzał dookoła, ale niewiasty już nie było. Wstał tedy pośpiesznie z posłania i policzył wszystkie drzewa na wyspie. Stwierdził, że jest o jedno drzewo za dużo. Zaśpiewał więc swą czarodziejską pieśń i zawołał:

— Nie ukrywaj się, piękna Katrino! Tu jesteś! I natychmiast niewiasta przybrała swą postać. Kowal Ilmarinen wsiadł wraz z nią znowu do kolorowych sani zaprzężonych we wspaniałego ognistego trzyletniego źrebca i ruszył w drogę po otwartym morzu. Mknęli cały dzień, aż zapadła noc, a wtedy kowal Ilmarinen zaśpiewał, podobnie jak przedtem, swą czarodziejską pieśń i z morza wyłoniła się wyspa, na której kowal spoczął obok swej żony.

Noc minęła, nastał świt i kowal ocknął się ze snu. Spojrzał przez ramię, ale nie było tam niewiasty. Wtedy rozgniewał się na swą małżonkę, zerwał się z posłania i zaczął krążyć wzdłuż brzegów wyspy. Kiedy szedł, liczył kamienie na wyspie i znów stwierdził, że jest o jeden za dużo.

— Nie kryj się, Katrino, tu jesteś — rzekł prędko, a gdy tylko zaśpiewał swoją pieśń, niewiasta przybrała dawną postać. Rzekł wtedy, zagniewany:

— Dla ciebie, piękna Katrino, wykonałem różne prace i utrudziłem się, jak przystało na mężczyznę, a ty ciągle mnie oszukujesz. Idź więc na morze i mieszkaj tam po wiek wieków.

Rzekłszy to, kowal zaśpiewał raz jeszcze swą pieśń i zaklął swą małżonkę, olśniewająco białplicą, piękną Katrinę w mewę, aby po wieki wieków latała pod wiatr.

Jednakże życie bez niewiasty stało się smutne, toteż kowal zaczął wykuwać sobie żonę z miedzi. Zaśpiewał swą czarodziejską pieśń i narodził się człowiek; zaśpiewał drugą i duch wstąpił w serce niewiasty.

Z wykutą przez siebie kobietą zaczął dzielić łoże, jedną rękę kładł na jej łonie, drugą zaś na własnym. Kiedy budził się rano i sprawdzał swe dłonie, okazywało się, że ręka, którą trzymał na własnym łonie, była ciepła, natomiast ręka, która spoczywała na łonie niewiasty, była zawsze lodowato zimna. Rzekł wtedy do siebie Ilmarinen, wieczny kowal:

— Niechaj nikt nie tworzy sobie sam niewiasty, niechaj bierze już stworzoną!

Zaśpiewał potem swą czarodziejską pieśń i mewa przeobraziła się znowu w jego małżonkę, w olśniewająco białolicą, piękną Katrinę.

Wtedy kowal wsiadł z nią do sani zaprzężonych we wspaniałego ognistego źrebca i pomknął do swego domu, gdzie matka przyjęła synową z otwartymi ramionami.

[Guest Vampirella]

Mikko Miehelainen

 

Dawno temu pewien myśliwy polował cały dzień w lesie, a wieczorem, kiedy wracał przez gąszcz do domu, wyszła mu nagle na spotkania

Tapiotar, córka Tapio — ducha lasu, i rzekła:

— Jeśli pójdziesz ze mną, nie zabiję cię. Jeśli jednak nie podążysz za mną po dobroci, to zabiję cię na miejscu.

Mężczyzna zadrżał na słowa Tapiotar i nie odważył się jej przeciwstawić, lecz pokornie ruszył razem z nią w drogę. Wędrowali długo przez mroczny, gęsty bór, aż dotarli wreszcie do siedziby ducha lasu — do Tapioli, gdzie Tapiotar wprowadziła mężczyznę do swego domu i rzekła:

— Możesz gospodarzyć się tutaj, jak ci się tylko spodoba, jeśli będziesz mi wierny. Jeżeli jednak sprzeniewierzysz się i spróbujesz uciec ode mnie. to natychmiast cię zabiję.

Mężczyzna, nie widząc innego wyjścia, przystał na żądanie Tapiotar i pojął ją za żonę. Żyli z sobą przez pewien czas, aż Tapiotar stała się brzemienna i urodziła syna, któremu nadano imię Mikko Miehelainen. Chłopak szybko wyrósł na tak silnego i barczystego mężczyznę, że nie można by tego wyrazić ani w psalmie, ani też wypowiedzieć w kazaniu.

Pewnego razu skończyły im się zapasy. Tapiotar ruszyła więc, aby zdobyć coś do jedzenia. Na odchodnym zaś rzekła:

— Kiedy mnie tu nie będzie, nie macie wychodzić z chałupy, pamiętajcie!

Mikko i ojciec obiecali, że będą siedzieć w domu. Ledwie jednak Tapiotar zdążyła wyjść za próg, a już chłopak podszedł do ojca i rzekł:

— Ojczulku, ogarnia mnie tęsknota, żeby zobaczyć twoje rodzinne strony. Ruszajmy więc, aby popatrzeć na nie.

— O, mój synku — westchnął ojciec — i mnie bierze wielka ochota, żeby zobaczyć mój dawny dom. Pamiętaj wszakże, co powiedziała matka. Zabroniła nam przecież ruszać się dokądkolwiek z domu!

Mikko nic sobie z tego nie robił, lecz nalegał w dalszym ciągu na ojca, który wreszcie uległ namowom syna. Rzucili się do ucieczki, ale nie zawędrowali daleko. Wkrótce bowiem wróciła do domu Tapiotar z tłustym bobrem na pieczeń, a gdy w izbie nie zastała nikogo, domyśliła się zaraz wszystkiego i ruszyła w pogoń za zbiegami. Niebawem dopędziła męża i syna. Doskoczyła do nich, stanęła przed nimi i spytała gniewnie:

— Dlaczego uciekliście? Czyż wam nie zabroniłam? Ojciec przeląkł się tak okropnie, że nie mógł wymówić ani słowa, ale Mikko stawił Tapiotar odważnie czoła i krzyknął na nią:

— Z drogi!

Tapiotar rozzłościła się i obiema rękami schwyciła syna. Nie wytrzymał tego Mikko; złapał oburącz Tapiotar i cisnął nią z całej siły o przydrożny płot, gruchocząc jej kości. Potem razem z ojcem ruszył dalej w drogę.

W końcu dotarli w rodzinne strony i ojciec zamieszkał z synem we własnym domu, jak ongiś.

Mikko z każdym rokiem mężniał coraz bardziej i stawał się coraz silniejszy, tak że w końcu miał w sobie siły ponad miarę. Pewnego dnia wyruszył powłóczyć się trochę po okolicy i przyłączył się do innych chłopców i dziewcząt, którzy zabawiali się w różne gry. W końcu zaczęli się bawić w rzucanie piłki. Kiedy przyszła kolej na Mikko, rzucił piłkę z taką siłą, że jednej z dziewcząt złamał rękę.

Ludzie przybiegli ze skargą do ojca Mikko:

— Wygnaj swego syna! On pozabija nam wszystkie nasze dzieci! Ojciec skarcił syna i rzekł:

— Dlaczego zrobiłeś to, mój synku? Uważaj, co robisz!

— Sądziłem, że rzuciłem piłkę najzwyczajniej w świecie — odparł Mikko. — Musiałem pewnie niechcący rzucić ją zbyt silnie.

Ojciec zaczął wówczas rozważać: ,,Muszę zapędzić chłopaka do roboty, żeby nie zrobił czego złego".

Po czym rzekł do Mikko:

— Idź, synu, i przynieś drewna z lasu, żebyśmy mieli czym grzać łaźnię!

— Zaraz to zrobię — odparł Mikko. — Ale czy masz gdzie sanie i uprząż?

— Mam — odrzekł ojciec i dał synowi sanie i uprząż. Mikko ruszył po drewno i trafił do najlepszego lasu sosnowego. Tam zwęszyły go leśne potwory i rzuciły się na niego. Ale Mikko nie przestraszył się ani trochę, walczył dzielnie i zabił wielu przeciwników. Wtedy potwory przestraszyły się i zacząły błagać Mikko:

— Nie morduj nas, odwdzięczymy ci się za to.

— No, dobrze, możecie sobie żyć dalej, jeśli tylko zawieziecie mi drewno do domu — powiedział Mikko.

Wybrał spośród leśnych stworów najsilniejszego i zaprzągł do swych sani. Następnie ściął w lesie wielką sosnę, położył ją wraz z gałęźmi na saniach i pojechał swym zaprzęgiem do domu, gdzie zeskoczył prędko z sani i zawołał do ojca:

— Tu, ojczulku, masz drewno, a tu jest koń dla ciebie!

— Ty go zdobyłeś i możesz go zatrzymać dla siebie. Ja nie mogę go wziąć — odparł ojciec.

Po pewnym czasie Mikko wyruszył znowu na zabawę. Wspólnie z innymi chłopcami i dziewczętami zaczął rzucać piłkę. I co się stało? Gdy rzucił piłkę, trafił nią w jedną z dziewcząt i złamał jej nogę.

Rodzice przybiegli znów na skargę do ojca i rzekli:

— Wypędź swego syna! On nas wszystkich wymorduje przez ten nadmiar sił.

Ojciec rozgniewał się na syna, że znów źle postąpił, ale ponieważ nie mógł wymyślić nic innego, znalazł nową pracę dla chłopaka i rzekł:

— Idź, Mikko, i nałap mi ryb ze stawu, abym mógł raz jeszcze najeść się zupy rybnej do syta!

— No to daj mi, ojczulku, starą szkapę ze swej stajni, którą przywiozę ryby do domu. Wkrótce będziemy mieli posiłek — odparł Mikko.

Ojciec dał synowi konia. Kiedy Mikko przyjechał na brzeg stawu, złamał sosnę, zrobił z niej sobie wędzisko, usiadł na brzegu i za¬czął łowić ryby. Łowił i łowił, aż tu raptem na haczyku wędki zawisł duch stawu. Mikko wyciągnął go na ląd, i nuże okładać wędziskiem, ale wtedy duch zaczął błagać:

— Nie zabijaj mnie, dobry człowieku. Odwdzięczę ci się za to!

— No, jeśli mi złowisz ze stawu furę ryb, żebym mógł nagotować dla mego ojca zupy rybnej, to zostawię cię przy życiu — odparł Mikko i wrzucił ducha z haczykiem w ustach z powrotem do stawu.

Po chwili nieszczęśnik przyniósł ze stawu cały wór ryb, a Mikko podniósł worek w górę i rzekł:

— Przynieś jeszcze jeden. To zbyt mało dla mężczyzny. Duch zanurzył się ponownie w stawie i przyniósł drugi wór pełen ryb.

— No, teraz będzie dość! — powiedział Mikko. — Chodź razem ze mną, poniesiesz ryby do domu.

Duch musiał nieść worki z rybami i obaj przybyli do domu Mikko. Gdy tylko zbliżyli się do ojca na tyle, że ten mógł ich usłyszeć, Mikko zawołał:

— Oto tutaj, ojczulku, są ryby, a tutaj gospodarz, który będzie nam gotować!

Kiedy wszakże ojciec zobaczył zdobycz syna, rzekł do niego:

— To, co zdobyłeś, synku, możesz zatrzymać dla siebie. Ja nie potrzebuję takiego gospodarzenia.

Jakiś czas żyli spokojnie, ale Mikko znowu wyruszył się bawić, i z innymi chłopcami i dziewczętami ćwiczył rzucanie piłki. Ale cóż to się znów stało? Kiedy rzucił piłkę do jednej z dziewcząt, trafił je w bok tak, że złamał jej żebro.

Ludzie przybiegli znowu ze skargą do ojca i zawołali:

— Teraz musisz już wypędzić syna! Przez swoją nieludzką siłę pozabija nas wszystkich!

Ojciec był wielce zatroskany i zastanawiał się, jak zapobiec temu, żeby jego syn nie zrobił już nic złego. Rozważał to długo, wreszcie postanowił wysłać go z domu w daleką podróż. Rzekł więc:

— Od trzech lat król Waregów jest mi winien dwie beczki złota. Idź do niego, synku, i upomnij się o te pieniądze.

Mikko gotów był to zrobić i szykował się do podróży. Zaprzągł dzikie zwierzę leśne do sani, usiadł w nich, a lejce oddał duchowi stawu. W ten sposób jechali wiele, wiele dni, aż wreszcie przybyli do kraju Waregów i zbliżyli się do królewskiego zamku; tam wjechali na dziedziniec z takim impetem, że pałac zaczął się trząść. Przeraziło to króla Waregów, który obawiając się, że jego pałac runie, rzekł do swych służących:

— Idźcie i spytajcie podróżnego, czego sobie życzy i dajcie mu wszystko, czego zażąda, byle tylko pojechał dalej.

Służący pośpieszyli rozmówić się z Mikko. Kiedy zobaczyli, jakiego ma konia i jakiego woźnicę, przerazili się jeszcze bardziej i dygocąc ze strachu, spytali:

— Czego żądasz, gościu?

— Wasz król winien mi jest dwie beczki pełne złota — odparł śmiało Mikko.

Słudzy, pomni rozkazu króla, przynieśli bez wahania beczki złota. Mikko Miehelainen ułożył je na swych saniach i ruszył galopem do domu. Gdy znalazł się na własnym podwórzu, wyprzągł dzikie zwierzę i pognał je do lasu, ducha natomiast wpuścił z powrotem do stawu, a sam stanął przed ojcem i rzekł:

— Tutaj, ojczulku, masz pieniądze, które kazałeś mi przywieźć z kraju Waregów. Bierz je!

Co miał na to powiedzieć ojciec? Prawdę mówiąc, nie miałby nic przeciwko temu, żeby Mikko został gdzieś w czasie tej podróży. Ale to mnóstwo pieniędzy zawdzięczał przecież jemu. Tak więc musiał podziękować synowi, że spisał się dzielnie.

Minęło dużo czasu i ojciec nie miał żadnej przykrości z powodu syna. W końcu jednak chłopakowi znudziło się to życie w domu, w piłkę też nie chciał już grać, bo zawsze kończyło się to nieszczęściem. Stanął tedy przed ojcem i rzekł:

— Uszyj mi, ojczulku, podróżny worek. Mam ochotę obejrzeć świat.

Było to całkiem po myśli ojca, uszył więc prędko worek ze skóry i dał go synowi. Z workiem na plecach ruszył zaraz Mikko na wędrówkę. Wędrował długo przez różne kraje, aż pewnego dnia dotarł do wysokiego wzgórza, na którego szczycie siedział chłopak i bezustannie walił jedną skałą o drugą. Kiedy zobaczył zbliżającego się wędrowca, pozdrowił go i zawołał do niego:

— Witaj, Mikko Miehelainen! Przyjm mnie za swego towarzysza.

— Chodź więc, wyglądasz na silnego człowieka, a we dwóch lepiej się wędruje — zgodził się Mikko Miehelainen. Waligóra zszedł ze szczytu i ruszył z Mikko w drogę. Wędrowali jakiś czas, aż zobaczyli chłopaka, który rękami połączył dwie rzeki, kierując je ku sobie. Gdy podróżni zbliżyli się do niego, Łączyrzeka przerwał natychmiast swą robotę i rzekł do Mikko:

— Witaj, Mikko Miehelainen! Czy nie zechcesz wziąć mnie jako swego towarzysza?

— Chodź z nami, jeśli masz ochotę. W drodze przyjemnie jest mieć towarzystwo — odparł Mikko Miehelainen i w trójkę ruszyli dalej.

Po pewnym czasie weszli w gęsty las i w oddali ujrzeli coś, co w ich oczach wyglądało na dom, a gdy podeszli bliżej, zobaczyli, że jest to ludzka siedziba, chociaż na zamek za mała, a na chatę za duża. Kiedy weszli na podwórze, ujrzeli w ogrodzeniu stado krów. Toteż pomyśleli, że dom jest zamieszkany i weszli do izby. Ale nie było tam żywej duszy, cały dom był jak wymarły. Chłopcy, którzy w czasie wędrówki zmęczyli się i wygłodnieli, rozłożyli się w izbie, aby odpocząć i naradzali się, skąd by zdobyć coś do jedzenia. Wtedy Mikko Miehelainen powiedział do pozostałych:

— Dom jest całkiem opuszczony, ale w ogrodzeniu jest pełno krów. Nie zabraknie nam więc jedzenia, choćbyśmy chcieli wyprawić sobie nie wiem jaką ucztę. Zabijmy jedną krowę z zagrody!

Ta rada była po myśli pozostałych. Udali się więc wszyscy natychmiast do zagrody, wybrali sobie najlepszą krowę i zarżnęli ją. Waligóra miał przygotować mięso, a dwaj pozostali poszli do lasu, aby ściąć drzewo na opał.

Chata należała jednak do czarownicy, która w tym czasie była w lesie. Wróciła właśnie do domu i zastała tam Waligórę, gotującego mięso z krowy. Zasyczała na kucharza:

— Ach, ty, hultaju! Ośmieliłeś się wtargnąć do mojej izby, rozpalić ogień i gotować mięso?!

Schwyciła chłopaka, jedną ręką uniosła kłóć krokwi i wsadziła pod kloc głowę Waligóry. Potem poszła zobaczyć, co się gotuje, połknęła mięso i ruszyła znowu w drogę.

Chłopak wiercił się i wiercił i w końcu udało mu się uwolnić spod kloca. Zebrał resztkę kości, które zostawiła czarownica, i ugotował na nich zupę. Potem zawołał towarzyszy na posiłek i wszyscy zaczęli jeść. Posilając się, towarzysze narzekali, że jedzenie jest niesmaczne. Mówili:

— To doprawdy dziwne, że ta zupa jest taka chuda. Zabiliśmy przecież tłustą krowę!

— Ta chałupa jest stara — wyjaśnił Waligóra. — Kiedy gotowałem, chwiała się cała, i zupa wylała się na ziemię, a kiedy ugotowałem resztę na nowo, nie wyszło już z tego nic dobrego.

Trzeba więc było zjeść zupę taką, jaka była, i zadowolić się nią przez cały dzień.

Gdy nastał ranek, zabili drugą krowę z zagrody. Tym razem został w domu Łączyrzeka, aby ugotować mięso, a dwaj pozostali poszli narąbać drew, jak wczoraj.

I co się stało?

Kiedy chłopak gotował, do izby weszła wiedźma i krzyknęła na niego:

— Co, znów jesteś, hultaju, w mojej izbie, choć zabroniłam ci wczoraj?

Schwyciła chłopaka i wsadziła jego głowę pod kloc połknęła jedzenie i poszła znowu w swoją drogę.

Chłopcu udało się w końcu wydostać spod kloca, zebrał resztkę kości, które zostawiła czarownica, i ugotował na nich nową zupę. Potem zawołał towarzyszy z lasu i zabrali się do posiłku. Ci zaś, jedząc, narzekali znowu, że zupa jest taka niesmaczna:

— To doprawdy dziwne, że ta zupa jest taka chuda. Zabiliśmy przecież tłustą krowę.

A Łączyrzeka wyjaśnił tak, jak wczoraj Waligóra:

— Kiedy gotowałem zupę, chałupa chwiała się tak bardzo, że zupa wylała się na ziemię, a kiedy ugotowałem resztę na nowo, nie wyszło z tego nic dobrego.

Co mieli robić? Dzień im jakoś minął, noc też przeszła, ale ledwie ranek zaświtał, poczuli straszliwy głód. Przez całe dwie poprzednie doby musieli się przecież zadowolić skąpym jedzeniem. Zabili więc trzecią krowę z zagrody.

Tym razem Mikko Miehelainen został sam, aby ugotować obiad, a pozostałych dwóch posłał po drewno. Czas mu się dłużył przy gotowaniu i kiedy zupa perkotała, zrobił sobie kantele, małe skrzy¬pce. W izbie nie było ławy, na której mógłby usiąść, przyniósł więc z podwórza wielkie koryto, postawił je na podłodze dnem do góry, usiadł na nim i zaczął grać na swoich kantele. W tejże samej chwili wróciła do chaty czarownica i natychmiast ryknęła na Mikko:

— Hej, Mikko Miehelainen, jakim prawem przyszedłeś tutaj hałasować w mojej izbie?!

— No, spokojnie, spokojnie, moja staruszko! — powiedział Mikko Miehelainen. — Ja tu przygrywam twoim dzieciom. A gdzie są twoje dzieci?

Czarownica rozeźliła się na to jeszcze bardziej i wrzasnęła:

— Co mnie obchodzi twoja muzyka? Chodź, hultaju, zmierzymy się!

Wtedy Mikko Miehelainen schwycił oburącz staruchę z taką siłą, że zmiażdżył jej kości, a potem wsadził pod dębowe koryto, które stało na podłodze dnem do góry. Skończył spokojnie gotować zupę i zawołał kolegów na posiłek. Nadeszli niebawem z lasu, a kiedy zabrali się do jedzenia, Mikko Miehelainen spytał ich:

— No, czy dobra jest dzisiaj zupa?

— Tak, bardzo dobra — zapewniali i chwalili swego towarzysza, że tak ją smacznie ugotował.

Mikko wstał od jedzenia, podniósł koryto i rzekł:

— Oto ta, która trzęsła chałupą. Dlaczego mnie nie ostrzegliście? Teraz już chałupa nie będzie się chwiała. My jednak ruszajmy stąd w dalszą drogę. Tu nie mamy już nic więcej do roboty.

Pozostali zawstydzili się i nie śmieli odezwać się słowem. Powędrowali dalej z Mikko. Wędrowali, wędrowali ciągle przed siebie, aż znaleźli w lesie dół, który był tak głęboki, że nie można było nawet zobaczyć dna.

— Należałoby sprawdzić, co jest w tym dole — rzekł Mikko Miehelainen. — Ale jak my się dostaniemy na dno?

Jego towarzysze zastanawiali się przez chwilę, a w końcu znaleźli sposób i rzekli:

— Mamy przecież z sobą skóry z trzech krów z domu czarownicy. Zrobimy z nich kołyskę i spuścimy się w niej na dół.

Ta rada wydała się dobra także Mikko Miehelainenowi. Sporządzili więc ze skór kołyskę, do której przywiązali tak długie pasy skórzane, na jakie tylko starczyło skór, aby spuścić na nich kołyskę na dół. Gdy urządzenie było gotowe, Mikko spytał pozostałych:

— Który z nas wsiądzie do tej kołyski?

— Wsiądź ty. Mikko Miehelainenie — odparli jego towarzysze. — My jesteśmy słabsi od ciebie, ale wyciągniemy pasami to, co włożysz do kołyski.

— No, niech tak będzie — zgodził się Mikko Miehelainen, wsiadł do kołyski i polecił towarzyszom, żeby go spuścili na dół. Towarzysze zrobili to i Mikko Miehelainen dzięki pasom opuszczał się coraz głębiej i głębiej, aż w końcu dosięgną! dna. Tam zaś jego oczom ukazała się całkiem obca kraina i nigdy nie widziane okolice. Przed nim rozciągał się nowy świat, podobny jednak do tego na górze, bo i tu było morze, a na brzegu stała chata. Mikko Miehelainen wysiadł z kołyski i wszedł do chaty, a tam siedziała prześliczna dziewczyna w białej sukni, która

przędła złote płótno przetykane srebrną nicią, złote miała rączki, nóżki srebrne aż po kolana, słońce świeciło nad jej głową, poświata księżyca okalała czoło, gwiazda polarna zdobiła plecy, blask gwiazd z niej promieniał, siedem gwiazd lśniło na jej karku.

Gdy dziewczyna spostrzegła Mikko, przestraszyła się i rzekła:

— O, człowieku z obcej krainy, jak tu, nieszczęsny, trafiłeś? Gdy moja matka wróci do domu, zabije cię ani chybi.

— Nie spotkałem jeszcze mężczyzny, który by mi dorównał i którego musiałbym się bać. Czyż miałaby mnie teraz pokonać niewiasta? — odparł Mikko Miehelainen i opowiedział dziewczynie, jak z górnego świata zjechał na dół w wiszącej kołysce.

Dziewczynie zrobiło się żal chłopca, gdyż spodobał się jej. Zaprowadziła Mikko Miehelainena do alkowy, gdzie ukryła go pomiędzy ubraniami, ażeby nie znalazła go matka, a potem zamknęła za sobą drzwi.

Wkrótce jednak przyszła do domu starucha i krzyknęła już z progu do córki:

— Gdzie ukryłaś chłopaka?! Tylko co go tu widziałam! Przyprowadź go szybko, chcę się z nim zmierzyć!

Nie było już co zaprzeczać, dziewczyna musiała przywołać chłopaka i wtedy rozpoczęła się straszliwa walka między nim a matką. W końcu jednak Mikko zwyciężył i zabił staruchę.

Wtedy dziewczyna została żoną Mikko Miehelainena i oboje szykowali się do drogi do górnego świata. Wszystkie rzeczy, zapasy i inne dobra w złocie i srebrze, jakie tylko znajdowały się w domu, zabrali z sobą. Zanieśli to wszystko do wylotu dołu, gdzie wisiała skórzana kołyska. Włożyli do niej część przyniesionych rzeczy, a towarzysze Mikko wciągnęli kołyskę pasami w górę, opróżnili ją i znowu spuścili, i tak trwało, dopóki nie wydobyto wszystkich rzeczy. Opuszczono potem znowu pustą kołyskę, a ponieważ nie było już niczego, co można by jeszcze do niej włożyć, Mikko Miehelainen powiedział do swej małżonki:

— Teraz ty wsiądź do kołyski, moja najdroższa dziewczyno, a gdy wciągną cię na górę, ja z kolei pojadę za tobą.

Dziewczyna wsiadła do kołyski i wyciągnięto ją z dołu. Potem opuszczono jeszcze raz kołyskę i Mikko Miehelainen bujał się w niej ostatni. Towarzysze zaczęli ciągnąć pasy, a kiedy kołyska była już w połowie drogi, jeden z nich powiedział do drugiego:

— Kiedy Mikko Miehelainen wydostanie się z dołu, nie da nam z pewnością nic ze zdobytych rzeczy, lecz wrzuci nas do dołu. Zostawmy go lepiej w dole i zatrzymajmy sobie wszystko!

Drugi przystał na propozycję towarzysza i zaraz przecięli pasy rzemienne, na których wisiała kołyska, i Mikko Miehelainen spadł z połowy drogi na samo dno dołu.

Cóż miał teraz począć? Krążył więc zasmucony w podziemnej krainie wzdłuż brzegów morza i nagłe ujrzał ptaka, który wzbijał się w niebo. Zawołał do niego:

— Chodź tu, moja ptaszyno! Ptak sfrunął na dół i rzekł:

— Witaj, Mikko Miehelainenie! Nad czym rozmyślasz?

— Rozmyślam nad tym, jak bym mógł dostać się do mego rodzinnego kraju — odparł Mikko. — Zanieś mnie tam, mój kochany ptaszku!

Ptak ulitował się nad chłopcem, wziął go prędko na swój grzbiet i pofrunęli. Leciał i leciał daleko, aż wreszcie zaniósł chłopca na miejsce, gdzie ten przedtem wraz ze swymi towarzyszami ścinał drzewa, aby gotować krowy. Tu ptak spuścił go z grzbietu i spytał:

— Czy poznajesz okolicę, w której się znajdujesz? Mikko rozejrzał się dokoła, poznał miejsce i rzekł:

— Teraz wiem już, gdzie jestem, mój ptaszku. Dziękuję ci serdecznie. żeś mnie tu przyniósł.

Rozstali się, ptak zaraz odleciał, a Mikko ruszył w stronę dołu, przy którym zostawił swych towarzyszy. Kiedy zbliżał się do tego miejsca, usłyszał odgłosy bójki przy dole, a kiedy podszedł jeszcze bliżej, zobaczył, że Waligóra i Łączyrzeka walczą z sobą zażarcie.

— Weź skarby! Daj mi dziewczynę! — krzyczał jeden do drugiego. Nie mogli się pogodzić, jak mają się podzielić rzeczami, które wydobyli z dołu za pomocą kołyski.

Nagle stanął przed nimi Mikko Miehelainen i rzekł:

— Witajcie, towarzysze! Wy tu i ja tu! Jedną ręką schwycił pierwszego z brzegu, drugą ręką drugiego i obu cisnął do dołu, mówiąc:

— Idźcie, braciszkowie! Tam, gdzie ja wędrowałem, możecie i wy wędrować!

W tejże samej chwili obaj runęli głowami naprzód pod ziemię i nikt ich do tej pory nigdy nie widział ani też nic o nich nie słyszał. Mikko Miehelainen natomiast zabrał wszystkie skarby ze skraju dołu i wraz ze swą narzeczoną poszedł do chaty, w której mieszkała niegdyś czarownica. Ozdobili dom wszelkimi bogactwami, jakie mieli,! żyli tam razem, w pełni zadowoleni i szczęśliwi, póki nie przyszła po nich śmierć.

Taka długa jest ta historia!

[Guest Vampirella]

Wdzięczność nieboszczyka

 

Pewnego letniego poranka Perełka, królewska córka, wybrała się do parku, żeby posłuchać śpiewu ptaków podczas wschodu słońca. Przysiadła na ławeczce w parkowej alei. Siedzi, przygląda się ptasim figlom i wspaniałym piórkom, z zachwytem przysłu****e się porannym trelom.

W pewnej jednak chwili podbiegło do niej dwóch mężczyzn, którzy ją związali, zakneblowali jej usta, żeby nie mogła krzyczeć i uprowadzili przez parkowy mur.

Widział to co prawda kuchenny posługacz, kiedy otwierał okno, ale wcale się tym nie przejął i nie podniósł alarmu.

Zniknęła więc królewna gdzieś w szerokim świecie i nikt nie mógł się dowiedzieć niczego o jej losie, mimo że król rozesłał dziesięć tysięcy orłów po całym królestwie, żeby powiadomić podwładnych o nieszczęściu. W nagrodę zaś temu, kto odnajdzie królewnę i przyprowadzi ją na zamek, obiecał córkę i połowę królestwa.

Latały orły po całym królestwie, odwiedzały każde miejsce, w którym tlił się ogień w ludzkich sadybach, wszędzie opowiadały o zniknięciu Perełki i królewskiej nagrodzie za jej odnalezienie.

U podnóża pewnej góry siedział Antti-Koszula. Siedzi przy ognisku i piecze ziemniaki w gorącym popiele. Jest bogaty, ale tak leniwy, że nie chce mu się robić nic innego, tylko pasać owce, a do tego nie nosi na sobie nic innego, jak tylko zgrzebną koszulę, i dla¬tego też zwą go wszędzie Anttim-Koszulą. Siedzi więc Antti przy ognisku, przysłu****e się trzaskowi pieczonych ziemniaków i beczeniu owiec zajadających trawę, aż tu nagle z łopotem zjawia się przed nim wspaniały orzeł; opowiada o zaginionej królewnie i na¬grodzie dla tego, który ją odszuka. Zamyślił się potem Antti, myśli i myśli, aż w końcu podjął decyzję. Tego samego dnia sprzedał swoje stado wraz z zagrodą i raźno ruszył przed siebie. Szedł wiejskim traktem i wieczorem dotarł do kościelnej wsi. Było już jednak na tyle późno, że nie wypadało mu w żadnej chacie prosić o nocleg. Poszedł więc do kościelnego. Owszem, otwarto mu tam drzwi, ale na widok Anttiego, odzianego tylko w zgrzebną koszulę, przestraszony kościelny zatrzasnął mu drzwi przed nosem i nie wpuścił do środka.

Noc była ciepła, ruszył przeto Antti pospacerować sobie i dotarł do cmentarza. Chodzi po cmentarzu, ogląda nagrobki, aż w końcu zmęczony położył się pod rozłożystym dębem, żeby pospać. Ledwo zasnął, a już po chwili rozległ się na cmentarzu straszliwy rumor. Rozgląda się Antti, rozgląda i wreszcie dostrzegł dwóch bijących się ze sobą nieboszczyków. Okładali się zaciekle. Złapał jeden drugiego za pas, uniósł w powietrze i trzasnął o ziemię, ale tamten podniósł się i dał swemu przeciwnikowi takiego tęgiego kopniaka, że złamał mu udo, i kościotrup rozłożył się jak długi.

Wstał więc Antti-Koszula z ziemi, podszedł do walczących i zapytał, dlaczego są tak z sobą skłóceni.

— Ten łobuz nie zapłacił mi za życia trzynastu groszy, które był mi winien — odparł ten, któremu złamano udo i który siedział teraz pokonany na ziemi.

— Dobrze, ja za niego zapłacę — rzekł na to Antti.

— Dla mnie to wszystko jedno, kto zapłaci, byleby tylko dług został uregulowany — ucieszył się połamany.

— A ja nareszcie trafię do prawdziwego grobu — uradował się drugi kościotrup. — Mam już setnie dość tego siedzenia tutaj, w północnym kącie cmentarza, pogardzany przez ludzi i obgryzany przez szczury. Paskudne szczury, nie cierpię ich! Wczoraj szary szczur zjadł mi lewe oko. Musicie jednak powiadomić grabarza, że dług został zapłacony, wówczas uszykuje mi grób na spokojnej ziemi. Wdzięczny ci jestem za ten szlachetny czyn i będę o tobie zawsze pamiętał w czasie swoich podróży.

Wyciągnął Antti mieszek z gronostajowej skóry, dał połamanemu trzynaście groszy, a ten ścisnął ofiarowaną sumę w kościanej dłoni. Potem kościotrupy grzecznie się pokłoniły i rozeszły w swoje strony: połamany z pieniędzmi w garści wskoczył do swojego grobu, a drugi, pogwizdując wesoło, usiadł na swoim miejscu w północnym kacie cmentarza. Antti położył się znowu spać, a rano po przebudzeniu odszukał grabarza. Razem wykopali grób w mniej mrocznej części cmentarza i złożyli tam kościotrupa, który do tej pory nie miał swego miejsca.

Ruszył potem Antti w dalszą drogę. Wędruje jeden dzień, wędruje drugi, aż trzeciego dnia dotarł nad brzeg morza. Patrzy, a tu do brzegu podpływa czółno w kształcie trumny. Nie miał biedak innego sposobu, żeby kontynuować podróż, jak tylko tę dziwną łódką. Wsiadł więc do niej, napięły się żagle i ruszył Antti po falach przed siebie. Żegluje, żegluje, aż po wielu dniach nareszcie ujrzał znowu brzeg, tam zaś jakąś postać, która orała i nie miała na sobie żadnego przyodziewku. Podpłynął do brzegu, zszedł na ląd i podszedł do wieśniaczki, aby zapytać, dlaczego pracuje nago.

— Jestem królewską córką, Perełką. Porwano mnie i zostałam tu niewolnicą — usłyszał w odpowiedzi.

Co sił w nogach pobiegł Antti-Koszula do dworu i ledwo otworzył drzwi, spytał gospodarza:

— Ile chcesz za swoją niewolnicę, która teraz pracuje w polu?

— Trzy tysiące groszy — odparł gospodarz.

Wyłożył Antti bez zmrużenia oka żądaną sumę na stół i zabrał Perełkę z pola. Dziewczyna znowu mogła przywdziać na siebie królewskie szaty i ozdoby.

Ruszyli potem razem czółnem w drogę powrotną. Żeglowali, żeglowali całymi dniami, a na noc przybijali do brzegu, żeby w gąszczu drzew zaznać snu i odpocząć. Perełce bardzo spodobał się jej wybawca i wcale nie tęskniła do domu. Kiedy dotarli do stałego lądu, kupili sobie mały domek na wsi i zamieszkali w nim. Perełka robiła wspaniałe ozdoby, a każdą z nich podpisywała imieniem swoim i swego ojca. Antti zaś sprzedawał je, podróżował po lądach i morzach, wzbudzając wszędzie zachwyt swoim towarem. Połowę jednak wszystkich ozdób, pierścionków, kolczyków i szlachetnych kamieni Perełka chowała do kufra na bieliznę, a potem po kryjomu wszywała je na lewej stronie koszuli Anttiego.

Pewnego razu dotarł Antti do portowego miasta. Spotkał tam wspaniale odzianego generała, który spytał go:

— Gdzie mieszka człowiek, który wyrabia takie cuda?

— To moja żona — odparł Antti-Koszula i opowiedział całą historię.

Generał wówczas zmusił Anttiego, żeby został jego przewodnikiem i zawiódł go do wsi, w której żyła i pracowała Perełka. Przygotowano wspaniały statek i generał wraz z Anttim ruszyli w morze.

Żeglowali wiele, wiele dni, a kiedy wreszcie przybili do lądu, powędrowali do zagrody Anttiego i Perełki. Tam zaś generał namówił królewnę, żeby wróciła na zamek swego ojca. Perełka przystała na to pod warunkiem jednak, że i Antti będzie mógł popłynąć.

Ruszyli więc znowu w drogę, płyną, płyną po morskich falach, a generała zaczynają męczyć niecne myśli. Boi się bowiem, że po powrocie wieśniak Antti-Koszula pojmie za żonę Perełkę i dostanie pół królestwa. W końcu w nocy, kiedy królewna śpi, każde pojmać Anttiego, zakneblować mu usta, przywiązać do drewnianego pala i wyrzucić za burtę. Tak też się stało, a statek popłynął dalej.

Pal był jednak na tyle duży, że nie zatonął, lecz dryfował po falach. Płynął tak Antti przez wiele dni i nocy. Pod sobą miał tylko morskie fale, nad sobą błękitne niebo. W końcu zmęczony zapadł w głęboki sen. Kiedy się zbudził, poczuł, że kłoda, na której płynął, obija się o kamienie i usłyszał szum liści na koronach drzew. Nareszcie przybił do brzegu! W tej samej chwili podszedł do niego wysoki, blady mężczyzna, który rozciął więzy krępujące Anttiego. Podniósł się Antti, namacał stopami trawę i niemal w tej samej chwili poczuł straszliwy głód i pragnienie. Wyczuł to blady nieznajomy. Pobiegł szybko do lasu i po chwili przyniósł stamtąd ogromne ilości jadła i napitku. Posilił się Antti, a potem przez wiele dni odpoczywał i przyglądał się sobie, zaś blady człowiek, który go uratował, kręcił się samotnie po brzegu i tylko od czasu do czasu podchodził do Anttiego, żeby zamienić z nim kilka słów.

Kiedy Antti nabrał sił i wypoczął po podróży, postanowił ruszyć na poszukiwanie Perełki. Blady mężczyzna poradził mu wtedy, aby wsiadł do czółna, które zaraz nadpłynie. Patrzy Antti na brzeg, a tam nadpływa i stuka o kamienie łódka podobna do poprzedniej — w kształcie trumny. Wsiadł więc do niej Antti, rozwinęły się żagle i łódź zaczęła się lekko ślizgać po grzbietach fal. Po nadejściu zmroku strudzony Antti zasnął, a kiedy obudził się rankiem, jego łódka obiiała się o burty jakiegoś wielkiego okrętu.

Uradował się Antti i wdrapał na pokład. Tam jednak nie znalazł żadnego człowieka, mimo że okręt stał pod pełnymi żaglami. Pomyślał więc, że wszyscy zeszli do mesy na posiłek. Zszedł więc pod pokład, ale i tam nikogo nie zastał. Stół jednak był suto zastawiony, a Antti bardzo głodny. Zasiadł wobec tego do posiłku. Ledwo zdążył otrzeć usta, gdy rozległ się krzykliwy głos: ,,Na pokład!" Wychodzi Antti na pokład, ale nie widzi nikogo. Dopiero po długich poszukiwaniach znalazł na dziobie statku, pod kawałkiem starego żagla, leżącego na plecach marynarza i tak rzekł do niego:

— Hej, ty, wstawaj i chodź jeść!

— Nie potrzebuję jedzenia — odparł marynarz. — Jestem tym nieboszczykiem, za którego zapłaciłeś na cmentarzu dług. Już raz uratowałem cię z rąk morza, a teraz pomogę ci zdobyć królewską córkę i pół królestwa. Dam ci ten statek, a on zawiezie cię do tego miasta, w którym mieszka Perełka. Generał chce się z nią ożenić, ale tym statkiem dotrzesz tam, zanim zdąży to uczynić. Ledwo jednak wpłyniesz do portu, rzuć kotwicę, ściągnij żagle, a potem rozkaż, aby zagrzmiały wszystkie działa. Wypalą wtedy wszystkie armaty i zaczną ostrzeliwać królewski zamek. Kiedy zaś już gród poprosi cię o łaskę, powiedz ,,Stop armaty!", a kanonada się skończy. Dostaniesz się potem na zamek. Tam zaś poszukują rzeźbiarza, zgłosisz się więc jako chętny do objęcia posady królewskiego artysty.

— Ale przecież ja nie potrafię rzeźbić! — wykrzyknął Antti-Koszula. — Niczego innego nie robiłem w życiu, tylko pasałem owce i jeździłem po jarmarkach.

— Nie martw się tym — pocieszył go marynarz. — Weź tylko do ręki dłuto i pracuj nim, a rzeźba sama będzie powstawać, i to jeszcze jaka.

Uczynił więc Antti, jak poradził mu majtek. Przybył do portu i zaczął ostrzeliwać królewską siedzibę z taką mocą, że już po chwili mury zaczęły się kruszyć, a wieże walić. Chwilę później na dachu zamku załopotała biała flaga, a na statek przybyli posłowie, żeby zaprowadzić dowódcę okrętu na rokowania do króla. Po drodze posłowie opowiedzieli Anttiemu, że na zamku odbywały się właśnie przygotowania do ślubu generała i Perełki, ale ze względu na bombardowanie uroczystości postanowiono przełożyć o miesiąc.

Kiedy Antti dotarł przed królewskie oblicze, władca zapytał go, kim jest i skąd przybywa.

— Z zawodu jestem rzeźbiarzem — odparł Antti — i pochodzę z kraju, w którym ziemia jest zielona, a niebo niebieskie. Chciałbym zostać rzeźbiarzem Waszej Wysokości, bo słyszałem, że właśnie takowy jest potrzebny.

— Wspaniały był twój przyjazd, panie rzeźbiarzu — rzekł król i kazał Anttiemu rozpocząć pracę, bo na ślub Perełki cały zamek miał być ustrojony rzeźbami.

Wziął się więc Antti do dzieła i sam sobie się dziwił, że tak świetnie mu się wszystko udaje, mimo że nic innego w życiu nie robił, tylko pasał owce i handlował nimi. Przystraja więc Antti-Koszula wszystkie zamkowe komnaty rzeźbami, i to tak pięknymi, że piękniejszych nikt jeszcze nie widział.

Pewnego razu przyszła do pracowni Perełka, żeby zobaczyć pracę sławnego artysty. Patrzy, a to przecież nikt inny, tylko Antti. Uradowała się, rzuciła mu się w ramiona i wykrzyknęła:

— Antti, kochany, wiele z pewnością wycierpiałeś, ale w końcu do mnie dotarłeś. Pobiegnę zaraz zawiadomić ojca i matkę, że przybył mój prawdziwy wybawca.

— Nie, Perełko — rzekł na to Antti. — Jeszcze nie, ogłosimy to dopiero w dzień twego ślubu. Na ten dzień król zamówił u mnie podobizny rodziny królewskiej. Kiedy będą już gotowe, ujawnię, kim naprawdę jestem.

Wyrzeźbił Antti podobizny króla, królowej, podobiznę Perełki zaś wyrzeźbił nie patrząc zupełnie na model. Skończył pracę dokładnie w dzień ślubu Perełki i generała. Kiedy dwór i zaproszeni goście podziwiali piękno przedstawionych figur, spytał król rzeźbiarza:

— Jak to możliwe, że Perełka wygląda na posągu jak żywa, a przecież w czasie pracy nawet na nią nie spojrzałeś?

— Właśnie, że ją widziałem, i to wtedy, gdy jako niewolnica orała pole — odparł Antti.

Zdziwił się król i królowa, zdziwili się na te słowa wszyscy obecni, a Antti opowiedział im o swojej podróży i przygodach. Perełka zaś rzuciła mu się na szyję i pokazała ozdoby, które wszyła na lewej stronie koszuli Anttiego. Wszyscy ruszyli, żeby życzyć szczęścia Perełce i jej prawdziwemu narzeczonemu. Odbyło się potem huczne wesele, na którym Anttiego ogłoszono mężem Perełki i władcą połowy królestwa. Po weselnej uczcie król zapytał Anttiego, w jaki sposób chce odpłacić podłemu generałowi.

— Przywiążcie go tak samo jak on mnie do pala i rzućcie w fale na środku morza — odparł. I tak też się stało.

Żył Antti szczęśliwy i zadowolony z Perełka, mądrze rządzili swoim królestwem, aż nagle w piętnaste urodziny ich córki zjawił się na zamku blady człowiek. Wziął dziewczynkę na ręce, a wtedy ona zmarła. W tej samej chwili zgasły wszystkie świece i łuczywa, smutek i ból ogarnął cały lud, zapłakała Perełka, zapłakał Antti i cały dwór — umarła przecież królewska córka.

Zapytał wtedy przybysz:

— Czy jesteście smutni?

— Nieopisany jest ból i smutek matki — odparła na to Perełka.

Dworzanie przytaknęli. W tej samej chwili rozbłysnęły świece i zapaliły się łuczywa. Blady człowiek postawił na podłodze dziewczynkę, która natychmiast ożyła i rzuciła się matce na szyję, tak jakby nic się nie wydarzyło.

— Czy jesteście teraz szczęśliwi? — zapytał blady przybysz. Wszyscy przytaknęli z radością, a mężczyzna rzekł:

— Tak samo ja byłem nieszczęśliwy, kiedy musiałem leżeć w północnym kącie cmentarza wyśmiewany przez ludzi i obgryzany przez szczury. I tak samo zostałem uszczęśliwiony, gdy Antti zapłacił mój dług.

Rzekłszy to, wdzięczny nieboszczyk zniknął na wieki.

[Guest Vampirella]

Czarodziejski kamień

 

Umarł kiedyś gospodarz. W jego chacie panował straszny niedostatek, więc gospodyni musiała ją sprzedać i dostała za nią trzysta marek. Na drugi dzień wysłała syna do miasta, żeby sprzedał jedyne dwie

owce. Dodała mu jeszcze sto marek, żeby kupił mąki. Poszedł chłopak do miasta i sprzedał owce. Ruszył potem do młyna, żeby kupić mąki, aż tu spotyka na drodze człowieka, który wlecze z miasta psa.

— Dokąd to ciągniesz tego psa? — pyta chłopak.

— Na zabicie — odparł człowiek.

— Nie zabijaj go — poprosił chłopak — zapłacę ci za niego sto marek.

Ucieszył się obcy, wziął pieniądze i oddał w zamian psa. Potem za pieniądze ze sprzedanych owiec chłopak kupił mąki i wrócił do domu. W progu powiedział:

— Kupiłem psa, który kosztował sto marek. Biadoliła na to matka, aż w końcu rzekła:

— Rano znowu pójdziesz do miasta po mąkę, ale nie wydawaj już pieniędzy na żadnego psa.

Na drugi dzień rano idzie chłopak do miasta, patrzy, a przy drodze jakiś człowiek próbuje zabić kota.

— Nie zabijaj go, człowieku — poprosił chłopak — zapłacę ci za niego sto marek.

Ucieszył się mężczyzna, wziął sto marek, oddał kota i poszedł w swoją stronę. Chłopak uradowany, że udało mu się kupić tak piękne zwierzę, już w progu chałupy pochwalił się swym wspaniałym nabytkiem. Matka od razu domyśliła się, że znowu przetrącił pieniądze i zapytała:

— Ileś za niego zapłacił?

— Nie pytaj, ile kosztował, bo gdyby kosztował więcej, niż miałem, to przecież nigdy bym go nie kupił — odparł rozrzutny syn.

A na to matka:

— Gdyby kosztował więcej, to nie przetrąciłbyś pieniędzy na takie głupstwa, tylko kupiłbyś jedzenie na wiele dni. Co będziemy teraz jeść?

Rano matka znowu wysłała syna do miasta, żeby kupił mąki i dała mu ostatnie sto marek, ostrzegając:

— Nie strać, synu, naszych ostatnich pieniędzy na głupstwa! Ruszył chłopak do miasta, ale na drodze spotkał mężczyznę, który chciał połamać kuszę. Rzekł do niego:

— Nie niszcz, dobry człowieku, tej kuszy, dam ci za nią sto marek.

Chętnie przystał na to właściciel kuszy, wziął sto marek i oddał chłopakowi broń. Wrócił uradowany syn do domu i już w progu pochwalił się, że za sto marek udało mu się kupić kuszę. Zmartwiła się matka i powiedziała:

— Przetrąciłeś już wszystkie pieniądze. Nie mamy ani jednego worka mąki. Co będziemy teraz jeść?

— Ee, na pewno wyżywię jedną staruszkę polowaniem! — odparł na to syn.

— Oj, oj, wątpię w to — biadoliła matka.

— Zobaczysz, matko, że będzie nam się dobrze powodzić — zapewnił syn.

Następnego dnia poszedł nad jezioro narąbać drzewa i tuż przy brzegu spostrzegł ogromnego szczupaka. Rozkazał wtedy psu i kotu:

— Wyciągnijcie go!

Kot i pies posłusznie rzucili się do wody i wkrótce ogromna ryba leżała na brzegu. Podniósł chłopak szczupaka i zaniósł go do domu. Ucieszyła się na ten widok matka i powiedziała:

— A to ci nagroda za trzysta marek! Następnego dnia poszedł chłopak na łąkę, patrzy, a tam płonie sosna. Na drzewie siedzi diabeł i woła o pomoc. Prosi młodzieńca, żeby go ściągnął z drzewa i obiecuje sowitą zapłatę. Błaga dalej, tak długo, aż w końcu obiecuje wszystko, czego tylko wybawiciel zapragnie. Słysząc to, rozkazał chłopak psu i kotu:

— Ściągnijcie tego czarta z drzewa! Kot i pies w mig wykonali rozkaz swego pana, a diabeł stanął przed swym wybawcą i mówi:

— Chodź teraz do mnie!

Poszli do siedziby diabła, a gdy gospodarz wyszedł na chwilę, jego służący poradził:

— Nie bierz od diabła żadnej innej zapłaty, jak tylko ten kamień z siedmioma otworami. Wystarczy, żebyś tylko o czymś pomyślał, chuchnij wtedy na jeden z jego otworów, a twoje życzenie się spełni.

Wrócił diabeł, nakarmił chłopaka i zapytał:

— Czego chcesz za to, żeś mnie uratował?

— Nie wezmę od ciebie niczego innego, jak tylko ten oto kamień z siedmioma otworami — odparł chłopak.

Długo się diabeł targował, nie chciał dać kamienia, ale obiecane to obiecane, tak że w końcu ustąpił. Zabrał więc chłopak kamień i ruszył do domu. Już w drodze pomyślał sobie, żeby w chacie stał stół pełen najwspanialszych przysmaków. Chuchnął na kamień i rzeczywiście stało się tak, jak sobie zażyczył. Weszła do izby matka, patrzy na wspaniały posiłek i pyta:

— A skąd u nas takie pyszności?

Syn opowiedział, co mu się przytrafiło w lesie i dodał:

— A widzisz, dzięki moim zakupom mamy psa, kota i kuszę, które dostarczały nam codziennie pożywienia. Dzięki nim możemy teraz żyć spokojnie przez wiele lat. Gdybyśmy przejedli nasze trzysta marek, to teraz nie mielibyśmy nic.

Żyli sobie szczęśliwie i dostatnio przez kilka lat. Podrósł trochę syn i pewnego razu rzekł do matki:

— Ruszam, żeby ożenić się z córką króla. Matka próbowała go powstrzymać, ale na próżno. Uparł się. Poprosiła go wtedy:

— Zostaw mi tyle jedzenia, żebym chociaż mogła wyżyć, gdy ciebie nie będzie.

Chłopak chuchnął na kamień i pomyślał: „Niech będzie jedzenia dla wielu osób na trzy lata, niech będzie tyle służby, ile tylko matka zechce, niech wyrośnie piękny dwór i worek pełen pieniędzy!"

Kiedy wszystko stało się tak, jak sobie zażyczył, ruszył karetą zaprzężoną w piękne konie na królewski zamek. Na dworze przyjęto go jak wielkiego pana, a kiedy przedstawił swoje zamiary, król rzekł:

— Dobrze, dostaniesz moją córkę, jeśli postawisz sześciopiętrowy pałac ze złota.

Chłopak, nie czekając, wyciągnął kamień, chuchnął na niego i pomyślał o pałacu. Ledwo to uczynił, a pałac już stał gotów, jeszcze piękniejszy od tego, jaki chciał król. Widok ten rozzłościł jednak króla, który zaczął dumać, jak pozbyć się przybysza i odebrać mu kamień, za pomocą którego postawił taką wspaniałą budowlę. W końcu powiedział do córki:

— Zażądaj od tego człowieka czarodziejskiego kamienia jako zaręczynowego podarunku. Wybuduję złote miasto zamiast tego, w którym teraz mieszkamy.

Chciał oszukać chłopaka, a córka była posłuszna jego woli.

Na drugi dzień przychodzi chłopak na zamek, a królewna zaraz prosi, aby dał jej w prezencie ów czarodziejski kamień. Podarował go jej, ale ostrzegł, żeby go nikomu nie dawała ani nie pokazywała, nawet królowi, bo przepadnie. Dziewczyna posłuchała rady chłopaka, schowała kamień i nie pokazywała go nikomu. Król domyślił się jednak podstępu i wraz z córką wsiadł na statek, żeby niby to ruszyć do obcych krajów. W nocy zaś zakradł się do kajuty córki, odnalazł kamień i wziął go do ręki. Wtedy jednak kamień spadł na podłogę, potoczył się po niej i wpadł do morza. Rozpłakał się król ze złości. Wrócił na zamek, ponieważ kamień przepadł, odprawił konkurenta córki.

Wraca syn z pustymi rękami do domu, a matka mówi:

— A widzisz, stało się tak, jak przewidywałam.

— Stało się jeszcze gorzej, niż przewidywałaś, straciliśmy bowiem kamień, który dał nam to bogactwo — odparł syn. Rzekła wtedy matka:

— Oj, oj, czego ty jeszcze nie wymyślisz!

Chodził chłopak zły po lesie przez wiele dni. Któregoś dnia, polując na ptactwo wodne, zaszedł nad brzeg jeziora. Patrzy, a tam w trzcinie zaplątał się wielki szczupak. Rozkazał wtedy psu i kotu:

— Skaczcie do wody i przynieście mi rybę, która się tam rzuca.

Pies i kot posłusznie skoczyli do wody i po chwili wynieśli z niej ogromnego szczupaka.

Wrócił zadowolony chłopak do domu i zaczyna patroszyć rybę.

Wtem kot wydrapał szczupakowi z paszczy kamień i zaczął się nim bawić.

— Zobacz, co kot znalazł! — zawołał chłopak. Matka popatrzyła na kamień i odparła:

— To tylko kamień i pełno w nim dziur.

Złapał syn kamień, popatrzył na niego i krzyknął:

— Przecież to ten kamień, którego tak żałowaliśmy! Od dzisiaj nie będzie już wędrował w brzuchu szczupaka!

Znowu nastały dla matki i syna dobre czasy, jakich już od wielu dni nie mieli. Wszystko zaś dzięki kamieniowi.

Pożyli sobie jakiś czas w spokoju, aż któregoś dnia chłopak znowu postanowił spróbować szczęścia. Przygotował wszystko na dworze, zaopatrzył matkę i ponownie ruszył na królewski zamek, aby porozmawiać w sprawie ożenku.

Pomyślał sobie król: ,,Skoro kamień przepadł, to teraz z łatwością pozbędę się nieproszonego gościa. Muszę tylko wymyślić jakieś życzenie, a tym razem chłopak na pewno go nie spełni". Zażądał więc, aby przybysz postawił taki wiatrak, który miele mąkę, a wcale nie obraca skrzydłami. Chłopak chuchnął na czarodziejski kamień, pomyślał o wiatraku, a tu już stoi młyn, który miele mąkę w dzień i w nocy i wcale nie obraca skrzydłami. Przechytrzył tym razem króla, który musiał mu oddać córkę i wcale chyba nie żałował, skoro przybysz takie dziwne rzeczy potrafił budować. Zbudować w mgnieniu oka pałac ze złota i wiatrak, który miele mąkę, nie obracając skrzydłami!

Ruszył chłopak szybko do domu, żeby wyprawić wesele i sowicie wynagrodził wszystkich woźniców w mieście. Wesele było tak wspaniałe, że jeszcze nikt o takim na świecie nie słyszał, a przysmaki takie, że nikt jeszcze lepszych nie jadł. Do dziś żyje chyba chłopak z żoną w dostatku i spokoju.

[Guest Vampirella]

Posłanie śmierci

 

Działo się to wtedy, gdy śmierć chodziła jeszcze po świecie w ludzkiej postaci. Zaszła kiedyś do domu pewnego człowieka i powiedziała:

— Przyszłam po ciebie.

— Tak szybko? — zdziwił się człowiek. — Nie zawiadomiłaś mnie przecież o swoim przybyciu, nie jestem jeszcze przygotowany.

— No dobrze, w takim razie przyjdę po ciebie później — rzekła śmierć i wyszła z izby.

Nie minął rok, jak nasz biedak poczuł się słabo i na domiar złego zaczęło go łupać w całym ciele. Po kilku dniach zjawiła się u niego śmierć i mówi:

— Znowu przyszłam po ciebie. Czy tym razem jesteś gotowy?

— Przecież nie powiadomiłaś mnie o swoim przybyciu — odparł człowiek.

— Owszem, zawiadomiłam cię — odparła śmierć. — Czy łupało cię w kościach wtedy i wtedy?

— No, tak — zgodził się mężczyzna.

— A nie bolało cię w piersiach wtedy i wtedy?

— No, tak.

— A widzisz, to właśnie było moje posłanie dla ciebie i dlatego powinieneś być zupełnie gotów, żeby udać się ze mną — powiedziała śmierć i w tej samej chwili mężczyzna umarł.

[Guest Vampirella]

O pastuszku

 

Pewnego razu nad brzegiem rzeki siedział sobie pastuszek i rzeźbił figurki z drewna. Nagle nóż wypadł mu z ręki, wpadł do wody i utonął. Pastuszek zasmucił się i zaczął gorzko płakać. Jego płacz usłyszał Ahti — bóg wód. Podpłynął do pastuszka i spytał go:

— Dlaczego płaczesz?

Pastuszek odpowiedział, że płacze, bo wpadł mu do rzeki nóż i nie ma teraz czym rzeźbić.

Ahti dał nura do wody i przyniósł mu nóż. Nóż był cały ze złota i pięknie błyszczał w słońcu.

Lecz pastuszek powiedział:

— To nie jest mój nóż. — I ciągle płakał.

Ahti jeszcze raz skoczył do rzeki i przyniósł mu srebrny nóż.

I tym razem pastuszek wykrzyknął:

— To nie jest mój nóż!

Cóż było robić, Ahti trzeci raz zanurkował i przyniósł zwykły, stalowy nóż pastuszka. Pastuszek uradowany wziął nóż i podziękował. A co zrobił Ahti?

Pochwalił pastuszka za uczciwość i podarował mu pozostałe noże.

Dowiedzieli się o tym zdarzeniu ludzie we wsi. „Może i mnie się poszczęści", pomyślał drugi pastuszek. Poszedł więc nad rzekę, wrzucił nóż do wody i zaczął płakać. I tym razem przypłynął Ahti, przyniósł nóż cały ze złota, pokazał go pastuszkowi i zapytał:

— Czy dlatego płaczesz, że ten nóż wpadł ci do wody? Chłopiec odpowiedział:

— Tak, właśnie dlatego.

I wyciągnął rękę, żeby wziąć podarunek. Ale Ahtiemu nie spodobała się nieuczciwość pastuszka i odpłynął, zabierając z sobą złoty nóż. I w ten sposób drugi pastuszek został zupełnie bez noża, bo przecież sam pozbył się własnego.

[Guest Vampirella]

Narodziny bekasa

 

Dawno dawno temu żył biedny człowiek, któremu urodziło się dziecko. Poszedł więc szukać dla niego chrzestnych rodziców. Na drodze spotkał mężczyznę, który spytał go:

— Dokąd idziesz?

— Wyruszyłem, aby poszukać chrzestnych rodziców dla mego dziecka — odparł zapytany.

— Weź mnie za kuma — rzekł obcy.

— A kimże ty jesteś? Nieznajomy odparł:

— Jestem Bogiem.

— Nie wezmę Boga za kuma — odparł mężczyzna. — Jest oszustem, jednego czyni biednym, innego bogaczem. Nie jest więc sprawiedliwy.

To powiedziawszy, ruszył dalej. Uszedł kawałek drogi i znów spotkał nieznajomego, który zapytał:

— Dokąd idziesz?

— Szukam chrzestnych dla mego dziecka.

— Weź mnie za kumę — zaproponował wędrowiec.

— Kim jesteś? — spytał poszukujący chrzestnych. Obcy odparł:

— Jestem Śmiercią.

— No, ciebie wezmę za kuma. Jesteś sprawiedliwa — rzekł szukający chrzestnych. — Nie oszczędzasz ani bogatego, ani biednego, ani młodego, ani starego. Wszystkich traktujesz jednako.

Teraz więc Śmierć poszła z mężczyzną do domu, gdzie odbyły się chrzciny.

— Czy chrzestni zawsze dają coś chrześniakowi? — spytała Śmierć po ceremonii.

— Coś tam dają — odparł ojciec.

— Tak więc i ja muszę dać — rzekła Śmierć i dała w podarunku ławę i sakiewkę. Ława była tego rodzaju, że jeśli kogoś poprosiło się, żeby na niej usiadł, to nie mógł się z niej podnieść bez zezwolenia właściciela. Sakiewka zaś była taka, że nigdy w niej nie zabrakło pieniędzy. Po trzecie, Śmierć nauczyła swego kuma uzdrawiania chorych, tak że znał się teraz na wszystkich dolegliwościach, ale ostrzegła go, mówiąc:

— Jeżeli wezwą cię do chorego, a ja ukażę ci się u wezgłowia, to nie czyń niczego. Powiedz: „Ten chory jest skazany na śmierć". Jeżeli wszakże będę stała w nogach łóżka, wtedy zgódź się pomóc i powiedz: ,,Owszem, nastąpi poprawa". I rzeczywiście chory wyzdrowieje.

Skoro chłop nauczył się już takich czarów, no to leczył swoich chorych, stając się wkrótce tak sławnym uzdrowicielem, że wiadomość o nim dotarła przez lud do króla. Wkrótce też zachorowała królewna. Posłał więc król po sławnego uzdrowiciela, żeby uleczył i jego córkę, obiecując wiele milionów nagrody.

Człowiek przybył zatem do zamku, aby wyleczyć dziewczynę, ale w komnacie, u wezgłowia łóżka królewny, czekała już Śmierć. Zgodnie z jej przestrogą nie powinien niczego czynić. Wzięła go jednak ochota, żeby choć spróbować zdobycia obiecanej przez króla zapłaty. Spróbował więc. Kazał zrobić pomost, który kręcił się na osi, i położył na nim córkę królewską, po czym zaczął kręcić pomostem tak zwinnie, że Śmierć nie mogła utrzymać równowagi i spadła z niego. Wtedy uzdrowiciel natychmiast skoczył do wezgłowia i w tejże samej chwili uzdrowił królewską córkę, za co dostał od króla wielką nagrodę, którą mu obiecano. Śmierć jednak podeszła do niego i szepnęła mu do ucha:

— Zabiję ciebie, skoro nie pozwoliłeś mi zabić córki królewskiej.

Mężczyzna zadrżał na te słowa i zaczął błagać:

— Nie zabijaj mnie jeszcze. Pozwól wrócić do domu, abym mógł poradzić to i tamto moim dzieciom.

Śmierć zgodziła się i człowiek opuścił zamek królewski, śpiesząc do swego domu, aby udzielić ostatnich rad swym spadkobiercom.

Wędrował, wędrował biedny człowiek w swym smutku drogą, aż ciemności zastały go w podróży. Skręcił więc do stojącego przy drodze domu i poprosił tam o nocleg.

— Mógłbyś tu przenocować — odparł gospodarz domu. który z zawodu był garbarzem — ale ja nie mam w tej chwili innego wolnego pomieszczenia, jak tylko pokój, w którym garbuję skóry. Tam byłoby miejsce, ale w nocy nawiedzają warsztat złe duchy i nie dają nikomu spokoju.

Mężczyzna, mimo przestrogi, nie miał ochoty ruszać w dalszą drogę w ciemnościach, był już bardzo zmęczony dotychczasową wędrówką. Powiedział więc:

— Dam sobie radę z tymi złymi duchami. Proszę więc, pozwólcie mi położyć się w waszej pracowni.

I cóż dalej?

Minęło już parę godzin nocy, a mężczyzna nie słyszał niczego osobliwego. O północy jednak do pokoju wszedł herszt diabłów i ryknął na leżącego:

— Co to za człowiek śpi w moim pokoju?!

— Jestem podróżnym — odparł mężczyzna, budząc się ze snu.

— To nie miejsce dla ciebie! — ryknął znowu diabeł. — Ruszaj stąd w swoją drogę!

Mężczyzna jednak nie opuścił pracowni, tylko rzekł:

— Czy nie byłoby tu dość miejsca dla nas obu?

— Nie zmieścimy się — odparł diabeł. — Ten pokój ja sam wypełniam dostatecznie sobą.

— No, pokaż więc, jak wypełniasz sobą cały pokój, bo ci nie wierzę — rzekł mężczyzna.

Diabeł był gotów pokazać i zaczął się nadymać. Zrobił się tak szeroki, że mężczyzna ledwie, ledwie zdołał zachować życie, kryjąc się między beczkami.

— Czy teraz pokój nie jest mną wypełniony? — spytał diabeł. — Ale ja mogę stać się również tak mały, że nie można być już mniejszym.

Wtedy mężczyzna wyciągnął z kieszeni sakiewkę otrzymaną od Śmierci, pokazał ją diabłu i rzekł:

— A może zmieścisz się w mojej sakiewce?

— Och! — powiedział diabeł. — Pewnie, że tak!

— No, to spróbuj — zachęcał mężczyzna.

Diabeł zaczął wówczas pokazywać, jak potrafi się kurczyć i kurczyć. Malał coraz bardziej. W końcu zrobił się tak mały, że wsunął się do sakiewki, a człowiek w tejże samej chwili zamknął ją i uwięził go.

Potem zawiesił sakiewkę na gwoździu, a sam położył się z powrotem spać.

Gdy wstał rano, opowiedział wszystko gospodarzom domu i poprosił, żeby mu pożyczyli garbniki do skóry. Garbował nimi sakiewkę tak długo, póki zamknięty w niej diabeł nie umarł.

Pozbywszy się diabła, mężczyzna pożegnał mieszkańców domu, dziękując im serdecznie za nocleg i powędrował do swego domu.

Nie pobył w nim długo, gdy przyszła do niego Śmierć i powiedziała:

— Szykuj się! Teraz cię zabiję.

— Usiądź na chwilę na tej ławie, abym mógł pożegnać się z dziećmi — poprosił mężczyzna.

Śmierć usiadła, zapomniawszy o właściwościach, które sama tej ławie dała. Musiała więc siedzieć na niej tak długo, póki właściciel jej nie uwolni.

Człowiek nie śpieszył się i Śmierć siedziała na ławie trzysta lat. Sam zaś żył sobie przez cały czas dostatnio, dzięki ofiarowanej mu przez Śmierć sakiewce i sztuce uzdrawiania chorych. Niemniej jednak po trzystu latach czas zaczął mu się dłużyć i nie chciało mu się już żyć na świecie. Uwolnił więc Śmierć z ławy, a ta, powstawszy z niej, natychmiast zabiła go.

Kiedy człowiek umarł, jego dusza wyzwoliła się z ciała i poszła do nieba. Jednak nie przyjęto jej tam, mówiąc:

— Nazwałeś Boga oszustem. Nie nadajesz się do nieba. No cóż? Skoro nie został przyjęty do nieba, musiał udać się do piekła, bo nie było dlań innego miejsca zamieszkania. Tam znów prosił, żeby go wpuszczono do środka, ale powiedziano mu we drzwiach:

— Temu, który zamordował naszego przywódcę, nie udzielimy tu gościny!

Tak więc, skoro dusza człowieka nie dostała się i tam, pozostała pośrodku, między niebem a piekłem, i z niej zrodził się bekas, który jeszcze i teraz beczy w powietrzu.

I tak kończy się ta opowieść.

[Guest Vampirella]

Mysz narzeczoną

 

Dawno, dawno temu żył król, który miał trzech synów. O dwóch starszych ojciec dbał jak mógł najlepiej, najmłodszym natomiast pogardzał. Nazywał go kocmołuchem, głuptakiem albo jeszcze inaczej, zależnie od tego, co mu przyszło na język, i kazał mu służyć w wojsku.

Tak mijały lata, chłopcy wyrośli na dojrzałych mężczyzn, a wtedy król postanowił ich ożenić. Wezwał wszystkich trzech do siebie i rzekł:

— Teraz wyruszycie w zaloty. Jutro, gdy zegar wybije, godzinę dziewiątą, wszyscy macie mieć narzeczone.

Usłyszawszy ojcowskie polecenie, synowie zaczęli szykować się do konkurów. Dwaj starsi bracia wyruszyli w drogę pięknymi zaprzęgami, które dał im król. Najmłodszy zaś nie miał nic.

Najstarszy syn pojechał i zaręczył się z córką ministra. Średni zaręczył się z córką senatora, która jego zdaniem była dla niego odpowiednią narzeczoną. Najmłodszy natomiast był w gorszym położeniu.

Skoro ojciec nie dał mi nic — rozważał w duchu — dokąd mogę wyruszyć w zaloty? Nikt się mną nie zainteresuje.

Niemniej wyszedł z domu, bo i tak nic by mu nie pomogło, gdyby pozostał. Poszedł w stronę lasu i chodził tam bez celu, to w jedną, to w drugą stronę.

Wędrował, wędrował, już nie wiadomo jak długo, aż w końcu trafił na starą chałupę. Wszedł tedy do niej, aby trochę odpocząć. Gdy wkroczył do izby, nie było w niej nikogo poza jedną, jedyną myszą, która siedziała na stole. Chłopaka nie zaskoczyło to zbytnio.

— A co w tym dziwnego, że nikogo nie ma. Pewnie wszyscy poszli w pole albo do lasu do pracy.

Potem, nie zastanawiając się dłużej, ruszył w stronę ławy, ale zaledwie zdążył tam usiąść, zapytała go mysz:

— Dokąd to się, człowieku, wybierasz?

Gadająca ludzkim głosem mysz zaskoczyła chłopaka, ale odparł:

— Skoro nie możesz mi w mojej podróży ani pomóc, ani też przeszkodzić, na co ci wiedzieć, dokąd idę?

— Powiedz jednak, dokąd wędrujesz — upierała się mysz. — Może mimo wszystko będę mogła ci pomóc. W każdym razie wiadomo, że prosty lud pomaga sobie wzajemnie.

Chłopakowi spodobała się odpowiedź myszy, więc wyłuszczył jej swoją sprawę i rzekł wprost:

— Wyruszyłem z domu, aby się ożenić, ale wątpię, czy coś z tego wyjdzie.

— Weź więc mnie sobie za narzeczoną — odparła mysz i podeszła do szczytu stołu, przy którym siedział gość. Była to ze strony myszy propozycja tak osobliwa, że chłopak nie mógł myśleć o niej, nie śmiejąc się w duchu. Kiedy jednak przypomniał sobie dom i polecenie ojca, przestał się śmiać, rozważał:

"No, jeśli nazywają mnie kocmołuchem, przyprowadzę im też kocmołucha. Tak, przyprowadzę!"

Tak rozważając, wziął mysz za swoją narzeczoną i od razu się z nią zaręczył.

Spędził potem noc w chacie swej narzeczonej, ale już wcześnie rano przyszła mysz, mówiąc:

— Wstawaj i wracaj na czas do domu, jak kazał ojciec, żebyś nie był gorszy od swych braci.

Chłopak wyruszył więc, pożegnał mysz i dotarł do zamku przed powrotem braci. Tam jednak poczekał na nich, aby w trójkę stawić się przed królem. Na zamku zajęli swoje siedzenia, każdy wedle swej godności: najstarszy brat siedział najwyżej, średni obok niego trochę niżej, najmłodszy, nazywany kocmołuchem, siedział najniżej. Gdy usiedli, król spytał:

— Czy macie już narzeczone?

— Tak — odparli wszyscy.

— To dobrze — powiedział król i spytał najstarszego syna:

— Z kim się zaręczyłeś?

— Z córką ministra — odparł tamten.

— No, a z kim ty, syneczku? — spytał król średniego syna.

— Z córką senatora — odparł średni.

— Dobrze — rzekł na to król. — Słusznie postąpiłeś, mój syneczku.

— A ty? — spytał król najmłodszego syna. — Może i ty znalazłeś narzeczoną i zaręczyłeś się?

— Znalazłem — odparł najmłodszy syn.

— To ci dopiero! Znalazłeś, no! Gdzież to zdobyłeś narzeczoną? — spytał ojciec.

— Znalazłem w lesie.

— A kogóż to? — pytał król.

— Co jest w lesie, to las daje — odparł syn, nie odpowiadając wprost na pytanie ojca, gdyż nie miał odwagi powiedzieć mu, jaką to zdobył narzeczoną.

— Ach, ty! — rzekł król. — Głuptakiem jesteś i głupstwa pleciesz! A teraz ruszaj stąd i nie waż się pokazywać mi na oczy, póki nie otrzymasz mego rozkazu. Wracaj do wojska!

Chłopak posłuchał ojca, wrócił do swego oddziału i służył tam jak przedtem. I znów upłynęło trochę czasu, służył spokojnie w wojsku, aż wreszcie kazano mu stanąć przed królem. Natychmiast wyruszył w drogę, a kiedy dotarł do zamku, jego bracia byli już na miejscu i siedzieli na wyznaczonych fotelach. Król był w dobrym humorze i rzekł:

— Musicie teraz, moi synaczkowie, ruszyć stąd i udać się do swych narzeczonych, a jutro, gdy wybije godzina dziewiąta, przynieście mi po butelce piwa, które uwarzy narzeczona każdego z was, dowiem się dzięki temu, czyja narzeczona jest najlepszą gospodynią.

Usłyszawszy to, synowie opuścili ojca i dwóch starszych udało się do domów swycn narzeczonych, a najmłodszy, kocmołuch, powędrował do lasu, do myszy, której opowiedział, co mówił ojciec i jakie wydał polecenie.

— No, to błahostka — rzekła mysz. — Przygotuję piwo na rano, a ty, mój narzeczony, połóż się i śpij.

Mężczyzna, któremu ta rada bardzo odpowiadała, udał się na spoczynek. Mysz natomiast, gdy zobaczyła, że jej narzeczony już śpi, poszła w drugi kąt izby i tam zawołała:

— Wy, posłuszne mi sługi, przybywajcie tu na moje wezwanie!

Natychmiast zaczęły przybiegać myszy, a było ich tak wiele, że zajęły całe podwórko. Gdy przybyły już wszystkie, spytały:

— O, nasza miła gospodyni, czy wzywałaś nas, żebyśmy ci usłużyły, czy też chcesz nas wyrzucić ze służby?

— Wezwałam was do usługi — odparła mysz—gospodyni. — Idźcie teraz, moje sługi, do miasta i przynieście mi mąki słodowej i chmielu. Piwo musi być gotowe na jutro rano.

Teraz dopiero zaczął się ruch na dobre. Myszy pomknęły jak strzały, że tylko świstały im ogony i nie upłynęło wiele czasu, gdy były już z powrotem, niosąc zamówione rzeczy: jedne słód, inne chmiel, wszystkiego zaś było tyle, że napełniły beczkę.

Gdy nadszedł ranek, mysz zbudziła królewicza i rzekła:

— Podnieś się już ze snu, wracaj do swego domu. Inaczej twoi bracia ubiegną cię.

Mysz nakarmiła i napoiła swego narzeczonego, a następnie wręczyła mu butlę piwa uwarzonego w nocy, ażeby zaniósł ją królowi, jak było przykazane. Chłopak wziął piwo, opuścił chatę swej narzeczonej i dotarł na zamek ojca przed starszymi braćmi. Znów zaczekał jakiś czas, póki i tamci nie przyszli ze swymi butelkami. Wtedy, podobnie jak i ostatnio, udali się do króla. Gdy już usiedli, ojciec spytał:

— Czy macie, moi synaczkowie, piwo od swych narzeczonych?

— Mamy — odparli synowie i dwóch starszych nalało ze swych butelek do szklanek po łyku piwa ojcu, aby spróbował, co też potrafią uwarzyć ich narzeczone.

Ale co z tego? To nie było nic innego, jak gotowana, zabarwiona czymś woda, która wcale nie przypominała piwa, jakiego życzyłby sobie ojciec. Zwrócił się więc król do najmłodszego syna i spytał:

— A ty, kocmołuchu, dostałeś piwo od swej narzeczonej?

— Dostałem — odparł najmłodszy syn i wyciągnął zza pazuchy butelkę, a ponieważ piwo mocno pracowało, nie dało się utrzymać w butelce, lecz wypływało spienione, tak jak powinno być. Kiedy król przyłożył szklankę z piwem do ust, rzekł:

— To już całkiem co innego. Tak dobrego piwa nie piłem jeszcze nigdy w życiu.

Syn napełnił ojcu znowu szklankę i król wypił z niej do dna. A później podsunął jeszcze jedną, która też została opróżniona. Na koniec podziękował synowi, zapytał o jego narzeczoną, która nawarzyła tak dobrego piwa, ale syn odparł tak samo wykrętnie jak poprzednio:

— Ojczulku, co jest w lesie, to las daje.

Opuściwszy ojca, chłopak udał się znów do wojska, jadł, pił, wysypiał się, ale nie upłynęło wiele czasu, gdy z zamku nadeszła znów wiadomość, że ma się stawić przed ojcem.

Cóż było robić? Chłopak musiał wstać z łóżka i udać się do ojca, zgodnie z rozkazem. Kiedy przybył do zamku, bracia już siedzieli na wyznaczonych miejscach, a król dał ręką znak przybyłemu, żeby i on usiadł. Później przemówił do synów:

— Musicie, moi synaczkowie, do jutrzejszego ranka, zanim wybije godzina dziewiąta, otrzymać od swych narzeczonych szerokie na dłoń łańcuchy, które trzy razy opaszą dokładnie mój zamek.

Usłyszawszy to, synowie opuścili czym prędzej zamek; każdy chciał załatwić poruczoną sprawę. Starsi poszli do domów swych narzeczonych, na dwory senatora i ministra. Najmłodszy powędrował, smutny, do lasu, gdzie znajdowało się mieszkanie myszy. Ta spytała natychmiast narzeczonego:

— Co masz teraz, mój miły narzeczony, do zrobienia? Chłopak wyjaśnił sprawę, mówiąc o rozkazie ojca, zgodnie z którym ma dostarczyć takie a takie łańcuchy, ale skąd i jak je zdobyć,

tego nie wie.

— To nic wielkiego — odparła mysz. — Nie ma w tym żądaniu nic niezwykłego. Ranek jest mądrzejszy od wieczoru. Połóż się lepiej spać!

Chłopak, któremu spodobała się rada myszy, ułożył się, jak poprzednio, do snu, a mysz znowu zwołała swoje sługi i rzekła do nich:

— Idźcie teraz i zmierzcie obwód zamku królewskiego, a potem udajcie się do miasta po złoto.

Ledwie mysz zdążyła wydać polecenie, a już jej sługi pomknęły załatwić, co im kazała. I oto raz, dwa powróciły do chaty, składając na podłodze izby wielki stos złota, z którego zaczęły odlewać łańcuchy. Byli wśród nich kowale, mistrzowie, którzy potrafili wykonać wszystko, był tam miech kowalski i dmuchawy. Zaczęło się więc kucie. Dzięki temu, gdy dzień zaświtał, łańcuch był gotów i mysz zbudziła swego narzeczonego, każąc mu iść prędko do zamku, tak jak rozkazał ojciec.

Chłopak szykował się do odejścia i zaczął podnosić z podłogi łańcuch, ale nie mógł go udźwignąć, taki był długi i masywny.

Wtedy mysz rzekła do niego:

— Niech w takim razie łańcuch zostanie jeszcze tutaj, a ty idź sam. Kiedy dotrzesz do zamku, będzie tam stał koło bramy stary człowiek, trzymający w ręku gąsior i butelkę. Kiedy poczęstuje cię, wypij jedną butelkę do dna, a potem jeszcze drugą, wtedy starzec da ci łańcuch.

Chłopak zrobił, jak mu poradziła mysz, ruszył do zamku z pustymi rękami, pożegnawszy się najpierw z narzeczoną. Gdy znalazł się u wrót miasta, spotkał tam człowieka z gąsiorem i butelką w ręku. Ten poczęstował dwukrotnie chłopaka, a następnie wręczył mu łańcuch. Teraz nie wydawał się on wcale ciężki, i chłopak miał wrażenie, że ma puste ręce. Uradowało go to i ruszył w dobrym humorze do zamku ojca. Braci jeszcze nie było, ale wkrótce i oni nadeszli, tak że wszyscy trzej stanęli razem przed ojcem.

Najstarszy brat dał najpierw swój łańcuch do obejrzenia i król kazał spróbować, czy opasze się nim trzykrotnie zamek, ale łańcuch wystarczył tylko na połowę tego, co było wyznaczone. Król nie rozzłościł się jednak, bo mimo wszystko łańcuch był dobrze wykonany, choć za krótki.

Następnie zaczął próbować średni brat. Jego łańcuch starczył zaledwie na trzecią część obwodu zamku.

W końcu zaczęto oglądać łańcuch najmłodszego brata, rozciągnięto go dookoła zamku i okazało się, że jest dokładnie tak długi, jak żądał ojciec.

Podziwiając to, król zapytał znów najmłodszego syna o narzeczoną, co to za bogata i zdolna dziewczyna, ale syn i tym razem wykręcił się słowami:

— Moja narzeczona mieszka w lesie. Co jest w lesie, ojczulku, to las daje.

— Głuptak zawsze opowiada głupstwa! — zdenerwował się król. — Ruszajcie więc do siebie, a ty, kocmołuchu, wracaj do wojska i nie pokazuj się, póki cię nie wezwę.

Starsi bracia wrócili z ojcem do swych komnat na zaniku, a najmłodszy opuścił zamek i powędrował do koszar, gdzie miał wyznaczoną służbę. Odpoczął tam kilka dni, pędząc bezczynne życie, ale oto ponownie nadeszła doń wieść, żeby przybył spiesznie do ojca, który podobno miał coś ważnego do powiedzenia.

No, nie było rady! Chłopak posłuchał rozkazu i przybył do zamku, gdzie już starsi bracia siedzieli. Król kazał usiąść i jemu, a potem rzekł:

— Teraz każdy z was musi przyprowadzić swoją narzeczoną, abym ją poznał. Gdy jutro zegar wybije godzinę dziewiątą, macie tu być już wszyscy.

Starszym braciom takie polecenie sprawiło radość. Mieli przecież narzeczone odpowiadające ich pochodzeniu. Toteż ruszyli natychmiast do ich dworów, aby nazajutrz przedstawić narzeczone ojcu. Ale najmłodszy brat nie był bynajmniej w dobrym nastroju. Miał pokazać narzeczoną, która była taka, jaka była, i wydawało mu się, że nie ma w niej nic do pokazywania.

Cóż miał jednak zrobić? Ruszył więc zmartwiony do lasu, do swej myszy. Gdy wszedł do izby, mysz natychmiast pozdrowiła go rozradowana:

— Witaj! Co cię teraz, mój narzeczony, sprowadza do mnie? Powiedz, o co chodzi?

— Przyszedłem po ciebie, ażeby pokazać cię ojcu — odparł chłopak.

— No, skoro przyszedłeś, jestem gotowa — rzekła mysz. — Pozostań tu na noc. Jutro ruszymy.

Chłopak nic na to nie powiedział położył się, aby zasnąć i zapomnieć o całym ożenku, bo zaczynał już powoli żałować, że się nań zdecydował.

Ocknął się ze snu dopiero rano, kiedy mysz go obudziła.

— Wstawaj! — rzekła. — Czas już, żebyśmy ruszyli. Zajrzę tylko jeszcze do schowka pod podłogą i zaraz będę gotowa.

To powiedziawszy, mysz wśliznęła się do znajdującego się pod podłogą schowka i przebywała tam jakiś czas.

Królewicz natomiast ubrał się w izbie. Czekał na narzeczoną, ale ta nie nadchodziła. Przyszła mu więc w końcu do głowy myśl:

,,Czyżby w ten sposób moja narzeczona odeszła ode mnie? No, nie byłoby wielkiej straty, gdyby się już nie zjawiła. Wstyd byłoby przecież zaprowadzić mysz do ojca. Jeśli nie przyjdzie, to i lepiej!" Gdy tak sobie myślał, stanęła przed nim nagle dziewczyna tak piękna i urocza, że nie wiadomo, gdzie można by znaleźć piękniej¬szą i bardziej Uroczą. Spytała:

— Czemu stoicie, gościu, w mojej izbie?

— Czekam na moją narzeczoną — odparł chłopak.

— To ja jestem waszą narzeczoną — rzekła na to zmieniona z myszy piękna dziewczyna i podała chłopcu rękę, ale ten był tak onieśmielony, że nie odważył się dotknąć jej nawet palcami. Rzekł tylko zawstydzony:

— Wy, piękna dziewico, nie jesteście moją. Mówicie tak tylko po to, aby ze mnie żartować. Moją narzeczoną jest mysz.

— No, przecież ja jestem myszą — odparła dziewczyna i jednocześnie zmieniła się w mysz, po czym zeszła przez otwór w kącie do podziemnego schowka.

Przebywała tam jakiś czas, a później wróciła do izby znowu jako dziewczyna, jeszcze piękniejsza niż przedtem i pozdrowiła ponownie chłopaka, zapewniając, że jest jego narzeczoną, ale ten w dalszym ciągu czuł się wobec niej onieśmielony, nie mógł ruszyć się z miejsca, nie wierząc własnym oczom.

Wówczas dziewczyna zmieniła się raz jeszcze w mysz i poszła z powrotem do swego podziemnego schowka, mówiąc na odchodnym do chłopaka:

— Gdy wrócę tu po raz trzeci i ostatni jako dziewczyna, a wy mnie nie zechcecie, to nie pójdę wcale z wami. Pozostanę myszą.

To mówiąc, zniknęła pod podłogą, a chłopak został sam. Upłynęło bardzo dużo czasu. Chłopak czekał, czekał, ale dziewczyny ani widu, ani słychu. Ogarnęło go już przygnębienie i zaczął rozważać w duchu:

0j, ja, głupi, nie wziąłem od razu takiej pięknej dziewczyny. Jeśli ukaże się jeszcze raz, nie odepchnę już jej, o nie! Nie puszczę jej ani na dobrą, ani na złą dolę!

Kiedy tak dumał, do izby weszła znów mysz przemieniona w dziewczynę, ale była jeszcze piękniejsza niż poprzednio, a samo mieszkanie, dawna, stara chałupa, przeobraziła się w tejże samej chwili w królewski zamek, a cały las, który rósł dookoła, zmienił się w takie miasto, że Petersburg nie był piękniejszy. Chłopak jednak w ogóle tego nie dostrzegł, bo całą swoją uwagę skupił na dziewczynie, głaskał ją, całował, jak przystało na narzeczonego. Rzekł do niej:

— Chodź teraz, moja najdroższa, razem ze mną do zamku. Dziewczyna wszakże odparła:

— Warn, królewskiemu synowi, i mnie, królewskiej córce, nie przystoi iść pieszo.

Potem poszła w róg pokoju i kazała sługom, którzy bezczynnie kręcili się po dziedzińcu, żeby zaprzęgli do ojcowskiego odświętne¬go powozu.

Królewscy słudzy wybrali dla swej pani takie konie i powóz, że królewicz nie widział czegoś takiego ani nawet nie słyszał o takim zaprzęgu. Wszystko już było gotowe do podróży, nie pozostawało nic innego, jak ruszyć, ale dziewczyna siadając do powozu, zerknęła na swego narzeczonego, obok którego miała usiąść, stanęła i jednocześnie powiedziała:

— Nie pojadę z wami, bo jesteście w wojskowym mundurze. To nie pasuje ani do mnie, ani do was. Musicie się przebrać.

Kazała następnie sługom przynieść najlepsze ubranie odświętne, buty, czapkę, wszystko takie, że sam ojciec królewicza nie miał równie wspaniałego ubrania.

Narzeczony przebrał się. Gdy włożył odświętne ubranie na siebie, usiadł w powozie obok swej narzeczonej i ruszyli w drogę. W tej samej chwili rozległo się bicie dzwonów, huk strzelb i gra przeróżnych instrumentów. Taką to radością rozbrzmiewało miasto w czasie przejazdu pary królewskiej.

Podróż przebiegła prędko i pomyślnie. Droga była bowiem piękna i szeroka, choć niedawno temu ta sama droga, gdy chłopak chodził nią do myszy, była tylko wąską leśną dróżką. Dzięki temu już wkrótce dotarli do domu narzeczonego. Tam nie poznano go, gdyż był przyodziany w piękny, ślubny strój. Kiedy jednak wreszcie król rozpoznał syna, ugościł go z jeszcze większymi honorami niż pozostałych synów. Pozwolił mu obsługiwać się i być w pobliżu, tak jak przedtem starszym synom, a do jego narzeczonej odnosił się tak mile i z takim szacunkiem, jak wypada odnosić się do córki wielkiego magnata.

Później wyprawiono wesela wszystkim królewiczom jednocześnie. Zamek pełen był panów i chłopów. Podawano jedzenie i napoje najrozmaitsze, jakie tylko gość zechciał.

Piękne i chędogie były także narzeczone starszych braci, córka ministra i córka senatora, żadnej nie można było nic zarzucić. Nie dorównały wszakże narzeczonej najmłodszego brata. Ta była od nich znacznie, znacznie urodziwsza i piękniejsza. W drodze na ślub król siedział w karocy swego najmłodszego syna, a starsi jechali ze swymi narzeczonymi oddzielnie.

Gdy przyjechali do kościoła i śluby się odbyły, ruszyli z powrotem do królewskiego zamku. W drodze król spytał swego syna. który jechał wraz ze swą małżonką w tej samej karocy:

— A gdzież to, mój syneczku, znalazłeś taką narzeczoną?

— Przecież powiedziałem ci już, ojczulku — odparł syn. — Co jest w lesie, to las daje: z lasu i z myszy jest moja narzeczona.

— A, ty jak zwykle swoje! — rzekł król, ale mimo to nie nazwał już syna kocmołuchem i nie dręczył dłużej całą sprawą, ale zaczął pytać narzeczoną, skąd pochodzi i z jakiego wywodzi się rodu.

Ta opowiedziała od razu całą historię:

— Mój ojciec był dawniej wielkim, sławnym królem, chciał mnie wydać za mężczyznę, który mi się wcale nie podobał. Nie wiedzieliśmy, że to był czarownik. Kiedy więc nie chciałam wyjść za niego, zaczarował nas wszystkich i cały nasz naród w myszy. I ten okres zaczarowania miał trwać czterdzieści lat. Ponieważ wiedziałam, że pewnego dnia przyjdzie do mnie wasz syn, aby mnie poślubić, nie martwiłam się, a kiedy w końcu zjawił się i zaręczył ze mną, wtedy wszyscy zaczęliśmy żyć znowu życiem ludzi. Teraz znowu jestem człowiekiem, a w lesie stoi mój zamek, pełen moich podwładnych.

Opowieść synowej zachwyciła króla, który nie wiedział nawet, jak wyrazić swoją radość.

A kiedy wrócili z kościoła, jedli i pili na królewskim zamku, gdzie uroczystości weselne trwały pięć dni, od rana do wieczora, póki wreszcie tłum gości nie opuścił zamku. A najmłodszy syn, którego przedtem nazywano kocmołuchem, został królem w państwie swej narzeczonej, gdzie żyli z sobą cały czas szczęśliwie. Taka długa jest ta opowieść.

[Guest Vampirella]

Kogut śpiewa na królewskim dworze

 

Pewnego razu traktem wiodącym na królewski dwór szedł kogut. Szedł, żeby przed królewskim zamkiem oznajmić, że król umrze, a wieśniak dostanie młyn.

Wyszedł mu naprzeciw wilk i zapytał:

— A dokąd to idziesz, kogucie?

— Idę śpiewać pod bramą królewskiego zamku — odparł kogut.

— A nie wziąłbyś mnie z sobą? Może będziesz miał ze mnie jakiś pożytek, gdy znajdziesz się w niebezpieczeństwie — poprosił wilk.

— Dobrze, wezmę cię. Zamień się tylko w pchłę i schowaj się

w moim ogonie.

Wilk zamienił się w pchłę i schował się w kogucim ogonie. Kogut ruszył w drogę, a po chwili spotkał niedźwiedzia, który

go spytał:

— Dokąd idziesz, kogucie?

— Idę śpiewać pod bramą królewskiego zamku — odparł kogut.

— Weź mnie z sobą, pomogę ci, gdy będziesz w potrzebie — powiedział niedźwiedź.

— Wezmę cię, zamień się tylko w pchłę i schowaj w moim ogonie.

Niedźwiedź zamienił się w pchłę i schował się w ogonie koguta. Ruszyli dalej.

Szli pewno z minutę, a tu z lasu wychodzi łoś i pyta:

— A dokąd to, kogucie?

— Idę śpiewać pod bramą królewskiego zamku — odparł kogut, tak jak i poprzednio.

— Pójdę z tobą. Pomogę ci, jeśli będziesz potrzebował pomocy — zaofiarował się łoś.

— Chodź, zamień się tylko w małą pchłę i schowaj w moim ogonie.

Kiedy łoś zamienił się w pchłę i schował w ogonie koguta, ruszyli dalej.

Po chwili wyszedł im naprzeciw przymrozek i pyta:

— Dokąd się wybierasz, kogucie?

— Idę śpiewać pod bramą królewskiego zamku — odrzekł kogut.

— Pójdę z tobą, może ci się na coś przydam — zaproponował przymrozek.

— No dobrze, zamień się tylko w pchłę i schowaj w moim ogonie.

Przymrozek zrobił tak, jak kazał kogut i ruszyli dalej. W końcu wyszedł im naprzeciw mróz z dwóch zim i zapytał:

— Dokąd to idziesz, kogucie?

— Idę śpiewać pod bramą królewskiego zamku.

— Pójdę z tobą, jeśli mnie weźmiesz — powiedział mróz.

— Dobrze, chodź. Zamień się tylko w pchłę i schowaj w moim ogonie — odparł kogut.

Mróz zrobił tak, jak poradził kogut i ruszyli w drogę.

Dotarli wreszcie do zamku. Kogut skoczył na schody wiodące do bramy i odważnie zaśpiewał: „Król umrze, a wieśniak młyn dostanie".

Kiedy król usłyszał, co wyśpiewuje kogut, strasznie się rozzłościł. Kazał koguta złapać i wrzucić go między barany, żeby zadeptały go na śmierć. Rozkaz zaraz wykonano, złapano koguta, wrzucono go między barany, a służący odeszli. Kogut jednak zaraz wypuścił wilka, który rzucił się na stado, rozdarł wszystkie barany i ani jednemu nie udało się umknąć.

Następnego dnia kogut znowu zaśpiewał na schodach: „Król umrze, a wieśniak młyn dostanie".

Tym razem król kazał wrzucić koguta między rozjuszone byki, żeby rozdarły go na kawałki. Od razu też wykonano królewskie polecenie i wrzucono go między byki.Kogut wypuścił wtedy z ogona niedźwiedzia, który w mig rozprawił się z bykami, a kogut pozostał cały i zdrowy.

Następnego dnia kogut stanął na schodach i zaśpiewał: ..Król umrze, a wieśniak dostanie młyn".

Król rozkazał służącemu rzucić koguta między swoje ogniste rumaki. Służba zrobiła, jak kazał władca, ale kogut wypuścił z ogona łosia, który zabił wszystkie konie.

Następnego dnia, tak jak i poprzednio, kogut wyśpiewał na schodach swoją pieśń.

Rzekł wtedy król do swoich służących:

— Nie pozbędziemy się tego bezczelnego koguta, zanim go nie upieczemy. Napalcie w piecu i wrzućcie go do ognia!

Wkrótce piec był gorący i wrzucono weń koguta. Wypuścił wtedy kogut z ogona przymrozek, który zaraz wystudził piec, a kogutowi nie przypaliło się nawet jedno piórko.

Rano kogut, zgodnie ze swym zwyczajem, zaśpiewał na schodach, a wtedy rozeźlony strasznie król kazał rozgrzać piec do białości. Służący posłusznie palili w piecu cały dzień, a wieczorem wrzucili tam koguta. Tym razem kogut wypuścił z ogona mróz z dwóch zim, który był tak zimny, że w jednej chwili skuł wszystko dookoła lodem.

A rano kogut cały i zdrowy, zaśpiewał na schodach przed królewską bramą: „Król umrze, a wieśniak dostanie młyn".

Za wiele było już tego królowi. Rozkazał więc:

— Przynieście mi tego wstrętnego koguta, połknę go, bo inaczej nigdy nie przestanie śpiewać tej swojej złośliwej piosenki.

Zgodnie z rozkazem natychmiast przyniesiono koguta, a król go połknął. Na wszelki wypadek kazał jednemu ze swych żołnierzy stać obok siebie z mieczem w ręce, żeby gdy tylko kogut wychyli głowę, obciąć mu ją raz na zawsze.

Stał żołnierz posłusznie i patrzył na usta króla. Nagle król wyciągnął język, chcąc oblizać wargi. Żołnierz myśląc, że to kogut wychylił głowę, zamachnął się mieczem i obciął królowi język i brodę, a wtedy król padł martwy na ziemię.

[Guest Vampirella]

Spór o zaczarowane przedmioty

 

Żył kiedyś wdowiec, który miał jednego syna. Zestarzała mu się chata, więc postawił nową. Kiedy pierwszej nocy ojciec i syn położyli się w niej spać, starzec rzekł:

— Jeśli komuś się coś przyśni, to musi opowiedzieć swój sen.

Rano chłopak nie chciał opowiedzieć, co mu się śniło, ojciec zaś powiedział, co widział w nocy; śniła mu się żmija, długa jak belka w ścianie.

Przyszedł potem do starca czarownik i zaproponował:

— Jeśli dasz mi połowę, to wyjaśnię ci twój sen. Przystał na to ojciec i opowiedział, co mu się przyśniło. Czarownik wyjaśnił wtedy, że pod podłogą chaty leży skarb, długi jest jak belka i składa się z monet. Skarb wykopano, starzec podzielił się sprawiedliwie z czarownikiem po połowie, a syna za to, że nie chciał opowiedzieć swego snu, wtrącono do lochu na królewskim zamku.

W tym samym czasie z zamku wyruszył syn króla, żeby poślubić córkę władcy sąsiedniego królestwa. Powiedział wtedy uwięziony chłopak do króla:

— Miałem taki sen, że jeżeli królewicz nie weźmie mnie z sobą, to nie uda mu się zdobyć królewny.

Cóż miał król począć? Wypuścił chłopaka, dał mu jeszcze dwóch towarzyszy i ruszyli w drogę. Królewicz popłynął morzem, a chłopak ze swymi kompanami podążył lądem.

Idą, idą, aż po pewnym czasie chłopak spostrzegł, że na drodze bije się dwóch mężczyzn. Powiedział wtedy do swych towarzyszy:

— Zostańcie tutaj. Ja pójdę zobaczyć, co się tam dzieje. Ci dwaj bili się o stary kożuch.

Chłopak podszedł do nich i pyta:

— Dlaczego bijecie się o taki stary kożuch?

— Już od trzech lat się o niego spieramy — odparli. — Zostawił nam go w spadku ojciec. Kto go na siebie włoży, stanie się niewidzialny.

— Wystrzelę z łuku — zaproponował chłopak. — Kto pierwszy dogoni strzałę, ten dostanie futro.

Kiedy tamci dwaj pobiegli w pogoni za strzałą, chłopak zabrał ich spadek i wrócił do swych towarzyszy.

— O co tamci się bili? — zapytali.

— A, o to stare futro — odparł.

Uszli kawałek, a tu znowu ktoś się bije na drodze.

— A co to znowu? — zdziwił się chłopak. — Pójdę zobaczyć, co się tam dzieje.

Ci z kolei bili się o starą czapkę.

— Dlaczego bijecie się o taką starą czapkę? — zapytał ich chłopak.

— Bijemy się już o nią trzy lata — odparli. — Dostaliśmy ją od ojca w spadku. Ten, kto ją włoży, staje się niewidzialny.

— Wystrzelę z łuku, ten, kto pierwszy dogoni strzałę, dostanie czapkę — zaproponował chłopak i strzelił.

Kiedy tamci ruszyli w pogoń za strzałą, chłopak zabrał czapkę i dołączył do towarzyszy.

— O co ci się bili? — spytali.

— A, o tę starą czapkę — odparł.

Przeszli kawałek, a tu znowu ktoś się bije na drodze. Tak jak i poprzednio chłopak powiedział do swych towarzyszy:

— Zostańcie tutaj, a ja zobaczę, co się tam dzieje. Ci z kolei walczyli o starą skórę.

— Dlaczego się o nią bijecie? — zapytał walczących.

— Bijemy się już o nią trzy lata. Dał nam ją w spadku ojciec. Kto na niej stanie i powie: ,,Leć, skóro, do nieba", ten przeleci choćby nad górami i morzami — wyjaśnili.

— Wystrzelę z łuku, a ten, który pierwszy złapie strzałę, dostanie skórę — zaproponował im i strzelił.

Kiedy tamci pobiegli za strzałą, chłopak stanął na skórze, krzyknął: „Leć, skóro, do nieba" i poszybował do swych kompanów. Potem wszyscy na niej usiedli, chłopak zawołał: „Leć, skóro, do nieba" i polecieli nad dziewięcioma morzami na królewski zamek, gdzie przybył już królewicz, żeby się oświadczyć.

Postawiono mu tam jednak warunek: nie dostanie królewny, jeśli następnego dnia nie będzie miał takiej samej szaty jak ona. Jeśli nie spełni tego warunku, to zetną mu głowę. Odszedł zmartwiony królewicz z zamku i zaszedł do ubogiej chaty, żeby pożalić się nad swoim nieszczęściem biednemu chłopakowi, który w niej mieszkał. Pocieszył chłopak królewicza, schował skórę, wdział na siebie stary kożuch i czapkę. W tej samej chwili stał się niewidzialny i podążył na zamek. W nocy dworzanie kazali zaprząc konie i pojechali do pewnego krawca, który szył dla dworu. Krawiec właśnie szykował stroje i gotowe szaty wkładał na manekiny. Niewidzialny zdjął jedną z nich, schował do kieszeni i wyszedł. Krawiec zaś musiał uszyć nową. Potem chłopak poszedł do królewicza, dał mu strój i kazał go oddać po uroczystości.

Rano przychodzi królewna i mówi:

— No, pokaż teraz swój strój! A królewicz na to:

— Najpierw ty pokaż!

Kiedy już sprawdzono obydwa, okazało się, że są dokładnie takie same. A i pewnie, przecież szył je ten sam krawiec!

Postawiono królewiczowi drugi warunek: rano ma mieć takie same buty jak dworzanie, jeśli nie, to będzie o głowę krótszy. Znowu poszedł królewicz do biednego chłopaka po radę. Wdział więc chłopak kożuch i czapkę. Stał się niewidzialny i podążył na zamek.

W nocy dworzanie kazali zaprząc konie i pojechali do szewca, który szył buty dla dworu. Gotowe pary wkładał na kopyta. Niewidzialny ściągnął jedną z nich, schował do kieszeni i wyszedł. Szewc zaś musiał zrobić jedną parę więcej. Zaniósł chłopak buty królewiczowi i kazał je oddać po uroczystości.

Rano wychodzi królewna i mówi:

— No, pokaż, jakie masz buty!

— Najpierw ty pokaż swoje — powiedział królewicz.

Kiedy sprawdzono buty, okazało się, że są takie same. A i nic w tym dziwnego, skoro szył je ten sam szewc!

Postawiono królewiczowi trzeci warunek: rano ma mieć takie same włosy jak królewna. Poszedł zmartwiony królewicz do biedne¬go chłopaka poprosić o pomoc. Znowu włożył chłopak kożuch i czapkę i niewidzialny podążył na zamek. W nocy królewna pobiegła nad brzeg morza i z płaczem poprosiła swego wuja, żeby już po raz ostatni pozwolił jej popatrzeć na swoje włosy. Podniósł się więc wuj z morza, a był nim sam Vetehinen — bóg wód.

Dziewczyna powiedziała:

— Pozwól, że po raz ostatni popatrzę na twoje włosy.

— A popatrz sobie — zgodził się Vetehinen, który miał włosy z miedzi, srebra i złota.

— Daj mi, wujku, jeden włos — poprosiła.

— Weź — zgodził się.

Dziewczyna wyrwała jeden włos, a niewidzialny chłopak, który za nią podążył, wyrwał całą garść. Zapłakał Vetehinen:

— Oj, jak zabolało.

— Przecież wyrwałam tylko jeden włos! — tłumaczyła królewna. — Pozwól, wujku, że wyrwę jeszcze jeden — poprosiła.

— No dobrze, ale nie rób tego tak gwałtownie — zgodził się Vetehinen.

Dziewczyna wyrwała jeden włos, a chłopak całą garść. Znowu rozpłakał się Vetehinen z bólu, a dziewczyna szybko powiedziała:

— Mam dopiero dwa włosy, pozwól, że wezmę jeszcze jeden. Zgodził się władca mórz po raz trzeci. Królewna i tym razem wyrwała tylko jeden włos, a niewidzialny całą garść. Wrócił chłopak do chaty, schował do szafy trzy garście włosów, królewiczowi zaś dał po jednym włosie z każdej.

Rano znowu przyszła królewna i mówi:

— No, pokaż teraz, jakie masz włosy.

— Najpierw pokaż ty! — odparł królewicz.

Kiedy sprawdzono włosy królewny i królewicza, okazało się, że są takie same. I nic dziwnego, skoro pochodziły z tej samej głowy!

Kiedy wreszcie rozpoczęła się weselna uczta, zaproszono do stołu także trójkę kompanów królewicza. Podejrzewano bowiem, że jeden z nich jest tym, który dostarczył mu potrzebnych przedmiotów. Posadzono ich razem i podano tylko jedną łyżkę. Ten, który ją weźmie pierwszy, jest wybawcą królewicza. Jednak wcześniej mądry chłopak poradził kompanom, żeby podnieśli ją równocześnie, wtedy unikną niebezpieczeństwa. Nie udało się dworzanom w ten sposób znaleźć winnego, więc położyli całą trójkę razem spać. Ten, który zajmie najwięcej miejsca, jest pomocnikiem królewicza. Jednak i tym razem chłopak kazał wszystkim ułożyć się równo i zająć dokładnie tyle samo miejsca na ławie. Kompani zrobili tak, jak kazał chłopak i dzięki temu wybrnęli z tarapatów.

W końcu pozwolono im ruszyć do domu. Chłopak ze swymi towarzyszami usiadł na skórę i pofrunął do królewskiego zamku, żeby być tam przed królewiczem, który wracał morzem. Na zamku poprosił króla, żeby zamknął go w lochu i wypuścił dopiero wtedy, gdy syn wróci.

Wraca królewicz do domu i mówi do ojca:

— Trzeba zabić tego chłopaka z nowej chaty. Twierdził bowiem, że bez jego pomocy nie dostanę królewny, a przecież się ożeniłem!

— Jak to? — powiedział chłopak wypuszczony z lochu. Wyciągnął z kieszeni szatę i pyta: — Uratowałeś dzięki niej swoją głowę za pierwszym razem?

Zdziwił się królewicz, a chłopak wyciąga buty i pyta:

— Uratowałeś dzięki nim swoją głowę za drugim razem? Na koniec wyciągnął włosy i zapytał:

— Dostałeś dzięki nim królewnę za trzecim razem? Zdziwił się królewicz jeszcze bardziej, opowiedział o swych przygodach i dziwnym pomocniku. A potem król dał chłopakowi z no-wej chaty, który potrafił być niewidzialny, swoją córkę za żonę i pół królestwa, gdzie też chyba do dzisiaj mieszka.

[Guest Vampirella]

Przygody bliźniaków

 

W małej chatce mieszkała staruszka, która miała dwóch synów bliźniaków. Była tak biedna, że nie stać jej nawet było na imiona dla dzieci.

Pewnego razu chłopcy poszli na brzeg błękitnego morza i jeden z nich powiedział:

— Skoro już jesteśmy tak biedni, że nie nadano nam nawet imion, to nadajmy je sobie teraz i ochrzcijmy się morską wodą. Przytaknął na to drugi i spytał:

— Jakie chcesz imię? Takim cię ochrzczę. Odparł na to brat:

— Chcę mieć na imię Pekka.

Wtedy drugi oblał go wodą i ochrzcił brata, nadając mu imię Pekka.

Zapytał Pekka bezimiennego:

— A jakie ty chcesz imię? Brat odparł:

— Chciałbym mieć na imię Lassi. Pekka ochrzcił wtedy Lassiego.

Ruszyli Pekka i Lassi znad brzegu morza, a kiedy dotarli na rozstaje drogi, Lassi powiedział:

— Musimy się teraz rozstać, niech każdy z nas pójdzie swoją drogą spróbować szczęścia. Jeśli zaś któryś z nas znajdzie się w niebezpieczeństwie, to niech zawoła na pomoc drugiego. Jeżeli jednak zawoła bez potrzeby, to drugi może go zabić za to, że musiał fatygować się na próżno.

Pekka przystał na to i bracia ruszyli, każdy w swoją stronę.

Lassi poszedł drogą prowadzącą na wschód. Nagle wyszła mu naprzeciw mała staruszka, która miała tylko jedno oko i niepodobna była do człowieka. Lassi wydłubał jej to jedyne oko i wsadził je do kieszeni.

Wtedy staruszka zaczęła błagać:

— Oj, oj, cóż ja teraz pocznę, kiedy zabrano mi moje jedyne oko, jestem ślepa jak kret! Gdybym dostała swoje oko z powrotem, to dałabym w zamian taki okręt, który zmieści się w kieszeni, a mimo to uniesie tysiąc ludzi i żegluje w powietrzu.

Lassi oddał oko staruszce i otrzymał obiecany okręt. Wsadził go do kieszeni i ruszył dalej.

Po chwili znowu wyszła mu naprzeciw jednooka staruszka. Tak jak i tej poprzedniej, zabrał jej oko, a na to ona:

— Oj, oj, co ja teraz pocznę, gdy zabrano mi jedyne oko, jestem ślepa jak kret! Gdybym dostała je z powrotem, to dałabym w zamian taką beczkę, która zmieści się w kieszeni, a mimo to starczy z niej piwa dla tysiąca ludzi.

Lassi oddał oko i dostał za nie beczkę, małą jak kurze jajo.

Wepchnął ją do kieszeni i ruszył w drogę.

Idzie, idzie, aż tu nagle wychodzi mu naprzeciw trzecia jednooka staruszka. I tej zabrał oko, a ona na to:

— Oj, oj, gdybym dostała swoje oko z powrotem, to dałabym za nie takiego psa, który zmieści się w kieszeni i który słyszy na pięć mil nadchodzących złodziei i zaczyna szczekać.

I tym razem oddał Lassi oko staruszce, wsadził psa do kieszeni i poszedł dalej.

Idąc pomyślał: „Trzeba by wypróbować ten okręt, czy rzeczywiście zmieści się w nim tysiąc ludzi i czy naprawdę żegluje w powietrzu".

Wyciągnął go więc z kieszeni, położył na ziemi i wsadził weń jeden palec od nogi, okręt urósł do wielkości buta. Wsadził całą nogę — okręt zrobił się jak wiadro. Kiedy wsadził drugą nogę, okręt był już jak balia. Chodził Lassi tam i z powrotem po okręcie, który rósł z każdym jego krokiem.

— Hej! — krzyknął Lassi, i w tej chwili po obu stronach okrętu wyrosły wielkie skrzydła, które zaczęły trzepotać i raz dwa uniosły go w powietrze. Jak piórko wznosił się w stronę chmur, a kiedy był już wyżej niż najwyższa wieża kościelna, popłynął naprzód. Lassi trzymał ster, zastanawiając się, dokąd się teraz udać. Wtem dostrzegł piękny zamek. Skierował się w jego stronę.

W oknie zamku siedział król i spostrzegłszy okręt zdziwił się:

„Co to za srebrna chmura, co to za ptak-olbrzym, co to za dom ze skrzydłami, co to za machina latająca?"

Lassi wylądował na murze otaczającym zamek, wyszedł, a wtedy statek zmniejszył się do rozmiarów łódki z kory. Wsadził ją do kieszeni, zlazł z muru i poszedł do królewskiej kuchni. Był bowiem tak głodny, że chciał poprosić kucharza o pracę w zamian za jedzenie.

Kucharz powiedział:

— Możesz nanosić drzewa z drewutni i napalić w piecu, wtedy będziesz mógł wylizać garnki.

Lassi przystał na warunki.

A stary król dziwił się: „Gdzież to się podział ten okręt powietrzny, ten latający dom? Już myślałem, że to goście do mnie jadą". Nie znalazł jednak odpowiedzi na to, co stało się z okrętem.

Miał król dwie córki bliżniaczki, ale porwała je czarownica i ukryła w morzu, w błękitnym, głębokim morzu. Król martwił się strasznie utratą córek i ogłosił, że ten, kto wydostanie je od czarownicy, otrzyma tę, którą zechce i pół królestwa.

Pewnego dnia przybył na zamek rycerz imieniem Tolppónen i oświadczył, że spróbuje wyrwać królewskie córki z rąk czarownicy. Ucieszył się na to król, dał Tolppónenowi łódź i tysiąc marynarzy, a rycerz niezwłocznie wyruszył na ratunek porwanym.

Tego samego dnia, gdy Tolppónen ruszył w morze, Lassi przyszedł do kuchni i zapytał kucharza:

— Czy i ja mógłbym pójść za nimi, żeby popatrzeć, jak Tolppónen walczy z czarownicą? Kucharz odparł:

— Idź, ale wróć, zanim obiad będzie na piecu. Przynieś po drodze naręcze drewna z szopy!

Poszedł Lassi nad brzeg morza popatrzeć, jak rycerz walczy z czarownicą. W kieszeni miał swoją łódź. Rycerz ze swoją załogą wypłynął w morze, ale ledwo dotarł do wyjścia z zatoki, a już czarownica wynurza z wody swój zielony dziób i spienioną twarz i wzburza morze. Łapie pazurami burtę statku i kołysze, kołysze nim tak mocno, że okręt prawie tonie.

Tolppónen podnosi wrzask:

— Toniemy, toniemy, na pomoc!

Widząc to, Lassi wyciągnął okręt z kieszeni i wsadził weń palec od nogi — statek jak but, wszedł obydwoma nogami, a statek już jak balia. Po chwili, jak na powietrznym żaglowcu ruszył Lassi z brzegu w morze. Wzbił się nad okręt Tolppónena, zabrał stamtąd rycerza i jego załogę, a potem zaczął okładać straszną czarownicę. Nic nie mogła na to poradzić, bo okręt Lassiego był w powietrzu. Bije, bije Lassi czarownicę, tak że w końcu zaczęła błagać o łaskę.

Powiedział wtedy:

— Jeżeli wpuścisz nas do swojego domu na dnie morza i przy¬sięgniesz, że już nigdy nie będziesz nam dokuczać to przestanę.

Czarownica przysięgła i obiecała wpuścić ich do swej siedziby. Lassi przestał ją okładać i rzekł do Tółppónena:

— Teraz czarownica zanurzy się w wodzie. Idź za nią, zabierz córki, a ja poczekam w łodzi.

Wyciągnięto kotwiczny łańcuch i jednym jego końcem owinięto w pasie rycerza. Potem spuszczono go z okrętu, a na szarpnięcie łańcucha miano go wyciągnąć. Zanurza się Tółppónen, woda sięga mu już do ramion, niknie głowa i w końcu rycerz sięga dna. Tam między wodorostami stoi niebieska skała, a w niej znajdują się błyszczące drzwi. Rycerz otwiera wrota i wchodzi do domu czarownicy.

W jednej z komnat, na ławkach, siedzą obydwie królewskie córki. Pilnuje ich jednak tysiąc ośmiornic z oczami na głowie i setką zębów w pysku jak szczupak. Ośmiornice nie chcą oddać Tolppónenowi córek i grożą, że go zjedzą. Wystraszył się wtedy rycerz i szarpnął za łańcuch. Kiedy już go wyciągnięto na pokład latającego okrętu i zapytano, co się stało, powiedział:

— Byłem w strasznym niebezpieczeństwie. W komnacie czarownicy tysiąc ośmiornic pilnuje królewskich córek, na głowie mają straszne oczy, a w pyskach sto zębów jak szczupak. Nie chciały mi oddać córek i groziły, że mnie zjedzą.

Zawrócił wtedy Lassi na brzeg, wysadził rycerza i jego załogę, schował okręt do kieszeni, a potem sam popłynął małą łódką w morze. Skoczył do wody w miejscu, gdzie była kotwica i zanurkował. Idzie, idzie po dnie, aż dotarł do niebieskiej skały, otworzył błyszczące drzwi i wszedł do komnaty czarownicy.

Tam, na niebieskich ławach, odpoczywały królewskie córki. Pilnuje ich tysiąc ośmiornic — na głowach mają wielkie oczy, a w paszczach sto zębów jak szczupak. Mówią do Lassiego:

— Aha, znowu ktoś przyszedł po córki! Nie damy ci ich, tylko cię zjemy.

A na to Lassi:

— Nie przyszedłem tu, żeby dać się zjeść, tylko pokazać wam cuda!

Wyciągnął z kieszeni beczkę wielkości kurzego jaja, a stamtąd jak nie zacznie się lać piwo, to jakby rzeka popłynęła! Piją ośmiornice, piją i piją, aż w końcu się upiły. Kiedy potem wszystkie tysiąc ośmiornic zasnęło, Lassi zdjął ze ściany miecz, odciął im głowy, a języki schował do worka. Następnie zabrał królewskie córki i wspinając się po łańcuchu, wciągnął je za sobą. Cisnął do łodzi wór z językami ośmiornic i popłynął do brzegu.

Kiedy już przybili do brzegu, Lassi zapomniał zupełnie o językach. Królewskie córki poradziły mu:

— Pośpij trochę w naszych ramionach po tak ciężkiej pracy. Lassi usnął w ramionach jednej z sióstr, a wtedy one pozdejmowały z palców pierścionki, przywiązały je do włosów Lassiego i ukryły w jego czuprynie. Kiedy wybawiciel zbudził się, poszli we troje do zamku — córki do swych komnat, a Lassi do drewutni. Wziął drewna i zaniósł je do kuchni.

Tymczasem brzegiem morza przechadzał się rycerz Tolppónen, znalazł łódź, a w niej tysiąc języków ośmiornic. Zabrał je zaraz, szybko pobiegł do króla i oznajmił:

— To ja uratowałem twoje córki. Pilnowało ich tysiąc ośmior¬nic, miały wielkie ślepia na głowach, a w paszczach po sto zębów jak szczupak. Ale ja obciąłem im głowy — oto ich języki.

Ucieszył się wielce król i kazał szykować wesele rycerza z jedną z córek.

Trwa wesele, wszyscy tańczą, cieszą się, czas już iść przed ołtarz, aż tu nagle wchodzi Lassi, staje obok narzeczonej i mówi:

— To moja narzeczona!

Wtedy Tolppónen dobył miecza, chcąc pchnąć nim Lassiego, ale królewna krzyknęła:

— Nie zabijaj mojego ukochanego! To on nas uratował, a nie ty! Wtedy zbadano sprawę i znaleziono we włosach Lassiego pierścionki, a dziewczyny opowiedziały, jak to Lassi upił ośmiornice, zabił je i zapomniał tylko wziąć języki. Teraz od razu dano mu rękę tej, którą sobie wybrał, i pół królestwa. Tolppónena zaś powieszo¬no za kłamstwo i kradzież.

A oto przygody Pekki:

Kiedy Pekka opuścił Lassiego, ruszył drogą prowadzącą na zachód. Szedł, szedł, aż tu nagle z naprzeciwka wybiegł wilk z dzieckiem w paszczy. Nie myśląc wiele, Pekka wyrwał mu dziecko, wziął je w ramiona i poszedł dalej. Po chwili wybiegła mu naprzeciw jednooka staruszka i biadoli:

— Oj, oj, stary wilk ukradł mi dziecko, a ja nie mogę go dogonić.

Pekka na to:

— Nie płacz, nie martw się, oto twoje dziecko. Wyrwałem je wilkowi z paszczy.

Ucieszyła się staruszka i mówi:

— Cóż chcesz w nagrodę za to, że uratowałeś moje dziecko?

— O nic nie proszę, to nie była ciężka praca — odparł Pekka. Ale staruszka upiera się:

— Wszystko wymaga pracy. Co chcesz w nagrodę? Niczego nie chciał Pekka, więc kobieta powiedziała:

— Dam ci żarna, które są małe jak kamyki na dnie wodospadu, ale będziesz miał z nich tyle mąki, ile zechcesz. Wystarczy je tylko obrócić ręką.

Pekka wziął żarna, wsadził do kieszeni i ruszył dalej. Znalazł mały domek i postanowił zatrzymać się w nim na noc.

Gospodyni powiedziała:

— Owszem, możesz tu przenocować, na piecu jest ciepło, ale jedzenia niestety nie mam. Odrzekł wtedy Pekka:

— Nastaw wody, będzie kolacja!

Gospodyni zagotowała wodę, a kiedy wszystko było już gotowe, Pekka wyciągnął żarna i zaczął je obracać w dłoni. Wyprysnęło spomiędzy nich tyle mąki, że starczyło na smaczną polewkę i najedli się do syta.

Kiedy Pekka spał na piecu, gospodyni wyciągnęła mu z kieszeni żarna i wsadziła na ich miejsce zwykłe kamienie z wodospadu.

Rano Pekka obudził się i ruszył w dalszą drogę, nie zauważyw-wszy, że skradziono mu czarodziejskie żarna.

Wieczorem zaszedł do następnej chaty i zaczął obracać żarna, lecz mąki jak nie ma, tak nie ma. Zmartwił się wtedy Pekka i pomyślał: ,,Ukradziono mi wczoraj w nocy czarodziejskie żarna, a na ich miejsce dostałem zwykłe kamienie z wodospadu".

Przewraca się całą noc na piecu, a rano rusza z powrotem do chaty, gdzie go okradzione. Idzie, żeby je odebrać. Idzie, idzie smutny, aż nagle staje przed nim jednooka staruszka i pyta:

— Czym się martwisz, biedny chłopcze? Pekka na to:

— Martwię się, bo ukradziono mi czarodziejskie żarna, kiedy nocowałem w pewnej chacie, i dano w zamian zwykłe kamienie z wodospadu.

Staruszka pocieszyła go:

— Dam ci taki worek, że kiedy nim potrząśniesz i powiesz:

,,Wychodźcie chłopcy z wora, stół do stołu", wtedy wyskoczy dziesięciu mężczyzn i nakryją stół. Będziesz mógł jeść i pić, ile tylko zechcesz, ale pamiętaj, żeby powiedzieć; ,,stół do stołu". Jeśli tego nie powiesz, wtedy skoczą na tego, co trzyma worek i nieźle go zbiją. Jeśli zaś będziesz chciał, żeby wrócili do worka, musisz powiedzieć ,,Z powrotem do worka", a wtedy tam wskoczą. Zapamiętaj to sobie!

Pekka obiecał zapamiętać, wziął worek i poszedł do chaty, w której skradziono mu żarna, i poprosił o nocleg.

— Proszę, na piecu jest ciepło, ale jedzenia nie ma — powiedziała gospodyni.

— Znajdzie się jedzenie — odparł Pekka. Potrząsnął workiem i krzyknął:

— Chłopcy, wychodźcie z. worka, stół do stołu! Z worka wyskoczyło dziesięciu mężczyzn, którzy naznosili mnóstwo wspaniałych przysmaków. Potem Pekka po cichu, tak żeby gospodyni nie słyszała, wyszeptał:

— Z powrotem do worka.

Służący wrócili posłusznie.

Pekka z gospodynią najedli się do syta, a po posiłku młodzieniec poszedł spać na piec i wsadził worek pod głowę. W nocy gospodyni wdrapała się na piec, ciągnie i wyrywa worek spod jego głowy, lecz ledwo go złapała w swoje ręce, chłopiec obudził się i krzyknął:

— Chłopcy, wychodźcie z worka! — Nie powiedział jednak ,,stół do stołu". Ponieważ tego nie zrobił, z worka wyskoczyło dziesięciu mężczyzn i nuże bić chytrą gospodynię! Przestraszyła się bardzo i zaczęła błagać:

— Nie bijcie mnie, dostaniesz swoje żarna z powrotem i coś jeszcze. Dam ci taką kuszę, z której nawet muchę możesz trafić z odległości pięciu mil, jeśli tylko wycelujesz w tym kierunku i pomyślisz, w co chcesz trafić.

— Z powrotem do worka — rozkazał Pekka.

Służący posłusznie wrócili do worka, który Pekka zaraz schował. Gospodyni oddała mu czarodziejskie żarna, dodała czarodziejską kuszę i Pekka zaraz ruszył w drogę.

Idzie, idzie, aż tu nagle, a był to wieczór, widzi na wysokiej górze pełno olbrzymów zgromadzonych dookoła ogniska. W ogniu pałą wielkie sosny i pieką nad nim całe łosie. Wtem jeden z nich bierze łosia w ręce, a kiedy już, już miał go ugryźć przez głowę Pekki przemknęła myśl:

,,A gdybym tak wypróbował kuszę".

Olbrzym trzymał zwierzę za tylną nogę i wtedy Pekka wycelował z odległości pięciu mil, myśląc o tym, strzelił i natychmiast łoś wypadł z łapy olbrzyma.

,,A co to znowu, że pieczeni nie mogę w ręce utrzymać", pomyślał olbrzym. Złapał za drugą nogę i podniósł do ust. Pekka znów strzelił i łoś upadł. W ten sposób Pekka ustrzelił cztery razy łosia z rąk olbrzyma.

W końcu biesiadnicy pomyśleli: „Ktoś sobie z nas kpi. Poszukajmy go!" Szukają, szukają, potykają się o gałęzie, aż w końcu w odległości pięciu mil złapali Pekkę.

— Aha, to ty masz kuszę! To ty ustrzeliłeś pieczeń z rąk naszego przywódcy! Teraz cię zabijemy! — zawołali.

— Nie przejmujcie się. Ja tylko tak dla żartów chciałem wypróbować kuszę, przecież do was nie strzelałem. Pozwólcie mi usiąść razem z wami przy ognisku. Wyciągnę własne jedzenie i na pewno będziecie mieć ze mnie dużo pożytku.

Olbrzymi przystali na propozycję i nawet dali mu kawałek pieczeni.

W końcu Pekka powiedział:

— Nastawcie wodę, a ja wam zmielę mąkę. Zjecie sobie polewkę.

Olbrzymi postawili ogromny kocioł na ogniu, Pekka wyjął z kieszeni czarodziejskie żarna i miele, miele do garnka, aż uzbierało się wiele worków.

Kiedy już wszyscy zjedli polewkę, Pekka powiedział:

— No, a teraz kolej na przysmaki. Potrząsnął workiem i krzyknął:

— Chłopcy, wychodźcie z worka, stół do stołu! Z worka wyskoczyło dziesięciu służących i zastawiło stół samymi przysmakami.

Potem Pekka rozkazał:

— Z powrotem do worka! I służący posłusznie do niego wrócili. Kiedy wszyscy się już najedli, olbrzymi zwrócili się do chłopaka:

— Jesteś bardzo mądrym człowiekiem. Czy nie oddałbyś nam przysługi?

— A co miałbym zrobić? — zapytał Pekka.

— No, chodzi o to, że już od dłuższego czasu chcemy okraść pewien piękny zamek, ale pilnuje go mały pies, który ma taki dobry słuch, że już na pięć mil czuje złodziei i zaczyna szczekać. Kiedy jesteśmy pięć mil od zamku, pies podnosi taki hałas, że cały zamek się budzi. To zwierzę trzeba zabić, a wtedy dostaniemy się do środka.

Pekka udał, że przystał na to, i wszyscy ruszyli w kierunku zamku. Kiedy zbliżyli się do niego na pięć mil, Pekka znów wypróbował swoją kuszę. Strzelił, myśląc o małym piesku przed bramą. Pies padł, nie wydawszy żadnego głosu. Dotarli potem na zamek. Olbrzymi zrobili w murze otwór, żeby dostać się do środka. Pekka przełazi pierwszy, a za nim ruszył jeden z olbrzymów. Kiedy już wyciągał głowę, Pekka uderzył go ramą kuszy i zabił. Potem wciągnął trupa na dziedziniec i zawołał:

— Niech wejdzie drugi!

Kiedy następny wsadził głowę w otwór, Pekka uczynił z nim to samo co z pierwszym. W taki sposób zabił wszystkich olbrzymów i poukładał ich na zanikowym dziedzińcu. Zmęczył się tym zajęciem i przysnął sobie obok otworu w murze.

Piękny zamek był tym samym, w którym królował jego brat. Kiedy rano Lassi podszedł do okna i zobaczył podwórko pełne olbrzymów, pomyślał, że śpią, choć przecież już nie żyli, Na ten widok ogarnęła go straszna trwoga. Przypomniał sobie umowę z bratem i zaczął krzyczeć:

— Pekka, Pekka, pomóż mi, jestem w niebezpieczeństwie! Krzyknął tak dwa razy, lecz zmęczony Pekka nadal spał. Krzyknął więc Lassi trzeci raz, wtedy Pekka obudził się i zdumiał: ..Czy to Lassi w oknie? Król?" Podbiegł więc do okna i powiedział: Dlaczego wzywasz pomocy? Przecież nie jesteś w niebezpieczeństwie. Zabiłem wszystkich olbrzymów. Pamiętasz naszą umowę, że jeżeli któryś z nas zawoła o pomoc bez potrzeby, to drugi może go za to zbić?

Ucieszył się Lassi, że brat znalazł się w zamku, i odrzekł:

— No dobrze, zbij mnie, skoro prosiłem o pomoc bez potrzeby.

A na to Pekka:

— Ee, nie będę się zajmował królem, bo i tak już zabiłem twojego psa.

— Jak to, zabiłeś mojego psa? — zdziwił się Lassi. Wtedy Pekka wyjaśnił:

— Mam taką kuszę, z której z pięciu mil można zabić nawet muchę, jeśli się tylko pomyśli o tym i strzeli. A Lassi na to:

— To ci dopiero dziw, ale ja mam taki okręt, który żegluje w powietrzu i taką beczkę, z której można wytoczyć tyle piwa, ile się tylko zechce.

Pekka zaś dodał:

— A ja mam takie żarna, z których leci tyle mąki, ile się tylko zechce, i worek, z którego można dostać tyle przysmaków, ile dusza zapragnie!

— A ja mam za to królewską córkę i pół królestwa — pochwalił się Lassi.

Wtedy Pekka pobiegł do króla, ożenił się z drugą córką i otrzymał drugą połowę królestwa.

Teraz już bracia byli jednakowo bogaci i pożeglowąli latającym okrętem po matkę, żeby przywieźć ją do zamku. A to się dopiero staruszka ucieszyła, że z synów wyrośli tacy bohaterowie i w dodatku zostali jeszcze królami.

[Guest Vampirella]

Przepowiednia

 

Żył kiedyś niezwykle okrutny i nikczemny człowiek. Znęcał się nad zwierzętami, zabijał konie, krowy, cielęta. Zabił też człowieka, i to niejednego; zamordował aż dziewięciu ludzi. Był wielkim grzesznikiem, opamiętał się jednak w końcu i tak pomyślał: „Jestem nędznym zbrodniarzem, nigdy nie zaznam innego życia i radości oglądania Boga. Pójdę wszakże do klasztoru wyznać grzechy, może mnie tam wysłuchają". Ruszył więc do klasztoru, stanął przed mnichem i poprosił, żeby ten wysłuchał jego grzechów.

— Nie przyjmę cię, idź do innego — rzekł mnich i nie chciał go słuchać.

I co wtedy?

Okrutny człowiek poszedł do drugiego mnicha, tak jak mu poradzono, ale ten z kolei powiedział:

— Ja również nie mogę wysłuchać twej spowiedzi. Idź do najstarszego z nas, przeora, może on cię wysłucha.

Człowiek poszedł i upadł na kolana przed przeorem, wyznając mu wszystkie swoje grzechy i niecne czyny.

Poradził mu wtedy stary mnich:

— Jesteś wielkim grzesznikiem, idź więc na pobocze drogi. Znajduje się tam mielerzysko — miejsce, gdzie kiedyś wypalano węgiel drzewny — a obok leży smolisty pniak. Jeśli zdołasz przenieść sitem tyle wody, aby dół wypełnił się po brzegi, a smolisty pniak pokrył się listowiem, odpuszczę ci twoje grzechy.

To rzekłszy, przeor klasztoru wręczył człowiekowi sito, przykazując mu, żeby postąpił zgodnie z jego poleceniem.

Okrutny człowiek ruszył natychmiast na wskazane mu miejsce, i zabrał się do pracy. Jednego dnia nosił wodę do mielerzyska, a drugiego podlewał smolisty pniak, żeby zaczął rosnąć. Czynił tak przez blisko trzydzieści lat, ale próżne były jego wysiłki.

W trzydziestym roku swej pokuty ujrzał pewnego dnia mężczyznę, który rankiem kroczył w stronę miasta, mrucząc głośno. Był wyraźnie w złym nastroju. Kiedy jednak wracał wieczorem, tańczył i wesoło podśpiewywał.

Powtarzało się to codziennie, a modlący się koło smolistego pniaka grzesznik rozważał zawsze w duchu:

,,Co to może być za nicpoń, skoro zachowuje się w taki sposób. Na pewno nie jest to dobry człowiek. Zamordowałem przedtem dziewięciu, zabiję jeszcze dziesiątego. Niech się stanie, co chce!"

Jak pomyślał, tak uczynił, i zamordował nieznajomego wędrującego codziennie do miasta. Później wrócił, jak poprzednio, do swo¬jej pokuty, dałej nosił wodę do mielerzyska, ale teraz dół wypełnił się wodą po brzegi. A to dopiero cud! Poszedł potem pomodlić się koło smolistego pniaka i przeżegnał się: pniak rozrósł się i zazielenił listowiem.

— Och, Panie Boże, jesteś wielki — rzeki do siebie mężczyzna. — Modliłem się tu trzydzieści lat i nigdzie nie odchodziłem. A teraz sprawiłeś, że pełno wody jest w mielerzysku, a smolisty pniak okrył się liśćmi. Co dobrego uczyniłem, że sprawiłeś ten cud?

Żeby wyjaśnić sprawę, udał się do klasztoru, do starca, który wyznaczył mu pokutę, i opowiedział, co się zdarzyło:

— Teraz mielerzysko jest pełne wody, a na smolistym pniaku zieleni się pełno liści.

— Nie wierzę, wcale ci nie wierzę. Kłamiesz — odparł przeor. Ruszył jednak na pobocze drogi, aby samemu zobaczyć, co się stało. Nie wierząc własnym oczom, rzekł do człowieka:

— No, tak jest, tak! Cóżeś uczynił w tym czasie dobrego, że Bóg sprawił ten cud?

— Było to tak — odparł mężczyzna — tu obok chodził zawsze drogą człowiek w stronę miasta. Gdy szedł rano, kroczył w złym humorze i mruczał pod nosem, ale gdy wracał wieczorem, skakał radośnie z nogi na nogę, był wyraźnie zadowolony i rozbawiony. Pomyślałem sobie: ,,Skoro zamordowałem już dziewięciu ludzi, zabiję i dziesiątego". Tak też uczyniłem i zgrzeszyłem.

Teraz przeor domyślił się. na czym polegała cała sprawa i rzekł:

— Był to największy nikczemnik w całej okolicy. Jego śmierci pragnęli wszyscy, ty zaś pozbawiłeś go życia. Łotr ten sprawował urząd sędziego. Ze spraw zawiłych czynił proste, z prostych natomiast zawiłe. Wszystko zależało od tego. czy obwiniony dal mu wystarczającą sumę pieniędzy. Dobrześ uczynił, zabijając go. Bóg odpuści ci za to twoje dawne grzechy.

Słowa te ucieszyły dawnego grzesznika. Przez resztę swego żywota prowadził się już uczciwie i przykładnie. Po śmierci zaś stał się własnością Boga i stanął przed jego obliczem.

[Guest Vampirella]

O instrumentach ofiarowanych przez diabła

 

W pewnym lesie stał dom osadników. Mieszkał w nim stary mężczyzna, który miał jednego syna. Chatę otaczał brzozowy lasek, w którym gnieździły się stada cietrzewi. Chłopak prosił ojca, żeby pozwolił mu do nich strzelać, ale ojciec zawsze surowo zabraniał, mówiąc:

— Nie wolno zastrzelić ani jednego, choćby nie wiadomo co się działo:

W końcu jednak chłopak nie wytrzymał dłużej, nie posłuchał zakazu ojca, zabrał bez jego wiedzy łuk i w brzezinie strzelił do jednego z ptaków. Nie zabił go jednak na miejscu, lecz postrzelił tylko, tak że cietrzew zdołał jeszcze poderwać się i dopiero przefrunąwszy kawałek, upadł na ziemię.

Chłopak puścił się na jego poszukiwanie. Chciał schwytać ptaka. Ilekroć jednak podchodził bliżej, cietrzew zawsze leciał dalej i chłopak musiał ciągle biec za nim, aż oddalił się od domu na wiele wiorst. I tak, tropiąc cietrzewia, dotarł w końcu w głąb głuszy leśnej. Zaczęło już zmierzchać, więc rad nierad musiał zostawić w spokoju ptaka, tym bardziej że i tak przepadł on nagle gdzieś w lesie.

Chłopak zamierzał udać się do domu, ale zgubił do niego drogę. Kluczył w tę i w tamtą stronę, byle iść przed siebie, nigdzie niestety nie znalazł ludzkiej siedziby.

Zapadła już noc i chłopak chciał ułożyć się do snu w lesie, ale w tejże samej chwili ujrzał diabła, który biegł obok, uciekając przed wilkami depczącymi mu po piętach. Złapał więc łuk i wycelował w stado wilków. Jeden z nich padł, a pozostałe przestraszyły się i rzuciły do ucieczki. Wprawiło to diabła w dobry humor, bo wydostał się z tarapatów. Zbliżył się do chłopca i podziękował mu za uratowanie życia. Obiecał dać mu jeszcze sutą zapłatę, jeśli tylko chłopak uda się z nim do jego siedziby.

— Owszem dobrze byłoby, gdybym znalazł w waszym domu nocleg. Błąkałem się dziś cały dzień, zabłądziwszy w lesie i nie mogąc dotrzeć do własnego domu — odparł chłopak i przystał na zaproszenie.

— No, to chodź ze mną — rzekł diabeł i zaprowadził chłopca do swej siedziby. Wszedłszy tam, chłopak ułożył się natychmiast do snu, bo po tej długiej bieganinie czuł się bardzo zmęczony.

Gospodarz natomiast ruszył do lasu, żeby przynieść coś do jedzenia i nakarmić swego wybawcę. W tym czasie kucharka usiłowała obudzić chłopaka i wypędzić go na dwór. Ostrzegała go, że jest w niebezpieczeństwie i radziła uciekać czym prędzej. Do chłopaka jednak nic nie docierało. Parokrotnie otworzył tylko z lekka oczy, a później ponownie mocno zasypiał.

Wrócił z lasu diabeł i kazał kucharce przygotować prędko posiłek. Niebawem jedzenie było gotowe, przywoływano chłopaka do stołu, ale nie zdołano go obudzić. Musieli zjeść posiłek sami, po czym stary poszedł znowu do lasu i przyniósł stamtąd nową porcję jedzenia. Chłopak i tym razem nie podniósł się.

Tak więc diabeł poszedł do lasu po raz trzeci.

W tym czasie chłopak ocknął się wreszcie ze snu i zaczął rozmawiać z kucharką. Kiedy zaś ta dowiedziała się, że chłopak oddał gospodarzowi wielką przysługę, za co miał dostać sowitą zapłatę, kazała chłopakowi, żeby się podniósł i oboje zaczęli zastanawiać się, o co ma poprosić czarta. Wreszcie powiedziała chłopcu:

— Poproś diabła o konia, który stoi przy jego stajni w trzeciej przegrodzie, po prawej stronie.

Nadszedł gospodarz z lasu, zobaczył, że chłopak się obudził, nakarmił go i napoił do syta, a potem spytał go:

— Co chciałbyś, mój chłopaczku, jako zapłatę?

— Nie chcę niczego innego — odparł chłopak — jak tylko tego konia, który w twojej stajni stoi w trzeciej przegrodzie, po prawej stronie. Czeka mnie daleka droga do domu i nie dałbym rady dojść tam pieszo.

— Ach, mój chłopcze! — rzekł diabeł. — Domagasz się sutej zapłaty, gdyż jest to najlepsza z moich klaczy. Weź sobie coś innego, co chcesz. Tego dać ci nie mogę.

Chłopak jednak uparł się przy klaczy i w końcu diabeł musiał mu ją dać, a na dodatek wręczył mu jeszcze kantele, skrzypce i fujarkę, mówiąc:

— Jeśłi kiedyś znajdziesz się gdzieś w biedzie, zagraj na kantele. Jeśli nie nadejdzie pomoc, zagraj na skrzypcach. A jeśli i wtedy nie nadejdzie pomoc, weź fujarkę i dmuchnij, a pomoc na pewno się zjawi.

Chłopak podziękował gospodarzowi za jego podarki. Zabrał z sobą instrumenty i pokłusował na swej klaczy. Ujechał kawałek drogi, a wtedy klacz przemówiła do niego:

— Nie powinieneś teraz jechać do swego domu, tam twój ojciec sprawi ci tęgie lanie. Jedźmy do pewnego miasta, tam przyjmą nas serdecznie.

Chłopak rozważył sprawę, uznał, że rada klaczy jest dobra i ruszyli w stronę miasta.

Gdy przybyli na miejsce, chłopak spostrzegł, że wszyscy zwracają na niego uwagę ze względu na jego klacz. Opowiedziano o niej królowi, który przyszedł sam ją zobaczyć i zachwycony zaczął prosić chłopca, żeby mu sprzedał konia. Obiecał, że zapłaci każdą żądaną cenę. Klacz wszakże przeszkodziła sprzedaży i rzekła do chłopca:

— Nie sprzedawaj mnie, tylko poproś króla, żeby wziął cię na stajennego, a mnie dawał obroku. Wtedy wszystkie jego konie zrobią się tak piękne jak ja.

Chłopak zaproponował to królowi, który wziął go na stajennego, zaś jego klacz kazał wprowadzić do stajni. Starego stajennego usunięto z pracy.

Niebawem po przyjściu chłopca wszystkie konie króla przytyły i wypiękniały, ale poprzedni stajenny, zły na chłopca, szukał wszelkich sposobów, aby się go pozbyć. Nachodził i nachodził króla ze wszelkiego rodzaju skargami, ale król wcale się nimi nie przejmował i nawet ich nie słuchał. Wreszcie dawny stajenny skłamał, że chłopak chwalił się, iż potrafi odnaleźć sławnego rumaka bojowe¬go, który przed wieloma laty zaginął w lesie.

Teraz króla zaczęła nękać myśl o odzyskaniu wspaniałego konia. Wezwał do siebie chłopca i surowo mu zapowiedział, że jeżeli nie przyprowadzi tego konia w ciągu trzech dni, to źle z nim będzie.

I oto przyszła na chłopaka bieda. Poszedł zaraz do swej klaczy i spytał ją o radę.

— Nie martw się — odparła klacz. — Idź do króla, poproś go o sto byków i każ pociąć je na kawałki. Zabierzemy je z sobą w drogę. Kiedy dotrzemy do pewnego źródła, wynurzy się z niego koń, ale nie bierz go. Kiedy wynurzy się drugi, nie troszcz się także o niego. Dopiero gdy wynurzy się trzeci, schwytaj go i załóż mu na łeb moją uzdę.

Chłopak zrobił, jak radziła klacz, i pojechał do źródła. Tam kolejno wychodziły z niego trzy konie. Chłopak schwytał trzeciego z nich i założył mu uzdę klaczy na łeb. Wtedy ta rzekła znowu do niego:

— Teraz, kiedy stąd odjedziemy, kruki diabła będą chciały nas pożreć, ale ty rzucaj na drogę kawałki mięsa. Rzucaj tak wiele, ile tylko zdążysz i pędźmy szybko.

Chłopak posłuchał i tej rady. W ten sposób udało mu się dostarczyć rumaka królowi.

Poprzedni stajenny nie przestał jednak oskarżać chłopca przed królem. Teraz z kolei doniósł, że chłopak chwalił się, iż może przyprowadzić królowi z powrotem jego żonę, która już dawno temu gdzieś przepadła.

Wtedy król kazał chłopcu odnaleźć królową, skoro chwalił się swoją mocą. Jeżeli nie zrobi tego, grozi mu śmierć.

Teraz na chłopca spadła nowa bieda. Poszedł do stajni do klaczy i zaczął się użalać nad swoim nieszczęściem:

— Muszę ponoć odnaleźć małżonkę królewską, ale jak to zrobić, jeśli już dawno temu przepadła i to nie wiadomo gdzie.

— Owszem, odnajdziesz ją — odparła klacz. — Nie martw się, dosiądź mnie i jedźmy do tego samego źródła, z którego zdobyliśmy konia. Wrzuć mnie do niego, a wtedy ja zmienię się w człowieka, gdyż to ja właśnie jestem małżonką królewską, której teraz szukają, chociaż tam u diabła musiałam być koniem.

Słysząc taką wiadomość, chłopak przestał się martwić.

Pocwałowali natychmiast do źródła, a tam chłopak wprowadził do niego klacz. Wtedy zmieniła się ona w człowieka, stała się piękna, tak piękna, jak była kiedyś, i wraz z chłopcem powędrowała do zamku króla.

Rozradowało wielce władcę, że odzyskał swą piękną małżonkę, podziękował chłopcu w obecności wszystkich mieszkańców zamku i w nagrodę dał mu hojne dary. Chłopak nie zaznał jednak jeszcze spokoju. Stary stajenny powiedział znów królowi, że chłopak odgrażał się, że zgładzi króla, a sam zacznie rządzić.

Król rozgniewał się ogromnie na chłopca i kazał go natychmiast powiesić. Zabrano się więc do wieszania chłopca, zgodnie z królewskim rozkazem, ale skazaniec poprosił króla o zgodę na to, aby mógł przed śmiercią pograć jeszcze na swym kantele. Król przystał na prośbę, a wtedy chłopak zaczął grać, ile tylko sił w palcach.

W chwili, gdy z kantele popłynęły dźwięki, wszyscy, w tym także kaci, rozpoczęli taniec. Chłopak grał przez cały dzień. Tańczyli oprawcy, tańczył zgromadzony tłum. Kaci tak się zmordowali tym bezustannym tańczeniem, że nie byli zdolni do niczego. I tak powieszenie chłopca odłożono do następnego dnia.

Nazajutrz zebrała się znowu ciżba na miejscu, gdzie miano wieszać chłopca, a ten tym razem poprosił króla, żeby pozwolił mu zagrać na skrzypcach, zanim rozstanie się z tym światem, i król wyraził na to zgodę.

Chłopak zaczął więc ciągnąć smyczkiem po strunach, a wtedy król i cała ciżba puścili się znowu w tany. W ten sposób udało mu się zająć wszystkich zgromadzonych i ponownie przełożyć egzekucję na następny dzień.

Trzeciego dnia znowu zabrano się do wieszania chłopca, ale ten poprosił, żeby pozwolono mu zagrać na fujarce. Król jednak sprzeciwił się i rzekł:

— Przez dwa dni grałeś i kazałeś mi tańcować, jeżeli i tym razem ci pozwolę, to ja sam zatańczę się na śmierć. Nie, nie zezwalam. Teraz nie ma czasu na granie. Przepadnij ze sznurem na szyi!

Chłopak poprosił jeszcze pokorniej, a wtedy dworzanie zwrócili się do króla:

— Pozwólcie, panie, biednemu chłopcu pograć trochę, i tak musi młodo umrzeć!

Wobec nalegań król ustąpił, podobnie jak i poprzednio. Przywiązał się jednak mocno do wielkiego świerka, obawiając się, że w przeciwnym razie musiałby znowu tańczyć.

Kiedy przywiązano króla, chłopak zaczął grać na fujarce, ile sił w płucach, i wtedy natychmiast wszyscy puścili się w pląsy. Jeden tylko król, przywiązany do drzewa, podrygiwał to w górę, to w dół, tak że szaty podarły się na nim, a na plecach otarła mu się skóra.

Wtedy sam stary diabeł przyszedł chłopcu z pomocą i spytał:

— Co za bieda przyszła na ciebie, że wyprawiasz tu takie żarty?

— Chcą mnie tu powiesić — odparł chłopiec. — A tam jest ta szubienica, na której mnie powieszą.

— Coś takiego! A to sobie wymyślili! — rzekł diabeł i w tej samej chwili wyrwał wraz z korzeniami wielki pień sosny, która służyła za szubienicę,! cisnął ją w powietrze tak wysoko, że w ogóle nie było jej widać. Później spytał jeszcze chłopca:

— Któż to chce ciebie powiesić?

Chłopak wskazał na króla przywiązanego do świerka, i wtedy diabeł schwycił w rękę świerk i cisnął nim tak mocno, że świerk wzleciał razem z człowiekiem, który był doń przywiązany, w górę, zniknął ludziom z oczu i przepadł chyba gdzieś w chmurach. W ten sposób chłopak uwolnił się z rąk oprawców, a lud wybrał go na króla na miejsce poprzedniego władcy.

I na tym też skończyła się cała opowieść.

[Guest Vampirella]

Jagodowa dziewczynka i duch leśny

 

Pewnego pięknego, letniego popołudnia mała dziewczynka poszła do lasu na jagody. Kiedy uzbierała już pełen koszyk i chciała wracać do domu, spostrzegła, że zaszła za daleko i że się zgubiła. Chodziła po lesie aż do zmroku, ale nie znalazła żadnej ścieżki. W końcu straciła na-dzieję na wydostanie się z lasu, położyła się w trawie i zaczęła płakać, choć płacz niewiele mógł jej pomóc.

Nagle usłyszała gdzieś obok hałas. Kiedy się odwróciła, ujrzała między drzewami postać niezdarnego, brzydkiego starca. Na głowie miał złotą koronę, a plecy okryte wyszywanym płaszczem. Dziewczynka krzyknęła ze strachu i zerwała się do ucieczki, ale nie mogła ruszyć się z miejsca, nogi miała jakby przywiązane do ziemi.

Staruch zbliżył się do niej, wyszczerzył zęby i powiedział:

— Myślę, panienko, że zabłądziłaś. Widzisz chyba, że noc się zbliża. Niebezpiecznie tak samej w lesie, i to jeszcze w nocy. Chodź, zaprowadzę cię do mojego zamku.

Dziewczynka bała się jednak starucha i wcale nie miała zamiaru z nim iść. Powiedziała więc, że najchętniej pozostanie na noc w lesie pod opieką sosny. Wtedy staruch nastraszył ją, że w nocy budzą się krwiożercze zwierzęta i jeśli pozostanie w lesie, to ją zjedzą. Musiała więc biedna posłuchać rady starucha. Chwycił ją wtedy za rękę i pociągnął za sobą. Próbowała się opierać, ale na próżno, stary był silny jak niedźwiedź.

Brzydki staruch, a był nim zły duch leśny, zaciągnął ją do swego zamku. Zamek był niezwykle piękny, ale nie spostrzegła tego ledwo żywa ze strachu dziewczynka. Duch leśny Wtrącił ją do wieży i zamknął na klucz.

Następnego dnia, wcześnie rano, przyszedł do niej ze szkatułką pełną wspaniałych kosztowności. Pokazał je dziewczynce i rzekł:

— Wszystko to będzie twoje, jeśli zostaniesz ze mną. Będziesz moją żoneczką. Uczynię cię bogatą panią, bogatszą niż jakakolwiek królowa na świecie. Czyż to nie jest wspaniałe? Pomyśl tylko, z biednej wiejskiej dziewczynki wyrośniesz na najpotężniejszą kobietę świata. No, uśmiechnij się, rozchmurz liczko!

Dziewczynka jednak nie uśmiechnęła się, nie spojrzała nawet na bogactwa. Zdenerwował się na to staruch:

— Jeszcze się złamiesz — wymamrotał wychodząc z izby i zamykając drzwi na klucz.

Następnego dnia duch znowu przyszedł do dziewczynki, ale i tym razem nie dała się skusić. Znowu musiała biedna zostać sama w zamkniętej izbie. Teraz duch postanowił zamorzyć ją głodem, ale kiedy była już bliska śmierci, wpadła na świetny sposób, żeby oszukać natrętnego starca.

Kiedy zjawił się następnego ranka, przywitała go uśmiechem i powiedziała, że czas zaczyna jej się dłużyć, bo nie nawykła żyć bez pracy. Poprosiła go więc o mąkę, żeby upiec ciastka. Ucieszył się na to duch, sądząc, że dziewczynka zaczyna się poddawać. Szybko więc zaprowadził ją do kuchni, przyniósł mąkę i inne potrzebne składniki. Dziewczynka cały czas podśpiewywała sobie i wyglądała na szczęśliwą. Cieszył się też duch. Od czasu do czasu przychodził, żeby sprawdzić, jak idzie praca. Upłynął dzień, a dziewczynka upiekła tyle ciastek, że ledwo mieściły się na długich kuchennych ławach.

— Posłuchaj, wujku — zwróciła się dziewczynka do ducha — zanieś te ciepłe jeszcze ciasteczka do moich rodziców. Upewnią się, że żyję i nie będą się na próżno smucić ani o mnie martwić.

Duch nie odważył się sprzeciwić prośbie dziewczynki, przygotował się więc do podróży i przyniósł kosz na ciasteczka.

— Ale do tego się nie zmieszczą — powiedziała dziewczynka.

— Weź większy!

Duch upierał się, że ten jest wystarczająco duży, bo nie miał ochoty zbyt wiele dźwigać.

— Weź ten większy! — obstawała przy swoim dziewczynka.

— Rodzice bardzo dużo jedzą i musisz im zanieść jak najwięcej!

Ustąpił w końcu duch leśny i przyniósł większy koszyk.

— Pamiętaj jednak, że nie możesz w drodze otwierać koszyka, ani też nie wolno ci zjeść ani jednego ciastka. Od razu zauważę, że jesz — ostrzegała go dziewczynka.

Kiedy duch wyszedł na chwilę, wskoczyła do koszyka i położyła na wierzch nieco ciastek, żeby nie było jej widać. Nadchodził wieczór i zaczęło się ściemniać. To właśnie była właściwa dla ducha pora, żeby udać się w drogę. Pod osłoną nocy spokojnie dotrze do wsi, nie miał bowiem odwagi pokazywać się ludziom. Zarzucił kosz na plecy i ruszył.

Droga była długa, a kosz wydawał mu się bardzo ciężki.

— Rzeczywiście, nakładła pełen kosz — narzekał duch. — A co by się stało, gdybym tak zjadł jedno ciastko i trochę odpoczął?

Przysiadł więc na kamieniu, a wtedy dziewczynka krzyknęła z kosza:

— Widzę cię, widzę! Nie siedź, ciastka stygną! ,,Rzeczywiście, ma dobry wzrok, skoro aż tutaj widzi", pomyślał

duch, wstając pośpiesznie. Ruszył posłusznie w dalszą drogę. Noc była ciepła, więc zrobiło mu się gorąco. Pot spływał mu po całym ciele i czuł w nogach coraz większe zmęczenie.

— Chyba jednak usiądę — westchnął. — Tutaj już na pewno mnie nie dojrzy.

— A właśnie, że widzę! — krzyknęła dziewczynka z kosza. — Widzę i słyszę wszystko!

Rad nierad ruszył dalej. W końcu las stał się rzadszy i widać już było wieś. Zupełnie na jej skraju, tuż przy lesie stał dom dziewczynki. Stękając dotarł duch do drzwi chaty. Zrzucił kosz z pleców na ziemię i zapukał w okno. Nie czekając na odpowiedź, szybko uciekł i skrył się w bezpiecznym miejscu między drzewami. Z chaty wyszła kobieta, żeby sprawdzić, kto pukał. Zauważyła kosz, podniosła pokrywę i spostrzegła ciasteczka. Krzyknęła do męża, żeby jej pomógł i razem wnieśli kosz do chaty. Wielka była ich radość, gdy z kosza wyskoczyła ich córka! Długo, długo opowiadała o pobycie we wspaniałym zamku ducha leśnego.

A duch maszerował zadowolony do swego zamku i myślał o małej ślicznej dziewczynce, z którą jutro miał się ożenić.

[Guest Vampirella]

O spaniu w środku

 

Pewnego razu duża grupa wieśniaków z Ha-me, zwanych wskutek braku rozumu Głuptaczkami, kosiła trawę. Skończył się dzień, nadszedł wieczór i czas spoczynku. Zaczęli więc kosiarze kłaść się spać, lecz nie mogli się dogadać co do miejsc, chociaż cała łąka służyła im za posłanie. Każdy z nich rozłożył się na trawie jak długi, tak że przypominali zbitą masę. Każdy z nich chciał jednak spać w środku i dlatego ci z zewnątrz przechodzili nad innymi, aby tam się dostać. Nie zdążyli jednak dojść do środka, bo ci, którzy dzięki temu znaleźli się na brzegu, zaczynali robić tak samo i przełażeniu nie było końca. Przechodził obok łąki nieznany wędrowiec i zbliżył się do kosiarzy, aby przyjrzeć się lepiej tej przedziwnej zamianie miejsc. Opowiedzieli mu strapieni Głuptaczkowie, że chcą położyć się spać, ale w żaden sposób nie mogą się wszyscy położyć w środku, chociaż nie wiadomo jak próbują.

— No cóż, pomogę wam, skoro bez tego nie możecie zaznać spokoju — powiedział nieznajomy i wbił w ziemię swą laskę. Następnie kazał wieśniakom przysunąć się do niej i położyć dookoła w taki sposób, że każdy z nich będzie ją miał między stopami. Zrobili wszyscy tak, jak im poradził, a potem powiedzieli:

— No, wreszcie każdy z nas może spać w środku. Nieznajomy, śmiejąc się w duchu z tego, że mężczyźni byli tak zadowoleni, bo znaleźli się w środku, ruszył swoją drogą.

Wrócił jednak wczesnym rankiem, aby zapytać Głuptaczków, jak też im się spało.

— Oj, wspaniale — odparli chórem. — Wszyscy spaliśmy w środku, tak jak chcieliśmy, ale teraz mamy kłopot, bo nie bardzo wiemy, co zrobić z nogami. Wszystkie tu na kupie leżą i nie wiadomo, która jest czyja!

— Nie przejmujcie się, pomogę wam — pocieszył ich nieznajomy i ruszył do pobliskiego lasu. Nazbierał tam gałęzi jarzębiny, rozpalił ognisko, wrócił do nieszczęśników i zapytał:

— Czy już daliście sobie radę z nogami?

— Nie! — odparli. — Jak tu sobie z nimi poradzić? Wszystkie nam się poplątały.

Słysząc to, nieznajomy mężczyzna zaczął łaskotać leżących płonącymi gałęziami jarzębiny w stopy tak, że drąc się wniebogłosy zerwali się ze swoich posłań. Boleśnie piekły ich przypalone stopy, ale i tak byli szczęśliwi, bo przecież każdy z nich znalazł swoje nogi.

Z radością pobiegli przed siebie, nie zatrzymując się nigdzie. Biegli tak szybko, że do dziś chyba jeszcze nikt o nich nie słyszał.

[Guest Vampirella]

O głupiej babie i ludzkiej naiwności

 

Był sobie kiedyś chłop, który obiecał pewnemu mieszczaninowi sprzedać krowę. Przygotowywał się właśnie do drogi, ale żona, uważająca się za wyjątkowo mądrą, rozzłościła się i powiedziała:

— Lepiej sama pojadę sprzedać krowę, bo ty jak zwykle przetrącisz wszystkie pieniądze.

— No, jeśli masz ochotę, to jedź! — odparł mąż bez złości, było mu wszystko jedno.

Kobieta nigdy przedtem w mieście nie była, ale była przekonana, że da sobie świetnie radę. Gdy dotarła na miejsce, znalazła dom kupca i weszła do środka.

— Aj, to gospodyni we własnej osobie tym razem do miasta przyjechała? — zdziwił się, widząc ją, mężczyzna.

— A tak, to ja — odparła. — Nie pozwoliłam mężowi sprzedać mojej krowy, bo gdy jest w mieście, zawsze traci tyle pieniędzy, że nigdy nie wraca do domu z pełną sakiewką.

Mieszczanin, który dobrze wiedział, że gospodarz był bardzo sumiennym człowiekiem i nigdy w podróży za dużo nie wydawał, postanowił spłatać gościowi małego figla. Złościło go to, że baba chwaliła się swoją mądrością i nie wierzyła swemu mężowi.

Tak myśląc, ugościł ją smakowitą kolacją i podał do picia najróżniejsze wina i wódki. Gospodyni rzuciła się na jedzenie, jadła z wielkim apetytem i łapczywie popijała, aż w końcu upiła się i zasnęła na ławie przy stole. Kupiec zdjął z niej chłopskie ubranie i odział ją w piękne, szlacheckie stroje, po czym wyszedł z pokoju.

Gdy gospodyni obudziła się, popatrzyła na siebie ze zdziwieniem i pomyślała, że chyba poplątało jej się w oczach. Nie mogła uwierzyć w tak nagłą zmianę, poszła więc do mieszczanina i spytała:

— Czy znacie mnie, panie, czy wiecie, kim jestem? Byłam inną kobietą, a teraz nie jestem sobą!

— Nie znam was, nie wiem — odpowiedział.

— Nie powinnam mieć na sobie tak pięknych szat — ciągnęła gospodyni — mieszkam przecież na wsi i tylko przywiozłam do miasta swoją krowę na sprzedaż, a teraz nawet nie wiem, gdzie ona jest! Nie widzieliście jej, panie?

— Nie, nie widziałem waszej krowy — odparł kupiec. Gospodyni uderzyła w płacz i chlipiąc mówiła:

— Na pewno nie jestem tą samą osobą co przedtem, mam na sobie takie dziwne ubranie, miałam też czarnego konia, lecz gdzieś znikł. Czy nie ma takiego w waszej stajni?

— Jest tam wiele koni, wszystkich nie znam — odpowiedział mieszczanin.

— Już wiem, jeśli jestem tą, którą byłam — pomyślała głośno kobieta — to na pewno mój koń mnie pozna, a skoro przemieniłam się w kogoś innego, nie da się nawet pogłaskać.

Poszła do stajni, lecz musiała poczekać, aż wszyscy podróżni zabiorą swoje konie. Gdy został tylko jeden, podeszła do niego, lecz zwierzę nie poznało jej w tym przebraniu i stanęło dęba.

Gospodyni znów zaczęła lamentować:

— Naprawdę nie wiem, czy jestem tą samą osobą, którą byłam, gdy przyszłam do miasta, muszę sprawdzić to jeszcze raz. Mam w domu psa. który szczeka na obcych, lecz nigdy na mnie. Wrócę do swoich, a jeśli pies, widząc mnie, zamacha ogonem, rozpozna swoją gospodynię. A co zrobię, gdy się na mnie rzuci? To nic, mam przecież dużo dzieci, a one wstydzą się obcych. Gdy przychodzą goście, chowają się w szafie na garnki, w kącie za łóżkiem i wszędzie, gdzie tylko mogą się wcisnąć. Mnie zawsze witają z radością. A jeśli i tak się niczego o sobie nie dowiem? No przecież mam w końcu dobrego i kochającego męża. Gdy wracam ze wsi do domu, zaraz obłapuje mnie za kolana, a z obcymi wcale nie chce gadać.

Tak sobie umyśliwszy, wyruszyła gospodyni w drogę. Gdy tylko weszła na swoje podwórko, pies podniósł straszny hałas. Z trudem dobrnęła do chaty, a dzieci, widząc ją, od razu uciekły do szafki z garnkami i w kąt za łóżkiem, żeby się przed nią schować.

Wszedł do izby gospodarz, usiadł w ulubionym kącie na ławie i nie powiedział ni słowa do żony. A kobieta w płacz:

— Na pewno nie jestem tą osobą, którą powinnam być, dobry Boże, co mnie tak odmieniło?!

Gospodarz oczywiście poznał swoją żonę. Nie przeszkadzało mu to, że jest tak dziwnie ubrana, lecz złościła go jej głupota, więc nie odezwał się ani słowem. W końcu jednak zrobiło się gospodarzowi żal kobiety, uznał, że odcierpiała już dosyć, obłapał ją za kolana i rzekł:

— Jesteś moją żoną i tu jest twój dom. Nie uwierzyła mu kobieta, bo nawet jej własne dzieci nie chciały przywitać się z matką, ale mąż wyjaśnił:

— Jak dzieci mogły cię poznać, jesteś przecież dziwnie ubrana. Skąd wzięłaś te suknie?

— Tego właśnie nie wiem! — odpowiedziała żona. — Gdy byłam w mieście, zasnęłam w domu kupca. Kiedy się obudziłam miałam już na sobie to ubranie i teraz boję się, że nie jestem tą samą osobą, która poszła sprzedać krowę.

— Nie mów nic więcej, na pewno jesteś moją żoną, ale zdradź mi, co zrobiłaś z koniem?

— Nie mam pojęcia, gdzie przepadł. Jak mogłam o nim pamiętać, jeśli nawet sama siebie nie poznaję?

— Widzę, że jesteś jednak bardzo głupia — rzekł mąż — i na pewno jeszcze bardziej zgłupiejesz!

"Z taką żoną się nie dogadasz, trzeba opuścić ziemię i wybrać się w drogę. Jeśli gdziekolwiek znajdę kogoś głupszego od mojej baby, wtedy wrócę, a jeśli nie, to będę podróżował do końca swego życia", pomyślał gospodarz.

Tak i zrobił: wyruszył z domu i po paru dniach dotarł do pewnej chaty. Gospodyni, która była wdową, lecz wyszła za mąż drugi raz, zapytała go:

— Skąd przybywasz?

— Z Niebiełkowa — odparł chłop. Kobieta była trochę przygłuchawa i nie bardzo zrozumiała od¬powiedź gościa, więc rzekła:

— Oj, z nieba! A czy widziałeś tam mojego męża nieboszczyka?

— Oczywiście, widziałem go i jestem jego dobrym znajomym.

— A czy niczego mu tam nie brakuje? — dopytywała się.

— No, przydałoby mu się parę rzeczy — odpowiedział gość.

— Czy byłbyś tak dobry i zawiózł mu w podarku to, co mogę ci dać?

— Tak, zawiozę — odparł.

To słysząc, dała mu gospodyni tak dużo jedzenia, że ten ledwo mógł je unieść i zaproponowała:

— Wysłałabym też nieboszczykowi mężowi pieniądze, gdybyś był tak dobry i wziął.

— Oczywiście, zawiozę, jeśli sobie tego życzycie — odrzekł chłop, a baba wręczyła mu wszystkie oszczędności, jakie tylko były w domu. Gość pięknie się pożegnał i z całym majątkiem gospodyni wyruszył w drogę..

Gdy gospodarz wrócił do domu, jego żona szybko opowiedziała o wizycie:

— Był tu taki jeden człowiek i mówił, że przybywa z nieba. Dałam mu jedzenia i wszystkie pieniądze, jakie były w domu, a on obiecał, że zawiezie to mojemu nieboszczykowi mężowi.

— Och, ty głupia! Któż taki mógłby przybyć z nieba? — zdenerwował się mężczyzna, wziął najlepszego konia i pojechał za gościem.

Gdy ten zauważył zbliżającego się gospodarza, wyrzucił worek do lasu i stanął pośrodku drogi, czekając na jeźdźca.

Goniący zbliżył się i spytał:

— Czy jechał przed tobą jakiś mężczyzna wiozący różne pakunki?

— Tak, jechał, ale gdy usłyszał za sobą zgrzyt mojego wozu, uciekł tam, do lasu — wyjaśnił zapytany i pokazał mu kierunek odwrotny do tego, w którym wyrzucił worek.

— Potrzymaj mi, dobry bracie, mojego konia, a ja złapię oszusta — poprosił zmartwiony gospodarz i pobiegł do lasu.

Pozostawiony na drodze mężczyzna wziął ukryty worek i wyruszył w drogę. Gospodarz zaś, po długim i próżnym bieganiu po lesie, wrócił na to miejsce, lecz nie zobaczywszy tam ani konia, ani jego opiekuna, pobiegł, żeby odebrać swoje zwierzę. Sił mu jednak nie starczyło i nie dogonił złodzieja. Trzeba było porzucić poszukiwania i iść do domu. Zły, wstydząc się swojej głupoty, wrócił do chałupy.

— Gdzie masz swojego konia? — spytała żona.

— Jeśli dobrze zrozumiałem, był tu gość z nieba, dałem mu więc jeszcze konia, żeby zawiózł go twemu nieboszczykowi mężowi — odpowiedział gospodarz poważnie.

Wtedy kobieta objęła go za szyję i rzekła:

— Teraz dopiero naprawdę cię kocham, bo jeszcze pamiętasz i dbasz o mojego pierwszego męża Pekkę.

Chłop, który opuścił swą żonę i ukradł konia, nadal podróżował. W końcu przybył do gospodarstwa, w którym znajdowała się świeżo wybudowana chata. Była dziwna, bo nie miała wcale okien, a w środku było ciemno. Żeby coś na to poradzić, gospodyni uszyła skórzany worek. Biegała, jak mogła najszybciej, z chałupy na podwórze i nabierała tak dużo światła, ile tylko się weń zmieściło. Następnie zamykała dokładnie worek i wnosiła go do chaty.

— A cóż to gospodyni tu robi? — zapytał przybysz.

— Wnoszę do naszej nowej chaty światło, ale nie wiem, dlaczego mi się to nie udaje. Przecież gdy wychodzę na podwórze, łapię światło do worka, ale gdy wchodzę do środka, niczego w nim nie ma. W starej chacie, w której mieszkaliśmy przedtem, światła było dosyć, chociaż wcale nie musiałam przynosić z podwórka. Gdyby znalazł się jaki mądry i poradził coś na to, żeby w chałupie było jasno, tobym i setkę dała.

"I tej kobiecie brakuje rozumu, jest głupia", pomyślał chłop. Wziął pieniądze i poszedł dalej. Idąc, napotkał na drodze bogaty pałac, taki wielki, jaśniepański. Zatrzymał się, żeby popatrzeć. „Nie mam nic do stracenia, pójdę sprawdzić, czy i tam mieszkają ludzie tak głupi jak moja żona", pomyślał i poszedł do zamku. Na podwórku ujrzał świnię. Padł przed nią na kolana i zaczął się do niej przymilać:

— Ciotuniu moja ukochana, ciociu moja jedyna, przyjdź do mnie na ucztę.

Rozmawiał tak ze świnią, słysząc w odpowiedzi jej chrząkanie, aż na podwórze wyszły służące. Popatrzyły nań jak na głupiego i zaczęły się śmiać:

— Co z ciebie za mężczyzna, skoro tak pokornie ze świnią rozmawiasz i prawie że się do niej modlisz? — zapytały.

Mąż głupiej żony nic na to nie odpowiedział, więc kobiety poszły naplotkować o całym wydarzeniu jaśnie pani, bo pana nie było w domu.

Wychodzi pani na podwórze, patrzy surowo na mężczyznę, słucha uważnie i pyta:

— Kim jesteś, człowieku?

A przybysz znów nie odpowiada, cały czas zajęty jest rozmową ze świnią.

Widząc to, pani mówi wskazując zwierzę:

— Jeśli to jest twoja ciotka, weź ją do domu na ucztę.

Powiedziała tak, ciekawa, co też zrobi mężczyzna, gdy dostanie świnię, a on chwycił zdobycz i ruszył tak szybko, jak tylko mógł.

Przejechał kawałek drogi, zboczył do lasu, przebrał się, a miał z sobą dobre i gorsze ubranie, zostawił tam konia i wyszedł na trakt. Idzie zamyślony i nagle zauważył pełzającego żuka. Zerwał kapelusz z głowy, wsadził doń żuka i postanowił go popilnować.

Tymczasem do domu wrócił jaśnie pan, a żona zaraz mu powiedziała:

— Gdy ciebie tu nie było, przyszedł głupiec i zabrał nam świnię.

— Oj, wy, czemuście mu ją oddali? — rozzłościł się i ruszył w pogoń za złodziejem.

Już myślał, że go znalazł, ale ten, którego zauważył na drodze, nie uciekał, tylko stał bardzo spokojnie.

— Czemu tak stoisz? — spytał pan przystając.

— Złotopióry ptak przelatywał tędy, więc go złapałem, schowałem pod kapeluszem, a teraz go pilnuję — odrzekł z powagą mężczyzna.

— Czy przechodził ktoś tędy? — zapytał jaśnie pan.

— Tak, szedł taki źle ubrany chłop i wiózł na wózku świnię — odparł zapytany.

Pan zapomniał jednak o świni i zaczął się targować o złotopiórego ptaka, miał przecież większą wartość.

— No dobrze, ale jak wydostaniesz ptaka spod kapelusza, żeby ci nie uciekł? — zapytał sprzedającego.

— Gdybym miał sieć, rozciągnąłbym ją dookoła kapelusza, a wtedy ptak na pewno nie wydostałby się z niewoli — odpowiedział mężczyzna.

— Więc idź do mego pałacu i przynieś sieć, a ja w tym czasie popilnuję skarbu.

Tak jak mu pan kazał, poszedł mężczyzna na dwór i rzekł:

— Oj, biedna pani, stało się nieszczęście. Zbójcy porwali pana, jest teraz w ich rękach. Na szczęście przechodziłem tamtędy, a on zauważył mnie i przysłał tutaj po pieniądze, które ocalą mu głowę i życie.

— Jesteś oszustem, takim samym jak ten, który przed chwilą ukradł nam świnię — powiedziała doń pani.

— Nie jestem oszustem — sprzeciwił się mężczyzna — przecież mam konia jaśnie pana.

Uwierzyła mu więc pani i pobiegła po pieniądze. Wzięła wszystkie, jakie tylko były w domu, pożyczyła jeszcze od parobków, służących i skąd tylko mogła, a wszystko, co zebrała, dała mężczyźnie wysłanemu przez swego męża. Ten odjechał, szybko zboczył w las, zostawił swoje rzeczy, zaprzągł konie do wozu i pośpieszył do domu.

W tym czasie stał jaśnie pan przy kapeluszu i pilnował skarbu, chociaż wysłanego po sieć ani słychu, ani widu, a jemu zrobiło się zimno i smutno. W końcu, wiele nie myśląc, podniósł kapelusz. Ojej, znalazł pod nim zwyczajnego żuka. a w dodatku w nos ude¬rzył go nieprzyjemny zapach. Kiedy spostrzegł, że został oszukany, spuścił głowę, wstydząc się własnej głupoty i pomyślał, że mądrzej byłoby pośpieszyć do domu.

Na spotkanie wyszła mu uradowana żona i zawołała:

— Jak to dobrze, że wydostałeś się z rąk zbójców, mój kochany.

— O jakich zbójcach mówisz? — zapytał zdziwiony pan.

— Przyjechał tu przecież jakiś człowiek na twoim koniu i opowiedział, że dostałeś się w ręce rozbójników, więc dałam mu pieniądze na twoje wybawienie.

— No tak, rzeczywiście, zdarzyło się tak nieszczęśliwie — przyznał ze wstydem oszukany.

Chłop, który opuścił żonę, przybył spokojnie do domu i rzekł przekraczając próg:

— Tu od dzisiaj będę żył, z własną babą. Jest wprawdzie trochę głupia, ale innym też brak rozumu, a zdarzają się nawet głupsze od niej.

I odtąd nie było już kłótni między gospodarzem i gospodynią. Żyli jeszcze długie lata w szczęściu i miłości. I tak to było.

[Guest Vampirella]

Jak wieśniak odwiedził króla

 

Żył dawno temu pewien wieśniak. Był zamożny i w pracy przykładny, ale choć bogaty i cieszący się powszechnym szacunkiem, to jednak nigdzie nie wyjeżdżał, u nikogo nie bywał i samotny siedział w chacie. Słyszał jednak wiele o królu, tak wiele, że w końcu postanowił chociaż raz zobaczyć swego władcę. Kazał więc napięć pełne sanie placków, żeby zrobić mu jakiś prezent i ruszył do miasta, w którym żył i mieszkał król.

Dotarł do celu, jedzie powoli ulicą, a naprzeciw wychodzi mu królewski oficer i pyta:

— Co masz na sprzedaż, chłopie?

— Nic — odparł chłop.

— To co w takim razie wieziesz na saniach? — dopytywał się oficer.

— Placki. Oddałbym je i jeszcze konia dołożył temu, kto pokaże mi Boga tego świata, bo tak wiele o nim słyszałem.

Oficer, który najpierw myślał, że trafił na głupka, potem zaś, że na szczwanego lisa, przestał wdawać się w targi i bez słowa ruszył swoją drogą.

Podążył więc chłop dalej, a po chwili spotkał generała, który tak jak oficer zapytał:

— Co masz na sprzedaż, chłopie?

— Nic nie mam do sprzedania — odparł chłop. — Mam tylko placki i dodam jeszcze konia z saniami temu, kto pozwoli mi popatrzeć na Boga tego świata.

— Dobrze, będziesz mógł go zobaczyć już dzisiaj — odparł generał i zabrał przybysza do swego domu.

Tam zaś placki schowano w spiżarni, konia i sanie natomiast w stajni.

Koło południa generał zabrał chłopa z sobą i zawiódł pod bramę zamku. Oczekiwano bowiem, że król uda się dzisiaj do kościoła. Kiedy byli już na miejscu, generał krzyknął:

— Tam, tam jest król! Patrz uważnie! Wyciągnął chłop szyję, ale ledwo zdążył zerknąć we wskazanym kierunku, król był już daleko. Rzekł tedy zmartwiony do generała:

— Prawie nic nie widziałem i nie jestem zadowolony. Chciałbym go widzieć tak, jak teraz tobie w oczy patrzę.

— No cóż, skoro nie jesteś kontent z tego, co widziałeś, to pójdziemy przyjrzeć się mu dokładniej — rzekł generał i podążył z chłopem do kościoła, do którego udał się król.

Chłop, który potrafił już odróżnić króla od innych dworzan, patrzył na niego przez całą mszę. Sam pacierzy ani po fińsku, ani po rosyjsku nie odmawiał, ciągle tylko wpatrywał się w królewską postać. Zauważył to król. Nie dał jednak po sobie nic poznać w czasie nabożeństwa, ale zaraz po jego zakończeniu podszedł do wieśniaka i zapytał:

— Dlaczego Bogu nie służysz, ani po fińsku, ani po rosyjsku, tylko we mnie się cały czas wpatrujesz? Bez żadnej obawy odparł na to chłop:

— Bogu tego świata zawsze służyłem i dalej będę mu służył, ale dzisiaj zobaczyłem go po raz pierwszy i jemu musiałem się przyjrzeć.

— A jak mnie rozpoznałeś? — spytał król.

— Pewien generał wskazał mi Waszą Wysokość.

— Wziął coś za to? — dopytywał się król.

— Ee, gdzież tam, placki tylko, a na dokładkę konia i sanie — odparł chłop.

Król, któremu odpowiedzi przybysza bardzo przypadły do gustu, a co więcej, były dlań bardzo pochlebne, zabrał chłopa na zamek, żeby lepiej zbadać jego rozum. Zadał mu trzy pytania.

Pierwsze:

— Jak wysoko jest niebo?

— Nie jest zbyt wysoko — odparł chłop. — Wystarczy tylko wezwać Najwyższego, choćby po cichutku.

Drugie:

— Jaka głęboka jest ziemia?

— Oj, głęboka musi być, głęboka. Mojego syna już dwanaście lat temu pochowali, a do dziś żadnej wieści od niego nie mam — odrzekł zapytany.

Za trzecim razem zapytał król:

— Jaka szeroka jest ziemia?

Obrócił się na to chłop przed królem dookoła i odparł:

— Nic mądrzejszego już nie wymyślę.

Kiedy skończył się egzamin, król zebrał wszystkich swoich generałów i oświadczył im, że jeżeli któryś z nich nie odpowie na te same pytania tak jak chłop, to zapłaci mu pięćdziesiąt rubli za to, że biedak stracił w mieście placki, konia i sanie.

Generałowie, owszem, wszyscy zgodzili się odgadywać; myśleli, dumali, co też król ma na myśli, ale im dłużej się zastanawiali, tym mniej z tego wychodziło. W końcu każdy z nich musiał zapłacić chłopu wyznaczoną sumę, zgodnie z rozkazem Jego Wysokości. Kiedy zebrano już wszystkie pieniądze, zapytał król:

— Który z generałów wskazał ci mnie? Chłop podszedł bez namysłu do generała, który pokazał mu króla, i rzekł:

— To ten, to ten pan wskazał mi Waszą Wysokość. Ledwo zdążył to powiedzieć, a już generalskie epolety pofrunęły w powietrze. Złapał je król i owinął wokół chłopskiej szyi, mówiąc:

— Boga tego świata należy pokazywać każdemu nie za placki i konia, nie wolno za to brać zapłaty, tak jak to uczyniła ta żałosna generalska kukła.

I tak skończyła się przygoda wieśniaka, który chciał zobaczyć swego króla.

[Guest Vampirella]

O okręcie, który krążył po lądzie i morzu

 

Żyło kiedyś trzech braci: dwaj byli kupcami, a trzeci to po prostu Kopciuch z Przypiecka. Król kraju, w którym mieszkali bracia, nie miał innego potomstwa poza jedną córką. Gdy córka osiągnęła wiek dojrzały i nadeszła pora, żeby wyjść za mąż, król postanowił przeszkodzić temu, gdyż trudno byłoby mu rozstać się z jedynym dzieckiem. Kazał więc rozgłosić w całym swym królestwie, że nie odda córki nikomu innemu, jak tylko temu, kto będzie miał okręt krążący po lądzie i morzu.

Zaczęto więc budować takie okręty w całym królestwie, ale nikomu nie udało się zbudować takiego, który spełniałby postawione warunki. Zabrali się do budowy również bracia Kopciucha z Przypiecka.

Najstarszy brat najął wielu robotników i razem z nimi ruszył do lasu, aby zdobyć tam materiał potrzebny do budowy. Idąc do lasu, natknął się na drodze na starą kobietę, która jak długa leżała w błocie. Staruszka jeszcze żyła, ale nie miała już sił, aby się podnieść z błota. Zaczęła tedy prosić młodzieńca, żeby jej pomógł:

— Pomóż mi, dobry człowieku, dźwignąć się stąd! Można było pomóc kobiecie, ale najstarszy brat nie chciał zatrzymywać się w drodze i minął ją, mówiąc:

— Nie mogę ci, biedna staruszko, teraz pomóc. Mam wielu najemnych robotników, których muszę przypilnować.

Ruszył dalej, ale nie uszedł jeszcze daleko, gdy z przeciwka nadszedł starzec i zapytał:

— Dokąd idziesz, człowieku?

— Idę budować okręt — odparł najstarszy brat. — Okręt, który będzie pływał po lądach i morzach.

— Ach, tak! — rzekł starzec. — Jeśli masz zrobić coś takiego, to weź mnie do pomocy!

Chłopak jednak nie przystał na propozycję i rzekł:

— Nie będę sobie zawracał głowy tobą, staruchu. Mam przecież dużo lepszych cieśli.

I powędrował szybko naprzód. Kiedy uszedł kawałek drogi, dotarł wraz ze swymi robotnikami do rosnącego na piaskach rzadkiego lasu, w którym było pod dostatkiem pięknych drzew. Zabrano się więc do budowy okrętu. Budowali, budowali cieśle i szkutnicy okręt, jak tylko potrafili, ale z ich roboty nic nie wychodziło. A przecież byłoby dobrze zbudować taki statek, który by poruszał się po lądzie i po morzu. Skoro jednak nic nie wychodziło z budowy i nie widziano żadnej rady, najstarszy brat postanowił rzucić wszystko i wrócić do domu. Młodsi bracia zaraz po jego powrocie spytali:

— Czyż już ukończyłeś budowę okrętu, że wróciłeś do domu?

— Ba, pewnie bym i zbudował okręt, który zacząłem, ale za nic nie chciał pływać po lądzie — odparł najstarszy brat, który wrócił z lasu. — Co też temu królowi wpadło do głowy, że żąda takich niemożliwych rzeczy!

I co dalej?

Średni brat nie mógł wytrzymać w domu, choć usłyszał o nie¬powodzeniu brata. Postanowił sam spróbować. Najął więc wielu zręcznych robotników i zabrał się do dzieła. Przydarzyło mu się jednak to samo co najstarszemu: okręt był gotów, ale po lądzie nie mógł pływać.

W tym czasie Kopciuch z Przypiecka siedział spokojnie na przypiecku, rozmyślając w duchu: ,,Niech inni najpierw spróbują!"

Kiedy jednak i średni brat wrócił do domu, porzucając nie dokończoną robotę, Kopciuch pomyślał: ,,Teraz ja muszę spróbować, a nuż uda mi się zbudować taki okręt".

Nie zwlekając, ruszył w drogę. Nie wziął z sobą robotników, a na drogę jeno nieco mięsa od kości i parę kromek chleba. Wędrował sam, wędrował, wędrował traktem, aż trafił na tę samą staruszkę co i jego bracia. Staruszka leżała w dalszym ciągu w błocie i błagała o pomoc:

— Pomóż mi, dobry człowieku, podnieść się!

— Pewnie, że pomogę — rzeki Kopciuch i podniósł babuleńkę. Staruszka, stanąwszy na nogi, dała Kopciuchowi w podzięce miedzianą piszczałkę i rzekła:

— Weź ją, będziesz jej jeszcze potrzebował w drodze.

— Dziękuję za podarunek — odparł Kopciuch, wetknął piszczałkę za pazuchę i ruszył lekkim krokiem przed siebie.

Na końcu drogi spotkał starca, który spytał Kopciucha podobnie jak i przedtem jego starszych braci:

— Dokąd to idziesz?

— Idę budować okręt — odparł Kopciuch. — Okręt, który będzie pływał po lądach i morzach, aby dzięki niemu zdobyć córkę królewską.

— Weź mnie więc na pomocnika — zaproponował starzec.

— Chodź — odparł Kopciuch i zabrał z sobą starca. Ruszyli we dwójkę i po pewnym czasie doszli do rzadkiego lasu, gdzie zamierzali zabrać się do budowy okrętu. Najpierw jednak Kopciuch rozpalił ogień, aby postawić na nim kociołek. Chciał coś ugotować, bo w czasie marszu obydwaj bardzo zgłodnieli. Starzec jednak rzekł:

— Gotuj tutaj grochówkę, a ja pójdę do lasu poszukać drewna na dziób okrętu.

To rzekłszy, zapuścił się zaraz w głąb lasu.

Kopciuch zajął się więc gotowaniem grochówki: patrzył, poprawiał ogień, doprawiał. Kiedy jednak zupa była już prawie gotowa, zerwał się wiatr i kociołek niemalże zsunął się z ogniska. Rozgląda się zdziwiony kucharz, patrzy, a tu z lasu wynurza się okręt pod pełnymi żaglami, a za nim jak pasterz za swym stadem kroczy starzec.

— Czyżby okręt był już gotów? — spytał starca Kopciuch.

— Spójrz tylko, już gotów— odparł starzec.

— To ci dopiero robota! Prędko poszła — rzekł Kopciusz, rad niespodziance. — Chodź teraz, przyjacielu, pojedz grochówki. Napracowałeś się i pewnieś bardzo głodny.

Zbliżył się starzec do Kopciucha i przysiadł przy ognisku. Po¬jedli, zapalili, a kiedy odpoczęli nieco, Kopciuch z Przypiecka poszedł obejrzeć okręt. Rzekł potem do starca:

— Czy nie ruszymy teraz do króla po córkę?

— Jedź sam — odparł na to starzec — cóż ja bym tam miał do roboty. Nie wypada staremu zalecać się.

Skoro starzec nie chciał jechać, Kopciuch z Przypiecka ruszył sam. Żeglował na swym okręcie lądem i morzem bez żadnej przeszkody. I oto nadszedł z naprzeciwka mężczyzna i spytał:

— Dokąd się wybierasz?

— Po córkę królewską — odparł Kopciuch.

— Zabierz mnie z sobą — poprosił podróżny.

— A kim jesteś? — spytał Kopciuch.

— Jestem Zjadaczem Mięsa i Pożeraczem Kości — odparł mężczyzna. — Weź mnie na swego towarzysza. Może będziesz mnie potrzebował w drodze.

— Wsiadaj więc, skoro masz ochotę! — rzekł Kopciuch i zabrał mężczyznę na swój okręt, po czym dalej żeglowali przed siebie. Jechali jakiś czas, a oto z przeciwka nadszedł mężczyzna i spytał:

— Dokąd to prowadzi was droga?

— Po królewską córkę — odparł Kopciuch. — A kim ty jesteś?

— Jestem Połykaczem Wódki i Piwa — odparł tamten. — Weź mnie z sobą!

— Chodź więc, jeśli masz ochotę — rzekł Kopciuch. — Jest przecież na moim okręcie dość miejsca.

Zabrali człowieka na okręt i ruszyli dalej. Ujechali we trzech kawałek drogi, a oto znów nadszedł z przeciwka mężczyzna i spytał:

— Dokąd to się, ludzie, wybieracie?

— Po królewską córkę — odparł tak jak i poprzednio Kopciuch. — A kimże ty jesteś, że pytasz mnie o drogę?

— Jestem Siewcą Zimna — odparł mężczyzna. — Weź mnie z sobą. Może ci się przydam.

— Dobra! Jeśli masz ochotę, to chodź — rzekł Kopciuch z Przy¬piecka, zabrał na okręt Siewcę Zimna i ruszyli dalej.

Nie ujechali jednak daleko, gdy z przeciwka nadszedł znowu podróżny i spytał, dokąd jadą. Ten z kolei był Dalekobiegaczem i jak poprzednicy poprosił, żeby go z sobą zabrali.

No i cóż! Kopciuch z Przypiecka, który był dobrodusznym człowiekiem, nie robił żadnych trudności, podobnie jak nie robił ich przedtem innym, wziął więc Dalekobiegacza na swój okręt i w pięciu pożegi owali dalej.

Nie spotkali już nikogo więcej, żeglowali spokojnie przed siebie, aż wreszcie dotarli do królewskiego zamku. Tam Kopciuch z Przypiecka zatrzymał okręt na dziedzińcu, udał się na rozmowę z królem w swym roboczym przyodziewku i rzekł:

— Tu, na twoim dziedzińcu, miłościwy królu, stoi gotowy okręt, który pływa po lądach i morzach. Czy oddasz mi teraz swoją córkę?

— Nie ma przecież takiego pośpiechu — odparł król i wyszedł na dziedziniec, aby zobaczyć, czy okręt rzeczywiście choć trochę przypomina to, czego sobie zażyczył.

Ku swemu zdumieniu stwierdził, że jest pod każdym względem dobry i za nic nie można by zganić jego budowniczych. Bolało go jednak serce, że musiałby oddać córkę takiemu oberwańcowi jak Kopciuch, dlatego też zaczął wymyślać przeróżne trudności.

Miał na swym zamku trzysta zajęcy na uczty. Powiedział więc do Kopciucha:

— Dam ci córkę dopiero wtedy, gdy popasiesz moje zające przez cały dzień.

No cóż, Kopciuch musiał zadowolić się i tym, skoro nie otrzymał obiecanego wynagrodzenia, jakkolwiek nie po jego myśli był podobny układ.

Nazajutrz rano policzono wszystkie zające i polecono mu, żeby pasł je cały dzień, a wieczorem przyprowadził z powrotem na zamek, inaczej nic nie będzie z umowy małżeńskiej.

Kopciuch ruszył, aby paść zające; zaledwie jednak szaraki wyszły poza obręb dziedzińca, rozproszyły się tu i tam po lesie, rozbiegły się we wszystkie strony świata i niepodobna byłoby ich odszukać! Gdy nie było już widać ani jednej sztuki, Kopciuch ruszył w ślad za nimi i wędrował beztrosko po lesie.

Nadszedł wieczór, a wtedy Kopciuch wyciągnął zza pazuchy daną mu przez staruszkę miedzianą piszczałkę i dmuchał w nią, bo i tak nie miał nic innego do roboty. Wtedy raptem zaczęły dziać się dziwy. Ledwie zdążył dmuchnąć raz w piszczałkę, a w tejże samej chwili zaczęły się zbierać zewsząd zające.

„W tej piszczałce są przecie czary!", pomyślał Kopciuch. Nie przestawał grać na piszczałce, póki nie przyprowadził wszystkich zajęcy do zamku. Wtedy udał się wprost do króla i rzekł:

— Pasłem cały dzień zające i proszę was, miłościwy królu, teraz o córkę.

Nie dostał jednak obiecanej narzeczonej. Król wynajdywał dalsze przeszkody i rzekł:

— Dam ci moją córkę wtedy, gdy zjesz wszystko mięsiwo, jakie jest w moim zamku. Jeśli nie zdołasz zjeść wszystkiego bez reszty, nic nie wyjdzie z twego ożenku.

— Zjem mięsiwo, niech go będzie nie wiem jak dużo — rzekł na to Kopciuch.

Przypomniał sobie bowiem towarzysza, którego zabrał w czasie swej podróży, spodziewając się od niego pomocy. Pożegnał się więc z królem i poszedł do swych kompanów. Tam powiedział Zjadaczowi Mięsa i Pożeraczowi Kości, czego żąda od niego król i poprosił go, żeby zjadł mięsiwo. Nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Zaraz ruszył Pożeracz do królewskiej spiżarni wypełnionej po brze¬gi mięsem, spędził tam noc, a kiedy zajrzano rano, połykał już ostatnią kość i skarżył się, że jest głodny.

Obwieszczono więc królowi, że spiżarnia jest całkiem pusta, a Kopciuch stawił się wkrótce przed królem i poprosił o narzeczoną.

— Dostaniesz moją córkę dopiero wtedy — rzekł król — gdy wypijesz wszystką wódkę i wszystko piwo, jakie znajdują się w mojej piwnicy.

— Pewnie, że wypiję — rzekł Kopciuch — bo po zjedzeniu takiej masy mięsa czuję ogromne pragnienie. Mięso w waszej spiżarni było słone.

Potem poszedł do swych towarzyszy i opowiedział im swoją sprawę. Poprosił Połykacza Wódki i Piwa, żeby ten opróżnił królewską piwnicę. Połykacz przystał z ochotą na taką prośbę i przelewał beczkę po beczce do swego brzucha. Gdy rano królewscy służący przyszli zobaczyć, co się dzieje, opróżniał już ostatni antałek i wołał, że dokucza mu pragnienie.

Po tym wszystkim król miał niemały kłopot, jaką robotę wyznaczyć teraz Kopciuchowi, który, jak się zdawało, potrafił zrobić wszystko. W dalszym ciągu było mu przykro oddać córkę. Rozmyślał, rozważał sprawę i, jak mu się wydawało, znalazł wreszcie spo¬sób. Kiedy więc Kopciuch przybył znów prosić o córkę, rzekł:

— Teraz dam ci córkę, jak obiecałem. Idź jednak najpierw ze swymi ludźmi wykąpać się w saunie. Potem wyprawimy wesele.

Król kazał jednak nagrzać tak mocno miedzianą saunę, że słu¬dzy, którzy stali od niej oddaleni o dziesięć kroków, o mało się nie spalili. Sądził, że teraz Kopciuch wraz ze swymi ludźmi roztopi się.

Ale cóż się stało?

Kiedy mężczyźni ruszyli do sauny, na przedzie szedł Siewca Zimna. Stanął najpierw w drzwiach i ledwo tylko mocno sapnął, ściany sauny zaraz pokryły się szronem. Wtedy w ślad za nim wszyscy weszli do sauny, wykąpali się do woli, bo i pary było pod dostatkiem.

Po kąpieli Kopciuch z Przypiecka stanął wraz ze swymi towarzyszami przed królem i rzekł:

— Teraz, nasz królu, wykąpaliśmy się i można już wyprawiać wesele.

Król nie wierzył tym słowom. Kiedy jednak wszedł do sauny, przekonał się: ktoś się w niej kąpał, a wszystkie ściany pokryte były szronem.

Bolało serce króla, bolało, bo nie miał ochoty oddać córki takiemu prostakowi jak Kopciuch po dobroci, powiedział więc, aby uwolnić się od niego:

— Jutro wyprawimy wesele i dlatego musisz przynieść wodę życia. Potrafisz to zrobić, dokonałeś przecież trudniejszych rzeczy.

Kopciuchowi dano do ręki butlę, w której miał przynieść wody życia. Ale Kopciuch zaniósł ją swemu towarzyszowi, Dalekobiegaczowi, i polecił mu, żeby przyniósł w niej wody. Dalekobiegacz natychmiast popędził i przyniósł butlę z wodą do zamku, nim minęła północ.

Cóż, obudzono króla pośrodku nocy i Kopciuch z Przypiecka wręczył mu butelkę, w której była woda.

Król nie mógł już znaleźć więcej wybiegów, bo ten chłopak potrafił zrobić wszystko. Rozpoczęto więc w końcu przygotowania do wesela i Kopciuch z Przypiecka otrzymał królewską córkę za żonę, tak jak to od początku było obiecane.

Tak długa jest ta baśń.

[Guest Vampirella]

Trzy siostry

 

Żyły kiedyś trzy siostry, dwie dobre, trzecia niby trochę gorsza, wszystkie zaś jednakowo piękne. Kiedy umarli ich rodzice, córki musiały iść na służbę, aby w ten sposób zarobić na życie. Dwie starsze postanowiły powędrować na zamek królewski, aby tam poszukać miejsca. Poszłaby chętnie i najmłodsza, ale starsze siostry były bardzo dumne i nie przystały na jej towarzystwo, ruszyły same, zostawiając najmłodszą siostrę w domu.

Uszedłszy kawałek drogi, spotkały świnię, która miała przed sobą koryto z jedzeniem i tak przemówiła do dziewcząt:

— Moje miłe dziewuszki, zabierzcie to koryto, bo objem się tak, że pęknę.

— Oho! — powiedziały dziewczęta. — Nie będziemy sobie czymś takim brudzić rąk.

Minęły świnię i poszły przed siebie.

Nieco dalej spotkały idącą naprzeciw krowę z wiadrem na rogach, która błagała:

— Zabierzcie, dobre dziewczęta, wiadro z moich rogów, będziecie mogły mnie do niego wydoić. W zapłacie napijecie się mleka, resztę wylejecie na moje nogi, po czym włożycie wiadro z powrotem na miejsce!

— Nie mamy czasu. Musimy dotrzeć do zamku — odparły dziewczęta i poszły swoją drogą.

Wędrowały chwilę i oto spotkały kuśtykającego naprzeciw staruszka, który rzekł:

— Poszukajcie, dziewczęta, mojej głowy. Dam wam w zapłacie moją laskę.

— Oho, ani nam w głowie zabierać się do czegoś takiego, bo idziemy do królewskiego zaniku — powiedziały dziewczęta i raźno ruszyły przed siebie, aż wreszcie dotarły do celu i tam dostały się do służby.

Najmłodsza siostra tymczasem rozmyślała w domu: ,,Nic mi nie pomoże to siedzenie w domu, ja również muszę postarać się o służbę, jeśli nie inną, to choćby jako świniarka.

Ruszyła więc także do królewskiego zamku. Na drodze i ona spotkała świnię-obżartucha, która prosiła, żeby zabrała koryto. Odsunęła je więc i ruszyła dalej przed siebie. Gdy uszła kawałek drogi, napotkała krowę z wiadrem na rogach, która rzekła do niej podobnie jak i do jej sióstr:

— Wydój mnie, dziewuszko, do tego wiadra. Za zapłatę napij się sama mleka, resztę wylej mi na nogi, a wiadro włóż z powrotem na miejsce!

— Pomogę ci, kochana krowo, pomogę ci — odparła dziewczyna, wydoiła zaraz krowę i zrobiła tak, jak ją prosiło zwierzę.

Później, ledwie ruszyła dalej, spotkała starego, podpierającego się laską człowieka, który kuśtykał na drodze. Ten pozdrowił ją i rzekł:

— Poszukaj mi, dziewczyno, mojej głowy. W zapłacie dostaniesz moją laskę.

Dziewczyna nie zgorszyła się prośbą. Natychmiast przysiadła przy drodze i poszukała tam głowy biednego staruszka, tak jak ją o to prosił. Staruszek podziękował jej za to, dał laskę i rzekł:

— Weź, kochana dziewczynko, tę moją laskę, a gdy przyjdziesz do królewskiego zamku, uderz tą laską w skałę, którą znajdziesz obok zamku, otrzymasz wtedy stamtąd rzeczy, jakie tylko będą mogły sprawić ci przyjemność i jakie mogą ci być potrzebne.

— Dziękuję za podarunek — rzekła dziewczyna, wzięła od dziadka laskę i wraz z nią powędrowała do zamku, gdzie najęła się jako świniarka królewskiej trzody.

Odnalazła tam starsze siostry i pozdrowiła je tak, jak zwykło się pozdrawiać rodzeństwo. Siostry były jednak niezadowolone, że przyszła za nimi, czuły do niej złość i szydziły z niej, że zaczęła od tak nędznej pracy. Najmłodsza siostra znosiła wszystko cierpliwie i nie odcięła się nawet jednym złym słowem.

Nadeszła niedziela, więc starsze siostry poszły do kościoła, a naj¬młodszej kazały ugotować przez ten czas posiłek. Na zupę nie dały jej jednak nic prócz jednego ziarenka grochu i jednego ziarenka pszenicy. Zmartwiło to najmłodszą siostrę, bo nie wiedziała biedaczka, jak z takich lichych zapasów można ugotować zupę. Poszła mimo to pokornie do chaty, postawiła kociołek na ogniu i zapłaka¬ła rzewnymi łzami. Przyszedł wówczas stary dziadek, od którego dostała laskę, wszedł do chaty i rzekł:

— Nie płacz, dziewuszko, idź do kościoła, a ja przez ten czas ugotuję posiłek.

Kiedy dziewczyna zobaczyła, że staruszek zabrał się do pracy, poszła poprosić o pozwolenie udania się do kościoła i powędrowała pod skałę, o której mówił jej staruszek. Gdy uderzyła w nią laską, zjawiły się natychmiast wspaniałe konie i wóz oraz piękna, jedwabna szata, w którą ubrała się i pojechała do kościoła.

Tam jej uroda rzuciła się od razu innym w oczy i wszyscy obecni zdumiewali się, skąd zjawiła się taka cudowna, całkiem nieznajoma panna.

Po nabożeństwie wszyscy zgromadzili się, aby przyjrzeć się jej, ale dziewczyna wskoczyła zręcznie na wóz i pojechała w swoją drogę. Podjechała do skały, zdjęła z siebie wspaniałe szaty i włożyła z powrotem swoje stare, skórzane łachy. Potem powędrowała pieszo do zamku.

W izbie staruszek ugotował już posiłek, tak że nie trzeba było zrobić nic innego, jak tylko podać go na stół. Dzięki temu starsze siostry nie miały okazji do sprzeczki. Wychwalały się wszakże, że są czymś lepszym niż siostra-świniarka:

— Byłyśmy w kościele — mówiły. — Widziałyśmy tam piękną i cudowną pannę. A coś ty widziała?

Najmłodsza nic nie rzekła, wykonywała tylko swą robotę i karmiła świnie, póki nie minął i ten tydzień i nie nadeszła ponownie niedziela. Starsze siostry znów wybrały się do kościoła, a najmłodsza została w domu. Staruszek i tym razem wziął na siebie przygotowanie posiłku. Tak więc dziewczyna udała się zaraz poprosić swego gospodarza o pozwolenie, aby móc udać się do kościoła, po czym podobnie jak i poprzednio dotarła do skały. Tam dostała znowu piękne, złote szaty, wóz i konie. Wzięła z sobą pieniądze i pojechała godnie do kościoła.

Koło kościoła czekał już młody król. Spodobała mu się piękna nieznajoma, a nie widząc innego sposobu, w jaki mógłby zdobyć o niej wiadomości, kazał swym sługom posmarować próg kościoła smołą, aby pozostał na nim jakiś ślad dziewczyny, gdy będzie opuszczała kościół. Dziewczyna nie wiedziała o pułapce i wychodząc z kościoła, stąpnęła na próg, a wtedy trzewik przylepił się do smoły. W tej samej chwili wyszli ludzie, aby się do niej docisnąć, ale dziewczyna siała dookoła pieniędzmi i wszyscy zostali, aby je zbierać. Tylko młody król podążył za znikającym powozem. Nie zdążyła więc dziewczyna ściągnąć z siebie złocistej szaty, w pośpiechu narzuciła tylko na nią swoje stare, skórzane łachy i uciekła do domu.

Król, nie dogoniwszy dziewczyny, zabrał z kościelnego progu złoty trzewiczek i kiedy później dookoła zamku zebrali się wszyscy, wszedł w tłum i rzekł:

— Na czyją nogę ten trzewik będzie pasował, tę dziewczynę poślubię.

Wszystkie dziewczęta próbowały włożyć na nogę bucik, ale żadnej nie pasował. Starsze siostry próbowały również go przymierzyć; ostrugiwały, oskrobywały stopy i palce, ale wszystko na próżno: trzewik w żaden sposób nie chciał wejść.

W końcu król rzekł:

— Idźcie i przywołajcie tu także świniarkę. Niechże ten but wejdzie na czyjąkolwiek nogę!

Ludziom wydało się to bez sensu, sprowadzili jednak świniarkę i kazali jej przymierzyć trzewik na nogę. Kiedy dziewczyna wsunęła weń stopę, okazało się, że pasuje tak wspaniale, jakby był na nią zrobiony. Kiedy jednak wkładała trzewik na nogę, spod jej starych, skórzanych łachów błysnęła złota szata i młody król zdążył to zobaczyć.

Zdjęto wtedy z dziewczyny jej stare, skórzane łachy i błyszcząca, złota szata ukazała się w swej całej wspaniałości. Wszyscy domyślili się wówczas, że jest to ta dziewczyna, którą podziwiali w kościele i że to jej trzewik został na kościelnym progu.

W tejże samej chwili młody król poprosił dziewczynę, żeby została jego narzeczoną. Później wyprawiono na zamku wesele i radowali się wszyscy ludzie. Tylko starsze siostry nie mogły na nie przybyć, gdyż musiały sobie leczyć poranione stopy.

I to już wszystko.

[Guest Vampirella]

Nieustraszony chłopak

 

Pewien człowiek, którego powszechnie zwano Nieustraszonym, zaciągnął się kiedyś na służbę w gospodarstwie na takich warunkach, że jeżeli gospodarzowi uda się go przestraszyć, to będzie pracował bez zapłaty, jeżeli zaś nie uda mu się ta sztuka, to dostanie całoroczne wynagrodzenie i będzie mógł odejść.

Pierwszej nocy kazano Nieustraszonemu nakarmić konie. Poszedł więc do stajni, a kiedy wziął wiązkę słomy, poczuł w niej jakieś włochate zwierzę. Nie zląkł się jednak, rzucił słomę, skoczył na nią i zaczął deptać bestię, mówiąc:

— Żebyś był diabłem albo i samym szatanem, to i tak cię pokonam!

Wtem usłyszał głos dochodzący ze słomy:

— Przestań, na Boga, przestań już!

Parobek rozpoznał głos gospodarza i puścił go. Gospodarz chciał przestraszyć Nieustraszonego, wdziewając na siebie kożuch drugą stroną i kładąc się w słomie dla koni. Teraz jednak zgodnie z umową musiał wypłacić mu roczny zarobek i zwolnić go ze służby.

Następnego dnia poszedł Nieustraszony na probostwo i zawarł z księdzem taką samą umowę, jak i z gospodarzem. Wieczorem kazał mu ksiądz pójść razem z klucznikiem do kościoła po oleje do namaszczenia chorych. Ledwo weszli do środka, a klucznik zatrzasnął drzwi i zostawił parobka samego w kościele. Rozgląda się Nieustraszony i widzi, że na ławkach siedzą jacyś ludzie bez głów i grają w karty. Podszedł więc do nich i zapytał, czy może przyłączyć się do kompanii. Zgodzili się. Pograli trochę i Nieustraszony wygrał od jednego z bezgłowych dziesięć marek, których ten nie chciał mu dać. Zdenerwował się na to chłopak i zatrzymał go w kościele aż do następnego dnia, mimo że reszta towarzystwa dawno już zniknęła. Wchodzi rano ksiądz do kościoła, widzi, jak jego parobek tarmosi bezgłowego człowieka, i pyta:

— Dlaczego mu dokuczasz?

— Graliśmy w karty, wygrałem od niego dziesięć marek, a on nie chce mi ich oddać — odparł Nieustraszony. Powiedział wtedy ksiądz:

— Puść go, ja za niego zapłacę.

Otrzymał więc parobek roczną zapłatę i ruszył z probostwa.

Poszedł teraz do królewskiego zamku i zawarł z królem taką samą umowę jak poprzednio z gospodarzem i księdzem. Na noc król kazał go umieścić w pewnym starym zamczysku. Zapalił tam sobie Nieustraszony dwie świeczki, postawił je w białej niszy i czeka. Po pewnym czasie upadła mu do stóp okrwawiona ludzka głowa. Podniósł ją i rzucił do niszy. Spadła. Rzucił drugi raz, znowu spadła. Rozejrzał się więc dookoła, gdzie by też ją schować. Patrzy, a pod ścianą leży ciało bez głowy. Wziął więc Nieustraszony głowę i zaczął ją przymocowywać do ciała. Kiedy mu się to udało, przemówił przywrócony do życia człowiek, każąc wziąć pa-robkowi spod podłogi zapłatę za dobry uczynek. Nieustraszony wziął świeczkę i zagląda pod podłogę, a tam leżą skrzynie pełne złota i srebra — jego zapłata.

Przyszedł rano król do parobka i pyta:

— Nie przestraszyłeś się?

— Nie — odpowiedział parobek. Zapytał więc król:

— Co chcesz w takim razie w nagrodę? A parobek na to:

— Zadowolę się tym starym zamkiem.

— A co też ty z tym starym zamczyskiem zrobisz? — zdziwił się król. — Dam ci lepszy.

Parobek jednak twardo obstawał przy swoim, król więc rad nie-rad musiał ustąpić.

Następnego dnia Nieustraszony pożyczył grube liny i najął setkę chłopów.

Zdziwił się na ten widok król:

— A co też chce ten chłopak zrobić? Może chce zamek przesunąć, bo na co mu tyle lin?

Najęci chłopi wyciągnęli spod podłogi ukryte tam skrzynie z pieniędzmi, a kiedy król zobaczył, jak bardzo bogaty jest teraz Nieustraszony, postanowił oddać mu swoją córkę. Przystał na to parobek, ożenił się z królewną i sam został królewiczem. Wspaniałe było wesele, zjechało wielu gości z bliska i z daleka, tak jak to na królewskim weselu być powinno. Nowożeńcy żyli potem długo i szczęśliwie w starym zamku króla, a odważny parobek cieszył się przydomkiem Nieustraszonego aż do śmierci.

Edited October 30, 2011 by Vampirella

[Guest Vampirella]

Król i wędrowny grajek

 

Żył kiedyś król. który miał piękną, młodą żonę. Bardzo ją kochał. Wybuchła jednak wojna i król na czele swoich wojsk musiał stawić czoła wrogowi. Opuścił więc zamek i zostawił swoją żonę pogrążoną w smutku. Mijały dni i tygodnie, a żadne wieści nie nadchodziły od męża. W końcu któregoś dnia, kiedy królowa z tęsknoty bliska już była śmierci, nadszedł oczekiwany list. Nie były to jednak wieści wesołe, jako że król donosił, że dostał się w ręce wroga i jeżeli ktoś szybko nie dostarczy okupu, to zginie. Długo myślała królowa, kogo by też wysłać z okupem. Nie miała jednak nikogo, komu mogłaby w pełni zaufać. Postanowiła więc udać się w drogę sama.

Niemożliwością było jednak, aby królowa, i to w dodatku młoda i piękna, wybrała się w podróż samotnie. Każdy by ją przecież rozpoznał i z pewnością w kraju wroga dostałaby się do niewoli. Przebrała się więc za mężczyznę i z gitarą w ręce ruszyła z zamku. Wszyscy po drodze brali ją za wędrownego grajka i pozwalali jej iść swoją drogą.

Przez wiele dni wędrowała prawie bez strawy i spoczynku. Szła przez miasta i wsie, przedzierała się przez lasy, przepływała rzeki i jeziora. W końcu po siedmiu tygodniach podróży ujrzała przed sobą, na wysokim pagórku, wspaniały zamek. Jego wieże sięgały nieba, a zachodzące słońce odbijało się w jego oknach złotym bla¬skiem. Zamek był własnością wrogiego króla.

Królowa wdrapała się po schodach prowadzących do zamku. Na dziedzińcu znalazła małe zakratowane okno. Zajrzała przez nie. W środku, w małej ciemnej celi było wielu więźniów, a wśród nich na słomianym posłaniu leżał także jej mąż. Jeszcze smutniej zrobiło się królowej, zaczęła pięknie grać na gitarze, a jej głos dotarł do wspaniałych komnat wrogiego króla, który po spożytym właśnie posiłku udawał się na spoczynek. Zbudziły go dźwięki muzyki i zaczął się przysłuchiwać tej cudownej grze. Podszedł do okna i wyjrzał. Młodzieniec, który grał na dziedzińcu, miał piękną twarz, a złote loki sięgały mu do ramion. Król zauważył jednak, że jego spojrzenie jest tak samo smutne jak jego gra. Posłał służącego na dół, żeby zaprosił grajka do zamku. Tam przez wiele dni pozwolono mu grać ku wielkiej radości króla. Jednakże z dnia na dzień oblicze grajka stawało się coraz smutniejsze. Coraz smutniejsza robiła się też jego muzyka.

— Dlaczego jesteś taki smutny? — zapytał siódmego dnia król. — Czyż nie dałem ci jedzenia i pięknych szat? Czyż nie byłem dla ciebie dobry? Jeśli pragniesz czegoś, powiedz mi, a postaram się spełnić twoje życzenie.

— Puść mnie do domu — poprosił grajek. Król chętnie zatrzymałby grajka przy sobie, ale żal było mu młodzieńca.

— Możesz iść — zgodził się. — Zabierz z sobą tyle złota i srebra, ile tylko chcesz.

— Nie chcę twoich skarbów — odparł chłopak — ale jeśli chcesz mi coś ofiarować, to daj mi za towarzysza jednego ze swych więźniów.

— Wybierz sobie — rzekł król.

Królowa podążyła do celi i zabrała stamtąd swego męża. Potem wraz z nim opuściła zamek.

Król nie rozpoznał jednak swojej żony przebranej za grajka i poprosił:

— Puść mnie na wolność, a uczynię cię bogatym człowiekiem. Jestem królem sąsiedniego królestwa.

— Idź, dokąd zechcesz — odparła królowa i krótszą drogą ruszyła do zamku.

Zaraz po powrocie przebrała się i rozkazała przygotować ucztę na cześć króla. Flagi powiewały na zamkowym dachu, światła migotały w oknach, trąby grały na dziedzińcu, a drogę usłano kwiatami. Królowa zaś w aksamitnej sukni z długim trenem, ustrojona szlachetnymi kamieniami i perłami ruszyła na spotkanie męża.

Król jednak odepchnął żonę.

— Nie jesteś moją żoną — powiedział dumnie. — Nie zrobiłaś nic, żeby mnie uratować! Gdyby nie pewien młodzieniec o złotym sercu, byłbym już dawno temu umarł w więzieniu wroga. Precz z moich oczu, kobieto bez serca!

Królowa z płaczem opuściła zamek. Jednak późnym wieczorem znowu przebrała się w strój grajka i z gitarą w ręce poszła do ogrodu pod królewskie okno. Dźwięki muzyki dotarły do komnaty, w której siedział samotnie pogrążony w smutku król. Kiedy usłyszał muzykę, szybko podbiegł do okna, a gdy zobaczył w ogrodzie swego młodego przyjaciela, pomachał mu ręką i zbiegł schodami na dół.

— Wejdź do środka — powiedział do grajka. Potem wprowadził go po schodach do komnaty i posadził obok siebie.

— Zostań u mnie i bądź moim przyjacielem. Twoja muzyka rozprasza mój smutek i ból.

— Czy nie poznajesz mnie? — zapytał grajek, spoglądając królowi w oczy.

Dopiero wtedy oczy króla jakby się otwarły. Rozpoznał żonę i porwał ją w ramiona. Potem żyli razem długo i szczęśliwie.

[Guest Vampirella]

Trzy prządki

 

Pewna kobieta miała bardzo leniwą córkę. Kiedyś nie wytrzymała i nuże łajać dziewczynę za to, że nic nie robi.

Przypadkiem obok chaty przejeżdżał królewicz. Słysząc krzyki, wszedł do środka i zapytał:

— Dlaczego bijesz córkę? Matka odparła:

— Bo jest tak pracowita, że dzień i noc nic innego nie robi, tylko przędzie.

Rzekł na to królewicz:

— Skoro twoja córka jest taka pracowita, jak mówisz, to daj mi ją za żonę. Na to matka:

— Dobrze, chętnie ci ją dam, jeśli tylko zechcesz się tak poniżyć, panie.

Ruszył królewicz z dziewczyną w drogę i zaraz po przybyciu na zamek umieścił ją w pokoju dla prządek, kazał przenieść całą górę wełny i rozkazał narzeczonej uprząść ją w ciągu jednego dnia.

Usiadła dziewczyna i płacze:

— Jak ja to uprzędę, skoro nigdy w życiu nic nie robiłam? Wieczorem przyszedł królewicz zobaczyć, jak idzie praca. Patrzy, a tu wełna nie tknięta, nic dziewczyna nie zrobiła. Powiedział wtedy:

— Do jutra musisz to wszystko zrobić, a rano dostaniesz jeszcze więcej.

Płacze dziewczyna całą noc i modli się o pomoc. Kiedy przebudziła się rano, a słońce było wysoko, do komnaty weszły trzy staruszki. Na widok tak wielkiej ilości wełny poprosiły ją, żeby pozwoliła im prząść. Dziewczyna ucieszyła się, że ma pomocnice i chętnie na to przystała.

Prządki zabrały się do pracy, a były tak pilne, że jeszcze przed wyznaczonym czasem uprzędły wszystko i wyszły.

W wyznaczonym terminie wchodzi do komnaty królewicz, żeby sprawdzić, czy wszystko gotowe. Na widok tylu gotowych kłębków wielce się ucieszył z pracowitości narzeczonej i na trzeci dzień kazał dać jej jeszcze więcej wełny i uprząść ją.

Wieczorem, kiedy dziewczyna położyła się, pomyślała sobie, żeby i jutro prządki zechciały jej pomóc. Rano, kiedy się przebudziła, weszły do komnaty te same trzy staruszki, usiadły przy kołowrotkach i zabrały się do pracy, tak że w komnacie tylko furczało. Kiedy już wszystko uprzędły, powiedziały:

— Zaproś nas na swoje wesele i nazywaj ciociami.

Wieczorem przyszedł królewicz, żeby sprawdzić, czy wszystko gotowe. I tym razem pokój pełen był gotowych motków.

Nazajutrz król zarządził na zamku wesele. Dziewczyna poprosiła królewicza, żeby zaprosił także jej stare ciotki, na co on chętnie przystał. Pod koniec pierwszego dnia, kiedy wesele rozkręciło się już na dobre, do królewskich komnat weszły trzy staruszki. Podszedł do nich królewicz, żeby się przywitać. Patrzy na najstarszą, a ta ma nogę grubą jak pień drzewa.

Pyta tedy królewicz:

— Dlaczego masz taką grubą nogę? Oj, brzydka jesteś. A staruszka na to:

— Depcz kołowrotek, depcz tylko kołowrotek! Podchodzi królewicz do drugiej ciotki, a po drodze mówi do narzeczonej:

— Oj, oj, brzydkie jakieś te twoje ciotki. A na to dziewczyna:

— Cóż w tym dziwnego? Jak się człowiek starzeje, to i brzydki się robi.

Patrzy królewicz na drugą ciotkę, a ta ma kciuk gruby jak orli pazur.

Pyta ją:

— A od czego to twój kciuk taki gruby?

A na to ciotka:

— Ciągnij nitkę, ciągnij tylko nić!

Podchodzi królewicz do trzeciej i widzi, że ta ma rozciągnięte usta i wywieszony język. Pyta więc:

— Dlaczego masz takie rozciągnięte usta i taki wywieszony język?

A staruszka na to:

— Liż tylko nić, liż nić!

Usłyszawszy to, zwrócił się królewicz do dziewczyny:

— Już nigdy nie pozwolę ci prząść. Nie chcę, żebyś była taka brzydka jak twoje ciotki!

[Guest Vampirella]

O braciach, którzy się wzbogacili

 

Dawno, dawno temu żył sobie biedny staruszek. Umierając, zostawił trzech osieroconych synów. Cóż było robić, bracia podzielili między siebie to, co przypadło im z majątku ojca. Najstarszy syn dostał żarna, średni — stare kantele, a najmłodszy kołowrotek, kołek i łokieć sznurka.

Nie myśląc wiele, przewiesił najstarszy syn żarna przez ramię i wyruszył w drogę. Wędrował, wędrował, aż zaszedł do ukrytej w lesie kryjówki zbójców.

Wszedł do środka, a że nikogo tam nie było, wlazł na krokiew i położył na niej kamienne żarna tak, jak gdyby zabierał się do pracy. Nagle usłyszał, że ktoś wchodzi do jaskini. Rozpoznał rozbójników, a ci, myśląc, że są sami, zaczęli dzielić swoje łupy. Był w ich gronie też jeden młodszy i nieco słabszy. Kompani próbowali go oszukać, a on nie bardzo mógł sobie z nimi poradzić, więc zaczął wołać o pomstę do nieba:

— Jeśli nie dacie mi mojej części, to pomodlę się do Boga, a on zrzuci na wasze głowy kamienie, które was zabiją!

Chłopak, zobaczywszy i usłyszawszy to wszystko, rzucił żarna w sam środek kłócących się. Przerażeni zbójcy uciekli z jaskini, a razem z nimi ten, który prosił Boga o karę. Bali się wrócić do swojej kryjówki i zostawili na podłodze zrabowane pieniądze i najróżniejsze cenne rzeczy. Sprytny chłopak zszedł na dół, wsadził łupy do swego worka i ruszył do domu.

Gdy przybył na miejsce, tak rzekł do braci:

— Czy znajdzie się w tym domu kwarta?

— A na co ci? — spytali bracia.

— Potrzebna do mierzenia pieniędzy — odparł i opowiedział im swoją przygodę.

Średni syn, widząc i słysząc, jak jego starszy brat szybko się wzbogacił i nawet kwartą pieniądze mierzy, choć kiedy ruszył w drogę, nie miał nic oprócz starych żarn, wpadł w zły humor i zaczął się zastanawiać, jak też i swoim spadkiem mógłby zarobić i się wzbogacić.

Wziął stare kantele i wyruszył w drogę. Wędrował długo po kraju i świecie, aż w końcu doszedł do stojącej na skraju drogi pustej chaty.

Tu postanowił odpocząć. Do drzwi przywiązał sznur, tak żeby w razie potrzeby łatwo było zamknąć izbę, wziął kantele i wdrapał się na krokiew, pod sam sufit. Nie miał nic do roboty, więc śpiewał, grał i bębnił do taktu.

Zdarzyło się, że obok chaty przechodziło akurat wielkie stado wilków. Słysząc dziwną muzykę, pomyślały zwierzęta, że to głosy prosiąt. Podeszły bliżej i całą zgrają wpadły do środka. Chłopak siedzący na krokwi pociągnął sznur, drzwi się zamknęły i wilki zostały uwięzione. W tej samej chwili, rozzłoszczone, zaczęły wyć i skowyczeć, gryząc się nawzajem, lecz muzykant siedział i grał na swoim kantele, ani trochę nie bojąc się złych bestii.

W pobliskiej wsi odbywał się akurat jarmark. Śpieszyli nań drogą, która wiodła tuż obok chaty, okoliczni kupcy. Usłyszeli muzykę i towarzyszący jej skowyt, więc podeszli bliżej, by dowiedzieć się, któż to w tej pustej chacie urządza taki hałas.

Otworzyli drzwi, a wtedy wilki wypadły z chaty na drogę i uciekły do lasu.

Sprytny chłopak zaczął lamentować:

— Oj, oj, wy nieszczęśni, cóż narobiliście, wypuściliście stąd oswojone wilki, które są własnością pewnego wielkiego pana. Uczyły się tańczyć, a ja przygrywałem im na kantele. Teraz mój pan się rozzłości i wsadzi was do więzienia. Ale żal mi was, więc jeśli mi dobrze zapłacicie, to wezmę całą waszą winę na siebie.

Przestraszeni kupcy obiecali mu to, czego tylko sobie zażyczy.

Wówczas chłopak odparł:

— No, wyrzućcie ze swoich sakiewek wszystkie pieniądze, a ja zobaczę, ile tego jest.

Kupcy uczynili tak, muzykant zaś pozbierał pieniądze, a było ich mnóstwo, i odprawił gości. Poszli do swych domów, błogosławiąc chłopaka, który — jak sądzili — ocalił im życie.

Bogaty dzięki swojemu kantele, wrócił średni brat do domu i zapytał:

— Gdzie jest ta kwarta, którą mierzy się pieniądze? Wtedy najmłodszy syn wpadł w złość i pomyślał:

,,Co ja biedny teraz pocznę, bracia zdobyli majątek i są teraz bogaci, a ja nie mam nic oprócz kołowrotka i kawałka sznurka".

Wziął swój cały dobytek i wyruszył na włóczęgę. Wędrował, wędrował, aż zaszedł na brzeg jeziora, porośnięty wysokimi sosnami. Wziął kołek, wbił go w drzewo, przytwierdził doń kołowrotek i przygotował wszystko do pracy.

Zabrał się do przędzenia, a robił to tak szybko, jak tylko potrafił. Mówił przy tym:

— Przędę, przędę to jezioro do sucha. Wynurzył się z wody syn Vetehinena — boga wód, wylazł na brzeg i zapytał:

— Co tu robisz, człowieku?

— Przędę to jezioro do sucha, wodę w nić zamienię, a ciebie, Vetehinenie, stąd wyrzucę! — odparł chłopak. Na to Vetehinen:

— Nie wolno ci tego robić, mój ojciec zabronił! Przybysz udał, że nic nie słyszy, dalej pracował i powtarzał: — Przędę, przędę to jezioro do sucha.

Syn Vetehinena pośpieszył do ojca i powiedział:

— Na brzegu siedzi jakiś człowiek, ma kołowrotek i przędzie, na nic nie zważając. W dodatku powtarza, że wyprzedzić nasze jezioro do sucha, wodę w nić zamieni, a nas stąd wyrzuci.

Gdy usłyszał to stary Vetehinen, chwilę pomyślał, dał synowi wielki młot, cały ze złota i powiedział:

— Idź do niego, daj mu młot i niech go rzuci. Zobaczymy, który z was jest silniejszy.

Wrócił syn ze złotym młotem na brzeg, a chłopak nadal prządł tak szybko, że aż trząsł się kołowrotek. Gdy ujrzał zbliżającego się młodego Vetehinena, powiedział:

— Patrz, wody ubywa, a nić coraz dłuższa!

— Odpocznij trochę, człowieku, pobawimy się rzucaniem młotem — zaproponował młody. — Ten, który rzuci dalej, zwycięży.

— Dobrze, ale ty rzucaj pierwszy — odparł chłopak. Syn Vetehinena cisnął młotem tak wysoko, że przez chwilę

widać go było na niebie, po czym spadł i wbił się głęboko w ziemię. Przybysz wydobył z wielkim trudem młot z ziemi, lecz nie mógł

go podnieść, tak był ciężki. Stał, wpatrując się w niebo.

— O czym myślisz? — pogonił go syn Vetehinena. — Rzucaj, teraz twoja kolej!

— Czekam, aż przypłynie ta chmura, gdy już będzie nad nami, rzucę na nią młot — odrzekł chłopak spokojnie. Przestraszył się młody Vetehinen i zaczął błagać:

— Nie rób tego, bracie drogi, nie rzucaj złotego młota mojego ojca na chmurę, byłaby to dla nas wielka strata.

— Nie cisnę prędzej, chmura za chwilę się zbliży — upierał się przybysz.

Syn wyrwał młot z jego rąk i pobiegł do swego ojca:

— Nie ufam temu człowiekowi, chciał rzucić twój młot na chmurę, ale na szczęście zdążyłem mu go odebrać.

Stary Vetehinen wymyślił drugi konkurs. Młodzi mieli pokazać, który z nich głośniej krzyknie.

Syn Vetehinena wrócił na brzeg i powiedział:

— Będziemy teraz krzyczeć i zobaczymy, kto z nas zdoła krzyknąć głośniej.

I znów chłopak ustąpił pierwszeństwa. Syn Vetehinena krzyknął tak, że zachwiały się drzewa, a z sosen posypały się szyszki.

Gdy przyszła kolej na przybysza, ten zaczął skręcać witkę i ciosać gwoździe.

— Co robisz? — zdziwił się młody Vetehinen.

— Muszę ci najpierw obwiązać witką głowę, a gwoździami zamknąć usta, bo może ci czaszka pęknąć, a wtedy umrzesz. Współzawodnik, bojąc się o własne życie, pośpieszył do ojca:

— Nie mogłem zmierzyć się z tym człowiekiem, chciał mi związać głowę witką i zamknąć usta gwoździami, żeby mi czaszka nie pękła, więc uciekłem.

Chłopak spokojnie powrócił do swego zajęcia, prządł i powtarzał:

— Przędę, przędę to jezioro do sucha.

Wraca syn Vetehinena od ojca i proponuje przędzącemu:

— A teraz zobaczymy, który z nas ma silniejsze i szybsze nogi. Biegnijmy!

Przybysz zauważył śpiącego w zaroślach zająca. Nie myśląc długo, rzekł:

— Już cztery lata mój najmłodszy brat czeka na kogoś takiego jak ty, zacznij bieg od tych krzaków i zmierz się najpierw z nim, a ja tu poczekam. Właśnie śpi, więc klaśnij w ręce, krzyknij, a wtedy on ruszy.

Młody Vetehinen uderzył w dłonie i krzyknął głośno, a zając w tym samym czasie wyskoczył z kryjówki i zaczął co tchu uciekać. Nie miał szans Vetehinen, wrócił i tak rzecze:

— Nie dogoniłem twego brata.

— Więc jak mnie dogonisz, jeśli z nim nie wygrałeś, on jest przecież młodszy ode mnie. Nie mam co z tobą walczyć! — odparł przybysz.

Rad nierad przyznał syn Vetehinena rację chłopakowi i wrócił do ojca:

— Jak mam walczyć z tym człowiekiem? Nie wygrałem w biegach z jego młodszym bratem, który miał uszy jak kosy, a oczy jak duże jajka, to co dopiero z nim samym?

Dostał na to taką radę:

— Idź. synu, na brzeg i zmierz się z nim w zapasach, zobaczysz, jak mu pójdzie, może przegra. Staraj się, bo inaczej wyprzedzić jezioro do sucha, a nas stąd wyrzuci.

Wrócił młody Vetehinen na brzeg do przędzącego, żeby się z nim zmierzyć, a ten rzekł:

— Nie będę z tobą walczył, jesteś w kiepskiej formie. Ale możesz spróbować swych sił z moim dziewięćdziesięcioletnim ojczulkiem, mieszka tu w lesie. Dziadek jest trochę głuchy z powodu swej starości, ale kopnij go lekko w plecy, albo podrap go po głowie, wtedy usłyszy.

Mówiąc o swym ojcu, myślał chłopak o niedźwiedziu. Gdy syn Vetehinena połaskotał zwierzę w sierść, niedźwiedź się rozzłościł, przewrócił śmiałka na ziemię i połamał mu wszystkie kości. Chciał go jeszcze zakopać, ale biedak jakoś się pozbierał i szczęśliwie mu umknął. Pobiegł młody, biadając, do swego ojca:

— Nie wygram z tym człowiekiem. Sam nie chciał się ze mną zmierzyć, lecz kazał swemu staremu ojcu walczyć ze mną, a ten, gdy mnie złapał, o mało mnie nie zabił. Co by było, gdyby przybysz pokazał swoją siłę, już bym mu nie uciekł!

Ojciec, stary Vetehinen, odparł:

— No, jeśli nie możemy sobie dać z tym człowiekiem rady, umów się z nim i daj mu tyle pieniędzy, ile tylko zechce, pod warunkiem, że przestanie prząść.

Poszedł młody do chłopaka i zapytał:

— Co chcesz dostać w zamian za to, że zostawisz nas i nasze jezioro w spokoju? Spryciarz odrzekł:

— Nic od was nie chcę, wyprzędę jezioro do sucha, a wtedy na dnie znajdę sto razy więcej, niż chcecie mi dać.

Syn Vetehinena błagał go o zgodę i obiecał dać tyle pieniędzy, ile tylko chłopak może unieść.

— No, niech tak będzie — zgodził się przybysz — lecz nie pogniewam się, jeśli dostanę tylko tyle pieniędzy, ile ty sam uniesiesz. Jesteś przecież słabszy ode mnie, a ja przyrzekam ci, że nie wysuszę jeziora.

Pobiegł ucieszony Vetehinen do swego ojca, wziął tak duży wóz pieniędzy, jaki tylko mógł unieść i zaniósł chłopakowi. Ten zaprzestał przędzenia i wrócił z pieniędzmi do domu. Tam, tak jak jego bracia, poprosił kwartę i pokazał im wielki wóz pełen pieniędzy. I on nie był już biedny.

W ten oto sposób trzech biednych braci stało się bogatymi, chociaż spadek ojca nie wydawał się duży.