Administrator Ta odpowiedź cieszy się zainteresowaniem. Ismer Napisano 11 Października 2019 Administrator Ta odpowiedź cieszy się zainteresowaniem. Udostępnij Napisano 11 Października 2019 Rozmaryn lekarski - Rosmarinus officinalis Surowcem farmaceutycznym jest ziele i liść rozmarynu - Herba et Folium Rosmarini. Ważnym surowcem jest również olejek rozmarynowy - Oleum Rosmarini, wchodzący w skład wielu preparatów złożonych gotowych i recepturowych. Liść rozmarynu i olejek rozmarynowy można nabyć w sklepach zielarskich i aptekach. W wielu sklepach znajduje się również świeże ziele rozmarynu, które można spożytkować do celów leczniczych. Surowiec pochodzący z południowych krajów jest zasobniejszy w olejek eteryczny. Rozmaryn jest również znakomitą rośliną przyprawową, dodawaną do mięs, ryb i sałatek. Dodatek rozmarynu do pożywienia ułatwia trawienie i zwiększa apetyt. Większość składników rozmarynu bardzo słabo przechodzi do czystej wody, dlatego wodne wyciągi z rozmarynu mają wąskie zastosowanie w fitoterapii. Wartościowe i efektywne w działaniu są wyciągi wodno-alkoholowe, alkoholowe i olejowe. Na rynku trudno obecnie znaleźć wartościowy surowiec. Należy on do grupy surowców olejkowych, zatem jest bardzo wrażliwy na zbiór, suszenie i rozdrabnianie. Niewłaściwa przeróbka ziela (liści) rozmarynu powoduje potężne straty składników czynnych, które łatwo ulegają rozkładowi i ulotnieniu pod wpływem światła, tlenu i wysokiej temperatury. Olejek rozmarynowy może być fałszowany lub rozcieńczany roztworem mieszaniny syntetycznej kamfory, borneolu, olejku eukaliptusowego i sosnowego (terpentynowego). Działanie Alkoholowe i wodno-alkoholowe wyciągi z rozmarynu działają rozkurczowo na mięśnie gładkie jelit, układu moczowego, układu żółciowego oraz naczyń krwionośnych obwodowych. Mogą powodować obniżenie ciśnienia tętniczego krwi oraz działać inotropowo dodatnio na serce (zwiększenie siły skurczu mięśni przedsionków serca). Poprawiają krążenie krwi w układzie wieńcowym serca. Preparaty zawierające alkoholowe i wodno-alkoholowe wyciągi z rozmarynu zwiększają ilość produkowanej i uwalnianej żółci (działanie żółciotwórcze, żółciopędne). Uintensywniają przebieg miesiączki, mogą zwiększać krwawienia miesiączkowe. Kobietom ciężarnym nie należy podawać preparatów rozmarynu, bowiem mogą spowodować przekrwienie narządów płciowych, krwotok, a nawet poronienie, wskutek zwiększenia wrażliwości macicy na bodźce. Nalewka, wino rozmarynowe, intrakt i olejek rozmarynowy hamują procesy fermentacji i gnicia w jelitach, działają wiatropędnie, zwiększają wrażliwość jelita grubego na stan wypełnienia masą kałową, przez co pobudzają odruchy jelit odpowiedzialne za defekację. Dzięki temu rozmaryn reguluje wypróżnienia i zapobiega zaparciom, jednakże nie u wszystkich osób. Napar, odwar, sok rozmarynowy, nalewka, intrakt i olejek rozmarynowy pobudzają wydzielanie soków trawiennych, wzmagają trawienie i przyswajanie pokarmu. Wodne wyciągi z rozmarynu działają ściągająco i przeciwbiegunkowo. Alkoholowe i wodno-alkoholowe wyciągi z rozmarynu oraz sam olejek rozmarynowy mają silne właściwości przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze. Istnieją liczne prace udowadniające wpływ wyciągów rozmarynowych na hamowanie rozwoju bakterii gram-ujemnych - Campylobacter. Olejek rozmarynowy, spirytus rozmarynowy, nalewka rozmarynowa wcierane w skórę powodują jej przekrwienie i rozgrzanie oraz miejscowe znieczulenie, co daje efekt przeciwbólowy i przeciwświądowy. Rozgrzewające właściwości rozmarynu zostały wykorzystane w leczeniu reumatyzmu, artretyzmu, przeziębienia, odmrożeń, a także przy nerwobólach i mięśniobólach. Poprzez poprawę krążenia krwi, rozmaryn przyczynia się do lepszego odżywienia i natlenienia chorych tkanek, szybszego usuwania z nich szkodliwych metabolitów oraz przyśpieszonej ich regeneracji. Rozmaryn jest bogaty w we flawonoidy, kwasy fenolowe i związki terpenowe będące naturalnymi wymiataczami wolnych rodników, antyoksydantami, inhibitorami cyklooksygenazy prostaglandynowej i lipooksygenazy, hialuronidazy, elastazy, reduktazy aldozowej, dzięki czemu ma właściwości przeciwzapalne, przeciwbólowe, antymutagenne i stabilizujące strukturę błon komórkowych. Ma również właściwości przeciwhistaminowe, zmniejszając objawy alergii. Preparatu rozmarynu, a szczególnie olejek rozmarynowy hamuje laktogenezę (wytwarzanie mleka w gruczole mlekowym) - lactifugum. Olejek rozmarynowy zabija pasożyty zewnętrzne. Jest składnikiem mazidła mydlano-amoniakalnego (Linimentum sapon.ammon.) Przed II wojną światową, rozmaryn był składnikiem wielu popularnych gotowych preparatów, np. Rosmarin-Einreibung Bombastus (mieszanina nalewek: rozmarynowej, szałwiowej, imbirowej, olejku różanego i spirytusu 70%) - jako nervinum; Roskosan - mazidło i maść (mazidło zawierało olejek gorczycowy, nalewkę z ostrej papryki, kamforę, salicylan metylu, nalewkę eukaliptusową, nalewkę rozmarynową i tran) - jako antirheumaticum; Rosmarol (mieszanina salicylanu metylu i olejku rozmarynowego) - jako antirheumaticum; Rosmarinus-Plantrit - tabletki zawierające liść rozmarynu - jako diureticum (moczopędny), stomachicum (żołądkowy), carminativum (wiatropędny, przeciwwzdęciowy), cardiacum (nasercowy) i emmenagogum (pobudzający menstruację) Herbatę (napar) z liści lub ziela rozmarynu stosuje się w zaburzeniach żołądkowo-jelitowych, wzdęciach, zapaleniu oskrzeli, krtani i gardła, gorączce i zdenerwowaniu. Napar rozmarynowy - Infusum Rosmarini sporządza się zalewając 1 łyżkę suchych lub świeżych rozdrobnionych liści (ziela) 1 szklanką wrzącej wody lub mleka. Przykryć i odstawić na 20 minut. Przecedzić. Napar można osłodzić miodem. Pić 3-4 razy dziennie po 100 ml. Dzieci od 6 do 12 roku życia 50 ml 3-4 razy dziennie. Napar wodny do okładów na oczy i twarz przy bladości, opuchnięciu ("cienie i worki pod oczami"), stanach zapalnych i świądzie. Wino rozmarynowe - Vinum Rosmarini było stosowane dawniej w leczeniu nerwicy, bólu głowy, puchliny wodnej i osłabionego serca. Zalecał je dr Czarnowski (1905) i ks. Sebastian Kneipp (1821-1897). Wino należy sporządzić następująco: garść świeżych liści rozmarynu rozdrobnić i zalać 1 litrem białego wytrawnego wina. Pozostawić na 3-7 dni, po czym przefiltrować. Zażywać 1-2 razy dziennie po 25-30 ml. Nalewka rozmarynowa - Tinctura Rosmarini: 1 część zmielonego ziela lub liści zalać 4-5 częściami alkoholu 40-60%, szczelnie zamknąć, odstawić na 7 dni w ciemne miejsce. Przefiltrować. Zażywać 2-4 razy dziennie po 5 ml w 100 ml wody lub z mlekiem i miodem. Ponadto stosować do przemywania skóry bladej, trądzikowej, łojotokowej, ze schorzeniami bakteryjnymi i wypryskami troficznymi. Można stosować do przemywania opryszczki. Do płukania jamy ustnej przy nieprzyjemnym zapachu z ust i stanach zapalnych (1 łyżka na szklankę wody), infekcjach bakteryjnych i grzybowych. Do wcierania w umyte włosy przy wypadaniu, łamliwości i braku puszystości. Podobnie stosuje się intrakt rozmarynowy - Intractum Rosmarini, lecz wtedy należy zalać 1 część świeżych mielonych liści lub ziela 3-4 częściami gorącego alkoholu 40-60%. Intrakt jest mocniejszy w działaniu. Alkoholowe wyciągi z rozmarynu dają uczucie przypływu siły i energii, przez co poprawiają samopoczucie i zwiększają sprawność fizyczną i psychiczną. Jest to uwarunkowane obecnością w surowcu kamfory, borneolu, cyneolu i kamfenu. Podczas przyjmowania przetworów z rozmarynu zaobserwować można zwiększoną częstotliwość wentylacji płuc z powodu tonizacji ośrodka oddechowego i naczynioruchowego. Olejek rozmarynowy w dawce 10-15 kropli wyraźnie pobudza ośrodkowy układ nerwowy. Obecnie rozmaryn stracił znaczenie w medycynie. W fitoterapii polskiej również nie pełnił szczególnie ważnej funkcji. Natomiast duże uznanie utrzymuje do dziś w ziołolecznictwie krajów Azji, Europy Południowej i Północnej Afryki. W XIX wieku oficjalnie w medycynie preparaty rozmarynowe były używane jako środek przeciwbólowy w bólach miesiączkowych oraz jako środek przeciwpadaczkowy. Olejek rozmarynowy jest wykorzystywany do wyrobu spirytusu rozmarynowego, dezodorantów, wód kolońskich, perfum, likierów i niektórych wódek. Spirytus rozmarynowy - Spiritus Rosmarini: olejek rozmarynowy 1 część, spiritus 90% 25 części, spiritus 70% 75 części. Olejek rozmarynowy rozpuścić w spirytusie 90%, po czym dodać spirytus 70%, skłócić. Stosować do wcierania we włosy (przy łysieniu) oraz w skórę (nerwobóle, bóle stawów, mięśniobóle, zmarznięcie, słabe krążenie obwodowe, zespół zimnych dłoni i stóp). Maść rozmarynowa złożona - Unguentum Rosmarini compositum (1923 r.): Adeps (smalec) 16,0; Cer. flav. (wosk żółty), Ol. Nustic. (olej muszkatołowy) aa 2,0; Ol. Rosmarin.. Ol. Juniper. (olejek jałowcowy) aa 1,0. Składniki wymieszać. Maść rozgrzewająca, przeciwbólowa, antyseptyczna. Rp. Spirytus aromatyczny do wcierania Olejek rozmarynowy 1 ml Olejek herbaciany 2,5 ml Olejek miętowy 0,5 ml Olejek eukaliptusowy 1 ml Spirytus 90-96% 25 ml Spirytus mrówczany 15 ml Spirytus salicylowy 25 ml Spirytus kamforowy 10 ml Nalewka arnikowa 15 ml Azucalen 5 ml lub Azulan + Nalewka nagietkowa (2,5 ml + 2,5 ml) Olejki wymieszać ze spirytusem 90-96%, następnie dodać spirytus mrówczany, salicylowy i kamforowy, wymieszać. Na końcu wlać nalewki ziołowe. Działanie: przeciwbólowe, znieczulające, rozgrzewajace, przeciwświądowe, przeciwwysiekowe, przeciwzapalne, odkażające. Wskazania: urazy, krwiaki, zapalenie i bóle stawów, mięśni i nerwów, obrzęk kończyn, profilaktyka grzybicy stóp, wyprysk potnicowy na dłoniach i stopach, cuchnące pocenie się stóp. Stosować do wcierania w skórę i przemywania skóry 3-4 razy dziennie. Dawniej Dioskorides (I w.n.e.) stosował rozmaryn w formie wina i wodnych wyciągów w leczeniu padaczki, żółtaczki, zatrzymania moczu, a zewnętrznie do leczenia ran. Wyciągi z rozmarynu miały ponoć poprawiać wzrok; taką opinie znaleźć można nawet w publikacjach XIX- i XX-wiecznych.. Rhazes (864-925) opisywał zastosowanie rozmarynu do przedłużania trwałości mięsa. W tym celu rozmarynem wypełniano tusze zabitych zwierząt oraz pokrywano nim mięso. Lonicerus (1528-1586) polecał rozmaryn jako środek oczyszczający wątrobę, pobudzający miesiączkowanie, czyszczący krew (depurativum), napotny, przeciwpadaczkowy, przeciwko podagrze i podnoszący płodność. Matthiolus (1501-1577) stosował rozmaryn w leczeniu padaczki, jako środek wzmacniający i pobudzający przy paraliżach, ospałości, braku chęci do życia. Wittichius, czyli Johannes Wittich żyjący w latach 1537-1596 (Vademecum 1594-1595 r.) zaleca w leczeniu padaczki rozmaryn wymieszany z rutą. Johann Wilhelm Weinmann (1683-1741) opisał rozmaryn jako roślinę znosząca bladość skóry, pobudzająca płciowo, na pobudzenie miesiączki, wzmacniającą. Polecał go w leczeniu zatrzymania miesiączki, zaparcia, chorób śledziony, schorzeń wątroby, puchliny wodnej i skurczów żołądka. Johann Friedrich Osiander (1787-1855) opisał zastosowanie rozmarynu w zapobieganiu powstawania nieprzyjemnego zapachu z ust, w leczeniu epilepsji, reumatyzmu, artretyzmu, ogólnego osłabienia i blednicy. Parturier i Rouselle (1929 r.) opisali dobroczynny wpływ rozmarynu na wątrobę i jego zastosowanie w leczeniu chorób wątroby. Istnieją także doniesienia o wyleczeniu kobiet, u których na skutek głodowania lub odchudzania się głodówką doszło do zatrzymania menstruacji. Hormony nie pomagały, podczas gdy rozmaryn przywrócił prawidłowe miesiączkowanie. Leclerc stosował rozmaryn w leczeniu dyspepsji (niestrawności). Natomiast Wizenmann (1930 r.) wykorzystywał rozmaryn w leczeniu zaburzeń nerwowych u kobiet w okresie klimakterium. Przedawkowanie Zarówno olejek, jak i wyciągi alkoholowe z rozmarynu przedawkowane wywołują zawroty głowy, oszołomienie, halucynacje, częstomocz, silne pocenie się, nudności, wymioty, a nawet utratę przytomności i zapaść. Bardzo duże dawki mogą spowodować śmierć (dawka śmiertelna olejku to około 100 g). źródło: dr. H.Różański 3 11 Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Ekspert Ta odpowiedź cieszy się zainteresowaniem. Eufemia Napisano 12 Października 2019 Ekspert Ta odpowiedź cieszy się zainteresowaniem. Udostępnij Napisano 12 Października 2019 Woda królowej Węgier Larendogra (franc. L'eau de la reine d'Hongrie , łac. Aqua Reginae Hungaricae – Woda Królowej Węgierskiej, Woda węgierska) – nalewka spirytusowa przygotowywana z 2 części ziela rozmarynu lekarskiego i 3 części niemal stuprocentowego alkoholu. Już w średniowieczu krążyło wiele wersji przepisu na Larendogrę. Czasami dodawano do niej także tymianku w proporcji: 3 części rozmarynu, 2 części tymianku pospolitego i około 7,5 części alkoholu. Jako perfumy oryginalna Woda węgierska biała, produkowana była przez połączenie: 60 ml olejku zapachowego (lub eterycznego) rozmarynowego, 40 ml olejku zapachowego tymiankowego i 1000 ml spirytusu 90%. W celu mocniejszej koncentracji substancji zapachowej podwajano objętość olejków zapachowych. Późniejsze przepisy na Wodę węgierską czerwoną, zawierają jeszcze inne składniki: lawenda lekarska 1 część, rozmaryn 1 część, cynamon 8 części, gałka muszkatołowa 8 części, drzewo sandałowe, 8 części. Wodę węgierską stosowano dawniej jako perfumy terapeutyczne przy omdleniach, nudnościach, histerii, udarach. Stworzenie Larendogry przypisuje się królowej Elżbiecie, córce Władysława Łokietka, żonie Karola Roberta, króla węgierskiego. Tradycja utrzymuje, że głównie dzięki cudownym właściwościom wyciągu, królowej udało się 59 lat spędzić na tronie Węgier i mimo sędziwego wieku zachowywać zdrowie i urodę. Kronikarze zaświadczają, że wyglądała o 20-30 lat młodziej niż miała w rzeczywistości. Ciekawostką może być fakt, że spirytus potrzebny do sporządzania Larendogry sprowadzała aż z Konstantynopola, gdzie jego produkcja stała na bardzo wysokim poziomie, dzięki czemu produkowane tam „wody” były alkoholami niemal stuprocentowymi. Przez kilkaset lat Larendogrze przypisywano cudowne właściwości odmładzające i odświeżające cerę. Sporządzona jako nalewka spirytusowa z suszonych ziół była rozcieńczana w wodzie i stosowana leczniczo wewnętrznie, oraz zewnętrznie w charakterze odświeżacza cery, a sporządzona z olejków eterycznych używana była jako perfumy. Woda węgierska używana przez wiele stuleci, wyparta została przez Wodę lawendową, a następnie przez cytrusowo-ziołową Wodę kolońską. Perfumy pod tą nazwą produkowane były jeszcze w XIX wieku, lecz nie ma żadnej gwarancji, że obywało się to według oryginalnej receptury z XIV wieku. Obecnie ponownie produkuje się wodę kolońską o tej samej nazwie. Przykładowa receptura historyczna A. Piątkowski w swojej książce "Gorzelnik i piwowar doskonały" wydanej w Krakowie w 1809 roku podaje następujący przepis pochodzenia francuskiego (prawdopodobnie XVIII-wieczny): Woda Królowej Węgierskiéj (Eau de la Reine d'Hongrie) Trzy funty liści rozmarynowych, 1/2 funta kwiatu lawendowego, ćwierć funta ziela tymianu, nalać 4 kwartami spirytusu b, moczyć i oddestylować 3 1/2 kwarty. źródło: internet, nie pamiętam skąd, chyba ze strony Polleny Aroma 1 3 10 Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Rekomendowane odpowiedzi
Dołącz do dyskusji
Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.
Uwaga: Twój wpis zanim będzie widoczny, będzie wymagał zatwierdzenia moderatora.