Astrologia wedyjska a zachodnia

[Makrela]

1. Ayanamsha – różnica w zastosowaniu zodiaku
Astrologia zachodnia wykorzystuje zodiak tropikalny, który nie pokrywa się z gwiazdozbiorami i wyznaczany jest na podstawie punktów równonocy wiosennej i jesiennej oraz przesilenia letniego i zimowego. Astrologia wedyjska (Jyotish) stosuje zodiak syderyczny, zgodny z rzeczywistymi konstelacjami.

2. Chandra Rashi – podkreślenie roli Księżyca w Jyotish
W astrologii zachodniej "centrum" horoskopu jest Słońce, a jego pozycję zodiakalną określa się potocznie jako urodzenie pod danym znakiem zodiaku. W Indiach analogiczną rolę pełni położenie Księżyca – można powiedzieć, że astrologia wedyjska koncentruje się bardziej na Księżycu niż na Słońcu.

3. Nakszatry – domy Księżyca
W astrologii wedyjskiej, poza tradycyjnym podziałem na 12 znaków,  dzielimy zodiak także  na 27 mniejszych części, zwanych Nakszatrami.

Pozycja Księżyca w nich jest jednym z najważniejszych elementów interpretacji. Ich znaczenie określa się jako bardziej subtelne, a zarazem bardziej fundamentalne niż 12 znaków zodiaku.

Zobacz opracowanie → Nakszatry
4. Dasha Gochara – techniki predykcyjne
Astrologia zachodnia do prognozowania używa m. in. tranzytów i progresji. Astrologia Wedyjska stosuje tzw. dashas, czyli okresy planetarne, a także inny, skomplikowany system tranzytów, zwany Ashtaka Varga.

5. Drishti (dosł. widzieć, spojrzenie) – aspekty
W Jyotish planety mają różną zdolność "widzenia", a znaki również są w stanie tworzyć aspekty, co w astrologii zachodniej nie występuje.

6. Yogas – układy planet
W astrologii wedyjskiej bierze się pod uwagę znacznie więcej różnorodnych układów i kombinacji planet niż w astrologii zachodniej – są ich tysiące.

7. Grahas – planety
Jyotish stosuje jedynie siedem widocznych planet (od Słońca do Saturna). Oprócz tego duże znaczenie mają Węzły Księżycowe, zwane Rahu i Ketu. Astrologia zachodnia uwzględnia również Urana, Neptuna i Plutona oraz asteroidy i planetoidy, których klasyczna astrologia wedyjska nie używa i nie pasują one do jej systemu władztw znaków.

Zobacz w Logonii: Planety w astrologii hinduskiej →, starsza wersja →
8. Vargas – horoskopy harmoniczne
Są one oparte na podziale matematycznym, na którego podstawie sporządza się odrębne wykresy horoskopów. Mają one wielkie znaczenie w astrologii wedyjskiej. Horoskop sporządzony według podziału na 9, czyli Navamsha, jest uważany za równie istotny co horoskop urodzeniowy. Zasada sporządzania Vargas jest niemal taka sama jak w przypadku zachodnich horoskopów harmonicznych, lecz niewielu astrologów zachodnich stosuje astrologię harmoniczną lub przypisuje jej tak ważną rolę jak astrolodzy wedyjscy.

9. Upaya – remedia karmiczne
Jednym z zadań astrologii wedyjskiej jest rozpoznawanie dobrej lub złej karmy. Gdy horoskop wskazuje na nadchodzący problem natury karmicznej, astrolog może zalecić różnego rodzaju metody zneutralizowania negatywnej karmy. Metody tego typu można również zastosować przy korzystnych oddziaływaniach, by je zintensyfikować. Takie podejście praktycznie nie istnieje w astrologii zachodniej.

10. Kundali – wykres horoskopu
Współczesna astrologia zachodnia stosuje wykresy kołowe. W Indiach horoskopy wykreśla się w kilku różnych formatach kwadratowych. Nie jest to wielka różnica, gdyż każdy z wymienionych typów wykresów można przekształcić w drugi bez wprowadzania zmian w samej metodzie. Ciekawe, że astrolodzy zachodni dopiero stosunkowo niedawno zaczęli stosować horoskopy w formie koła – jeszcze kilkaset lat temu Kepler rysował kwadratowe horoskopy bardzo podobne do wedyjskich.

 

Opracowała: Magdalena Krukowska

źródło: Astrolabium

[LadySpica123]

Goczara to jest dokładnie to samo co tranzyt, a asztakawarga to jest jeszcze inna technika, być może łączy się ją z tranzytami, ale to nie jest to samo!!!!

Tranzyty są bardzo podobne pod tym względem, że gdy TSaturn przechodzi przez np. Księżyc, to jest to ważne. Jednak nie stosuje się ich dokładnie tak samo jak w zachodniej.

Asztakawarga to dosyć skomplikowana technika, nie stosuję jej jeszcze, ale pewnie się to zmieni. Można np. zobaczyć z jaki Księżyc tzw w jakim znaku powinien mieć nasz partner by w związku był komfort, używa się jej również w aranżacji wnętrz,

Progresje są używane, ale z tego co zauważyłam jedynie nazwa jest podobna, chyba, że jeszcze po prostu nie poznałam wedyjskiego odpowiednika zachodnich progresji.

Dasy są kluczowe, ale rodzajów das jest wiele: Wimśottari, Mula, Narajana. Każda dasa ma swoje pod-okresy.

 

Nie zgodzę się, że astrologia wedyjska bardziej koncentruje się na Księżycu niż na Słońcu. Po prostu w wedyjskiej horoskop to nie jest jedna warstwa, w której mamy ascendent, Słońce i planety. Horoskop ma wiele różnorodnych warstw, poziomów. Księżyc to jeden z nich, jest również poziom duszy, poziom manifestacji, poziom odbioru społecznego. Ten poziom Księżyca jest kluczowy, bardzo ważny, ale bez poziomu manifestacji czy duszy nic się nie powie. Poza tym Słońce jest tak samo ważne i nie powiedziałabym, że mniej ważne niż Księżyc, to jest Atma, dusza.

[Ismer]

Poniżej tekst ciekawy, aczkolwiek nie wiem na ile zmodyfikowany przez "ruch świątynny", kto i kiedy go opracował. Widzę tam echa A.Wesołowskiego ale "astrologię świątynną" praktykował także L.Zawadzki. Wesołowski w  ogóle w wykładach - tych dostępnych w necie - wplata elementy wedyjskie / indyjskie, aczkolwiek nie on jeden z nich korzystał,  bo dużo przed nim te elementy były znane i praktykowane przez astrologów europejskich. 

 

Astrologia praktykowana aktualnie w Indiach jest nazywana astrologią indyjską, astrologią wedyjską lub Dżjotiszą (Jyotisha). Weda (Veda), prastara nauka indyjska, zajmuje się nie tylko sprawami duchowymi ale również medycyną, polityką, techniką, kulturą i astrologią. Nauki i techniki wedyjskie mają tradycję historyczną ponad 5-6 tysięcy lat i wywodzą się z Himalajów Indyjskich. Weda nazywana jest nauką światła, a z wiedzy wedyjskiej wiemy, że astronomiczna doba liczona jest zawsze od miejscowego wschodu Słońca. Nauka o Żywiołach, Tattwach też należy do astrologii wedyjskiej podobnie jak nauka o planetarnych godzinach dnia, tak zwanych Horach. W dawnej wedyjskiej astrologii bardzo ważne jest ustalenie żywiołu oraz planety dominującej w czasie urodzenia czy ważnego wydarzenia.

Znajomość fazy księżyca czy dokładniej dnia księżycowego, tak zwanego Tithi to także specyfika wedyjskiej astrologii. Tithi to w skrócie kształt fazy Księżyca z dokładnością do jednej doby podczas przybywania księżyca od Nowiu (Anawasja) i podczas ubywania Księżyca po Pełni (Purnima). Sam dzień Nowiu czy Pełni jest zawsze 15 Tithi odpowiedniej połówki drogi księżycowej. Dobowy przyrost czy ubywanie sierpa księżycowego w kolejnych dniach wyznacza liczbę fazową Księżyca, czyli Tithi – to tyle w przybliżeniu dla zapoznania z tą wedyjską ideą.

Dżjoti (ang. Jyoti) znaczy światło lub gwiazda. Dźjotisza jest to starożytna nauka ucząca jak czytać z układu planet i gwiazd na nieboskłonie. Cała astrologia czy raczej i astronomia wedyjska należy do tak zwanej Wedangi – członów czy składników Wedy. Dzięki niej możemy poznać siebie, swą przyszłość i przeszłość, dowiedzieć się jak pasują do siebie dwie osoby i na jakich polach mogą wystąpić między nimi konflikty. Dżjotisza może odpowiedzieć (praśnam) na każde pytanie biorąc pod uwagę dokładną datę jego powstania oraz podpowiada czas rozpoczęcia ważnych wydarzeń, by ich rezultat okazał się pomyślny. Od wieków wielcy królowie i politycy korzystali z astrologii w podejmowaniu decyzji dotyczących życia własnego i współpracowników. W starożytności głównie królom i książętom służyli astrologowie posiadając także wieże do obserwacji astronomicznych i pomiarów.

Za ojca współczesnej popularnej astrologii indyjskiej uważa się często starego mędrca Paraśara Muni. Paraśara żył 1500 lat przed erą chrześcijańską i był jednym z pierwszych astrologów wykonujących horoskopy urodzeniowe ludziom wszystkich kast. Specjalizował się w astrologii medycznej. Kopie jego manuskryptów znajdują się w Indiach. Paraśara jest również autorem pięknych ezoterycznych hymnów poświęconych Ryg Wedzie, które były mantrami na cześć bóstw planet. Innym ważnym astrologiem, żyjącym w tamtych czasach był Ranawira, który specjalizował się w astrologii porównawczej, kobiecej oraz psychologicznych aspektach astrologii.

Astrologia wedyjska kładzie nacisk na psychologiczne poznawanie charakteru człowieka, ale ma także charakter bardzo prognostyczny, gdyż wskazuje dobre okresy w życiu, ostrzega przed niebezpieczeństwami.

Dżjotisza kładzie główny nacisk na energię Księżyca (Ćandra), planetę osobistego szczęścia, satysfakcji i związków z otoczeniem, planetę ego. Zachodnia astrologia bazuje na Słońcu, astrologicznie, planecie związanej z naszą jaźnią, duszą. U nas osoba zapytana o znak zodiaku poda znak położenie Słońca, w Indiach znak położenia Księżyca. Analiza rozpoczyna się od planety najszybszej (Księżyc), a kończy na najwolniejszej (Saturn) z dodatkiem niewidzialnych Rahu i Ketu. Współcześnie w Indii bardzo duży jest wpływ zachodniej astrologii ptolemejskiej (Nirajana), a czysto wedyjska astrologia naukowa (Sajana) jest raczej mało spotykana w praktyce. Nirajana to opieranie się na znakach-gwiazdozbiorach z czasów Ptolemeusza, bez uwzględnienia faktu precesji, który uwzględnia naukowa Sajana.

Astrologia Indyjska współczesna różni się od astrologii zachodniej m. in. tym, że używa zodiaku stałego gwiazdowego (syderycznego, nirajana), to znaczy ustala położenie znaków zodiaku w oparciu o pozycję zajmowaną przez poszczególne gwiazdozbiory ptolemejskie. W czasach Ptolemeusza (II w e.ch.) położenie znaków zodiaku, odpowiadało mniej więcej rozmieszczeniu poszczególnych gwiazdozbiorów. Na skutek powolnego pochylania się osi Ziemi, licząc pozycję zodiaku od Słońca względem Ziemi, występuje jego przesunięcie o około 1/60 stopnia rocznie. Aktualnie względny, ruchomy, zachodni zodiak tropikalny jest przesunięty względem stałego o około 23 stopnie. Stwarza to możliwość, różnego rozmieszczenia planet w zodiaku syderycznym i zachodnim.

Ponad 5-6 tysięcy lat temu starożytni mędrcy Indii omawiali już tradycyjną astrologię wedyjską. Jest to część wiedzy świętych pism Wedy, która zawiera nauki takie jak ajurweda, wastu (architektura) i joga. Indyjska astrologia jest ścieżką samopoznania prowadzącą do zrównoważenia naszych materialnych i duchowych potrzeb. Bardzo mocno nawiązuje do pojęć karmy i reinkarnacji. Dźjotisza jest zdecydowanie duchowo-religijną nauką, która wprowadza wiele skomplikowanych pojęć dotyczących aspektów rozwoju duszy, jaźni (atmana). Stara astrologia wedyjska, bardzo naukowa uwzględniała zjawisko precesji i zawsze początek zodiaku liczono od punktu Barana (punkt wiosny), wedle aktualizowanych pomiarów.

Wpływy ptolemejskie na naukę Indii spowodowały stosowanie dziś dość powszechnie gwiazdozbiorów stałych, ptolemejskich, chociaż wiadomo, że 5-6 tysięcy lat temu punkt Barana (początek zodiaku) wypadał gdzieś w gwiazdozbiorze Bliźniąt, z uwagi na precesję, a nazwy gwiazdozbiorów solarnych w ich dzisiejszym kształcie nie istniały bo wprowadził je dopiero Ptolemeusz Klaudiusz (ok. 100-168 e.ch.) i po jego śmierci dotarły dopiero do Indii. Przypisywanie współczesnej astrologii indyjskiej wedyjskości i naukowości jest sporą przesadą z uwagi na wiele elementów ptolemejskich i śmieszne zatrzymanie się na stanie nieboskłonu z jego czasów bez uwzględniania zjawiska precesji i odniesienia do owego wedyjskiego widoku niebios z czasów Pana Kryszny, gdyby się na wedyjskości rzeczywiście oprzeć.

Współcześnie astrologia hinduska – powedyjska posługuje się w istocie podwójnie innym zodiakiem niż ten, którego używają astrologowie zachodni. Na zachodzie astrologia bazuje na zodiaku słonecznym, opartym na związkach ziemi i słońca. Hindusi używają zodiaku syderycznego i to opartego na znakach księżycowych, na związku księżyca i ziemi. Znaki wedyjskie księżycowe nazywają się NAKSZATRY i jest ich 27. Słowo to jest wieloznaczne, a między innymi oznacza również gwiazdozbiór. Podobnie jak w astrologii zachodniej, każdy znak, czyli każda NAKSZATRA daje urodzonemu w jej władaniu człowiekowi charakterystyczne cechy osobowości, pewne zróżnicowane jakości psychologiczne, dążenia duchowe etc. Dodatkowo ptolemejski punkt początku gwiazdozbioru Barana jest fatalnie przesunięty, bo przestano uwzględniać precesję i przesuwanie ekliptyki względem równika niebieskiego. Może to dawać duże rozbieżności i powoduje, że system staje się coraz mniej naukowy a coraz bardziej rozmija się z wedyjskim oryginałem.

Aby stać się znawcą astrologii indyjskiej trzeba poznać ze szczegółami Wedy i hinduską mitologię, filozofię i kosmologię oraz tajniki astronomii. NAKSZATRY są bardzo ciekawe i wykazują wiele podobieństwa do tego, co wiadomo z zachodniej astrologii lunarnej. Można powiedzieć, że astrologia hinduska tak czy owak jest lunarna z uwagi na 27 znaków księżycowych, które bardzo łatwo nałożyć na znaki solarne, gdyż mają wspólny początek. Wychodzi po 2 i ¼ Nakszatry na jeden znak solarny (Rasi).

 

Horoskop w astrologii wedyjskiej ma kształt kwadratu i jest wyliczany dla siedmiu świętych planet od Słońca do Saturna i dwóch niewidzialnych planet księżycowych: Rahu i Ketu. Istotne są wyliczenia tak zwanej Hora – godzin planetarnych, których bieg rozpoczyna się o wschodzie Słońca.

Astrologia wedyjska podobnie jak współczesna indyjska nie bierze pod uwagę planet zewnętrznych.

Typowa kolejność opracowywania planet odpowiada panowaniu planet nad kolejnymi dniami tygodnia w ich ustalonym wedyjskim porządku: niedziela – Słońce, poniedziałek – Księżyc, wtorek – Mars, środa – Merkury, czwartek – Jowisz, piątek – Wenus, sobota – Saturn. Każda planeta rządząca całą dobą wedyjską jest planetą panującą od wschodu słońca w danym dniu, a człowiek urodzony w nocy przykładowo z czwartku na piątek jest zawsze pod władzą Jowisza, rządzącego czwartkiem od wschodu słońca włącznie z następującą po dniu nocą, aż do piątkowego wschodu słońca, kiedy nad kolejną dobą obejmuje władzę Wenus! Tak planety rządzą i całą dobą i jeszcze konkretnymi horami w ciągu każdej doby. Za początek doby przyjmuje się ściśle moment kiedy tarcza słońca zaczyna się wyłaniać, a nie kiedy się już cała wyłoni albo kiedy wychodzi jej środek ponad horyzont, co jest bardzo istotne dla ustalenia zjawisk i często dyskutowane w środowisku astro-specjalistów.

Bieg żywiołów – Tattwas – także liczony zawsze z rozpoczęciem wedyjskiej doby od wschodu słońca to przez kolejne 24 minuty po kolei: eter (akaśa) – wiatr - ogień – woda – ziemia. Pięć żywiołów po 24 minuty to daje dokładnie 2 godziny zegarowe. Cykl się znów powtarza, a każde kolejne dwie godziny są w ajurwedzie związane z innymi systemami czy narządami wewnętrznymi organizmu. System wedyjski wymaga dokładnej znajomości czasu miejscowego, ale w starożytności pomiary czasu były na bardzo wysokim astronomicznym poziomie. Dokładnie w czasie wschodzenia i w czasie zachodzenia słońca czy księżyca wykonuje się rozmaite rytuały, stąd obserwacja tych momentów jest bardzo ważna i istotna. Dość powiedzieć, że tradycyjna doba wedyjska podzielona jest na 30 godzin po 48 minut każda zwanych Muhurtami lub na 60 Tattwas właśnie (bo 2x24 minuty daje 48 minut). Opanowanie miar czasu i sposobów ich wyliczania to podstawa bez której nie ma sensu brać się za jakieś interpretacje horoskopów, bo najpierw trzeba się nauczyć myśleć po wedyjsku!

Astrologia wedyjska bazuje na prawie karmy, które mówi, że sposób życia w poprzednich wcieleniach ma istotny wpływ na życie doczesne. Dżjotisza przywiązuje również znaczną wagę do rozwoju duchowego człowieka. Ciało człowieka składa się z materii i umysłu. Materia przejawia się w formie energii żywiołów: ziemi, ognia, powietrza, wody i eteru. Człowiek w każdej chwili zmienia swoje ciało, manifestując się jako młodzieniec lub starzec. Ukryty w ciele duch jest ponad ciałem i w chwili śmierci człowieka przenosi się do innego ciała. Nie jest to powód do rozpaczy ponieważ nowe życie może być lepsze. Astrolog wedyjski powinien rozumieć tę filozofię ponieważ jest ona obecna w horoskopie urodzeniowym. Ściślej zapis horoskopu urodzeniowego to obraz karmana przyniesionego z poprzednich wcieleń. Można poszukać jakie przeszkody się mogą pojawić i jakie perspektywy najlepiej rozwijać, co trzeba pokonywać i przezwyciężać aby się rozwijać. Celem życia człowieka jest pozbycie się karmy, tak dobrej jak i złej. W ten sposób uwalniamy się od ponownych narodzin i śmierci, i powracamy do świata duchowego, przepełnionego szczęściem i miłością. W celu łatwiejszego przejścia do tego stanu Weda proponuje Mahamantry, takie jak Gayatri – główna wedyjska Mahamantra rozpuszczająca karmana z pomocą światła. Jogin to osoba z karmą “ani dobrą ani złą”, ale taki stan trzeba sobie wypracować, czasem przez kilka wcieleń.

We współczesnych Indiach astrolodzy nadają imiona nowonarodzonym dzieciom, zgodnie z pozycją Księżyca w horoskopie, aranżują małżeństwa, przypisują talizmany, kamienie, herby, święte mantry, by zrównoważyć negatywne oddziaływanie planet. Do wykonywania tych odpowiedzialnych funkcji wymagana jest kilkunastoletnia nauka astrologii w specjalnych szkołach.

 

źródło: strona Himavanti