Chmiel uspokaja - to nie tylko browarek :)

[Ismer]

Szyszki chmielu – Strobilus Lupuli oraz lupulina (lupulinum) wywierają wyraźne działanie uspokajające, nasenne, rozkurczowe i przeciwlękowe.
Lupulina to gruczoły olejkowe (Glandulae Lupuli) kwiatostanów chmielu. Ma postać żółtego lub brązowego proszku o swoistym silnym zapachu (nieco walerianowo-masłowym).
Wywiera wpływ estrogenny, ale zarazem obniża popęd płciowy i wrażliwość mięśni.
Silne właściwości antybiotyczne lupuliny były dawniej wykorzystywane w leczeniu zakażonych ran i bakteryjnych chorób skóry (maść na lanolinie z ekstraktem eterowym z lupuliny).

 

Składnikami czynnymi szyszek chmielu są: olejek eteryczny 1-3%  garbniki ok. 4-5%, żywica – ok. 10%, mircenol – alkohol terpenowy i jego estry związane z kwasami: izowalerianowym C4H9COOH, oenantowy,  pelargonowym, masłowym i octowym; ponadto humulon, lupulon, chinony, asparagina, cholina, triterpen – hopanon, chalkony, flawonoidy (kwercetyna).
Czysta lupulina zawiera olejek eteryczny (4-6%), żywice (40-50%), woski (15-25%).

 

Szyszki chmielu, szczególnie w połączeniu z glistnikiem zapobiegają objawom „uderzenia krwi do głowy” oraz nerwicom w okresie przekwitania.
Gorzkie substancje zawarte w szyszkach chmielu pobudzają wydzielanie soków trawiennych przyspieszają trawienie.
Nerwicę żołądka, serca i jelit znosi bardzo szybko mieszanka zawierająca szyszki chmielu, kłącze tataraku – Rhizoma Calami i ziele dymnicy – Herba Fumariae w równych ilościach (napar).
W celu spotęgowania działania uspokajającego i antynerwicowego, szyszki chmielu można łączyć w mieszankach z kłączami kozłka – Rhizoma Valerianae, zielem męczennicy – Herba Pasiflorae oraz zielem melisy – Folium Melissae.

 

Na rynku  jest lupulina w formie kapsułek,  preparaty złożone wzbogacone w ekstrakt chmielowy oraz mieszanki ziołowe zawierające w składzie rozdrobnione szyszki chmielu.
Lupulina jest podawana doustnie w dawce 500-1000 mg 1-3 razy dziennie. Nasenne działanie wykazuje w dawce, co najmniej 1000 mg.

 

Ze świeżych szyszek chmielowych przygotować można nalewkę, szczególnie, gdy są bogato pokryte gruczołkami. Taka nalewka działa rozkurczowo, trawiennie i uspokajająco.
Likwiduje nerwice i ataki lęku oraz histerii.

Także czysta lupulina zażyta na miodzie działa uspokajająco, estrogennie, przeciwskurczowo i ochronnie na gruczoł krokowy u mężczyzn.
Zauważyłem, że chmiel hamuje przykre objawy chorobowe towarzyszące przerostowi gruczoł krokowego.

 

Chmiel obniża popęd płciowy (libido), poprawia kontrolę nerwową nad zwieraczami, dlatego jest wskazany przy mimowolnym moczeniu się, mimowolnych i przedwczesnych wytryskach nasienia (zmazy nocne) oraz zaburzeniach mikcji (aktu oddawania moczu).
U kobiet podwyższa poziom estrogenów, u mężczyzn obniża poziom testosteronu wolnego.
Wywiera też wpływ obniżający na progesteron. Należy podkreślić, że chmiel nie obniża płodności (zdolności zapłodnienia) mężczyzn, a jedynie nadmierny popęd płciowy.

Prawdopodobnie przez niwelowanie działania testosteronu i adrenaliny obniża też gotowość do walki i obrony oraz zmniejsza agresję, ale takie działanie jest możliwe do uzyskania wyłącznie przy dłuższym (minimum 4-5-tygodniowym), regularnym stosowaniu mocnych nalewek chmielowych (1 część szyszek rozdrobnionych świeżych na 3 części alkoholu; po 15 ml 2 razy dziennie) oraz czystej lupuliny (300-500 mg 2 razy dziennie).
Dzieciom najlepiej podawać lupulinę lub suchy ekstrakt z szyszek chmielu.

 

Wodne wyciągi z szyszek chmielowych działają przede wszystkim pobudzająco na trawienie, bowiem składniki o działaniu uspokajającym słabo rozpuszczają się w wodzie.

Jednakże napar z szyszek chmielowych, a nawet z liści chmielu jest bogaty we flobafeny, garbniki, fenolokwasy, chalkony (xanthohumol) i flawonoidy ok. 1,5% (kemferol, kwercetyna, prenylnaryngenina) i dlatego działa przeciwzapalnie i przeciwwysiękowo, ponadto moczopędnie i odtruwająco; wzmaga wydzielanie żółci, zapobiega bezsoczności żołądka.
Pobudza trzustkę i jelita do wydzielania enzymów.
Napar chmielowy (z liści lub szyszek) jest przydatny w leczeniu niestrawności oraz zaburzeń wchłaniania wody i mleczka pokarmowego w przewodzie trawiennym (2 łyżki surowca na szklankę wrzątku). Dawka naparu: 100 ml 3-4 razy dziennie.

 

Nalewka chmielowa – Tinctura Lupuli 1:3 – 5 ml 3 raz dziennie w 100 ml wody. Można także podać jednorazowo 10 ml nalewki w razie silnego podniecenia nerwowego lub nerwicy wegetatywnej.

Napar z szyszek chmielu – Infusum Lupuli: 1-2 łyżki rozdrobnionego surowca zalać 1 szklanką wrzącej wody; odstawić pod przykryciem na 30 minut, przecedzić. Pić 2 razy dziennie po 100-200 ml.

We własnym zakresie możliwy jest zbiór szyszek chmielu, a nawet samej lupuliny (gruczoły pokrywające szyszki chmielowe).

Z szyszkami  chmielowymi trzeba sie obchodzić delikatnie, aby straty gruczołków żywicowo-olejkowych były jak najmniejsze. O ile browarom chodzi o goryczkę chmielową, o tyle nam zależy na tych gruczołach, tak łatwo osypujących się w postaci proszku.

Szyszki chmielowe i lupulina krótko zachowują właściwości lecznicze w stanie suchym, 1 rok. Dlatego lepiej je przetwarzać w stanie świeżym lub dopiero co wysuszonym.
W przetworach alkoholowych zachowują aktywność 3 lata.
W miodzie z dodatkiem gliceryny i alkoholu 70% – lupulina jest trwalsza, do 2 lat.

 

Gruczołki chmielu – Glandulae Lupuli w medycynie XIX i początku XX wieku.

W XIX wieku wyciągi z szyszek oraz lupulina były zalecane w leczeniu nadpobudliwości płciowej, zaburzeń oddawania moczu (mikcji) i wytrysku nasienia (ejakulacji).
Ponadto przy bolesnym wytrysku nasienia z uczuciem pieczenia w kroczu (choć świadczy to często o infekcjach układu moczowo-płciowego – wówczas stosowano równocześnie środki antybakteryjne, odkażające układ wydalniczy, ale czasem – o zaburzeniach perystaltyki nasieniowodów i cewki na tle zaburzeń czynnościowo-psychicznych).
W użyciu były czysta lupulina (proszki), syrop, nalewka chmielowa, ekstrakt z szyszek suchy, płynny i gęsty. Nalewki na szyszkach i alkoholu sporządzano w proporcjach 1:3, 1:5 i 1:6.

Chmiel (szyszka, lupulina) zawsze był w starych księgach omawiany łącznie z bromem, jako substancja hamująca popęd płciowy, stosowany do “leczenia” masturbacji, polucji, nadpobudliwości seksualnej, bolesnych, niekontrolowanych i długotrwałych wzwodów prącia.
A nowsze badania wykazały nawet, że lupulina z chmielu działa antyandrogennie i estrogennie.
Preparaty chmielowe miały zastosowanie w leczeniu i profilaktyce onanizmu, nimfomanii, migreny nerwicowej, kolki przy wysiłku fizycznym, skrofulozy i zaburzeń żołądka. 
Lupulinę i ekstrakty z szyszek czasem łączono z wodzianem chloralu, kozłkiem lekarskim, bromkiem sodu, amonu lub potasu, z kamforą, arcydzięglem, tatarakiem, goryczką, mniszkiem, luminalem, sandałowcem i in., zależnie od potrzeby.
We Francji surowcem leczniczym był także korzeń chmielu – Radix Lupuli (Racine de houblon).

Przez destylację z parą wodną uzyskiwano olejek chmielowy – Oleum Humuli Lupuli (Hopfenöl, Oil of Hops, Essence de houblon). Olejek podawany był doustnie jako środek uspokajający i lekko narkotyczny.

Dziś wiemy, że chmiel zawiera w swoim składzie związki pochodne acylofloroglucyny i hemiterpenowe.
Największy udział mają lupulon i humulon. Kwasy chmielowe wymieniane w XIX wieku okazały się rzeczywiście kwasami: lupulon, adlupulon, prelupulon, postlupulon i colupulon należą do beta-kwasów gorzkich (2,5-4%), natomiast humulon, adhumulon, prehumulon, posthumulon i cohumulon zaliczane są do alfa-kwasów gorzkich (3-7%).
Chmiel wytwarza również olgomery proantocyjanidyny (2-4%), podobnie jak przywrotnik, dąb, poziomka, miłorząb, borówka, Acacia, głóg, pięciornik, herbata, róża, Krameria, czy lipa.

Wg najnowszych badań szyszki chmielu zawierają 0,3-1% rzeczywistego olejku eterycznego.

 

A tak od siebie podam, że testowałem przez dwa lata wyciąg z chmielu na zwierzętach agresywnych, wykazujących zachowania kanibalistyczne i ze skłonnościami do samookaleczania się oraz nadmiernie pobudzonych seksulanie. Zastosowałem również preparaty chmielu u knurów, kogutów i byków tak pobudzonych seksualnie, że kopulowały wszystko co popadło (np. poidła, rolnika ), w tym siebie nawzajem. Wyniki badań wykazały, że chmiel w praktyce wyhamowuje wspomniane nieprawidłowości w zachowaniu zwierząt, co zaowocowało produkcją preparatów dostępnych na rynku. 
Także u ludzi z powodzeniem stosuję preparaty zawierające ekstrakt z szyszek chmielu i lupulinę, w sumie nigdy mnie nie zawiodły.
Dlatego polecam chmiel wszystkim nadpobudliwym psychicznie i seksualnie, nerwowym, zestresowanym, jak i cierpiącym na bezsenność.

Doskonałe efekty uspokajające można uzyskać łącząc chmiel (szyszki) z kozłkiem lekarskim (walerianą, kłącze), melisą (liść), tatarakiem (kłącze) i glistnikiem jaskółczym zielem (ziele lub korzeń).
W taki sposób można zmieszać nalewki z wymienionych ziół w równych częściach i zażywać 1-3 razy dziennie po 10 ml. Nalewkę sporządza się zalewając 1 część surowca ( np. ziela) 5 częściami alkoholu 40-50%. Zalany surowiec trzeba pozostawić w ciemnym miejscu na 1-2 tygodnie, po czym otrzymany lek przefiltrować.

Dobra jest także mieszanka złożona ze wspomnianych suchych surowców, rozdrobnionych i zmieszanych w równych częściach. 1 łyżkę takiej mieszanki należy zalać 1 szklanką (220 ml) wrzącej wody, odstawić na 20-30 minut, po czym przecedzić. Pić 2-3 razy dziennie po 60-100 ml.

 

źródło: dr. H.Różański

[Tadeusz21]

Jak wpływa zażywanie kapsułek lupuliny na glikemię na czczo i ogólnie poziom glukozy we krwi ?

[Ismer]

W tej kwestii należy zapytać lekarza lub producenta leku albo poszukać w sieci informacji nt. indeksu glikemicznego suplementów diety. To jest forum ezoteryczne, a takie pytanie najlepiej zadać na forum lub stronie medycznej.